Czesław Miłosz przyszedł na świat dnia 30 czerwca 1910 roku w Szetejniach, w mieścinie położonej nad niewielką rzeką Nieważą, na Litwie. Jego ojcem był Andrzej Miłosz, z zawodu inżynier, natomiast matką Weronika z domu Kunat. Jego najwcześniejsze wspomnienia z dzieciństwa wiążą się z wyprawa całej jego rodziny na Syberię (1913) oraz pobytem w Rosji, którą powoli ogarniało wrzenie rewolucyjne (1914 - 1918).

Swą szkolną edukacje rozpoczął od I Gimnazjum Męskiego im. Króla Zygmunta Augusta w Wilnie (1921). Po złożeniu egzaminu maturalnego w 1929 roku, zostaje studentem Uniwersytetu Wileńskiego im. Stefana Batorego. Początkowo studiuje polonistykę, lecz bardzo szybko przenosi się na prawo. Magistrem zostaje w 1934 roku. Wiódł dość aktywne życie studenckie. Należał on, między innymi do Sekcji Twórczości Oryginalnej (STO) przy Kole Polonistów oraz Akademickiego Klubu Włóczęgów. Swój debiut poetycki miał na łamach czasopisma Alma Mater Vilensis, gdzie opublikował dwa wiersze: Kompozycja i Podróż. W 1931 roku wraz z kilkoma przyjaciółmi zakłada grupę poetycką Żagary. Młodym poetom udaje się także w miarę regularnie wydawać pismo noszące takie same miano, jak i ich organizacja, gdzie publikują własne utwory oraz wyrażają swe poglądy na literaturę, nie stroniąc przy tym od podejmowania tematyki społecznej.

W 1934 roku otrzymawszy stypendium Funduszu Kultury Narodowej wyjeżdża do Paryża. Tu poznaje swego dalekiego krewnego, poetę i mistyka, Oskara Miłosza. Po powrocie do kraju w 1935 otrzymuje pracę w oddziale Polskiego Radia w Wilnie. Cały czas pisze. Publikuje w takich czasopismach, jak Pion, Środy Literackie, Po prostu. Zostaje zwolniony z pracy, gdyż ma zbyt lewicowe poglądy, a to się nie podoba władzom. Wkrótce jednak wraca do pracy w radiu, ale tym razem w samej stolicy. W dalszy ciągu współpracuje z Pionem. Za opublikowane w tym czasopiśmie opowiadanie Obrachunki zostaje nagrodzony w konkursie zorganizowanym przez redakcje tego periodyku. Jego utwory ukazują się również w innych gazetach, m.in. w Marchołcie, Ateneum, Słowie.

We wrześniu 1939 roku wraz z całą redakcją Polskiego Radia wyrusza w drogę na wschód. Koniec końców przekracza granicę z Rumunią. Stamtąd udaje się do Wilna, a po wkroczeniu do niego wojsk sowieckich do Warszawy, co wiązało się ze sporym ryzykiem, gdyż granica oddzielająca obydwie strefy okupacyjne była pilnie strzeżona. W stolicy otrzymuje posadę woźnego w Bibliotece Uniwersyteckiej. Cały czas pisze i jednocześnie działa w konspiracji. Jego tomik poezji wydany w 1940 pod pseudonimem Jan Syruć, a zatytułowany po prostu Wiersze, jest pierwszym wydawnictwem podziemnej polski. W 1944 wiąże się przysięgą małżeńską z Janina Dłuską. Czas tuż po Powstaniu Warszawskim spędził w gościnnym domu swych przyjaciół, Jana i Anny Turowiczów, w Goszczycach. W 1945 zostaje zaproszony do redakcji Twórczości, czasopisma społeczno - kulturalnego.

Pod koniec tego roku otrzymał propozycję podjęcia pracy w polskiej dyplomacji. Przyjmuje ją. Wyjeżdża najpierw na placówkę do Nowego Jorku, następnie zaś do Waszyngtonu. Równocześnie cały czas kontynuuje pracę nad swoim dziełem. Publikuje w Odrodzeniu i Twórczości. W roku 1950 otrzymuje posadę I Sekretarza Ambasady Polskiej Rzeczpospolitej Ludowej w Paryżu. Jednakże w kraju wokół jego osoby zaczyna powstawać nieprzychylna atmosfera. Gdy przyjechał do Polski na święta, jego paszport zatrzymano. Przy pomocy przyjaciół udało się mu go jednak odzyskać. Wyjechał do Francji, gdzie postanowił zerwać współpracę z komunistami, jednocześnie nawiązał kontakt z Jerzym Giedroyciem i jego Kulturą. Został jej współpracownikiem na długie lata.

Rok 1953 przynosi mu Prix Litteraire Europeen, nagrodę literacką przyznawaną najlepszej powieści politycznej. Otrzymał ją za Zdobycie władzy. W 1957 roku honoruje go Związek Pisarzy Polskich na Obczyźnie. W 1960 wyjeżdża do Stanów Zjednoczonych na zaproszenie uniwersytetu w Berkeley. Zostaje tu profesorem. W 1974 nagradza go polski oddział PEN - Clubu. W uzasadnieniu czytamy, że to za jego wybitne osiągnięcia w dziedzinie przekładu. W 1980 roku zostaje mu przyznana przez Akademię Szwedzką literacka Nagroda Nobla, najwyższe wyróżnienie, o jakim może marzyć pisarz. W 1981 Katolicki Uniwersytet Lubelski przyznaje mu tytuł doktora honoris causa, niedługo po tym podobne wyróżnienie otrzymuje z rąk rektora New York University. W 1982 roku zostaje prezesem Funduszu Pomocy Niezależnej Literaturze i Kulturze Polskiej. Rok później prezydent stanów Zjednoczonych, Ronald Regan, wręcza mu dyplom uznania za jego wkład w rozwój kultury tego kraju. Rok 1992 przynosi mu następne wyróżnienia i zaszczyty: honorowe obywatelstwo Litwy, doktoraty honoris causa uniwersytetów w Kownie oraz Rzymie, nagrodę Grizane Carour. W 1993 królewskie miasto Kraków uznaje, że poeta Czesław Miłosz jest godnym bycia jego honorowym obywatelem. Zaczyna współpracę z Tygodnikiem Powszechnym. W końcu w połowie lat dziewięćdziesiątych przenosi się na stałe do Krakowa. Wciąż pisze i publikuje. Umiera w 2004 roku.