Zjawisko samobójstwa jest znane człowiekowi od najdawniejszych lat. Definiując samobójstwo kojarzymy je z zachowaniem samodestrukcyjnym, uszkodzeniem swojego ciała na, wskutek którego dochodzi do śmierci. Najczęściej samobójstwa popełniają osoby z zaburzeniami psychicznymi, nieuleczalnie chore, ludzie starsi albo samotni, którzy mają ujemny bilans życiowy. Śmierć biologiczna następuje na wskutek samouszkodzenia, które może być gwałtowne albo mieć charakter stopniowy. Aby uznać śmierć za samobójstwo musi zostać dokładnie zbadana intencja, która wpłynęła na podjęcie takiej decyzji. Jest to zadanie bardzo trudne do ustalenia. Émile Durkheim, najwybitniejszy przedstawiciel socjologizmu wyróżnia kilka rodzajów samobójstw biorąc pod uwagę ich społeczne uwarunkowania. Pierwszym rodzajem jest samobójstwo egoistyczne, do którego dochodzi wskutek małej integracji społecznej jednostki z grupą lub z całą społecznością. Jest to zjawisko współcześnie znane, które łączy się rozwojem cywilizacji i z poczuciem wyobcowania jednostki. Dotyczy to często ludzi starszych, którzy nie nadążają za cywilizacją, czują się osamotnieni i ta ucieczka od ludzi doprowadza ich do myśli samobójczych a konsekwencji do podjęcia samobójczych czynności. Samobójstwa altruistyczne są przeciwieństwem samobójstw egoistycznych. W tym przypadku jednostka czuje zbyt silną integrację ze społeczeństwem, zbyt silnie identyfikując się z celami grupy jej interesami czy oczekiwaniami nie jest w stanie pomyśleć i zrobić czegoś dla siebie, a to wszystko przerasta jej siły i możliwości. Samobójstwo altruistyczne kojarzone było z obyczajami ludzi pierwotnych, najczęściej ze samospaleniem wdów razem z ciałem swojego męża. Rytuał taki powiązany z kodeksem honorowym ma miejsce w czasach teraźniejszych. Przykładem na to są zbiorowe samobójstwa popełniane przez członków sekt religijnych a także samospalenia mnichów buddyjskich mające charakter protestacyjny. W Japonii znany zwyczaj harakiri, czyli samozniszczenie na wieść o poniesieniu klęski podczas wojny czy loty kamikaze, których celem jest poświęcenie swojego życia, aby zniszczyć wroga są przykładami honorowego samobójstwa wobec narodu. Podobnym aktem samobójstwa gdzie ludzie nadmiernie identyfikują się i podlegają obowiązującym normom społeczno-obyczajowym są zamachy terrorystyczne. Tego typy samobójstwa wynikają z osobowości jednostki, która pragnie poświęcić się grupie, społeczeństwie. Innym rodzajem samobójstwa wyróżnionego przez Durkheim są samobójstwa anomiczne. Pojawiają się one, kiedy występuje zakłócenie ładu społecznego, a zachowanie jednostki nie jest kontrolowane i pobudzane przez społeczeństwo. Wynika ono z braku uczestniczenia jednostki w życiu i aktywności grupy, obniżając przy tym swoją pozycję społeczną i prestiż. Taka postawa w konsekwencji prowadzi jednostkę do autodestrukcji. Samobójstwo fatalistyczne wiążą się z sytuacją jednostki, która znajduje się w krytycznym położeniu bez perspektyw. Ów sytuacja wydaje się być jedynie kategorią teoretyczną, ale ma ona miejsce w rzeczywistym świecie. Zdarzają się przypadki, kiedy to ludzie znajdują się w krytycznej sytuacji bez perspektyw i jakiejkolwiek ucieczki, poza samobójstwem. Durkheim stwierdził, że ten rodzaj samobójstwa przypisuje się ludziom, którzy nie pogodzili się ze swoim losem. Zjawisko to było a zarazem dalej jest bardzo widziane w XX wieku. W sytuacji tragicznej, z której nie ma wyjścia znajdują się więźniowie systemu totalitarnego, nazistowskiego czy komunistycznego. W Polsce doskonałym wyróżnikiem tego stanu rzeczy była zwiększona ilość samobójstw w momencie wprowadzenia stanu wojennego. Równie dobrze można to zjawisko tłumaczyć jako samobójstwo anomiczne. Za samobójstwo fatalistyczne uważana jest samobójcza śmierć na własne życzenie człowieka nieuleczalnie chorego a przy tym cierpiącego. Prawo takie jest w większości krajów europejskich zakazane.

Badacze samobójstw wyodrębnili rodzaj samozniszczenia nazwany samobójstwem chronicznym, które przejawiają się w zaniedbaniu zdrowia, zamorzeniu bądź w zaprzestaniu funkcjonowania niektórych narządów. Czasami przyczyną podjęcia czynności samobójczych staje się zadośćuczynienie lub samoukaranie.

Wszystkie te działania mające na celu pozbawienie życia są czynnościami bezpośrednimi. Istnieją także samobójstwa pośrednie, które popełniane są najczęściej w upojeniu.

Istnieje pewien rodzaj samobójstwa, który dla badaczy jest zjawiskiem szczególnie zagadkowym. Chodzi tu o wysyłanie z mózgu człowieka impulsów nerwowych na, wskutek których akcja serca człowieka zanurzonego w wodzie zwalnia się a czasami nawet zanika całkowicie. Jest to zjawisko bardzo dziwne tłumaczone przez Stewarta Wolf jako tzw. refleks unikowy.

Wśród przyczyn w kształtowaniu się samobójczych dyspozycji, myśli u młodzieży doniosłą rolę odgrywa rodzina, która w okresie rozwoju osobowości dzieci i młodzieży ma na nich największy wpływ. Rozbita rodzina, która nie zapewnia dziecku bezpieczeństwa, odpowiedniej atmosfery uczuciowej staje się podatnym gruntem do występowania samobójstw. Również samobójstwa występują w rodzinach, w których brak jest jednego lub dwojga rodziców. Do charakterystycznych przyczyn popełniania samobójstw zalicza się brak harmonii w rodzinie, niestałość i niekonsekwencję w wychowaniu, chłód uczuciowy od rodziców, zbyt wysokie wymagania stawiane dziecku przez rodzinę. Badania przeprowadzone przez M. Susłowską i D. Sztompkę wśród młodzieży z Krakowa i okolic, które usiłowały popełnić samobójstwo wykazały, iż ponad połowa pochodzi z rodzin rozbitych. Atmosfera, jaka panowała w ich domach nie sprzyjała wychowaniu a także warunki wychowawcze nie były korzystne. Często zdarzały się osoby, które przez jakiś czas wychowywane były przez dalszą rodzinę lub domy dziecka. Rodzina ma ogromny wpływ na kształtowanie się postaw samobójczych u młodzieży jak zauważyła W. Bandura. Ojcowie niedoszłych samobójców charakteryzują się niedojrzałością w zaspokajaniu potrzeb emocjonalnych, nadużywaniem alkoholu, nie wypełnianiem roli ojca a także niedostatecznym zaspokajaniem potrzeb rodzinnych. Młodzież nie czuła w domu wsparcia bezpieczeństwa i autorytetu. Matki dzieci, które próbowały popełnić samobójstwo były niedojrzałe emocjonalnie, nieprzystosowane do pełnienia roli matki a także żony. Całą winę za nieudane życie rzucały na swoje dzieci lub partnerów. Ponadto postawa ich wobec dzieci była najczęściej jawnie odrzucająca, przejawiająca się w niechęci, obojętności dla jego potrzeb, zerwaniem z nim więzi uczuciowej. W rodzinach zdezintegrowanych próby samobójcze podejmowane są częściej niż ma to miejsce w rodzinie pełnej, która spełnia swoje podstawowe funkcje. Akty samobójcze widoczne są częściej w rodzinach rozbitych, na co zwraca uwagą Michel Anthony zauważył on pewną zależność między ilością samobójstw wśród dzieci i młodzieży a ilością rozwodów. Badania przeprowadzone przez S.Stacha wykazały, że wraz ze spadającą liczbą rozwodów zmalała ilość samobójczych czynów przez dzieci i młodzież.

Zastanawiając się nad uwarunkowaniami samobójstw należy zwrócić uwagę na brak autorytetu w rodzinie. Osoby próbujące popełnić samobójstwo zazwyczaj są niepewne w tym, co robią, błędnie wartościują, nie potrafią adekwatnie odbierać rzeczywistości a ich osobowość jest niedojrzała. Każda ich decyzja wynika ze zmian rodzinnych. Autorytet ojca jest szczególnie pożądany przez dzieci. Jeśli nie jest on zauważalny, a dziecko nie ma możliwości identyfikacji się z nim następuje poczucie samotności i wstydu. Poza brakiem autorytetu w rodzinie do głównych przyczyn występowania samobójstw wśród młodzieży zaliczyć można konflikty rodzinne. Napięta atmosfera domowa prowadzi do wycofania się z życia rodzinnego i uleganie negatywnym wpływom otoczenia. Inne konflikty rodzinne wynikają z przesadnie ograniczanej swobody dzieciom. W okresie dojrzewania narastają kontakty z rówieśnikami. Jeśli rodzice zbytnio ograniczają wolność swoim dzieciom, wnikają w ich prywatne sprawy koleżeńskie dochodzi do buntu i silnych protestów a także do prób samobójczych.

Nie tylko konflikty wynikające z rodzinnych stosunków mają wpływ na podejmowaniu czynności samodestrukcyjnych. Konflikty takie mogą powstawać między przyjaciółmi, znajomymi. Osoby takie czują się samotne, wyobcowane, stwierdzają, że nie mają bliskich sobie osób, ponieważ nikt nie jest w stanie ich zrozumieć, ani w jakiś sposób im pomóc. Najczęściej są wrogo nastawieni do innych, niechętni do współpracy a zachowania innych odbierają jako fałszywe i wrogie. Takie zachowanie prowadzi do pogłębiania się konfliktów z innymi ludźmi, oraz odbierania zdarzeń w nieadekwatny sposób, co ponosi za sobą poczucie frustracji i bezsensowności. Zaostrzanie się konfliktów przyczynia się do powstania w życiu człowieka sytuacji określanej jako trudną czy kryzysową, z której nie ma wyjścia a jedynym rozwiązaniem staje się samobójstwo. Osoby takie nie posiadają wystarczająco dużo sił do walki z taką sytuacją. Ich strategie do rozwiązywania problemów, które powinny być ściśle związane z przekonaniem o własnych możliwościach poradzenia sobie z trudnościami są niewystarczające. Każde działanie człowieka powinno prowadzić do jakiś konkretnych zmian w otoczeniu, a sytuacja, która uznana była za trudną powinna nabrać pozytywny sens. Ważna w tym momencie jest własna samoocena, która u niedoszłych samobójców jest zazwyczaj bardzo niska.

Przyczyny podejmowania czynności samobójczych prócz środowiska rodzinnego leżą także w środowisku szkolnym. Najczęściej czynnikiem, który wpływał na występowanie myśli samobójczych było zaniedbanie w nauce szkolnej i zbyt niskie oceny, a także częste wagarowanie i zaległości w szkole, rygorystyczny nauczyciel czy niepodporządkowanie się wymaganiom nauczyciela. Osoby studiujące, przeżywają ogromny stres związany z samym początkiem studiowania. Jest to dla nich zjawisko nowe, do którego podchodzą bardzo emocjonalnie a sam fakt znalezienia się w środowisku uczelnianym jest wyzwaniem bardzo trudnym zwłaszcza dla jednostek ze słabym typem osobowości. Próby samobójcze wzrastają w okresie sesji egzaminacyjnej. Brak oparcia i bliskiego kontaktu z rodziną, silna konkurencja wśród studentów, rywalizacja o lepsze oceny i stypendia potęgują zamartwianie się i izolację od otoczenia a także myśli o samobójstwie.

Dyspozycje motywacyjne do działań o charakterze samobójczym kształtują się przede wszystkim w okresie dojrzewania, kiedy to ma miejsce dezorganizacja funkcji psychicznych pod wpływem silnego napięcia emocjonalnego. Okres ten zwany regresją charakteryzuje się nieadekwatną oceną swojej osoby i sytuacji, co z kolei prowadzi do rozczarowań i napięć. Śmierć w okresie adolescencji rozumiana jest jako zjawisko tajemnicze i fatalne, ale często odbierana jest jako idea wolności i ucieczka przed życiem rzeczywistym. Nie ukształtowana osobowość młodych ludzi nie potrafi wytwarzać odpowiednich mechanizmów obronnych, a ich niedojrzałość emocjonalna kieruje wszystkie przeżycia nieraz przeciwko samym sobie.

Według D. Szczęsnej-Galewskiej próby samobójcze wiążą się w okresie dojrzewania z brakiem harmonii w rozwoju fizycznym a dyspozycjami psychicznymi. Życie uczuciowe w tym okresie jest bardzo intensywne, ale niedojrzałość w tej sferze prowadzi do pewnych nie korzystnych dla jednostki wyczynów. Rozładowanie emocji może przybrać formę reakcji samobójczych. Problemy miłosne związane z życiem seksualnym w tym okresie wśród młodzieży są bardzo widoczne i bardzo ważne. Często u podłoża samobójstwa leży zawód miłosny, rozstanie się ze swoim dotychczasowym partnerem, nie pogodzenie się z faktem rozpadu związku.

Obok wszystkich czynników zewnętrznych mających wpływ na podejmowanie prób samobójczych, które wiążą się z środowiskiem rodzinnym, szkolnym czy rówieśników występują przyczyny związane z samą jednostką i z jej cechami osobowości. Są to specyficzne cechy, do których należą: brak równowagi między wymaganiami a możliwościami jednostki; trudność w określaniu tego, co subiektywne a obiektywne; wyższa koncentracja na emocjach a niższe poczucie zaradności, niższa samokontrola i samoocena; koncentracja na własnym "ja" a nie na przeszkodzie. Typowe zachowania jednostek ze skłonnościami samobójczymi wiążą się z ucieczką, wycofaniem z sytuacji kryzysowej. Niedojrzałość emocjonalna wpływa na negatywne postępowanie wobec sytuacji trudnych. Niewielki poziom doświadczeń prowadzi do nieskutecznego regulowania emocji a także do stosowania niedojrzałych obron, co wiąże się narastaniem emocji negatywnych i potęgowaniem przeżywanego stresu. Osoby takie często reagują agresją w stosunku do innych, co jest w tym przypadku mechanizmem obronnym na zaistniała sytuację. Frustracja, która wynika z braku wytworzenia się skutecznych strategii prowadzi do agresji skierowanej na samego siebie.

Wiele badań potwierdziło założenie, że czynności samodestrukcyjne są pewnego rodzaju manifestacją próbą wołania o pomoc. Dzieje się tak w momencie, kiedy jednostka poszukując wsparcia nie otrzymuje go a wszystkie próby poradzenia sobie samemu z problemem zawiodły. Chcąc zwrócić na siebie uwagę dziecko podejmuje szereg czynności, które czasami kończą się samobójstwem. Osoby nie szukają śmierci, ale ukazanie działań dążących do niej jest pewnego rodzaju wywieraniem presji na otoczenie. Takie zachowanie nasila się stopniowo a przyczyna tego stanu rzeczy są nasilające się, długotrwałe problemy. Nie można takiego zachowania bagatelizować, gdyż każdy sygnał szukania pomocy może skończyć się niebezpiecznie. Czasami zdarza się, że problemy młodzieży związane z takim postępowaniem są błahe i wynikają z zasad wychowywania dziecka.

Wśród innych czynników, które stymulują jednostkę do działań samobójczych są sytuacje stresowe. Stres może z jednej strony działać pobudzająco i motywacyjne z drugiej zaś destrukcyjnie, może prowadzić do załamania odporności. Dokonywanie zamach na samego siebie nie łączy się z pojedynczym bodźcem stresowym, ale z cała zaistniała sytuacja, która dla organizmu jest stresowa. Dużą rolę w radzeniu sobie ze stresem odgrywają zasoby podmiotowe, własna samoocena, pozytywny obraz siebie i samoakceptacja.

Samobójstwa związane są z problemami jak by całkowicie aktualnymi. Własne umiejętności, stosowanie strategii obronnych, dojrzałe obrony jak altruizm, humor, sublimacja a także poczucie własnej wartości zmniejsza ryzyko wystąpienia myśli czy czynności samobójczych. Ważna jest także sfera duchowa, do której zalicza się wiarę w sens budowania nowych wartości, wiarę w opatrzność Boga. Osoby, których funkcjonowanie w sferze emocjonalnej, społecznej i duchowej jest prawidłowe mają mniejsza podatność na stres i są lepiej nastawione na radzenie sobie w trudnościach.

Problem również staje się nasze społeczeństwo. Ciągła pogoń za pieniądzem, brak czasu sprawia, że nie zwracamy większej uwagi na pewne znaki, jakie wysyłają dzieci szukające pomocy. Ostatecznym wyjściem z takiego niezauważalnego istnienia jest samobójstwo.

Dostrzeżenie znaków ostrzegawczych to bardzo ważna sytuacja, której w żadnym wypadku nie należy bagatelizować. Oznaki takie mogą być zauważone przez bliskie osoby niedoszłych samobójców. Zmienia się ich zachowanie, podejście do życia, często zamykają się w sobie nie chcąc rozmawiać o swoich problemach. Nie jest istotne w tym momencie to, kto pierwszy zauważy zmiany w zachowaniu. Miejmy na myśli jedynie sens w uratowaniu komuś życia. Dużo wiadomości o zachowaniach poprzedzających wyczyny samobójcze możemy dowiedzieć się od ludzi, którzy doświadczyli tego problemu.

Młodzież, która swoim zachowaniem daje oznaki ostrzegawcze nie zawsze jest zauważana. Wynika to może z tego, że wypowiadane aluzje do samobójstwa często mają charakter żartobliwy. Rówieśnicy ignorują wypowiedzi swoich kolegów mając nadzieję, że słowa typu "nie daję już rady", "pójdę się zabić" wypowiadane są zazwyczaj w atmosferze śmiechu po nieudanym sprawdzianie, przegranych zawodach sportowych itp. Trudne jest dla nich rozróżnienie poważnego problemu, załamania od koleżeński igraszek słownych. Całkowicie zmieniło się także samo podejście do śmierci. Czasami filmy, książki w swojej treści ukazują obraz śmierci, który nie odstrasz, ale nawet w pewnej części pociąga. Czasami lekceważenie wołania i o pomoc wynika z faktu, że uczona, że zapowiedzi samobójstw nie są poważne, gdyż z zewnątrz niedoszli samobójcy nigdy nie mieli większych problemów. Wołania o pomoc są, więc lekceważone i niezauważalne.

Osoby szukające pomocy nie zawsze uświadamiają sobie i nie zdają sobie sprawy z tego. Jego słowa mogą wydawać się wyrażaniem pewnych uczuć, niezadowolenia, ale tak naprawdę jest to wyraz poszukiwania wsparcia. W większości przypadków znaki werbalne nie oddają całego napięcia, które kumuluje się w sprawcy. Wypowiedzi typu "nic nie ma sensu", "nie chcę już sprawiać innym problemów", czy "nie musisz się już o mnie martwić" nie zawsze są odbierane dosłownie. Wydają się jedynie pewnymi oznakami zniechęcenia, które odbierane jest jako szybko przemijające. Są one niejednoznaczne i niejasne. Osoby chcące popełnić samobójstwo często swoje myśli wyrażają zmienionym tonem, a nastrój ich jest zupełnie inny niż miało to dotychczas miejsce. Wyznacznikiem wołania o pomoc może być także niejasna, bezsensowna treść przekazu. Zdarza się tak, dlatego że nie każdy ma odwagę powiedzieć wprost to, co go dręczy, bojąc się przy tym reakcji otoczenia, która może wyśmiać bądź skrytykować jego apel pomocy. Dziwne aluzje wyrażane w nietypowy sposób mogą także świadczyć o chęci popełnienia samobójstwa.

Należy rozmawiać z dziećmi o tym, co ich dręczy, martwi, dlaczego się smucą czy są przygnębieni. Dziwne tematy podejmowane przez młodzież o śmierci, chorobach śmiertelnych, cmentarzach a także związane z religią mogą być związane z zamiarem popełnienia samobójstwa.

Kolejną oznaką jest rozdawanie, do których jest się bardzo przywiązanym. Zachowanie takie jest najbardziej radykalnym ostrzeżeniem i powinno być odpowiednio zinterpretowane. Typowym zachowaniem sugerującym odebranie sobie życia jest spisanie testamentu pomimo młodego wieku czy pojednanie z nieprzyjaciółmi.

Pewne oznaki są bardzo widoczne, ale nie muszą być od razu kojarzone z chęcią popełnienia samobójstwa. Można do nich zaliczyć ograniczenie bądź nadmierna ilość jedzenia. Jest to zauważalne po nagłym przyroście masy lub jej ubytku. Należy zwrócić uwagę na wypoczynek naszych dzieci. Jeśli od pewnego czasu śpią one częściej niż zwykle lub też cierpią na bezsenność, są nadpobudliwe albo ciągle zmęczone nie należy tego zjawiska ignorować. Wiele o naszym samopoczuciu mówi nam wygląd zewnętrzny. Jeśli ktoś przestaje się przejmować i nie dba o swój wygląd musimy dowiedzieć się, co jest tego stanu rzeczy przyczyną. Może to być oznaką depresji, która przerodzić się może w chęć odebrania sobie życia. Depresja, która wcześniej nie występowała może być zauważona w momencie braku chęci przebywania ze znajomymi. Unikanie towarzystwa, brak zainteresowań, ograniczanie spotkań towarzyskich może wynikać z popadania w depresję. Człowiek staje się ponury, pozbawiany entuzjazmu i chęci do życia. Im izolowanie się jest głębsze tym większe prawdopodobieństwo czynów samobójczych. Zmiany w osobowości człowieka także są zauważalne. Najczęściej osoby energiczne, towarzyskie stają się spokojne i zamknięte w sobie. Z kolei osoby łagodnego usposobienia popadają często w złość i agresję.

Osoby ze skłonnościami samobójczymi po okresie spokoju i zamysłu popadają w euforię. Jest to mylne zachowanie, które zazwyczaj interpretowane jest jako wyjście z problemów. Tak naprawdę jest to wewnętrzne przekonanie, zadowolenie, że w końcu udało się rozwiązać problemy i konflikty poprzez odebranie sobie życia. Jest to zachowanie mylne często przez rodzinę i znajomych uważane jako powrót do normalnego życia.

Samobójstwa są przez wiele dyscyplin naukowych badane. Zwłaszcza filozofia zajęła się tym problemem, stwierdzając, że wynikają one z załamania się dotychczasowego systemu wartości, zaniku sensu życia, a także rozpatrywane było i jest jako prawo człowieka, gdyż nikt tak naprawdę nie jest za swoje życie odpowiedzialny jak sam człowiek. Sprawą ta zajmowali się już antyczni filozofowie jak Pitagoras. Inni znani filozofowie, którzy problem ten poruszali to: Spinowa, Rousseau, Kant, Schopenhauer czy egzystencjalni filozofowie Jaspers, Camus czy Sartre.

Socjologia rozpatruje problem samobójstwa szukając przyczyn w środowisku jednostki. Durkheim uważał, że pewne czynniki środowiskowe wywierają nacisk na człowieka, który przeobraża się w impuls popychający do samobójstwa.

Samobójstwa są także rozpatrywane przez prawo. Po dzień dzisiejszy jest to sprawa bardzo kontrowersyjna wielu krajów. Problem tkwi w tym czy człowiek może dysponować swoim życiem w taki sposób, aby mieć prawo by móc je sobie odebrać. W większości krajów europejskich samobójstwo jest przestępstwem, a kara, jaka spotka niedoszłego samobójcę to kilka dobrych lat więzienia. Firmy ubezpieczeniowe natomiast nie wypłacają takiej osobie odszkodowania w przypadku utraty zdrowia. W Stanach Zjednoczonych przestępstwem jest namawianie do popełnienia samobójstwa i sama pomoc w odebraniu komuś życia.

W ostatnich czasach problemem poruszanym na forum międzynarodowym jest popełnienie samobójstwa w towarzystwie innej osoby. Chodzi tu o prawo do uczestniczenia z samobójcą w jego ostatnich momentach życia. Jest to rozumiane i odnosi się głównie do osób nieuleczalnie chorych, którzy pragną popełnić śmierć. Jest to tzw. eutanazja na życzenie z pomocą lekarza. Pomoc w umieraniu w niektórych krajach nie jest karana a dotyczy to właśnie osób nieuleczalnie chorych, którzy cierpią z powodu niewyobrażalnego bólu.

Tą sprawa zajmuje się także teologia, która przeciwstawia się jakiemukolwiek odbieraniu sobie życia. Biblia mówi, że człowiek w żadnym wypadku nie może odebrać sobie życia. Jest ono darem i jedynie Bóg może je odebrać.

Samobójstwa są rozpatrywane zwłaszcza z medycznego punktu widzenia i psychiatrycznego. Medycyna bada przyczyny zgonu, musząc dokładnie określić jak doszło do utraty życia, czy była to śmierć naturalna, samobójcza, zabójstwo czy spowodowana wypadkiem. Pacjenci psychicznie chorzy podlegają ciągłej obserwacji przed i po próbie popełnienia samobójstwa.

W swoich badaniach psychiatria współpracuje z psychologią kliniczną badając czynniki wpływające na motywację niedoszłych samobójców. Ważne jest zwrócenie uwagi na elementy środowiska działające na jednostkę, jego cech osobowości, stan psychiczny, przebyte choroby, okres wychowania a także sposoby reagowania w momentach kryzysowych i mechanizmy obronne. To wszystko daje możliwość zbadania dziecka czy jest ono podatne do skłonności samobójczych.

Ankieta

Odpowiedzi, które odsłaniają nam skłonności samobójcze:

Od pytania od 1 do 11 odpowiedź tak, od 12 do 16 odpowiedź nie.

1. Czy twoje myśli były związane ostatnio z odebraniem sobie życia?

2. Czy często o tym myślałeś?

3. Czy myśli te dręczyły Cię, nawet wtedy, kiedy nie chciałeś myśleć o takich rzeczach?

4. Czy myślałeś o sposobie odebrania sobie życia?

5. Czy podjąłeś pierwsze kroki związane z odebraniem sobie życia?

6. Czy wyjawiłeś kiedykolwiek komuś swoje samobójcze zamiary?

7. Czy próbowałeś popełnić samobójstwo?

8. Czy wśród znajomych Ci osób był ktoś o skłonnościach samobójczych?

9. Czy twoja sytuacja według Ciebie jest sytuacją bez wyjścia i perspektyw?

10. Czy często myślisz o swoim problemie?

11. Czy ograniczyłeś kontakty towarzyskie?

12. Czy interesuje Cię twoje życie zawodowe i najbliższe otoczenie?

13. Czy jest osoba, której możesz się zwierzyć ze swoich problemów?

14. Czy mieszkasz z rodzicami lub ze znajomymi?

15. Czy twoja praca sprawia Ci satysfakcję?

16. Czy mocno jesteś zakorzeniony w swojej wierze?