Solaris - streszczenie szczegółowe
1. Przybysz
Kris przybywa na stację badawczą na Solaris, gdzie atmosfera jest pełna niepokoju. Ziemia wysyła na orbitę Solaris psychologa Krisa Kalvina z misją zbadania sprawy. Witający go Snaut, cybernetyk, wydaje się wystraszony i zdystansowany. Kelvin, zaniepokojony jego zachowaniem, dowiaduje się, że Gibrarian, jeden z naukowców, zmarł w tajemniczych okolicznościach. Snaut enigmatycznie przestrzega Kelvina, by nie dziwił się, gdy zobaczy „inne istoty”.
2. Solaryści
Kelvin przygląda się oceanowi, który jest centralnym punktem badań na Solaris. Naukowcy podejrzewają, że to gigantyczny, żyjący organizm, być może obdarzony inteligencją. Próby wyjaśnienia jego natury pozostają bezskuteczne. Kelvin przeszukuje pokój Gibrariana i odnajduje ślady jego pracy badawczej, co jeszcze bardziej podsyca jego ciekawość i obawy.
3. Goście
Podczas przeszukiwania pomieszczeń Kelvin zauważa dziwną, ogromną postać. Rozmowa ze Snautem ujawnia, że Gibrarian popełnił samobójstwo. Kelvin powoli zaczyna rozumieć, że „goście”, jak ich nazywa załoga, są materializacjami wspomnień lub wewnętrznych demonów przybyłych na stację ludzi.
4. Sartorius
Kelvin próbuje skontaktować się z Sartoriusem, drugim naukowcem, który jednak odmawia wyjścia z laboratorium. Sartorius zgadza się na rozmowę przez zamknięte drzwi, ale nie zdradza szczegółów badań ani swoich działań. Tymczasem Kelvin zaczyna doświadczać własnych wizji i spotkań z „gościem”.
5. Harey
Kelvin spotyka Harey, swoją zmarłą przed dziesięcioma laty ukochaną. Początkowo sądzi, że to halucynacja, ale Harey okazuje się realna i zachowuje się jak żywa istota. Kelvin zmaga się z moralnymi dylematami – rozpoznaje ją, ale dostrzega subtelne różnice między tą wersją a jego wspomnieniami.
6. Mały Apokryf
Rozmowa ze Snautem pozwala Kelvinowi lepiej zrozumieć fenomen „gości”. Snaut wyjaśnia, że są oni tworzeni przez ocean na podstawie ludzkich wspomnień. Przybysze nie są jednak zwykłymi kopiami – to doskonalsze wersje osób, które istniały w przeszłości. Dylemat kontaktu z inną cywilizacją staje się dla załogi kluczowym wyzwaniem.
7. Narada
Kelvin, Snaut i Sartorius spotykają się, by omówić naturę „gości”. Dochodzą do wniosku, że są to materializacje ludzkich wspomnień, stworzone przez ocean. Sartorius sugeruje eksperymenty mające na celu usunięcie „gości”, ale Kelvin jest sceptyczny. Harey coraz bardziej cierpi z powodu swojego istnienia.
8. Potwory
Relacje między Kelvinem a Harey się pogłębiają, jednak jej świadomość własnej nienaturalności prowadzi do napięć. Harey deklaruje miłość do Kelvina, ale on sam zaczyna kwestionować swoje uczucia – czy kocha ją, czy jedynie swoje wspomnienie o niej?
9. Płynny tlen
Harey, zrozpaczona swoją egzystencją, próbuje popełnić samobójstwo, wypijając płynny tlen. Pomimo agonii jej ciało regeneruje się dzięki niezwykłym właściwościom „gości”. Ta dramatyczna sytuacja podkreśla jej nieśmiertelność i pogłębia dylematy Kelvina.
10. Rozmowa
Kelvin i Snaut rozmawiają o możliwościach opuszczenia Solaris. Kelvin myśli o pozostaniu ze względu na Harey, ale Snaut ostrzega, że poza planetą „goście” mogą nie przetrwać. Kelvin zaczyna rozumieć, że nie kocha obecnej Harey, ale swoją przeszłość z nią.
11. Myśliciele
Kelvin uczestniczy w eksperymencie prowadzonym przez Sartoriusa, mającym na celu analizę działania oceanu. Wyniki wskazują, że ocean posiada psychikę i zdolność do tworzenia niezwykłych istot. Refleksje Kelvina prowadzą go do wniosku, że Solaris wymyka się ludzkim kategoriom rozumienia.
12. Sny
Kelvin doświadcza surrealistycznych snów, które łączą się z działaniami oceanu. Wydarzenia na stacji przybierają coraz bardziej niezwykły obrót, a zjawiska takie jak fosforyzujące piany stają się niepokojącymi symbolami aktywności oceanu.
13. Sukces
Harey podejmuje decyzję o zniknięciu, prosząc Sartoriusa o użycie anihilatora. Pozostawia list dla Kelvina, w którym wyjaśnia, że jej istnienie jest dla niego ciężarem. Kelvin, mimo gniewu i żalu, zaczyna akceptować tę stratę.
14. Stary Mimoid
W końcowych refleksjach Kelvin zastanawia się nad naturą człowieka i kontaktu z inną cywilizacją. Spoglądając na ocean Solaris, rozważa możliwość istnienia Boga, który, podobnie jak ocean, jest niedoskonały i ograniczony. Pozostaje na planecie, czekając na „okrutne cuda”, które może jeszcze przyniesie przyszłość.
