Do najważniejszych tak zwanych pism mądrościowych zawartych w Biblii zaliczamy dwie księgi Starego Testamentu - Księgę Hioba i Księgę Koheleta.
Księga Hioba opowiada przede wszystkim o próbie, której Bóg poddał człowieka. Hioba uznawano powszechnie za najszlachetniejszego człowieka na Wschodzie, był także najbogatszy. Jego wiara i zaufanie do Boga były szczere, bezgraniczne i niezachwiane. Szatan nie wierzył w to, że może istnieć człowiek tak niewzruszony w swej wierze. Za przyzwoleniem Boga poddał Hioba kolejnym bardzo ciężkim próbom. Najpierw odebrał mu majątek, potem każde z dziesięciorga dzieci. Hiob przyjmował jednak swój los pokornie i nigdy nie odwrócił się od boga: "Nie zgrzeszył, nie przypisał Bogu nieprawości".
Pomimo wiary nie mógł uwierzyć, że takie nieszczęścia spotkały go niewinnie. Zwracał się do przyjaciół, lecz ci sądzili, że musi być czemuś winny, skoro zostaje ukarany. Biedny i ciężko doświadczony Hiob gotów był w każdej chwili stanąć przed Stwórcą i dowiedzieć się, jakie są jego winy. Nie przyznał się jednak do żadnego grzechu i tym samym zbuntował przeciw losowi, lecz nigdy nie złorzeczył i nie obraził Boga.
Bóg uznał, że Hiob jest prawdziwie wierny. Wynagrodził go poprzez przywrócenie mu bogactwa i pomnożenie go, ponownie dał mu także dziesiątkę dzieci. Hiob żył odtąd bardzo długo otoczony szczęśliwością.
Hiob jest postacią uosabiającą cierpienie bez winy oraz godność człowieka, która nakazuje dążyć do sprawiedliwości i prawdy. Jego historia uczy słuchacza, że:
- w dobroć i sprawiedliwość bożą nie wolno zwątpić,
- w życiu każdego człowieka może być miejsce na cierpienie,
- trzeba znosić swój los z godnością, ale nie zapominać o swoich racjach,
- niezłomna wiara pomimo cierpienia zostanie wynagrodzona.
Księga Koheleta składa się z wypowiedzi na temat sensu ludzkiego życia. Mianem Koheleta określano mędrca, który przemawiał na zebraniu w bożnicy. Najważniejszym przesłaniem jest to, że nic na świecie nie ma wartości absolutnej, nic nie jest wieczne i tak naprawdę nic nie daje pełni szczęścia. Myśl tę najlepiej wyrażają słowa "vanitas vanitatum, et omnia vanitas" - Marność nad marnościami i wszystko marność. Jest to wyjątkowo pesymistyczne spojrzenie na życie. Podejmowana jest jednak próba złagodzenia tego pesymizmu - Kohelet podkreśla, że wszystko, co dał nam Bóg jest w jakiś sposób przydatne, pod warunkiem, że jest używane z umiarem i rozsądnie, w końcu zostaniemy z naszego postępowania w końcu rozliczeni.
