Po pierwszej wojnie światowej w Niemczech wzrastało bezrobocie, nie ustawały spory, a chaos polityczny wydawał się nie do opanowania. Poprzez wzrost niezadowolenia z formy rządów demokratycznych, władzę przejęli naziści. Zaprowadzona została dyktatura skupiająca całość władzy w ręku jednostki. Dyktatorzy wmawiali wszystkim, że całość ich poczynań skierowana jest dla dobra kraju. Każdy jeden spośród nich posiadał własne poglądy i wszyscy obywatele musieli się z nimi zgadzać i spełniać wolę dyktatora. W innym wypadku każdy mógł zginąć lub trafić do obozu koncentracyjnego. W zbliżony sposób ginęli wszyscy "inni" ludzie, różniący się wyznaniem, rasa, czy poglądami. Takim właśnie dyktatorem stał się Adolf Hitler.

Hitler, oskarżony za zdradę stanu, został osadzony w fortecy w Landsbergu, gdzie spędził dziewięć miesięcy. W czasie przebywania Hitlera w areszcie powstała jego słynna książka, będąca jednocześnie manifestem politycznym, Mein Kampf. Niedługo po wyjściu na wolność Hitler zdołał rozbudować partię i zwabić do niej kolejnych sympatyków. Początek światowego kryzysu gospodarczego z 1929 roku umożliwił partii Hitlera NSDAP nowe sposoby działania. Propagowane przez niego hasła likwidacji bezrobocia, poprawy sytuacji ekonomicznej kraju, a także przywrócenia Niemcom miejsca wśród mocarstw uzyskiwały coraz większe względy wśród szerokich mas niemieckiego społeczeństwa. Rządy, których nie udało się Hitlerowi przejąć w wyniku zamachu stanu, stały się jego udziałem dzięki rezultatom wyborów demokratycznych. Wybory do Reichstagu z 1932 roku dały partii nazistowskiej niespodziewany sukces, a poparcie kilku pomniejszych partii (np. Konserwatystów von Papena) pozwoliło Hitlerowi zdobyć niezbędną większość umożliwiającą utworzenie rządu i objęcie urzędu kanclerza 30 stycznia 1933 r. Po przejęciu tejże posady, Hitler rozpoczął bezwzględną rozprawę z opozycją, dzięki czemu w niedługim czasie osiągnął absolutną władzę. Działalność wszystkich ugrupowań politycznych, z wyjątkiem jego własnego, została zabroniona, a przeciwnicy zaprowadzonego reżimu byli eliminowani lub osadzani w specjalnie zakładanych obozach koncentracyjnych. Dyktator przystąpił również do jawnego pogwałcania postanowień Pokoju Wersalskiego i zdecydował w się wprowadzić w czyn program intensywnych zbrojeń. Takowa polityka stała się kolejnym napędem ślimaczącej się niemieckiej gospodarki, rzesze bezrobotnych zdobywały nowe miejsca zatrudnienia przyczyniając się równocześnie do wzrostu militarnej potęgi Niemiec.

Hitler chełpił się swoim frontowym doświadczeniem i wyraźnie lekceważył doświadczonych generałów, których obarczał winą za porażkę w minionej wojnie światowej, zresztą dość szybko mianował w ich miejsce własnych faworytów. W roku 1936 Hitler zainicjował realizację zamysłu polityki restytucji, w jego mniemaniu, należnej Niemcom mocarstwowej pozycji wkraczając do zdemilitaryzowanej Nadrenii z wojskiem. W kolejnych dwóch latach przyłączył do Rzeszy swoją byłą ojczyznę Austrię, a także będące częścią Czechosłowacji Sudety. Niebawem rozciągnął swoje rządy na całe Czechy i Morawy. Zachodnie mocarstwa jedynie biernie przyglądały się nieustannie wzrastającej potędze Niemiec. Dopiero napad Rzeszy na Polskę w dniu 1 września roku 1939 skłonił Wielką Brytanię i Francję do wypowiedzenia Hitlerowi wojny. Jednak niezdecydowanie i opieszałe działania sprzymierzonych nie mogły zatrzymać Hitlera. W roku 1940 Niemcy kolejno podbijały: Danię, Norwegię, Holandię, Luksemburg, Belgię, a także Francję, a rok później zajęły jeszcze Jugosławię i Grecję. Wielka Brytania wyłącznie dzięki wysiłkowi swoich lotników zawdzięczała swoją wolność i uchroniła kraj przed inwazją. Hitler osobiście pełnił funkcję głównodowodzącego niemieckich wojsk. Rozkazy redagował za pośrednictwem zwierzchnika sztabu i uformowanych przez siebie dyspozytur poszczególnych typów wojsk. Posługując się tytułem "Führer" paradował zazwyczaj w mundurze wojskowym i nadzorował postępy niemieckich wojsk we wszystkich kampaniach, lekceważąc przy okazji opinie swoich znakomitych dowódców: Rommla, Guderiana, czy Dönitza. Hitler nie zmienił postępowania nawet wówczas, kiedy było już pewne, że Rzesza nie wygra prowadzonej na kilku frontach wojny, ponieważ nie jest w stanie przeciwstawić się koalicji zachodnich sojuszników ze Związkiem Radzieckim i Stanami Zjednoczonymi. Twierdził, że przeznaczeniem państwa niemieckiego jest zdobycie władzy nad światem albo poniesienie ostatecznej klęski połączonej z całkowitym upadkiem.

Pomimo tragicznego położenia na froncie, znaczne siły w postaci oddziałów wojskowych, środków transportu i zaopatrzenia cały czas wykorzystywano do przeprowadzania masowych eksterminacji przy użyciu komór gazowych: Żydów, Cyganów, przeciwników politycznych, homoseksualistów i chorych psychicznie. Do ostatnich godzin wojny führer kontynuował taktykę ludobójstwa, której ofiarami padło przeszło sześć milionów osób, głównie Żydów. Podczas wojny budował obozy koncentracyjne będące przedmiotem wzmożonej troski SS, miejsce w nich rezerwowano dla rasowych i politycznych przeciwników hitlerowskiego ładu. Obozy te bardzo szybko zatraciły swój pierwotny charakter zakładów karnych lub ośrodków internowania, zmieniając się w instytucje masowego ludobójstwa. Stały się symbolem "ostatecznego rozwiązania żydowskiego problemu ", ale były również obozami jenieckimi (Offlagi dla oficerów i Stalagi dla podoficerów i szeregowców), gdzie zaniechano zachowania najmniejszych pozorów przestrzegania ludzkich standardów życia. Stosowano rygorystyczną politykę torturowania głodem wszystkich więźniów, którzy odmówili podjęcia służby w hitlerowskich formacjach wojskowych. Powołano różnego rodzaju specjalne obozy przeznaczane dla różnego rodzaju kategorii więźniów: młodocianych przestępców, sierot, czy też dzieci przeznaczonych do zgermanizowania. Obozy pracy (Polenlager dla Polaków, Judenlager dla Żydów) znajdowały się w sąsiedztwie większych zakładów wytwarzających sprzęt wojenny i najczęściej nazywano je "ośrodkami reedukacji poprzez pracę". Obozy karno-śledcze tworzono, aby ułatwić przeprowadzanie śledztw i postępowań w sprawach politycznych i kryminalnych. Statystyki obozów dobitnie przekonują o sposobie prowadzenia wojny przez państwo hitlerowskie. W przeciągu sześcioletniego okresu wojny liczba ludności Polski zmalała o 6.028.000, z czego 2,9 miliona stanowili Żydzi polscy. Około 644.000 polskich obywateli (czyli 10,7% ofiar) zginęło w rezultacie bezpośrednich działań militarnych, a aż 5.384.000 (89,3% wszystkich ofiar) straciło życie podczas egzekucji, pacyfikacji i przede wszystkim w różnych obozach koncentracyjnych i obozach pracy. Z przybliżonej liczby 18.000.000 ofiar nazizmu wszystkich narodowości, przeszło 11.000.000 oddało życie na okupowanych terenach Polski. Z tej liczby ponad 5.000.000 stanowili Żydzi.