Oda do młodości - analiza i interpretacja – szczegółowa

Oda do młodości Adama Mickiewicza to przeciwstawienie się dwóch kontrastowych światów, które walczą między sobą o dominującą rolę. Pierwszy z nich to świat stary, który nie chce ustąpić miejsca nowemu, czyli świat wykreowany przez ludzi oświecenia. Następny świat to nowy, twórczy, świat tytułowej młodości, czyli świat romantyzmu. W pierwszych wersach Ody do młodości Adama Mickiewicza można dostrzec, iż podmiot liryczny zwraca się do nowego, nadchodzącego świata.  

„Młodości! ty nad poziomy 

Wylatuj, a okiem słońca, 

Ludzkości całe ogromy 

Przeniknij z końca do końca!” 

Motyw młodości w Odzie do młodości Adama Mickiewicza jest wysunięty na pierwszy plan. Młodość to siła, która sprawi, że nadejdzie nowy porządek. Młodość staje do walki ze starym światem. Świat, który nikomu już nie sprzyja, wieszcz narodowy podkreśla słowami:  

„Bez serc, bez ducha – to szkieletów ludy” 

Mickiewicz zarzuca staremu światu chłód emocjonalny, brak wrażliwości, wypalenie i brak duchowości. Kolejny istotny motyw to motyw latania, wznoszenia się nad szarą codziennością. Jest to nawiązanie do świata młodego, nowego.  

„Młodości, dodaj mi skrzydła! 

Niech nad martwym wzlecę światem (...). 

Młodości! ty nad poziomy 

Wylatuj (...). 

Młodości! orla twych lotów potęga 

Jako piorun twoje ramię” 

Charakterystyczne dla Adama Mickiewicza jest chęć odkrywania nowych, nieodkrytych dotąd wartości.  

„Tam sięgaj, gdzie wzrok nie sięga; 

Łam, czego rozum nie złamie” 

Ludzie młodzi mają marzenia i dużo siły, żeby je spełniać. Nadzieja jest siłą, która ich napędza do dalszego działania. W końcu to młodość ma możliwość czynienia cudów. W świecie młodych siłą jest grupa, samotność jest niedopuszczalna. Wieszcz narodowy Adam Mickiewicz wzywa wszystkich do walki o lepsze i szczęśliwsze jutro.  

 „Razem, młodzi przyjaciele!. 

W szczęściu wszystkiego są wszystkich cele. 

Jednością silni, rozumni szałem, 

Razem, młodzi przyjaciele! (...). 

Hej! ramię do ramienia! spólnymi łańcuchy 

Opaszmy ziemskie kolisko!”. 

Zdaniem pisarza, siła leży w grupie. Zjednoczeni, w grupie młodzi mogą osiągnąć wszystko, co sobie wymarzą. Jest to symboliczna zapowiedź nowego, lepszego świata, wszechogarniającego szczęścia. Niemniej jednak, żeby osiągnąć szczęście, należy poświęcić pracę, aktywność, działanie. Należy mieć także na uwadze, że można spotkać się z niebezpiecznymi przeszkodami. Symboliczną i wymowną przeszkodą będzie niewątpliwie świat ludzi starych. To element życia ludzi bez ambicji, perspektyw. Ludzi, którzy nie dostrzegają wokół siebie pola do działania, wartości, które miałyby wpływ na życie innych. Każdy z tych osób jest egoistą, który myśli wyłącznie o swoich problemach, wyzwaniach życia codziennego.  

 „Niechaj, kogo wiek zamroczy, 

Chyląc ku ziemi poradlone czoło, 

Takie widzi świata koło, 

Jakie tępym i zakreśla oczy” 

W świecie starych dominują wąskie horyzonty myślowe, postawa egoistyczna oraz brak ambicji i chęci do działania, w celu polepszenia warunków życia. Starzy nie idą z duchem czasu. Nie starają się walczyć z przeszkodami życia, nie podejmują żadnych prób. Młodość, nowy nadchodzący świat, czyli romantyzm mogą stworzyć świat, który będzie przyjazny dla wszystkich osób.  

„Witaj jutrzenko swobody, 

Zbawienia za tobą słońce!”.