Bolesław Leśmian jest jednym z najbardziej dzisiaj znanych poetów Dwudziestolecia. Przez współczesnych nie był jednak doceniany. W swojej wczesnej twórczości pozostawał pod sporym wpływem estetyki Młodej Polski. Najbardziej znane tomiki jego wierszy to "Sad Rozstajny"- tom wydany jeszcze przed pierwszą wojną, Łąka", "Napój cienisty". Leśmian jest jednym z najbardziej oryginalnych twórców dwudziestego wieku. Specyficznym językiem, pełnym neologizmów (np. "Dusiołek"- neologizmy stają się znakiem rozpoznawczym poezji Leśmiana, nazywane są nawet "leśmianizmami") tworzy własny, indywidualny świat ludowości, fantastyki, niezwykłej i tajemniczej natury. Jednym z najbardziej charakterystycznych motywów jego poezji jest deformacja, kalectwo, ułomność. Te elementy, według poety, nadają człowiekowi jego odrębność od Stwórcy, na którego obraz i podobieństwo został stworzony. Kalectwo, owa niedoskonałość jest więc istotą człowieczeństwa. Motywy ludowości, natury sprzyjają wyborom form o takim samym źródle- są to przede wszystkim uniwersalistyczne, a więc oderwane od konkretnej czasoprzestrzeni utwory balladowe. W niezwykłej tematyce, uniwersalizmowi, fantastycznemu obrazowaniu odstawał od charakterystycznego w dwudziestoleciu kultu współczesności, optymizmu czasów cywilizacji i wolności, tematyki codzienności. Pierwotny optymizm, pochwała życia i natury przemieniają się z czasem w kolejnych tomach wierszy Leśmiana w fascynację śmiercią, przemijaniem, w obsesyjne myśli o nicości, poruszanie tematyki egzystencjalnej. Odchodzi witalizm, a jego miejsce zajmuje tragizm ludzkiej egzystencji, balladowa groteska (wiersze "Garbus", "Dwaj Macieje"). Leśmian jest również autorem niezwykle zmysłowych erotyków, również budowanych na nastrojowości natury ("W malinowym chruśniaku" miłość, akt miłosny przedstawione są za pomocą metafory wspólnego zrywania i jedzenia malin). Leśmian nawiązuje także często do motywów literackich wcześniejszych twórców. Niezwykłą wymowę ma wiersz "Urszula Kochanowska", w którym podmiot liryczny wdaje się w dyskurs ze słynnymi "Trenami" Jana Kochanowskiego. Bohaterką wiersza jest sama Urszulka, która mimo łaski oglądania Boga- najwyższej nagrody, którą człowiekowi obiecuje wiara i Kościół, Boga, który buduje dla niej w niebie dokładną kopię domu w Czarnolesie tęskni za ziemią. Jest rozczarowana, gdy do drzwi domku puka nie ojciec, lecz sam Bóg.

Leśmian pozostaje także pod wpływem filozofii Bergsona i, przede wszystkim w pierwszym etapie twórczości, Fryderyka Nietzschego. Filozofię tę- kult wielkości, podejmowanego trudu, konsekwencji i siły woli przedstawia w symbolicznych obrazach. Symbolizm ten widoczny jest zwłaszcza w wierszu "Dziewczyna", w którym dwunastu braci słysząc zza muru głos dziewczyny postanawiają rozbić kamień i uwolnić ją. Baśniowa fabuła przedstawia daremny trud braci, którzy po kolei giną w trudzie, pozostali jednak nie przerywają pracy. Po śmierci wszystkich mężczyzn trud podejmują ich cienie, a po nich same młoty. Im wreszcie udaje się zwalić mur. Jednak okazuje się, że nie ma za nim żadnej dziewczyny, jest tylko głucha pustka.

Wiersz zawiera w sobie bogatą symbolikę. Bracia to ludzie obierający sobie cel i podejmujący wysiłek- ich liczba nawiązująca do liczby apostołów również jest symboliczna, wskazuje na świętość ludzkiego wysiłku. Dążenie do osiągnięcia upragnionego celu symbolizują kolejno bracia, ich cienie i podejmujące ich zadanie młoty. Murem są zaś przeciwności, przeszkody stojące na drodze do celu, które człowiek musi pokonywać swoim wysiłkiem i uporem (rozbijanie muru). Dziewczyna jest owym celem, upragnioną nagrodą, spełnieniem i szczęściem. Jednak za murem, po wykonaniu pracy, po przezwyciężeniu wszelkich przeszkód, nie ma ani dziewczyny, ani nagrody, ani szczęścia. Czy wysiłek miał więc sens? Według filozofii Nietzschego- a w wierszu Leśmiana- właśnie ów wysiłek, praca jest wartością ważniejszą od wszelkich nagród i spełnienia. Aktywność, praca i wytrwałość świadczą o wartości człowieka, o jego niezwykłości i sile.

Elementy charakterystycznej balladowo- Leśmianowskiej fantastyki odwołującej się do ludowości widoczne są np. w takich utworach jak "Dusiołek" i "Trupięgi". W "Dusiołku" balladowa forma przedstawia postać odwiecznej zmory męczącej ludzi podczas snu. Dusiołek jest uosobieniem zła, z którym walkę podejmuje śpiący Bajdała. Bajdała wygrywa, odpędza złego ducha, jednak sam fakt, że zło napada na człowieka we śnie, wtedy, kiedy jest kompletnie bezbronny buduje atmosferę ciągłego zagrożenia, słabości człowieka, który w każdej chwili może paść ofiarą złych mocy. "Trupięgi" to buty nie przeznaczone do chodzenia po ziemi, a jedynie na ostatnią podróż człowieka w trumnie. Podmiot liryczny przedstawia rodzinę żyjącą na granicy nędzy, która, aby dopełnić zwyczaju musi kupić dla zmarłego buty. Z braku środków nie mogą pozwolić sobie na kupno normalnych butów, kupują więc najtańsze "trupięgi". Z taką biedotą utożsamia się emocjonalnie podmiot- poeta.