Teatr starożytny, wywodzi się ze świąt religijnych, ku czci boga Dionizosa. To bóstwo czczone było, jako opiekun bujnej winorośli i wina. W okresie tzw. Dionizji Wielkich, które celebrowano w miastach, gdzie wystawiano sztuki teatralne. Ponieważ, wszyscy mieszkańcy traktowali to święto, jako najważniejsze w roku, występy musiały być dostępne dla wielu tysięcy ludzi. Początkowo organizowano je na placu, usytuowanym u stóp wzgórza, zwano go orchestrą. Na jego środku umieszczano ołtarz, zwany thymele. Początkowo orchestra miała kształt, przypominający prostokąt, koło lub elipsą. Ostatecznie zdecydowano się na koło. Na orchestrze, występował chór, i aktorzy odgrywający sztuki. Na wzgórzu zasiadali widzowie, którzy dzięki takiemu usytuowaniu, miał bardzo dobrą widoczność. Początkowo obserwatorzy widowisk, siedzieli bezpośrednio na ziemi, później na drewnianych ławkach. Tak wyglądały początki theatronu.
W Atenach, sztuki teatralne wystawiano także na agorze, czyli miejsce, gdzie odbywały się zgromadzenia obywateli miasta. Widowiska, prezentowane były na konstrukcjach drewnianych. W 490 r. p.n.e., doszło do katastrofy. Owa drewniana konstrukcja pod naporem ludzi zawaliła się. Śmierć, poniosło wiele osób. Prawdopodobnie, ta tragedia, doprowadziła do podjęcia decyzji, aby przedstawienia przenieść w pobliże miejsca, gdzie znajduje się świątynia Dionizosa, na południowym zboczu Akropolis. W momencie, kiedy twórcy wprowadzili większą ilość aktorów, i dekoracje teatralne, należało zbudować budynek, w którym aktorzy mogliby zmieniać stroje i maski. W 465 r. p.n.e. wzniesiono budynek przylegający do orchestry. Zwano go skene, za autora pomysłu, podaje się Ajschylosa. Jedna ze ścian skene, służyła jako dekoracja przedstawień. W okresie, zwanym klasycznym tj. około roku 425 p.n.e. rozpoczęto budowę teatru kamiennego. Teatr ten, budowany był etapami. Ukończono go, około roku 338 p.n.e. Nowy teatr, mógł pomieścić, do 17 000 widzów. Jednak przypuszcza się, że teoretycznie do 30 000 tysięcy. Teatr grecki, stał się wzorem, dla późniejszych teatrów starożytnych. Najlepiej zachowanym teatrem greckim, jest teatr w Epidauros, którego zbudowano w roku 330 p.n.e. Teatr grecki, stał się wzorem również dla teatru rzymskiego.
Teatr rzymski, charakteryzował się podobną budową, jak jego grecki wzorzec, jednak wprowadzono istotne różnice. Teatr zbudowany był z widowni, zwanej cavea, oraz sceny pulpitum, a także budynku scenicznego zwanego, skene. Rzymskie teatry, były pokryte dachem, który chronił widzów, przed palącymi promieniami słońca. Widownia, miała kształt półkola. Rzymski teatr, usytuowany był na płaskim terenie, więc inaczej niż w Grecji. W Rzymie istniały plakaty teatralne, zwanych programinata, które informowały o mającym odbyć się przedstawieniu. Najstarszym odkrytym teatrem rzymski, był Teatr Wielki w Pompejach. Został zbudowany około 80 r. p.n.e. Mógł pomieścić około 15 000 tysięcy widzów.
Sztuki teatralne, były podzielone na części: tragedię, komedię i dramat satyrowy. Autorzy sztuk, zgłaszali swoje utwory do specjalnie, wyznaczonych urzędników, którzy byli odpowiedzialni za ich wybór, gdy liczba przekraczała dopuszczoną. Urzędnicy, wyznaczali osoby, które zajmowały się stroną techniczną przedstawienia. Tworzono kostiumy dla aktorów, malowano maski, wybierano muzyków, osoby, które miały siewać w chórze, a także aktorów. Przedstawienia teatralne, przypominały bardziej współczesną operę, ponieważ zarówno aktorzy, wypowiadali swe kwestie śpiewając przy akompaniamencie liry, jak i swoje partie sztuki śpiewał chór.
Maksymalna ilość aktorów, nie mogła przekraczać trzech. Pierwszego aktora wprowadził Tespis, drugiego Ajschylos, a trzeciego Sofokles. Aktorzy, nosili maski, które wyrazy emocje bohaterów, smutek, złość nienawiść, radość itp. Na głowie mieli peruki, stali na koturnach, aby być lepiej widocznymi. W tragedii kostium musiał być długi, natomiast w komedii mógł być krótszy. Mężczyźni, grali również role kobiece, ponieważ kobiety nie mogły występować w teatrze. Aktorzy trzymali atrybuty, odpowiadające osobom, które grali: król trzymał berło, posłaniec, lub podróżny laskę, bogowie, atrybuty przynależne ich boskości. W trakcie Dionizji Wielkich, wystawiano tragedie, gdzie główny bohater z reguły na koniec sztuki umierał. Tematyką sztuk był człowiek, konflikt tragiczny, czyli brak możliwości wyboru, miedzy dwoma równorzędnymi racjami, oraz fatum, czyli przeznaczenie, na które człowiek nie miał wpływu. Najważniejszą rolę, miało katharsis, czyli oczyszczenie z emocji widza, który przygląda się przedstawieniu teatralnemu. W ciągu dnia, widzowie mogli obejrzeć cztery sztuki, tego samego twórcy. Przedstawienia rozpoczynano wcześnie rano. Ateńczycy przez całe święta, oglądali po kilkanaście sztuk teatralnych dziennie. Wielkie Dionizje, trwały przez pięć dni. Przedstawienie oglądali również jurorzy, którzy oceniali i typowali zwycięzcę. Piątego dnia, ogłaszano wyniki i naradzano najlepszego twórcę. Zwycięzca, cieszył się ogólnym poważaniem i popularnością.
Przedstawienia teatralne traktowano, jako ceremonie religijne. Jako widzowie, na honorowych miejscach zasiadali kapłani.
Dramatem greckim rządziły niezmienne reguły. Dotyczyło to reguły trzech jedności. Akcji, miejsca i czasu. Utwór, powinien mieć jednowątkowy układ zdarzeń. Sztuka powinna mieć ramy czasowe, do 24 godzin, najlepiej od wschodu do zachodu słońca, fabuła powinna rozgrywać się tylko w jednym miejscu.
Dramat składał się z kilku części: prologosu, paradosu, epeisodii, stasimonu i exodosu.
Wszystkie zasady, musiały być przez twórców ściśle przestrzegane.
