Biblią nazywamy Pismo Święte czyli Stary i Nowy Testament. Biblia jest zbiorem religijnych ksiąg judaizmu oraz chrześcijaństwa. W skład Biblii wchodzą 73 księgi. Stary Testament liczy sobie 46 ksiąg, zaś Nowy Testament 27 i już nie może się w tym zestawie zmienić. Każda z ksiąg biblijnych ma różnych autorów. Nawet okres, w którym były pisane przez wiele setek lat. Oryginalne języki tekstów biblijnych to: hebrajski , aramejski i grecki. Stary Testament składa się głównie z opisu wydarzeń zawartych w epoce przedchrześcijańskiej. Stray Testament jest świętą księgą Starego Zakonu, czyli wyznawców judaizmu. Stary Testament zaczyna się "Pięcioksięgiem", przypisywanym Mojżeszowi, którego nazywano też prawodawcą i wodzem Izraela. Pierwszą częścią Pięcioksięgu jest "Księga Rodzaju ". To z niej dowiadujemy o tym, jak powstał świat, jak został stworzony człowieka, o tym, jak z Raju zostali wygnani Adama i Ewa; dzieje ich synów: Kaina i Abla; o tym, jak wydarzył się potop i Noe za sprawą Boga uratował z niego ludzi i zwierzęta. Księga Rodzaju jest uwieńczona opowieścią o tym, jak budowano wieżę Babel. Kolejnymi księgami biblijnymi są: "Księgi Historyczne", z których można dowiedzieć się wszystkiego na temat dziejów narodu Izraelitów, potem występują "Księgi Mądrościowe" (inaczej: dydaktyczne), w których można znaleźć między innymi o Hiobie, Psałterz, czyli zbiór psalmów napisanych przez króla Dawida; poza tym Księgę Koheleta (Kohelet był prorokiem), w której to możemy odnaleźć słynną maksymę, która mówi, że "marność nad marnościami i wszystko marność"; "Pieśń nad Pieśniami, która jest absolutnie najpiękniejszym zapisem miłosnego pożądania i prawdziwej namiętności, jaka może się zrodzić między kobietą a mężczyzną. W Nowym Testamencie natomiast znajdujemy opis życia i działalność Jezusa Chrystusa oraz to wszystko, co wydarzyło się po jego śmierci jego apostołom.

Bardzo ważne miejsce w Nowym Testamencie zajmują przypowieści. Są to przytaczane przez Chrystusa różne opowieści, w których oprócz sensu wynikającego z samej fabuły doszukać się można znaczeń o wiele głębszych. Tak więc przypowieść jest zestawieniem dwóch rzeczywistości, jest konstrukcją dwupoziomową. Na pierwszym poziomie jej znaczenie wyznacza sam tekst. Można więc w tym kontekście traktować ją jako historię opowiadającą o życiu zwykłych ludzi, o ich troskach, zmartwieniach, o ich zachowaniu się w trudnych sytuacjach. Jest to rzeczywistość fabularna, świat przedstawiony opowiadanej historii. Drugą jest rzeczywistość nieuchwytna zmysłowo, rzeczywistość wartości naddanych, odwołujących się do sfery moralnej lub etycznej człowieka.

Najbardziej rozpowszechnione są przypowieści o siewcy, o synu marnotrawnym i o miłosiernym Samarytaninie.

Przypowieść "O siewcy" jest opowieścią o człowieku, który wyszedł w pole, aby zasiać na nim ziarna. Jedno ziarno padło na drogę i zostało wydziobane przez ptaki, drugie padło na skałę i zostało wypalone przez słońce, trzecie zaś zagłuszyły wybujałe ciernie. Jednak te ziarna, które padły na glebę żyzną, "wydały plon: trzydziestokrotny, sześćdziesięciokrotny i stokrotny". Ziarnem w przypowieści jest Słowo Boże, natomiast glebą są słuchacze, wszyscy ludzie, do których Słowo jest skierowane.

zawierającej prorocze wizje wydarzeń towarzyszących końcowi świata i wyjaśniającej sens dziejów.

W "Starym Testamencie", oprócz "Apokalipsy św. Jana" jest jeszcze kilka podobnych przykładów, np. "Księga Daniela", "Księga Izajasza", "Księga Ezechiela".

Biblia kończy się "Apokalipsą", która była skierowana do chrześcijan w Azji Mniejszej, nad którymi Jan sprawował opiekę. Powstała na wyspie Patmos, dokąd Jan został karnie zesłany przez cesarza Domicjana (ok. 95 roku). Obecna forma utworu jest złożona w całość z dwóch pism, które powstały: pierwsze - za czasów Nerona (lata sześćdziesiąte), drugie - za panowania Domicjana (lata dziewięćdziesiąte).

W kompozycji "Apokalipsy" wyróżniają się cykle: siedmiu listów do siedmiu Kościołów, siedmiu pieczęci, siedmiutrąb, siedmiu znaków, siedmiu czasz iplag, a także smok walczący z niewiastą, na koniec zwycięstwo Chrystusa i Nowa Jerozolima niebiańska.

Z "Apokalipsy" pochodzą także cztery symboliczne zwierzęta - lew, wół, orzeł i zwierzę z ludzką twarzą. Popularną wizją są także czterej jeźdźcyApokalipsy. Pierwszy, na białym koniu symbolizuje zwycięstwo Ewangelii, drugi, na koniu barwy ognia - symbol wojny, trzeci, na czarnym koniu - jest symbolem głodu, czwarty, na koniu trupio bladym - symbolizuje śmierć.

Treścią wizji "Apokalipsy" są: objawienie Chrystusa, chwała niebiańska, Kościół jako społeczność zbawionych, prześladowania chrześcijan, kary Boże.

Fantastyka i wieloznaczność symboliki apokaliptycznej oraz możliwości interpretacyjne od zawsze fascynowały literaturę i sztukę. Sztuka wczesnochrześcijańska często podejmowała motyw Baranka, jako symbolu niewinnego i umęczonego Chrystusa. Pierwsza i ostatnia litera greckiego alfabetu - Alfa i Omega stały się symbolem odwiecznego Boga, istniejącego bez początku i bez końca.

"Apokalipsa" jest zapowiedzią Sądu Ostatecznego, zanim jednak nastąpi koniec, pojawią się znaki - przybędą czterej jeźdźcy Apokalipsy, spadnie grad, ogień i gwiazda Piołun.

"Apokalipsa" uważana jest za najbardziej tajemniczączęść "Nowego Testamentu", ponieważ sens dziejów i zagadki rzeczy ostatecznych, autor opisuje językiem mistycznym, symbolicznym, bogatym w obrazy, który utrudnia odczytanie treści objawienia, utwór zawiera także liczne parafrazy i cytaty ze "Starego Testamentu".

Pierwszym przekładem z języka aramejskiego na grecki był tzw. "przekład siedemdziesięciu" - Septuaginta. Dokonało go około siedemdziesięciu uczonych w III w. p.n.e.

Najważniejszym przekładem był natomiast dokonany w IV w. n.e. przekład św. Hieronima ż greki na język łaciński, tak zwana Wulgata.

Najważniejszymi polskimi przekładami są: przekład księdza Jakuba Wujka z końca XVI w. oraz dwudziestowieczna Biblia Tysiąclecia, tłumaczona bezpośrednio z języków oryginalnych przez benedyktynów tynieckich (wydana po raz pierwszy w roku 1965).