Mistrz i Małgorzata

Problematyka

Obraz szatana

Bułhakow kreując Wolanda, jak i całą świtę szatańską, stworzył bardzo oryginalny, nietypowy i angażujący czytelnika obraz. Jego szatani zdecydowanie różnią się od typowych postaci szatańskich, które dotychczas były portretowane w literaturze i sztuce. Przede wszystkim nie są to przerażające czarty, które czyhają tylko na dusze grzeszników. Nie są to również złowrogie siły, które w przebraniu próbują skusić człowieka i namówić niewinnego do grzechu.

Szatani przybywają do Moskwy, aby spełnić bardzo konkretne zadanie. Mają zorganizować coroczny bal. Ich działania nie wynikają więc ze złej woli, ale przyjęcia konkretnej misji. Zdarzenia, jakie mają miejsce po tym, jak poszczególni bohaterowie spotykają się z szatańskimi siłami, są wynikiem ich własnych słabości i specyficznego działania państwa sowieckiego, które okazuje się mało zrozumiałe nawet dla szatana.

Szatani karzą, ale jedynie osoby nieuczciwe i złe. Demaskują zdrajców, donosicieli, oszustów, łapówkarzy. Wzniecane na koniec pożary (szczególnie tutaj zasłużyli się Korowiow i Behemot) mają zdecydowanie bardziej wymiar metafizycznego oczyszczenia ze zła, aniżeli siania realnego, materialnego zniszczenia. Na tę ambiwalencję postaci szatańskich wskazuje już motto otwierające powieść, zaczerpnięte z „Fausta” Goethego. Chodzi tutaj o siłę, która złego pragnąc, czyni dobro. Można jednak dojść do wniosku, że diabły u Bułhakowa wcale nie mają specjalnej ochoty czynić zła. Potrafią z pewnością natomiast czynić dobro:

• to Woland pozwala mistrzowi uwolnić pokutującego i cierpiącego od wieków Piłata,
• to układ z szatanem pozwala Małgorzacie uwolnić i odzyskać mistrza,
• to Woland przychyla się do prośby Małgorzaty i aktem miłosierdzia odpuszcza dzieciobójczyni Frieda,
• Natasza zostaje wiedźmą na własne życzenie, a Woland je spełnia,
• Iwan Bezdomny ostatecznie po spotkaniu ze świtą Wolanda odzyskuje spokój i szacunek do siebie, którego brakowało mu, gdy pisał agitacyjne utwory dla władz,
• przemianę po spotkaniach z szatanem przechodzi Warionucha, Rimski oraz inne postaci.
  

Bułhakow w swojej interpretacji szatana posuwa się jednak jeszcze dalej. Wizyta u Wolanda Mateusza Lewity, który w imieniu Jeszui prosi o wybawienie mistrza i Małgorzaty, pokazuje, że dobro i zło nie walczą ze sobą, ale siły potrafią współpracować, czyniąc dla człowieka to, co dla niego najlepsze.

Obraz Chrystusa i Piłata

W „Mistrzu i Małgorzacie” istotną problematykę dla rozumienia całego utworu wnosi sposób zaprezentowania dwóch postaci biblijnych, czyli namiestnika Judei – Poncjusza Piłata i Jeszui Ha-Nocri, który zostaje przez niego ostatecznie skazany na śmierć, a przynajmniej Piłat nie robi skutecznie nic, aby przed tą śmiercią uznawanego przez niego za niewinnego Jeszuę obronić.

Piłat jest zaprezentowany jako człowiek władzy, bardzo okrutny, zdeterminowany do zaprowadzenia porządku, gotowy tłumić żydowskie protesty, a jednocześnie w starciu z Sanhedrynem okazuje się zagubionym, bezsilnym i słabym człowiekiem. Nie ma w sobie wystarczająco dużo siły, aby przeciwstawić się woli arcykapłanów i ludu. Próbuje symbolicznie umyć ręce od wyroku, ale ostatecznie godzi się na skazanie Jeszui na śmierć.

Próbuje od siebie odsunąć tę świadomość. Stara się przerzucić całą winę na miasto i zamieszkujących je Żydów, natomiast ma świadomość własnego udziału w tym, co się wydarzyło i to powoduje jego cierpienie. Wie, że postąpił wbrew sobie, stchórzył, pozwolił stłamsić swoją przecież przez lata silną osobowość. Próbuje więc wyrównać rachunki i przywrócić sobie poczucie sprawczości. Sposobem na to ma być obmyślony przez niego plan zabicia zdrajcy Jeszui, czyli Judy z Kiriatu. Do zadania tego wyznacza Afroniusza, którego dodatkowo opłaca. Dopiero śmierć Judy sprawia, że Piłat zasypia.

Później dowiadujemy się jednak, że przez wieki cierpi męki, nie mogąc dokończyć przerwanej rozmowy z Jeszuą. Uwalnia go dopiero mistrz. Piłat jest postacią symbolizującą słabość władzy, jej ulotność i złudę. Wydaje się silny, a wcale taki nie jest. Trudno przychodzi zgodzić mu się na wizję Jeszui kreślącego nadejście królestwa, w którym nie będzie już potrzebna władza. Czuje jednak, że ten człowiek jest niewinny, chce go zrozumieć, ale zajmowana przez niego pozycja wymusza na nim zupełnie inne działanie. Przez postać Piłata Bułhakow pokazuje, jak bardzo opresyjna jest władza ziemska nie tylko dla tych, którzy są najniżej, ale także tych, którzy stają się jej przedstawicielami.

Jeszua Ha-Nocri to zmitologizowana postać Jezusa. Spotkanie Jeszui i Piłata stanowi powtórzenie historii biblijnej, natomiast sposób zaprezentowania samej postaci Jeszui to oryginalny pomysł Bułhakowa. Jeszua nie jest tutaj bogiem wyniesionym ponad innych, nie jest zapowiadającym karę synem swojego Ojca. Nie obwinia, nie grozi, na karci nawet. Jest zdecydowanie bardziej ludzki niż boski. Przypomina bardziej filozofa i jako takiego postrzega go właśnie Piłat. Jeszua jest łagodny, spokojny, cierpliwie stara się wytłumaczyć namiestnikowi swoje poglądy. Wierzy w jednego Boga, nadejście jednego królestwa i wieszczy koniec jakiejkolwiek władzy. Jednocześnie ufa ludziom, nie żywi do nich żalu. Do końca jest właściwie przekonany, że doszło do pomyłki i pokłada nadzieję w przedstawicielu władzy, który ją ujawni. Jednocześnie zna wszystkie myśli Piłata, więc wie, że ten marzy o tym, aby jak najszybciej zakończyć sprawę. Boi się, ale jest gotowy poświęcić się za prawdę. Przyjmuje wydany na siebie wyrok, dalej wierząc w uzdrawiającą moc wrodzonej człowiekowi dobroci. Bułhakow czyni Jeszuę piewcą ludzkiego dobra, miłosierdzia i czystości intencji. Zdaje się pytać, co władza dzisiaj zrobiłaby z człowiekiem tak otwarcie głoszącym tego typu poglądy. Jednocześnie włączenie do fabuły powieści historii spotkania Jeszui i Piłata Bułhakow pokazuje jak bardzo potrzebna człowiekowi w tym postępującym w swoim ateizmie świecie jest wiara.

Obraz współczesnej Moskwy

Spotkanie Piłata i Jezusa tworzy ramę interpretacyjną dla utworu, którego głównym wątkiem jest jednak prezentacja świata Rosji lat 20. i 30. XX wieku. Przybycie do stolicy świty szatańskiej pozwala w bardzo oryginalny sposób opowiedzieć i zdemaskować długą listę problemów i chorób toczących miasto oraz jego mieszkańców.

Totalitaryzm – jeszcze zanim w Moskwie pojawi się Woland, dowiadujemy się, że akcja toczy się w państwie o bardzo specyficznym ustroju; już z pierwszej rozmowy z Berlioza i Iwana można wyprowadzić zarys sytuacji w jakiej znajduje się człowiek XX wieku w Rosji, kolejne wydarzenia tylko pogłębiają to wrażenie. Mamy do czynienia z państwem totalitarnym, zdominowanym przez komunizm/stalinizm, które cechuje:

• negacja praw człowieka,
• pełne podporządkowanie jednostki obowiązującej ideologii,
• brak jakichkolwiek swobód i wolności,
• kompletny nadzór aparatu państwowego nad każdym aspektem życia jednostki,
• nieustanna inwigilacja i rozwijające się przy okazji donosicielstwo.

Jednocześnie śledztwo związane z działaniami Wolanda i jego świty pokazuje, że cały ten aparat, kiedy dzieje się coś naprawdę poważnego, na dobrą sprawę nie działa i nie jest w stanie zaproponować sensownego działania. Funkcjonariusze pojawiają się tam, gdzie się donosi, ale niewiele z tego wynika.

Twórczość artystyczna

Nie mniej przygnębiający obraz dotyczy kultury i działania systemu władzy na ten obszar życia. Bardzo dobrze obrazuje to zarówno sposób działania zrzeszenia literatów „Massolit” i reakcje na powieść mistrza. Obowiązującą estetyką, zgodnie z ideologią władzy, jest socrealizm, programowy ateizm, skupienie się na określonych tematach. Powieść mistrza kompletnie ignoruje te zasady, czyniąc głównym przedmiotem swojego zainteresowania historię spotkania Jeszui i Piłata oraz wprowadzając tym samym poważną dyskusję filozoficzną i religijną. To zaś spotyka się z błyskawiczną reakcją krytyków, których uprzywilejowana grupa w sposób bezpardonowy wręcz atakuje mistrza i jego powieść. Nie ma bowiem możliwości, aby w kraju ateistycznym ukazała się powieść, która krzewi idee chrześcijańskie. Te mogły się pojawiać, ale wyłącznie jako przedmiot drwin, jak działo się między innymi w napisanym na zamówienie poemacie Iwana Bezdomnego.

Propaganda

Ponieważ totalitaryzm zakłada autokratyczne rządy, które oparte są na przemocy, władzy potrzebne są również różnorodne środki zastraszania obywateli i jednoczesnego przekonywania ich, wpajania im jedynej słusznej ideologii. Tutaj nie ma miejsca na dialog, wymianę poglądów, dyskusje i polemiki (między innymi także i z tego powodu powieść mistrza zostaje tak brutalnie zaatakowana). Do celów propagandowych wykorzystuje się środki masowego przekazu, system oświaty, kulturę. Literaci pojawiający się w „Mistrzu i Małgorzacie” są częścią tego systemu. Niektórzy z nich wchodzą w tę rzeczywistość bez pełni zrozumienia, czego częścią się stają, inni świadomie zaś czerpią z tego korzyści (np. Alojzy Mogarycz, który udaje przyjaciela mistrza, by następnie na niego donieść i wprowadzić się do jego mieszkania). Nie ma tutaj miejsca na wolność słowa, bunt czy opór, nawet w formie literackiej. Wszystko, co stanowi odejście od normy, jest natychmiast tłumione. To wszystko sprawia, że miasto przyjmuje jakąś karykaturalną formę, wszyscy żyją pod nieustanną presją, odbierają telefony z pogróżkami, wzajemnie na siebie donoszą, karmią się strachem i przyjmują narzucane im normy. Nikogo nie dziwią nieoczekiwane zniknięcia, ponieważ nad każdym mieszkańcem Rosji wisi widmo aresztowania i zesłania (np. na Sybir), o których to mimochodem także wspomina się w „Mistrzu i Małgorzacie”.

Szpital psychiatryczny jako miejsce dla „niewygodnych” obywateli

Świta Wolanda demaskuje także istotę szpitala psychiatrycznego w Moskwie. Placówka, której celem powinna być przede wszystkim ochrona zdrowia i pomoc w powrocie do równowagi, to kolejna atrapa. Tutaj szpital staje się łagodniejszą formą więzienia, gdzie zamyka się niewygodnych obywateli. Podejrzanym może zaś stać się każdy. Tutaj każdy właściwie posiada indywidualną kartotekę. Nic nie umyka kontroli władz, każdy aspekt życia jest dokładnie śledzony.

Relacje międzyludzkie

To zaś sprawia, że obywatele poddani nieustannej inwigilacji są zmuszeni do niecodziennych i nonsensownych niejednokrotnie zachowań, których istoty nie jest w stanie zrozumieć nawet szatan:

• zdradzają się wzajemnie (bardzo dobrze pokazuje to między innymi sen Nikanora Iwanowicza, który już po przesłuchaniu śni dalej o jego kontynuacji, w której uczestniczy coraz więcej osób),
• donoszą na siebie (ten zabieg wykorzystuje np. Korowiow, kiedy chce się pozbyć prezesa spółdzielni – dzwoni na milicję z zawiadomieniem o spekulowaniu przez bohatera obcą walutą),
• unikają dzielenia się szczegółami z życia w obawie inwigilacji,
• korzystają z łapówkarstwa (dzięki temu wzajemnie się szachują, a jednocześnie są w stanie więcej uzyskać).

W świecie „Mistrza i Małgorzaty” nie ma miejsca na przyjaźń i bliskie relacje, bo tutaj właściwie każdy zaraz może okazać się zdrajcą i donosicielem. Nic więc dziwnego, że prawdziwa miłość również jest trudna do wyobrażenia. Między innymi za dochowanie jej wierności na koniec powieści wynagrodzeni zostają mistrz i Małgorzata. Ich miłość musiała się rozwijać w ukryciu, bohaterowie umawiali się na potajemne schadzki, a ich tajemnicę znała właściwie jedynie Natasza. Związek ten był wielokrotnie wystawiany na próbę, z której bohaterowie wychodzili zwycięsko, dlatego na koniec powieści czeka ich za to nagroda.

Wewnętrzne podziały w społeczeństwie

„Mistrz i Małgorzata” to powieść demaskatorska na wielu poziomach, także tym dotyczącym codziennego funkcjonowania bardzo różnych obszarów życia człowieka. Wyraźnie wskazuje się tutaj na uprzywilejowanie ludzi władzy. Chodzi przede wszystkim o zarządców teatru „Varietes”, a także członków stowarzyszenia „Massolit”. Temu uprzywilejowaniu sprzyja również rozbudowana biurokratyzacja, która każdą kolejna osobę stojącą wyżej w hierarchii czyni jeszcze silniejszą.

Ludzie władzy spędzają czas w wyłącznie dla nich przygotowanych miejscach. Na przykład posiadający legitymację członkowską literaci i krytycy „Massolitu”, mają wstęp do słynnej restauracji Gribojedowa, w której bawi się elita intelektualna Moskwy. Także i oni mogą korzystać ze świetnie wyposażonych i urządzonych ze smakiem mieszkań (jak to Łatuńskiego, które z przyjemnością niszczy Małgorzata podczas swojego lotu). Oni też mają prawo do najlepszych lokalizacji swoich domów. Mogą wyjeżdżać na długie urlopy spędzane w rożnych częściach kraju. Dla tych wybrańców są nawet inne sklepy, jak ten na Rynku Smoleńskim zaopatrzony w najlepszego gatunku produkty (nie bez powodu to właśnie tutaj pod koniec wizyty w Moskwie pojawiają się Korowiow i Behemot). Czekolada czy mandarynki to produkty luksusowe, o których zwykły obywatel może tylko pomarzyć.

Zwykły obywatel w Moskwie musi zaś żyć skromnie, ciągle pracować, martwiąc się o codzienny byt. Ludzie są szarzy, smutni i przygnębieni, pełni strachu. Mają ograniczony dostęp do wielu rzeczy, z których władza natomiast może korzystać pełnymi garściami.

Nieobce wszystkim jest natomiast kombinatorstwo, które jest niezbędne, aby przetrwać w tak dziwnie skonstruowanej rzeczywistości. Sytuacja polityczna wymaga od ludzi szukania różnych rozwiązań, na przykład stopniowego zmienia mieszkania na coraz większe, ukrywania niektórych swoich aktywności itd. Wielu bohaterom „Mistrza i Małgorzaty” nieobca jest także skłonność do nadużywania alkoholu. Towarzyszy on przeróżnym aktywnościom: od zabawy, przez załatwianie interesów. Najbardziej wyrazistym przykładem tego nałogu wśród ludzi władzy jest postać dyrektora „Varietes”, Stiopy Lichodiejewa, który bierze udział w różnych pijackich burdach i awanturach, a jednocześnie pijany załatwia interesy (jak umowa, którą podpisuje z Wolandem, a o której następnego dnia rano zupełnie nie pamięta).

Obraz polityki i przesłanie moralne

„Mistrz i Małgorzata” to powieść, która łączy w sobie bardzo realistyczną (mimo że w ramie fantastycznej historii) rekonstrukcję życia w Moskwie na początku XX wieku. Bułhakow buduje przygnębiający, ale bardzo realistyczny obraz, który odsłania specyfikę władzy, jej słabości, sposób „zarządzania” obywatelami i wszystkie płynące z tego konsekwencje także dla jednostki, której przychodzi żyć w Moskwie tego czasu. Obraz, jaki wyłania się z powieści, to nieprzyjemne do życia miasto, w któryn rządzi zło (ale nie to szatańskie, a wypływające z ludzkiej władzy). Sposób życia wyznacza tutaj niegodziwość, absurd, ale i chciwość oraz gotowość do walki o swoje za cenę nieszczęścia drugiego człowieka. Sytuacja jest na tyle patologiczna, że pojawiający się w stolicy szatan czuje się zobowiązany do przywrócenia tam jakiegoś minimalnego porządku.

Bułhakow w „Mistrzu i Małgorzacie” pokazuje upadek moralny człowieka XX wieku. Upadek wynikający ze zgody na funkcjonowanie zgodnie z prawidłami wyznaczanymi przez system totalitarny, który odbiera jednostce wolność, swobodę i wybór, a jednocześnie popycha ją do zachowań skrajnie negatywnych i niemoralnych. Połączenie tych wszystkich realistycznych obserwacji, do których skłania powieść obrazująca życie w Moskwie z historią spotkania Jeszui i Piłata, pozwala Bułhakowowi sformułować bardzo oryginalną teorię nagrody i kary za życie doczesne. Historia przedstawiona w powieści pokazuje, że za winy i krzywdy wyrządzone innym, a także za życie wbrew własnym przekonaniom zawsze czekać będzie na człowieka kara: niegasnące wyrzuty sumienia lub równie wieczne wspomnienia własnych niegodziwości. Nie potrzeba jednak do tego szczególnej kary boskiej czy szatańskiej. Przykład Piłata bardzo dobrze pokazuje, że najbardziej okrutnym i nieznającym litości sędzią jest nasze własne sumienie i pamięć, które nie pozwalają rozstać się z grzechami. Jednocześnie przykład mistrza i Małgorzaty ujawnia, że poniesione cierpienie, doznane krzywdy, porażki i ból zrekompensować może spokój, który jest nagrodą za wierność swoim marzeniom i pragnieniom. Tutaj przede wszystkim przykładem takiej walki do samego końca jest Małgorzata, która nie waha się przed niczym, aby odzyskać miłość swojego życia. Mistrz pozostaje do końca wierny przekonaniom zapisanym w powieści, za co również spotyka go nagroda. Bułhakow zdaje się przez „Mistrza i Małgorzatę” mówić, że nie ma tradycyjnie pojętego nieba i piekła, jest ciemność i światło i tylko od nas zależy, gdzie będziemy chcieli przebywać.

Pytania i odpowiedzi z podręczników, w których omawiana jest ta lektura, znajdziesz na stronie Skul.pl

Język polski. Oblicza epok. Klasa 3. Część 2. Zakres podstawowy i rozszerzony. Podręcznik - rozwiązania i odpowiedzi

Język polski. Klasa 3. Podręcznik - rozwiązania i odpowiedzi

Streszczenie krótkie

Część I

1. Nigdy nie rozmawiaj z nieznajomymi

W Moskwie na Patriarszych Prudach rozmawiają o Bogu Michał Aleksandrowicz Berlioz, przewodniczący stowarzyszenia literatów, oraz poeta Iwan Bezdomny. Do mężczyzn dołącza nieznajomy, który przedstawia się jako profesor czarnej magii i historyk. Przekonuje, że nie można zanegować istnienia Boga i Jezusa. Jednocześnie przepowiada Berliozowi, że jeszcze tego wieczoru kobieta zetnie mu głowę, a spotkanie Massolitu nie odbędzie się, ponieważ Annuszka rozleje olej. W międzyczasie opowiada historię o Jeszui. 

2. Poncjusz Piłat

W pałacu Poncjusza Piłata osądzony ma zostać Jeszua Ha-Nocri, którego kapłani oskarżają o podburzanie ludu. Piłat jest przekonany o niewinności filozofa, którym dla niego jest Ha-Nocri. Ostatecznie jednak ugina się pod wolą cezara oraz arcykapłana. Skazuje Jeszuę na śmierć, uwalnia za to Bar Rabbana. Po decyzji Piłata skazańcy zostają odprowadzeni na miejsce kaźni.

3.  Dowód siódmy

Profesor magii kontynuuje swoje opowiadanie o Jeszui. Przekonuje, że był przy jego skazaniu. Berlioz jest przekonany, że profesor to szaleniec, chce powiadomić odpowiednie służby. Kiedy biegnie do telefonu, potyka się i przewraca prosto pod koła tramwaju, którym kieruje kobieta. Jego głowa po chwili toczy się po bruku.

4. Pogoń

Iwan słyszy, jak dwie kobiety mówią o Annuszce, która rozlała olej. Kiedy widzi głowę Berlioza, przypomina sobie przepowiednie cudzoziemca i chce go odnaleźć. Jest przekonany, że profesor jest mordercą. W tym czasie do cudzoziemca dołącza ogromny kot oraz mężczyzna z okularami z pękniętym szkłem. Iwan goni ich, aż dociera nad rzekę. Tam wskakuje do wody. Kiedy z niej wychodzi, okazuje się, że na brzegu nie ma jego ubrań.

5. Co się zdarzyło w Gribojedowie

W Massolicie, czyli siedzibie literatów, wszyscy zniecierpliwieni czekają na Berlioza. W końcu przechodzą do restauracji, gdzie rozpoczynają się tańce. O północy do restauracji dociera przystojny mężczyzna, którym jest szatan, ale niewiele osób zwraca na niego uwagę, ponieważ pojawia się informacja o śmierci Berlioza, którą zaraz potwierdza docierający tam Iwan. Jego strój i zachowanie sprawiają, że wszyscy biorą go za wariata, a po wybuchu agresji odwożą do szpitala psychiatrycznego.

6. Schizofrenia, zgodnie z zapowiedzią

Iwan stara się lekarzom zrelacjonować wydarzenia w restauracji, jednocześnie dzwoni na milicję, bo chce rozpocząć pościg za tajemniczym profesorem. Kiedy próbuje wyskoczyć przez okno, zostaje obezwładniony. Podane zostają mu leki.

7. Fatalne mieszkanie

Stiopa Lichodiejew, dyrektor teatru „Varietes” budzi się w mieszkaniu, które dzielił z Berliozem, niewiele pamiętając z poprzedniej nocy. W mieszkaniu oprócz niego jest mężczyzna, który częstuje go smakołykami, jednocześnie przypominając mu, że dzień wcześniej zawarli umowę na magiczne występy w teatrze. Człowiek ten to profesor czarnej magii, czyli Woland, któremu towarzyszy Korowiow, Azazello oraz kot Behemot. Informują oni Stiopę, że przejmują mieszkanie, a jego samego przenoszą do Jałty. 

8. Pojedynek profesora z poetą

W szpitalu psychiatrycznym Iwan Bezdomny rozmawia z profesorem Strawińskim, którego błaga, aby go wypuszczono. Dalej chce szukać bandyty, który doprowadził do śmierci Berlioza. Profesor przekonuje go jednak, że jeśli opuści klinikę w aktualnym stanie, równie szybko do niej wróci. Iwan w końcu daje się przekonać.

9. Głupi dowcip Korowiowa

Nikanor Iwanowicz Bosy – prezes spółdzielni mieszkaniowej udaje się do mieszkania Berlioza. Zastaje tam jednak Korowiowa, który informuje go, że Lichodiejew tymczasowo chce zameldować Wolanda i jego świtę. Daje mu niezbędne dokumenty i łapówkę w rublach. Wolandowi nie podoba się mężczyzna. Korowiow sprowadza do mieszkania Nikanora śledczych, którzy w trakcie rewizji znajdują u Bosego wyłącznie dolary. Jego historia o świcie profesora, meldunku i rublach jest zupełnie niewiarygodna, tym bardziej że wszystkie inne dokumenty znikają.

10. Wieści z Jałty

W teatrze „Varietes” dyrektor finansowy Rimski i administrator Warionucha próbują opanować chaos związany ze zniknęciem Stiopy. Rimskiemu nie podoba się pomysł przedstawienia Wolanda. W tym czasie dociera do niego depesza z Jałty, w której informuje się, że na molo znaleziono człowieka, który podaje się za dyrektora Lichodiejewa. Potem przychodzą kolejne, nadawane już przez samego Stiopę, depesze. Mężczyźni myślą, że to głupi kawał, więc Warionucha ma zanieść depesze na milicję. Kiedy próbuje tam dotrzeć, zostaje zaatakowany zostaje przez czarnego kocura i człowieka z kłem. Warionucha zostaje zawleczony do mieszkania Stiopy, gdzie straszy go kobieta o zimnych rękach – Hella.

11. Rozdwojenie Iwana

Iwan próbuje spisać swoją historię, ale niszczy kolejne wersje zapisków, które jego zdaniem nie oddają tego, co mu się przydarzyło. Próbuje rysować portrety, ale i to nie pomaga. Iwan dostaje kolejny lek uspokajający. Kiedy przychodzi upragnione zobojętnienie, na balkonie Iwan dostrzega kota oraz sylwetkę mężczyzny.

12. Czarna magia oraz jak ją zdemaskowano

W teatrze trwa pokaz czarnej magii. Pokaz zapowiada Żorż Bengalski. Wkraczający na scenę Woland toczy dyskusję z Korowiowem o chytrej naturze mieszkańców Moskwy. Behemot i Korowiow pokazują sztuczki karciane. Ujawniają przy okazji sekret obywatela Parczewskiego, który w kieszeni ma wezwanie do opłacenia zaległych alimentów. W tym momencie z sufitu zaczynają spadać pieniądze. Robi się chaos, Korowiow każe kotu urywać głowę konferansjerowi, ale na życzenie widowni zostaje ona mężczyźnie szybko przyprawiona. Potem Woland organizuje stoisko z modnymi ubraniami, które można wymienić (bezpłatnie) na te, które ma się na sobie. Kobiety ruszają szturmem na arenę. Harmider przerywa wystrzał z pistoletu. Korowiow ujawnia jeszcze romans jednego z widzów, a następnie cała świta znika.

13. Pojawia się bohater

Do Iwana przychodzi sąsiad z drugiej separatki. Mężczyzna słucha opowieści Iwana, a następnie podsumowuje ją stwierdzeniem, że poeta spotkał szatana. Mężczyzna opowiada także i swoją historię. To mistrz, który był historykiem i tłumaczem. Pisał dzieło życia – powieść o Poncjuszu Piłacie, kiedy spotkał kobietę swojego życia – Małgorzatę. Oboje jednak byli już w związkach, więc ich relacja cały czas pozostawała w ukryciu. W międzyczasie mężczyzna skończył powieść, ale spotkała się ona z ogromną krytyką. Spalił więc rękopisy, zaczął zapadać na chorobę psychiczną. Dlatego zdecydował się opuścić swoją ukochaną i dał się zamknąć w tym szpitalu.

14. Chwała kogutowi!

Po zakończonym pokazie czarnej magii okazuje się, że wszystkie sztuczki były tylko sztuczkami. Nowe ubrania znikają, co sprawia, że kobiety zostają w negliżu. Spadające z sufitu pieniądze zamieniają się w bezwartościowe papierki. Rimski chce działać, ale odbiera telefon z pogróżkami, że ma nic nie robić. Wraca Warionucha, który nie przyznaje się, co mu się przydarzyło, ale opowiada zmyśloną historię o pijanym Lichodiejewie awanturującym się w restauracji „Jałta”. Rimski widzi, że ten kłamie. Widzi za Warinuchą kobiecy cień. Trzykrotnie pieje kogut. Warionucha znika z nieboszczką. Rimski biegnie na dworzec, wsiada do ekspresu i odjeżdża.

15. Sen Nikanora Iwanowicza

Przesłuchanie Nikanora Iwanowicza Bosego nic nie wnosi, ponieważ mężczyzna dalej opowiada niezrozumiałą historię. Jego stan sprawił, że zdecydowano o przewiezieniu go do szpitala psychiatrycznego. Po podaniu leków, Nikanor zapadł w sen, w którym dalej był przesłuchiwany, ale razem z innymi i na specjalnej scenie. Krzyki mężczyzny budzą między innymi Iwana Bezdomnego.

16. Kaźń

Na Nagą Górę ciągnie eskorta z trzema skazanymi na śmierć więźniami. Jest upalnie, co męczy więźniów i żołnierzy. Wszystkiemu przygląda się Mateusz Lewita – uczeń Jeszui, który schodzi do miasta po nóż. Chce nim zabić Jeszuę, aby skrócić jego cierpienie. Kiedy wraca na górę, Ha-Nocri już wisi na krzyżu. Zbliża się burza, więc żołnierze zabijają mężczyzn, przebijając ich włócznią. Mateusz odcina więzy i znika ze wzgórza z ciałem mistrza.

17. Niespokojny dzień

Przed budynkiem teatru „Varietes” stoi kolejka osób oczekujących na bilety. Przedstawienie zostaje jednak odwołane. Panuje bałagan i rozgardiasz. Pojawiają się funkcjonariusze, którzy badają sprawę. Księgowy Łastoczkin próbuje przekazać utarg i złożyć raport do odpowiedniej komisji, ale okazuje się że w gmachu budynku personel zamiast pracować, śpiewa i zachowuje się dziwnie. Wszyscy trafiają do kliniki. Łasoczkin chce w końcu wpłacić utarg – okazuje się jednak, że w walizce jest obca waluta. Zostaje aresztowany.

18. Pechowi goście

Do Moskwy dociera wuj Berlioza – Maksymilian Andriejewicz Popławski, który chce  przejąć mieszkanie po zmarłym. Tutaj zastaje jednak Korowiowa, który każe mu się wynosić.

Następnego dnia przychodzi Andriej Fokicz, który chce rozmawiać o sprawie nielegalnych pieniędzy. Woland zarzuca mu przekręty, a jednocześnie mówi, że umrze za rok na raka wątroby. Fokicza atakuje kot. Mężczyzna udaje się do lekarza, ale i on zostaje ostatecznie poddany dziwnym wizjom.

Część II

19. Małgorzata

Małgorzata była nieszczęśliwą mężatką, dopóki nie spotkała mistrza. Jego zniknięcie było dla niej szokiem. Kobieta nie chciała się jednak poddać i była gotowa zrobić wiele, byle tylko odnaleźć mistrza. Przeczuwała, że zaraz coś się zmieni. Kiedy była w okolicach Kremla, usłyszała historię o zmarłym Berliozie i o skradzionej z trumny głowie. Widziała przechodzący obok kondukt, a głos Azazella powiedział jej, że to pogrzeb tego właśnie człowieka. Azazello zaproponował Małgorzacie udział w balu profesora magii. Obiecywał, że kobieta może za to liczyć na nagrodę. Małgorzata się zgodziła. Wzięła od Azazella krem, którym miała się posmarować i wróciła do domu, by czekać na umówiony telefon.

20. Krem Azazella

Małgorzata wtarła krem w ciało tak, jak nakazał jej Azazello. Substancja odmieniła ją nie do poznania – kobieta stała się młodą dwudziestolatką o pięknych kruczoczarnych włosach. To zrobiło ogromne wrażenie na służącej Nataszy i sąsiedzie. Kiedy dzwoni telefon, Małgorzata wsiada na miotłę i dzięki specjalnemu zaklęciu staje się niewidzialna.

21. Lot

Małgorzata leci nad miastem. Przelatuje nad mieszkaniem największego z krytyków mistrza, wpada więc tam i niszczy wszystko. W locie dołącza do niej naga Natasza na wieprzu, w którego zamienił się sąsiad Nikołaj Iwanowicz po tym, jak oboje nasmarowali się kremem Azazella. Dwójka wraca jednak do Moskwy, a Małgorzata leci dalej. Kąpie się w baśniowej scenerii, a następnie jedzie kabrioletem na bal u Wolanda.

22. Przy świecach

Na cmentarzu czeka Azazello. Razem docierają do mieszkania Berlioza, które na czas balu zamienia się w wielką przestrzeń. Małgorzata poznaje całą świtę i poproszona zostaje o pełnienie – zgodnie z tradycją – roli gospodyni. Kobieta przystaje na to i poddaje się przygotowaniom. Do domu dociera także Natasza, która chce towarzyszyć swojej pani, na co Woland się zgadza.

23. Wielki bal u szatana

Małgorzata zostaje wykąpana we krwi, a jej ciało natarte olejkami. Kiedy pojawia się na balu, orkiestra już gra. Pojawiają się kolejni goście z zaświatów – to różnego rodzaju przestępcy. Mężczyźni są we frakach, kobiety nago, jedynie w ozdobnych butach i kapeluszach. Woland przemienia się dopiero po tym, jak szpicel baron Meigel, traci życie. Razem z Małgorzatą Woland pije jego krew. Po pewnym czasie wszystko znika, a sala balowa zmienia się w doskonale znany Małgorzacie pokoik.

24. Przywołanie mistrza

Uczta trwa nadal, ale w znacznie węższym, doskonale znanym Małgorzacie gronie. Kobieta opowiada Wolandowi o swoim locie i zniszczeniu mieszkania krytyka. Woland chce ją nagrodzić za doskonałą rolę gospodyni. Kobieta prosi o łaskę dla dzieciobójczyni i przywrócenie jej mistrza. Woland spełnia obydwa życzenia, a chwilę później w ramionach Małgorzaty pojawia się mistrz. Woland przywraca także jego rękopisy i pozwala parze wrócić do ich starego mieszkania. Małgorzata otrzymuje też przepiękną podkowę z diamentami, którą jednak gubi, wychodząc od Wolanda.

25. Jak prokurator usiłował ocalić Judę z Kiriatu

Po egzekucji Jerozolima pogrąża się w ciemnościach. Do prokuratora Judei przychodzi komendant straży relacjonujący wydarzenia na Nagiej Górze. Piłat żałuje Jeszui. Aby uniknąć zmieszek, każe Afraniuszowi „pilnować” Judy z Kiriatu, który wydał Jeszuę. Piłat nakazuje pogrzebać ciała skazańców i rozwiązać sprawę Judy, za co komendant ma dostać dodatkową zapłatę.

26. Złożenie do grobu

Afraniusz wykorzystuje piękną Greczynkę, aby wywabić Judę poza miasto, gdzie ten zostaje zabity. Prokurator otrzymuje informację o śmierci Judy. Dyskutuje z Mateuszem Lewitą, który chce się zemścić na Judzie. Informuje go, że ten nie żyje. Jeszua zostaje złożony do zbiorowego grobu z innymi skazanymi.

27. Zagłada mieszkania numer pięćdziesiąt

W Moskwie trwa śledztwo dotyczące Wolanda, ale niewiele udaje się ustalić. Wraca Lichodiejew. Przesłuchuje pacjentów kliniki, ale do niczego to nie prowadzi. Aresztowani zostają przypadkowi ludzie. Funkcjonariusze próbują złapać lokatorów mieszkania przy ulicy Sadowej, ale się im to nie udaje. Ostatecznie walczą z kotem, który nie daje się złapać i podpala mieszkanie. Cała świta Wolanda znika z mieszkania Berlioza.

28. Ostatnie przygody Korowiowa i Behemota

Korowiow i Behemot dokuczają klientom sklepu na Rynku Smoleńskim. Na koniec go podpalają. Potem udają się do restauracji Gribojedowa, gdzie usługuje im sam właściciel. Chce on uniknąć problemów, ale zaraz pojawiają się funkcjonariusze. Behemot i Korowiow podpalają restaurację i uciekają.

29. Przesądzone zostają losy mistrza i Małgorzaty

Woland i Azazello rozmawiają z Mateuszem Lewitą. W imieniu Jeszui prosi on Wolanda, aby zajął się mistrzem i Małgorzatą, którzy nie mogą pozostać na ziemi, zasługują na spokój, ale nie mogą też przebywać w wiecznej światłości. Woland ma ich zabrać ze sobą, na co się zgadza.

30. Czas już! Czas!

Azazello przybywa do domu mistrza i Małgorzaty z winem od Wolanda. Po jego wypiciu para umiera, ale chwilę później demon przywraca ich do życia tą samą trucizną. Cała trójka ucieka z mieszkania, a Azazello je podpala. Mistrz i Małgorzata udają się w ostatnią ziemską podróż. Mistrz chce odwiedzić Iwana Bezdomnego, którego traktuje jako swojego spadkobiercę.

31. Na Worobiowych Wzgórzach

Woland, Korowiow i Behemot są już na Worobiowych Wzgórzach. Dołączają do nich Azazello, mistrz i Małgorzata. Mistrz zdaje sobie sprawę, że opuszcza ziemię na zawsze. Czuje spokój.

32. Przebaczenie i wiekuista przystań

Świta Wolanda galopuje pośród gwiazd. Jego towarzysze i on sam pozbywają się kostiumów i przybierają autentyczne sylwetki. Jeźdźcy zatrzymują się. Woland pokazuje im prokuratora Judei. Mistrz może uwolnić swojego bohatera przez dodanie jednego zdania do swojej powieści. Dzięki temu Piłat od tej pory może spacerować po księżycowej poświacie i rozmawiać z Jeszuą. Woland odprowadza mistrza i Małgorzatę do ich domu, który podarowany został im za wierność, miłość i miłosierdzie.

Epilog

Po opuszczeniu Moskwy przez świtę Wolanda śledztwo jeszcze trwało, ale ostatecznie uznano, że stolicę odwiedziła grupa hipnotyzerów i brzuchomówców. Okazało się jednak, że osoby, które miały bezpośrednią styczność z dziwnymi postaciami, przeszły pozytywną metamorfozę. Warionucha np. przestał kłamać. Iwan Bezdomny zaś zgodnie z zapowiedzią porzucił poezję i stał się pracownikiem naukowym. Jedynie przy pełni budził się i wędrował na Patriarsze Prudy i w okolicę Arbatu. Kiedy wracał i zasypiał, widział we śnie mężczyznę w płaszczu i drugiego ze zmasakrowaną twarzą, którzy ze sobą serdecznie dyskutowali. Profesor Iwan Ponyriow był przekonany, że widzi zakończenie powieści mistrza.

Plan wydarzeń

Część I

1. Do dyskutujących na Patriarszych Prudach Michała Aleksandrowicza Berlioza i Iwana Bezdomnego dołącza nieznajomy, który przedstawia się jako profesor czarnej magii.

2. Profesor przekonuje, że nie można zanegować istnienia Boga. Opowiada historię o spotkaniu Piłata i Jeszui.

3. Nieznajomy przepowiada Berliozowi śmierć. Do tej dochodzi chwilę później, kiedy mężczyzna wpada pod koła tramwaju, a jego głowa zostaje oddzielona od reszty ciała.

4. Iwan chce dogonić profesora, którego uważa za mordercę. Do nieznajomego dołącza ogromny kot oraz mężczyzna z okularami z pękniętym szkłem.

5. Iwan Bezdomny goni ich, aż dociera nad rzekę, a tam traci swoje ubrania. Następnie dociera do Massolitu, gdzie wszyscy czekają na Berlioza, i informuje o jego śmierci.

6. Iwan opowiada przedziwną historię o profesorze czarnej magii, do tego się awanturuje i dziwnie wygląda, zostaje więc odwieziony do kliniki psychiatrycznej. Tam zostają mu podane leki, które sprawiają, że popada w otępienie.

7. Stiopa Lichodiejew, dyrektor teatru „Varietes”, budzi się w mieszkaniu zajmowanym wspólnie z Berliozem. Obok niego siedzi mężczyzna, który informuje go o podpisaniu kontraktu na występy w teatrze i zajęciu tego mieszkania. Stiopa zostaje magicznie przeniesiony do Jałty.

8. Iwan Bezdomny rozmawia z profesorem Strawińskim, który przekonuje go, że nikt mu nie uwierzy w dziwną opowieść i warto, aby zadbał o swoje zdrowie.

9. Nikanor Iwanowicz Bosy w mieszkaniu Berioza zastaje świtę Wolanda. Korowiow informuje go, że Lichodiejew życzy sobie ich tymczasowego zameldowania. Przekazuje Bosemu dokumenty i łapówkę.

10. Korowiow ściąga do domu Bosego funkcjonariuszy, którzy zamiast dokumentów i rubli znajdują obcą walutę. Nikanor zostaje aresztowany.

11. Do teatru docierają depesze z Jałty. Rimski i Warionucha są przekonani, że to żart Lichodiejewa. Kiedy jednak Warionucha ma iść z depeszami na policję, atakuje go kot Behemot, a potem straszy Hella.

12.  Iwan nie jest w stanie spisać swojej historii ani narysować portretu Wolanda. Odwiedza go dziwny gość.

13. W teatrze trwa pokaz Wolanda, podczas którego z sufitu spadają pieniądze, a kobiety mogą za darmo wymienić ubrania na nowe.

14.  Iwan rozmawia z mistrzem, który przebywa na co dzień w drugiej separatce. Mężczyzna opowiada mu historię swojej powieści o Piłacie i związku z Małgorzatą.

15. Po zakończonym pokazie okazuje się, że nowe ubrania znikają, a kobiety zostają w negliżu, zaś spadające z sufitu pieniądze zamieniają się w bezwartościowe papierki. Warionucha znika ze zjawą, a Rimski odjeżdża ekspresem.

16. Nikanor Iwanowicz Bosy zdaniem funkcjonariuszy opowiada brednie, odsyłają go więc do szpitala psychiatrycznego, gdzie dalej śni o przesłuchaniu.

17. Na Nagiej Górze dochodzi do egzekucji więźniów, w tym Jeszui Ha-Nocri. Na wszystko patrzy Mateusz Lewita – uczeń Jeszui, który zabiera ze sobą ciało nauczyciela.

18. Teatr zostaje zamknięty, ponieważ ginie większość obsługi. Do teatru wkraczają funkcjonariusze. Łasoczkin próbuje wpłacić utarg z teatru, ale zamiast rubli w walizce ma dolary. Zostaje więc aresztowany.

19. Maksymilian Andriejewicz Popławski chce przejąć mieszkanie po Berliozie, ale świta Wolanda każe się mu wynosić.

20. Andriej Fokicz chce rozmawiać o sprawie nielegalnych pieniędzy, ale Woland zarzuca mu przekręty i wieszczy śmierć na raka wątroby.

Część II

21. Małgorzata spotyka Azazella, który proponuje jej udział w balu Wolanda. Obiecuje nagrodę. Kobieta się zgadza.

22. Wieczorem Małgorzata smaruje się specjalnym kremem od Azazella, który zmienia ją nie do poznania.

23. Małgorzata leci nad miastem, niszczy mieszkanie krytyka mistrza. W czasie lotu dołącza do niej pokojówka Natasza na wieprzu, w którego zamienił się sąsiad Nikołaj Iwanowicz.

24. Kobieta spotyka się z Azazellem na cmentarzu i razem z nim udaje się na spotkanie do Wolanda.

25. Małgorzata dociera do mieszkania Berlioza, które na czas balu zamienia się w przestronny pałac z salą balową. Kobieta godzi się zostać gospodynią balu.

26. Odbywa się bal, na którym pojawiają się zjawy różnego rodzaju złoczyńców. Ginie szpicel baron Meigel, Woland razem z Małgorzatą piją jego krew. Po pewnym czasie wszystko znika.

27. Woland chce podziękować Małgorzacie, kobieta więc prosi o łaskę dla dzieciobójczyni i o odzyskanie mistrza. Szatan spełnia oba życzenia.

28. Piłat wysłuchuje raportu z egzekucji Jeszui, każe Afraniuszowi pilnować Judy z Kiriatu.

29. Afraniusz wykorzystuje Greczynkę, aby wywabić Judę poza miasto, gdzie ten zostaje zabity.

30. Prokurator otrzymuje informację o śmierci Judy, przekazuje ją także Mateuszowi Lewicie. Jeszua zostaje złożony do zbiorowego grobu z innymi skazanymi.

31. Trwa śledztwo w sprawie działań świty Wolanda, które jednak niewiele wnosi.

32. Po najściu funkcjonariuszy na mieszkanie Berlioza cała świta ucieka z mieszkania, a kot Behemot je podpala.

33. Korowiow i Behemot podpalają sklep na Rynku Smoleńskim, a następnie restaurację Gribojedowa.

34. Do Wolanda przychodzi Mateusz Lewita przekazujący życzenie Jeszui, aby Woland zabrał ze sobą Małgorzatę i mistrza.

35. Azazello odwiedza parę, którą częstuje zatrutym winem, aby następnie ich wskrzesić i zabrać ze sobą.

36.  Na Worobiowych Wzgórzach do świty Wolanda dołącza Azazello z mistrzem i Małgorzatą. Mistrz żegna się z Moskwą.

37. Podczas podróży przez gwiazdy mistrz dostaje możliwość uwolnienia Piłata przez dopisanie zdania do swojej powieści. Od teraz prokurator może rozmawiać z Jeszuą.

38. Mistrzowi i Małgorzacie podarowany zostaje wieczny dom.

39. W Moskwie uznaje się, że stolicę odwiedziła grupa hipnotyzerów i brzuchomówców. Kontakt ze świtą Wolanda zmienia jednak wiele osób.

40. Iwan, który porzucił poezję, w każdą pełnię księżyca spaceruje po Patriarszych Prudach i śni sen o dwóch mężczyznach, który interpretuje jako zakończenie powieści mistrza.

Charakterystyka bohaterów

Postaci realistyczne

Małgorzata – trzydziestokilkuletnia kobieta, żona bogatego człowieka, z którym jednak nie łączy ją prawdziwa miłość. To kobieta wyjątkowo inteligentna, wrażliwa, a jednocześnie mądra i zdeterminowana, aby osiągać to, na czym jej zależy. Walczy o odzyskanie mistrza za wszelką cenę, jest gotowa nawet na pakt z diabłem, byle tylko odzyskać utraconą miłość. To bowiem miłość do mistrza jeszcze raz napędza ją do działania, wyrywa z marazmu. Kobieta nie jest już gotowa wrócić do poprzedniego życia, dlatego nie boi nawet stać się wiedźmą, gospodynią balu u Wolanda – wszystko, aby odnaleźć mistrza i móc z nim dalej wspólnie żyć. Jest bezkompromisowa – podczas lotu niszczy mieszkanie nieprzychylnego mistrzowi krytyka. Jednocześnie nie traci jednak miłości, współczucia i ciepła, co pokazuje moment, kiedy uspokaja ona przerażonego chłopczyka. Jest silną kobietą, kiedy przyjmuje rolę gospodyni szatańskiego balu, pokonuje wstręt oraz obrzydzenie i przyjmuje wszystkich zbrodniarzy tak, jak życzy sobie tego Woland. Nawet w tym gronie znajduje kobietę, dzieciobójczynię Friedę, którą obdarza swoim współczuciem i później wyjednuje jej łaskę u Wolanda. Małgorzata do pewnego stopnia była inspirowana postacią ostatniej żony Bułhakowa.

Mistrz – pisarz, historyk, tłumacz; to artysta pochłonięty przez ideę poszukiwania prawdy. Pisze powieść opisującą losy relacji Chrystusa i Piłata, która jest jednocześnie rodzajem dyskursu filozoficznego nad światem i miejscem człowieka. W pracy tej wspiera go ukochana Małgorzata, która dodaje mu sił i motywuje go do dalszej pracy. Mistrz jednak nie wytrzymuje konfrontacji z nieprzychylnymi mu krytykami. Po kolejnych atakach przeżywa załamanie i pali swoje rękopisy. To także moment początku depresji i choroby psychicznej, na którą zapada. Kiedy rozpoznaje ją w sobie, mistrz sam udaje się do szpitala psychiatrycznego i daje się w nim zamknąć, nie żegnając się z Małgorzatą. Jest przekonany, że tak będzie dla niej lepiej. Jego stan jest w dużej mierze sprowokowany przez powszechnie przyjęte przekonanie, że Chrystus nie istniał i brak gotowości społecznej na ponowne otwarcie się na wiarę. Mistrz nie ma jednak w sobie tyle siły, aby walczyć o swoje przekonania. To cichy i spokojny człowiek, pewny jednak swoich racji, pozbawiony natomiast determinacji, która cechuje Małgorzatę. W szpitalu spotyka Iwana Bezdomnego, którego historia potwierdza istnienie szatana. Jednak nawet i ta rozmowa nie popycha go do działania. Staje się on obiektem działań Małgorzaty – to ona i jej wybory sprawiają, że Woland pozwala mistrzowi nie tylko odzyskać dzieło, ale i je dokończyć. Dzięki temu mistrz dostaje także możliwość uwolnienia od cierpień trwających tysiące lat swojego bohatera – Piłata. Tym samym mistrz odzyskuje optymizm, wiarę w siebie i sens własnej pracy.

Iwan Nikołajewicz Ponyrion (Iwan Bezdomny) – poeta, który reprezentuje nową sztukę wyrastającą z połączenia ateizmu i komunizmu; to autor, który pisze na zamówienie kiepskiej jakości poematy negujące obecność Boga. Towarzyszy mu jednak poczucie niespełnienia i brak sensu. Nie zadowala go własna twórczość, ale nie wie on również, jak mógłby się dalej rozwinąć. Śmierć Berlioza i spotkanie z Wolandem wymuszają na nim całkowitą zmianę poglądów. Najpierw przechodzi załamanie nerwowe, a następnie odzyskuje wiarę w Boga i życie pozagrobowe. Przekonania te wzmacnia w nim spotkanie z mistrzem, który traktuje go jako swojego spadkobiercę.

Michał Aleksandrowicz Berlioz – przewodniczący związku literatów w Moskwie, redaktor naczelny miesięcznika literackiego i jedna z najważniejszych postaci świata moskiewskiej sztuki. Wyznaje przekonania ateistyczne. Jest promotorem literatury socrealistycznej. Mimo że nie ma żadnego związku z mistrzem, można domniemywać, że uosabia tych krytyków, którzy zniszczyli twórczość autora powieści o Piłacie. Spotkanie z Wolandem napawa go niepokojem, szczególnie kiedy ten przepowiada mu niezwykłą śmierć. Odcięta głowa Berlioza pojawia się w czasie balu u Wolanda. W ten sposób zmarły już Berlioz może przekonać się, jak bardzo błędne były głoszone przez niego za życia teorie. Ostatecznie Woland, przyjmując założenia wyznawane za życia przez samego Berlioza, skazuje go na wieczny niezbyt.

Nikanor Iwanowicz Bosy – prezes spółdzielni mieszkaniowej, zarządca mieszkań przy ulicy Sadowej; interesowny człowiek, łapówkarz, który przez działania świty Wolanda zostaje aresztowany za posiadanie nielegalnej waluty.

Stiopa Lichodiejew – dyrektor artystyczny teatru „Varietes”, który dzielił z Berliozem mieszkanie; przeniesiony przez Wolanda do Jałty; w wyniku doświadczeń z szatańską świtą odstawił alkohol i został kierownikiem sklepu spożywczego w Rostowie

Rimski – dyrektor finansowy teatru „Varietes”; początkowo nieprzyjmujący do wiadomości niezwykłych wydarzeń dziejących się wokół niego, po spotkaniu z Warionuchą i wiedźmą Hellą, uciekł do Leningradu, z którego powrócił tylko po to, by zrezygnować z pełnionej funkcji i zostać dyrektorem teatru lalek na Zamoskworieczu.

Warionucha – administrator w teatrze „Varietes”; notoryczny kłamca i oszust, który zostaje przez świtę Wolanda zamieniony w wampira nawigatora; nawrócony przez Wolanda, po przebytych doświadczeniach kierował się w życiu już wyłącznie prawdomównością i uprzejmością dla innych.

Andrzej Fokicz – bufetowy w teatrze „Varietes”; zainteresowany wyłącznie własnymi korzyściami; aby więcej zarobić, podawał gościom nieświeże potrawy; Woland przepowiada mu śmierć na raka wątroby.

Natasza – służąca Małgorzaty, która poznała tajemnicę swojej pani, była świadoma jej związku z mistrzem, ale wiedzę tę zostawiła wyłącznie dla siebie; została wiedźmą i towarzyszyła Małgorzacie podczas przygotowań do balu u Wolanda.

Łatuński – krytyk literacki, który był najbardziej zawziętym przeciwnikiem mistrza; w odwecie Małgorzata zdemolowała jego mieszkanie.

Alojzy Mogarycz – krytyk literacki, który udawał przyjaźń z mistrzem, aby potem donieść na niego władzom i przejąć zajmowane przez niego mieszkanie; świta Wolanda wyrzuciła go z mieszkania, a on ostatecznie zajął stanowisko dyrektora finansowego w teatrze „Varietes”, opuszczonym przez Rimskiego.

Arkadiusz Apołłonowicz – podczas seansu czarnej magii zdemaskowany jako niewierny mąż.

Żorż Bengalski – konferansjer w teatrze „Varietes”, któremu kot Behemot podczas pokazu urwał głowę; ostatecznie trafił do kliniki profesora Strawińskiego.

Strawiński – dyrektor kliniki psychiatrycznej, profesor specjalizujący się w „schizofrenii bezobjawowej”, przyjmował pacjentów występujących przeciwko władzom.

Archibald Archibaldowicz – właściciel restauracji w „Domu Gribojedowa”, brał udział w aresztowaniu Iwana, przyjmował Korowiowa i Behemota.

Sasza Riuchin – przyjaciel Bezdomnego, który obserwując szaleństwo Iwana, stracił wiarę w poezję.

Annuszka – „Gangrena”, która  rozlała olej słonecznikowy, wypełniając w ten sposób przepowiednie Wolanda; próbowała przywłaszczyć sobie podkowę, którą Woland podarował Małgorzacie.

Baron Meigel – urzędnik Komisji Widowisk, donosiciel, tajniak współpracujący z władzą; dostał się na bal do Wolanda, gdzie zginął, jego krwią Woland wznosił toast.

Postaci biblijne

Poncjusz Piłat – prokurator Judei, który jako namiestnik cesarza Tyberiusza sprawował władzę w Jerozolimie; osądził Jeszuę Ha-Nocri, bezbronnego filozofia, którego sam uważał za niewinnego, ale uległ naciskom Sanhedrynu; próbuje co prawda odwołać się do Żydów, aby uwolnili Jeszuę, ale ponosi klęskę; ostatecznie umywa ręce od wyroku; po śmierci dwa tysiące lat czeka na możliwość dokończenia rozmowy ze skazanym Jeszuą, uwalnia go mistrz, który uzyskuje taką moc od Wolanda.

Jeszua Ha-Nocri – Jezus Chrystus, który w ten sposób jest określany w Talmudzie; przez Bułhakowa przedstawiony jako wędrowny filozof, który głosi wiarę w jednego Boga i przepowiada nadejście jego królestwa, w którym wszyscy będą równi, a władza nie będzie potrzebna; widzi w ludziach jedynie dobro, nawet swoich oprawców nie uznaje za złych, pada ofiarą spisku Judy; Jeszua potrafi czytać w myślach, ma moc uzdrawiania; boi się śmierci, prosi Piłata o ułaskawienie, jest przedstawiony bardziej jako człowiek niż jak Bóg, przez co wzbudza litość i współczucie.

Świta szatańska

Woland – szatan, przywódca diabelskiej świty, który w Moskwie pojawia się w kostiumie profesora czarnej magii; mimo że ma kontakt z wieloma postaciami, żadna nie potrafi go opisać, Iwan próbuje go nawet bezskutecznie narysować; czyta w ludzkich myślach, zna rządzące każdym namiętności i pragnienia, historię świata, a także przyszłe wydarzenia; przypomina filozofa i mimo swej szatańskiej proweniencji wybranym okazuje miłosierdzie; jest wyrozumiały dla ludzkich słabości, dlatego też ostatecznie mistrzowi i Małgorzacie pozwala mieszkać w spokoju w pierwszym kręgu dantejskim, a więc miejscu przeznaczonym dla filozofów.

Azazello – demon-morderca, który pojawia się w świcie Wolanda jako niski człowiek z bielmem na oku i charakterystycznym kłem.

Behemot – szatański błazen, który pojawia się jako czarny wielki kot lub człowiek przypominający kota; złośliwy i gotowy do różnego rodzaju awantur.

Korowiow, Fagot –  jego pochodzenie jest do końca jasne, choć przypuszczalnie imię Fagot może pochodzić od Fausta Goethego; pojawia się z Wolandem jako tajemniczy konsultant, nosi rozbite binokle, jest skory do żartów i awantur.

Hella – wiedźma towarzysząca Wolandowi, straszy Warionuchę.

Czas i miejsce akcji

Akcja „Mistrza i Małgorzaty” rozgrywa się na kilku planach. Najszerzej opisany to Moskwa lat 20. i 30. XX wieku. Akcja w tym planie toczy się dosłownie kilka dni – od momentu kiedy na Patriarszych Prudach ginie Berlioz, do czasu odejścia z Moskwy świty Wolanda. Bohaterowie przemieszczają się po różnych częściach miasta, część akcji rozgrywa się w szpitalu dla psychicznie chorych, w teatrze, restauracji literatów, a także w mieszkaniu Berlioza na ulicy Sadowej.

Jednocześnie narrator przytacza historię rozgrywającą się w czasie biblijnym. To lata panowania cezara Tyberiusza, jego namiestnika w Judei – Piłata (lata 26-36 n.e.). Tutaj historia również trwa kilka dni: od momentu sądu Jeszui do jego pochowania w zbiorowym grobie na rozkaz Piłata.

Łącząc te dwa plany Bułhakow, starał się uzyskać efekt jednoczesności rozgrywania się wydarzeń w obu planach, podkreślając płynne przejścia, a także dając niektórym postaciom możliwość przemieszczania się między tymi planami (Woland, Mateusz Lewita).

Warto zaznaczyć, że Bułhakow uruchamia jeszcze jeden porządek czasowy – bezczas, w którym wszystko trwa w nieskończoność. Tak dzieje się między innymi podczas balu u szatana, jak również w momencie, gdy Małgorzata i mistrz trafiają do pierwszego kręgu dantejskiego, gdzie mają mieszkać na wieczność.

Geneza utworu i gatunek

Michaił Bułhakow przyznawał, że na powstanie utworu „Mistrz i Małgorzata” duży wpływ miał jego ojciec, który był teologiem. Powieść napisana przez Bułhakowa stanowi wyraźny ślad lektur i namysłu nad nimi. Oprócz oczywistego w tym kontekście Pisma Świętego Bułhakow korzystał także z tekstów takich jak: „Żywot Jezusa” Renana, „Życie Jezusa Chrystusa” Farrara, dzięki którym możliwe było stworzenie przekonującej postaci Jeszui. W „Mistrzu i Małgorzacie” jest mnóstwo odwołań do Biblii: imiona towarzyszy szatana pochodzą z Księgi Kapłańskiej czy Księgi Hioba, przyniesienie głowy Berlioza na tacy to także przedstawienie wprost inspirowane wydarzeniami opisanymi w Biblii.

Postaci szatańskie kreowane były przez Bułhakowa z wykorzystaniem inspiracji płynących z tekstów takich jak: „Faust” Goethego, „Potępienie Fausta” Berlioza, oper „Mefistofeles” Boito czy „Faust” Gounoda. Ślad fascynacji Bułhakowa światem opery znajduje swoje odzwierciedlenie także w nazwiskach bohaterów (nie tylko Strawiński, ale i Berlioz czy Rimski). Imię Wolanda jest zaczerpniętego z utworu Goethego. Z tego tekstu zapożyczony zostaje również motyw zaprzedania duszy diabłu, scena wróżby Wolanda dla Berlioza, a także wiele drobniejszych szczegółów (opis Azazella, elementy kostiumu Wolanda, postać dzieciobójczyni Friedy).

Michaił Bułhakow pracował nad powieścią „Mistrz i Małgorzata” dwanaście lat. W roku 1930 przeżył kryzys twórczy i załamanie nerwowe, co doprowadziło do spalenia przez niego pierwszych piętnastu rozdziałów powieści (stąd też postać mistrza można do pewnego stopnia utożsamiać z autorem). Szczęśliwie po pokonaniu kryzysu Bułhakow wrócił do pracy. Była to jednak bardzo żmudna i wyczerpująca droga. Tekst autor redagował aż osiem razy, ciągle nie będąc zadowolonym z jego efektu. Ostateczny tytuł pojawił się przy szóstej redakcji (wcześniejszy tytuł to „Kopyto inżyniera”). Bułhakow zmarł jednak w 1940 roku. Do wydania powieści za wszelką cenę dążyła jego ostatnia żona Helena, która stanowiła pierwowzór postaci Małgorzaty.

Pierwsze wydanie „Mistrza i Małgorzaty” miało miejsce (już po śmierci Bułhakowa) w latach 1966-1967, kiedy to kolejne rozdziały powieści były publikowane na łamach miesięcznika „Moskwa”. To pierwsze gazetowe wydanie było okrojone. Dopiero właściwe książkowe (1968) przyniosło pełną wersję tekstu.

Powieść „Mistrz i Małgorzata” składa się z trzydziestu dwóch rozdziałów oraz Epilogu. Cztery z nich: „Poncjusz Piłat”, „Kaźń”, „Jak prokurator usiłował ocalić Judę z Kiriatu”, i „Złożenie do grobu” opisują biblijną historię procesu i egzekucji Jeszui Ha-Nocri. Wszystkie pozostałe rozgrywają się w Rosji lat dwudziestych. Główna część akcji toczy się w Moskwie (kilka obrazów dotyczy także Jałty).

„Mistrz i Małgorzata” to jedna z najwybitniejszych powieści I połowy XX wieku. Charakteryzuje ją prezentowanie różnych porządków czasowych, wielu osobnych historii poszczególnych bohaterów jednak precyzyjnie ze sobą połączonych. To powieść panoramiczna, która ukazuje szeroki obraz społeczeństwa rosyjskiego na początku XX wieku, a jednocześnie prowokuje do istotnej dyskusji eschatologicznej, metafizycznej czy religijnej. Powieść napisana jest w narracji trzecioosobowej (auktorialnej), natomiast wykreowany przez Bułhakowa narrator nie jest jednoznaczny:

• bardzo często prezentuje się jako wszechwiedzący, kiedy nie tylko opowiada o wszystkich wydarzeniach i łączy je ze sobą, ale jednocześnie odsłania, że zna myśli i uczucia bohaterów;
• uprzedza fakty, zapowiada je, a także cofa się w daleką przeszłość,
• potrafi przyjmować perspektywę bohatera i patrzeć na świat jego oczami, ukrywając jednocześnie swoją wszechwiedzę,
• ironizuje, pozwala sobie na ostre komentarze, stosuje wyraźne kontrasty,
• sięga po bardzo plastyczny język, szczególnie kiedy opisuje reakcje bohaterów, używa frazeologizmów, kolokwializmów, gier słownych.

Styl powieści „Mistrz i Małgorzata” to połączenie kilku różnych tradycji. Dwie główne to oczywiście powieść realistyczna (szczególnie w częściach opisujących codzienne życie w Moskwie) oraz narracja biblijna (wprowadzona przez postaci Piłata i Jeszui, a także świtę szatańską). Bułhakow korzysta jednak także z:

• modelu powieści awanturniczej (lekki, potoczysty styl, dynamika prezentowanych zdarzeń, przeskoki między komizmem a grozą),
• elementów gawędy (charakterystyczne inwersje czasowe, bardzo duża plastyczność opisów).

Biografia autora

Michaił Bułhakow to jeden z najważniejszych rosyjskich pisarzy przełomu XIX i XX wieku. Pisarz urodził się 3 maja 1891 roku. Jego ojcem był profesor Akademii Duchownej, co wpłynęło na atmosferę kulturalną, w jakiej wychowywał się przyszły autor „Mistrza i Małgorzaty”. Ojciec był nie tylko teologiem, lecz także religioznawcą, a także poliglotą. Michaił wychowywał się więc w domu, w którym bardzo mocno obecna była sztuka. Chodzono wspólnie do teatru, opery, na różnego rodzaju koncerty, w domu także muzykowano. Sytuacja zmieniła się nieco, kiedy w 1906 roku zmarł ojciec Michaiła. Młody Bułhakow trzy lata później zdał maturę i postanowił rozpocząć studia medyczne. W międzyczasie poślubił swoją pierwszą żonę – była to Tatiana Łappa, w której Michaił zakochał się jeszcze w gimnazjum. Ponieważ rodzice pary byli dość mocno skłóceni, związek przez długi czas nie mógł się sformalizować. Pod koniec studiów Michaiła doszło do wybuchu I wojny światowej. Michaił razem z żoną udzielali pomocy rannym, pracując w szpitalach w Kijowie i okolicach. Jeszcze w trakcie trwania wojny Bułhakow ukończył studia medyczne, a następnie oddelegowano go do Nikolskoje, gdzie razem z żoną miał prowadzić szpital. Rok później przeniesiono ich po raz kolejny, tym razem do Wiaźmy. W tym okresie Bułhakow zaczął podejmować pierwsze próby pisarskie, nie przerwał jednak kariery medycznej. Po zakończeniu I wojny światowej powrócił do Kijowa i otworzył tam gabinet lekarski. Specjalizował się w tym czasie w chorobach wenerycznych.

W roku 1919 zaczął pracować nad „Notatkami młodego lekarza”. Ukazywały się one od 1925 do 1927 roku w różnych czasopismach. Jego doświadczenie rewolucji, której był naocznym świadkiem, znalazło swoje odbicie w innym znanym utworze Bułhakowa, czyli „Białej gwardii”. W 1919 roku ponownie jednak opuścił Kijów. Jako członek Białych miał udać się na Kaukaz. Tam najprawdopodobniej wbrew swojej woli został wcielony do armii Denikina. Pracował jednak jako lekarz w szpitalu polowym. Te wszystkie doświadczenia znalazły odbicie w bardzo zdecydowanym artykule Bułhakowa, w którym potępiał on rewolucję. Z Kaukazu przeniesiony został do Władykaukazu, gdzie chorował na tyfus. Kiedy wreszcie wygrał z chorobą, postanowił porzucić zawód lekarza i poświęcić się karierze pisarskiej. W tym czasie kierował sekcją literatury jednego z oddziałów Ludowego Korpusu Oświaty. Rozpoczął pracę nad „Zapiskami na mankietach” – utworem autobiograficznym. Napisał także kilka sztuk teatralnych, które następnie jednak zniszczył, uznając, że żadna z nich nie zasługuje na druk. W 1921 roku przeniósł się z żoną do zniszczonej przez rewolucję Moskwy. Panowały tam trudne warunki, niełatwo było znaleźć pracę, czego doświadczył również sam Bułhakow. Pracował jako redaktor, reporter, był nawet konferansjerem. W kolejnym roku zmarła jego matka, a on sam zaczął publikować swoje pierwsze teksty. Wydał m.in. „Białą Gwardię”, część „Notatek na mankietach”, a także niektóre opowiadania fantastyczne. Od 1923 roku pracował jako redaktor czasopisma „Gudok”. W tym okresie poznał swoją drugą żonę – Lubow Biełozierską. W roku 1924 rozwiódł się z Tatianą. Przez okres trzech lat (1925-1928) Bułhakow koncentruje się na pisaniu sztuk teatralnych, wystawia wiele z nich i spotykają się one z zainteresowaniem publiczności. Jednocześnie twórczość ta jest negowana przez krytyków teatralnych. Kiedy w 1929 roku Stalin osiąga pełnię władzy i rozpoczyna się terror, Bułhakow wraz z grupą literatów zostaje aresztowany i skazany na zsyłkę. Jego twórczość zostaje ocenzurowana, a sztuki zdjęte z afisza. Nie jest w stanie znaleźć pracy, pisze więc list do Stalina. Ten odpowiada, w wyniku czego Bułhakow dostaje pracę jako asystent reżysera w słynnym Moskiewskim Teatrze Artystycznym. Jego związek z Lubow przechodzi kryzys. Para się rozstaje, a Michaił wiąże się z Heleną Szyłowską, z którą do końca tworzy szczęśliwy związek. W obliczu coraz większego terroru pisarz składa wniosek o wyjazd, natomiast nie uzyskuje zgody. Zapada na depresję. W tym czasie pracuje jednocześnie nad swoim opus magnum, czyli „Mistrzem i Małgorzatą”. W 1939 roku zapada na nerczycę, czyli chorobę, która zabiła również jego ojca. Umiera 10 maca 1940 roku.

Znaczenie tytułu

Powieść „Mistrz i Małgorzata” pierwotnie miała nosić tytuł „Kopyto inżyniera”. Zmiana ta jest wyraźnym sygnałem, że kluczowym tematem utworu jest jednak miłość, w imię której bohaterowie wiele są gotowi poświęcić (dotyczy to przede wszystkim Małgorzaty). Za tę miłość i wierność jej ostatecznie również zostają przez Wolanda wynagrodzeni. W świecie, który opisuje Bułhakow, rozwój miłości jest bardzo trudny, bo relacje między ludźmi są wyjątkowo skomplikowane i pełne wzajemnej nieufności. Jednocześnie pisarz zdaje się mówić, że miłość jest jedyną siłą ocalającą. Z „Mistrza i Małgorzaty” wyłania się obraz silnej, bezkompromisowej miłości, która przynosi „okupienie”.