Treny - język poetycki w trenach
Treny pisane są wyrafinowanym językiem poetyckim i utrzymane w podniosłym, elegijnym nastroju. Pojawia się w nich wiele aluzji mitologicznych (np. do postaci Niobe, Orfeusza, do muz itp.), literackich, historycznych, kulturowych, filozoficznych i religijnych.
Poeta zastosował w trenach liczne metafory, porównania, personifikacje i apostrofy (bezpośrednie zwroty do adresata). Śmierć Orszulki jest często ukazywana za pomocą metafor ze świata przyrody (np. ptaszek słowik; gałązka oliwna; ścięte kłosy, które nie doczekały żniwa; polne kwiaty ścinane sierpem). Poeta personifikuje samą śmierć i opisuje ją licznymi epitetami (np. niepobożna śmierci – działająca wbrew woli Boga).
Język poetycki trenów jest barwny, plastyczny, żywy i pełen emocji. Należy jednak pamiętać, iż jest to polszczyzna XVI-wieczna. Dlatego z punktu wiedzenia współczesnego czytelnika tren mogą wydawać się trudne w odbiorze. Barierą jest język pełen archaizmów (słów dawnych, staropolskich, które wyszły już z użycia). W trenach wielokrotnie pojawia się także archaiczna składnia, znaczni różniąca się od współczesnej. Dlatego utwory te należy koniecznie czytać w wydaniu z opracowaniem naukowym, z przypisami.
