Biały Mustang - streszczenie krótkie
„Biały Mustang” to zbiór dwunastu legend indiańskich. Sławią one odwagę Indian (w przeciwieństwie do białych ludzi, którzy są w nich najczęściej czarnymi charakterami). Mężni wojownicy są w nich sprytni i waleczni, a ich prawa postawa zostaje nagrodzona. Wiele z tych opowieści wyjaśnia powstanie najróżniejszych zjawisk przyrody, słońca, gwiazd, świata, a nawet człowieka. Cechą charakterystyczną tych legend jest obecność najróżniejszych duchów i bóstw. Autor dużo miejsca poświęca w nich indiańskim wierzeniom, rytuałom, czy historii powstania różnych miejsc oraz ich nazwom. „Hanuaute” to legenda o pięknej, lecz próżnej i nieposłusznej córce wodza Soomakha, której dusza za karę została uwięziona na dnie jeziora. „Powstanie człowieka” opowiada natomiast o tym, jak Wielki Duch powołał do życia istoty ludzkie; jednocześnie Indianie zostali ukazani jako najdoskonalsza z ras. Z kolei legenda „Biały Mustang” to opowieść o odwadze i wytrwałości dzielnego wojownika, Ostrego Wiatru. Morał tej historii jest taki, że ludzie konsekwentni i dzielni, którzy mają dobre serce, osiągną i zdobędą wszystko, o czym marzą. Kolejną legendą jest opowieść „Synowie Słońca”. Autor wyjaśnia w niej, skąd na ziemi wzięły się mustangi (konie). „Tosinonakh” to z kolei opowieść o dwóch połączonych rzekach – Tosinonakh i Misonitoo, które zostały przedstawione jako para zakochanych. „Kwiat Antylopy” tłumaczy skąd na ziemi wzięły się pewne gatunki kwiatów. Jest też ostrzeżeniem przed pychą i łamaniem boskich praw, które zawsze kończą się karą. „Stworzenie Słońca”. Legenda opowiada o tym, jak powstało Słońce i dlaczego czasem pojawiają się burze i deszcz. W „Niedźwiedziu starej Mookhason” opisano obrzędy i zwyczaje Indian (Taniec Niedźwiedzia, pogrzeb). Jest to jednak przede wszystkim opowieść o zbrodni i karze; sprawiedliwości Wielkiego Ducha, który pozwala duszy wojownika powrócić na ziemię i ukarać morderców. „Wielki czyn Szalonego Rumaka” przedstawia stosunki między białymi ludźmi a Indianami; wskazuje, że Indianie byli sprytniejsi od „bladych twarzy”. Przy okazji czytelnik dowiaduje się, skąd wzięła się nazwa wodospadu. „Cichy Nahma” to legenda o starciu człowieka z jesiotrem. Pokazuje, że Indianie mogą zapanować nad naturą, ale tylko dlatego, że potrafią jej słuchać. Cztery Wiatry to legenda, która tłumaczy, jak powstały wiatry i dlaczego są one tak zróżnicowane. Z kolei ostatnia legenda, „Władca wilków” skupia się na problemach Indian; przez wewnętrzne spory nie potrafią się oni zjednoczyć przeciw wspólnemu wrogowi – białym ludziom. Jednocześnie „bladych twarzy” jest za dużo, by Indianie mogli ich pokonać.
