Mitologia - mit o Syzyfie
Mit o Syzyfie – streszczenie szczegółowe
Mit o Syzyfie opowiada o królu Koryntu, znanym z wyjątkowej przebiegłości. Uważany był za jednego z najbystrzejszych ludzi swojej epoki – założył Korynt i uczynił go bogatym miastem, czerpiąc zyski z ruchliwego portu, przez który przepływały statki ze wschodu i zachodu.
Syzyf miał jednak poważną wadę: zdradzał sekrety bogów. Najbardziej rozzłościł Zeusa, gdy ujawnił przed królem Asopem miejsce pobytu porwanej przez Zeusa córki — Eginy. Ten czyn sprawił, że władca Olimpu postanowił go ukarać. Zeus wysłał do Syzyfa boga śmierci, Tanatosa, aby zabrał go do podziemi. Sprytny Syzyf podstępem obezwładnił Tanatosa i uwięził go w kajdanach.
Ponieważ śmierć przestała działać, ludzie przestali umierać, a Hades zaczął skarżyć się bogom. W końcu Ares uwolnił Tanatosa, a Syzyf został zabity i odesłany do krainy zmarłych. Jeszcze za życia polecił jednak żonie, aby nie urządzała mu pogrzebu. Gdy trafił przed oblicze Persefony, przekonał ją, że musi wrócić na ziemię, aby dopilnować pochówku, gdyż rzekomo jego żona okazała się niegodziwa.
Wróciwszy do świata żywych, Syzyf nie zamierzał wracać do Hadesu. Żył długo, unikając boskiej kary. Ostatecznie bogowie sprowadzili go z powrotem do podziemi, gdzie wymierzono mu wieczną karę.
Syzyf miał wtaczać na stromą górę ogromny głaz, który tuż przed osiągnięciem szczytu zawsze wymykał mu się spod rąk i spadał na dół. Kara była wieczna, bezcelowa i powtarzalna, stanowiąc symbol ludzkiego wysiłku pozbawionego rezultatu.
Mit o Syzyfie – streszczenie krótkie
Syzyf, król Koryntu, słynął z przebiegłości i licznych podstępów. Najbardziej rozzłościł Zeusa, gdy zdradził innemu władcy miejsce ukrycia porwanej przez boga Eginy. Zeus wysłał więc Tanatosa, boga śmierci, aby uprowadził Syzyfa do Hadesu. Sprytny król zakuł Tanatosa w kajdany, przez co ludzie przestali umierać. Dopiero Ares uwolnił boga śmierci, a Syzyf został zabity.
Jeszcze za życia polecił żonie, by nie urządzała mu pogrzebu. W podziemiach Syzyf przekonał Persefonę, że musi wrócić na ziemię, aby dopilnować pochówku. Gdy odzyskał ciało, nie wrócił do Hadesu i żył dalej wśród ludzi. Ostatecznie bogowie sprowadzili go ponownie do świata zmarłych.
Za swoje oszustwa Syzyf został skazany na wieczną karę: miał wtaczać ogromny głaz na stromą górę, lecz za każdym razem, gdy był blisko szczytu, kamień wymykał mu się z rąk i spadał. Kara ta jest symbolem nieustannego, daremnego wysiłku.
Mit o Syzyfie – plan wydarzeń
- Syzyf podziwia swoje dzieło – bogaty i dobrze zorganizowany Korynt.
- Syzyf jest częstym gościem na Olimpie.
- Syzyf zdradza śmiertelnikom sekret Zeusa.
- Zeus wysyła do Syzyfa Tanatosa – boga śmierci.
- Syzyf podstępem więzi Tanatosa.
- Ludzie przestają umierać.
- Ares uwalnia Tanatosa i przywraca porządek.
- Syzyf prosi żonę, by nie grzebała jego ciała po śmierci.
- Syzyf umiera i trafia do Hadesu.
- Syzyf skarży się Plutonowi, udając pokrzywdzonego przez żonę.
- Pluton pozwala Syzyfowi wrócić na ziemię, by dopilnował pochówku.
- Syzyf nie wraca do podziemia i przez lata żyje wśród ludzi.
- Bogowie nakazują Tanatosowi sprowadzić Syzyfa z powrotem do Hadesu.
- Syzyf zostaje ukarany – ma wtaczać głaz na stromą górę przez całą wieczność.
Mit o Syzyfie – charakterystyka bohaterów
Syzyf był królem Koryntu, znanym z wielkiej przebiegłości i sprytu. Zasłynął jako dobry organizator i twórca potężnego miasta, ale jednocześnie miał wadę: lubił zdradzać sekrety bogów. Za ujawnienie tajemnicy Zeusa został ukarany – Tanatos miał zabrać go do Hadesu. Syzyf jednak podstępem uwięził boga śmierci, przez co na ziemi przestały umierać ludzi. Po uwolnieniu Tanatosa Syzyf zmarł, lecz dzięki oszustwu z niepogrzebanym ciałem zdołał na krótko wrócić na ziemię. Ostatecznie bogowie sprowadzili go z powrotem do podziemi i skazali na wieczną karę: musi bez końca wtaczać ciężki głaz na górę, który zawsze spada tuż przed szczytem.
Mit o Syzyfie – problematyka
Mit podkreśla nieuchronność boskiej sprawiedliwości, granice ludzkiej pychy oraz absurdalność wysiłku skazanego na brak rezultatu. Stąd współczesny związek frazeologiczny „syzyfowe prace”, oznaczający bezcelowy, nieskończony trud.
