Biblia spisana w oryginale w językach hebrajskim, aramejskim i greckim, funkcjonowała w średniowieczu przede wszystkim w wersji łacińskiej, później także w przekładach na języki narodowe. Najstarsze tłumaczenie Starego Testamentu na język grecki powstało w III- II w. przed Chrystusem w Aleksandrii, przekładem tym posługiwano się w chrześcijaństwie niemal do VII wieku. W drugiej połowie IV wieku przekładu całej Biblii na łacinę dokonał św. Hieronim, tłumaczenie to, nazwane później Wulgatą zyskało w Kościele rangę tekstu autentycznego i oficjalnie obowiązującego, co zostało potwierdzone przez Sobór Trydencki w 1546 roku. Na języki narodowe Biblię zaczęto tłumaczyć dopiero w okresie dojrzałego średniowiecza. W Polsce tłumaczenie Biblii rozpoczęto od Psałterza. Stosunkowo wcześnie musiały pojawić się u nas także przekłady Nowego Testamentu. W średniowiecznej Polsce Biblia stała się jednym z podstawowych źródeł, autorytetów i wzorców w procesie dojrzewania rodzimej kultury duchowej i artystycznej. Biblia w renesansie pozostawała nadal jednym z głównych źródeł inspiracji literackiej.

Odrodzenie było epoką wielkiego rozwoju przekładów Biblii z języków oryginalnych na języki narodowe, co stało się możliwe dzięki osiągnięciom renesansowej filologii , jak i postulatom ówczesnych reformatorów chrześcijaństwa. Księgi biblijne były spisywane w trzech językach: aramejskim, hebrajskim i greckim. Łaciński przekład św. Hieronima okazał się niedokładny i zaczęto tłumaczyć Biblię wprost z nowo przygotowanych edycji w językach oryginalnych. Pierwszy nowożytny przekład Nowego Testamentu na język polski wyszedł ze środowiska luterańskiego. Jego autorem był Stanisław Murzynowski. Następny był katolicki przekład Nowego Testamentu z roku 1556, a potem już przekłady całej Biblii. Najwybitniejszym katolickim przekładem Biblii w XVI wieku było dzieło księdza Jakuba Wujka. Inspiracje biblijne w literaturze to nie tylko parafrazy psalmów. Biblia była źródłem dla literatury parenetycznej. Biblia była obecna w prozie i poezji jako niewyczerpane źródło cytatów, maksym, sentencji. Cała chrześcijańska liryka oparta jest na Biblii. Często inspiracje religijne łączyły się z wątkami filozofii renesansowej. Biblia była też podstawowym źródłem motywów i przykładów w renesansowych kazaniach, a niektóre gatunki biblijne stały się pierwowzorami nowożytnych gatunków literackich.

Wczesna twórczość Czesława Miłosza zaliczana jest do nurtu katastroficznego poezji polskiej lat 30. Tęsknota do klasycznego ładu łączy się zapowiedzią apokalipsy , afirmacja życia z lękiem o przyszłość cywilizacji. W ostatnich tomach pojawiają się wiersze religijne, jako efekt studiów biblistycznych i językowych podejmowanych podczas pracy nad przekładami z Biblii- mającej przybliżyć ją kulturze polskiej w języku nowoczesnym. Zainteresowanie Biblią doprowadziło do podejmowania przekładów jej fragmentów, zwłaszcza tych o silnym nacechowaniu poetyckim. W 1979 roku Miłosz wydał Księgę Psalmów , za którą otrzymał nagrodę literacką i. Zygmunta Hertza. Opublikowano również zbiór esejów "Ogród nauk". W 1980 roku ukazał się kolejny przekład tekstów biblijnych: Księga Hioba tłumaczona z języka hebrajskiego.

W wierszu "Ogrodnik" Miłosz

pragnie uświadomić nam, że stworzenie raju , Adam i Ewa posiadały pewien "błąd"" - możemy się domyślać, że Adam i Ewa odwrócą się od Boga, a On o tym wiedział : Adam i Ewa nie na to zostali stworzeni, / Żeby kłaniać się księciu i władcy tej ziemi. (…) Ostrzegł ich, ale wiedział, że to nie pomoże, / Bo już byli gotowi i tak jakby w drodze.

Księga Rodzaju, jest przenośnią i nie możemy interpretować jej dosłownie. Być może raj miał być "próbą człowieka. Ówczesny świat jest skutkiem tej próby:

Inna, słoneczna, ziemia poza czasem trwała. / Im obojgu na wieczną szczęśliwość oddana

"Inna ziemia" nie jest niestety tym, czym chciałby Bóg , żeby była: świat nie stał w blasku, tak jak tego żądał.

Bóg dumał zasmucony, przeraził się światem, który miał powstać po zdradzie Adama i Ewy: Widział ognie i mosty, okręty i domy, / Samolot w nocnym niebie migający iskrą, / Łoża z baldachimem i pobojowisko.

Bóg stawia retoryczne pytanie: O moje dzieci, więc tak wam się spieszy / Do piachu, w którym czaszka żółte żeby szczerzy?

Pierwsi ludzie stracili szansę na wieczne życie, wymienia cechy ludzkiego życia:

Do zamykania bioder w majtki, krynoliny, jak i bardziej wzniosłe: Do odkrywania ciągów skutku i przyczyny."

Potem ostrzega przed wrogiem , jakim jest Szatan: Oto zbliża się wróg mój i zaraz wam powie: / Spróbujcie, a staniecie się jak bogowie."

W kolejnym wersach podmiot wyraża optymizm, że człowiek ma jeszcze szansę na wieczne życie.

Ostatnie słowa w wierszu: Bo prawdę mówi Pismo, że mam twarz człowieka.

Nawiązują do słów z Pisma Świętego .