odmiana poematu epickiego, charakterystyczna dla okresu romantyzmu. Odznacza się połączeniem elementów epickich i lirycznych. Fabuła jej jest mocno przesycona momentami dramatycznymi, a opowiadanie i opis są bardzo zsubie- ktywizowane. Narrator nie unika wynurzeń na własny temat, zwraca się wprost do czytelnika, jawnie komentuje.
Fabuła ma luźną i fragmentaryczną budowę, jest tajemnicza, zagadkowa, jej tok zaś pełen luk i zakłóceń w chronologii (inwersja czasowa). Tło wydarzeń często jest historyczne, niekiedy orientalne. Za twórcę gatunku uważa się W. Scotta (Pani jeziora). Najwybitniejsze powieści poetyckie wyszły spod pióra G. G. Byrona (Giaur, Korsarz, Narzeczona z Abydos), który wprowadził do nich charakterystyczny typ bohatera (bohater bajroniczny). W Polsce powieści poetyckie pisali A. Malczewski (Maria), A. Mickiewicz (Konrad Wallenrod), S. Goszczyński (Zamek kaniowski), J. Słowacki (Lambro, Mnich, Arab, Żmija).
Nie znalazłeś tego, czego szukasz na Bryku?
Jest tutaj pełno osób, które moga Ci pomóc!
Zadaj pytanie i otrzymaj szybką odpowiedź.
