Kulturę starożytnego Egiptu należy rozpatrywać szczególnie poprzez wpływ religii. Już w IV wieku p.n.e występowały tańce o charakterze magicznym. Muzykę uprawiano przede wszystkim w świątyniach, gdzie występowała jako podkład (akompaniament) pod recytację tekstów religijnych i świątynnych. Olbrzymi nacisk kładziono na edukację i wykształcenie kapłanów w dziedzinie muzyki. Nie wiele można natomiast powiedzieć
o muzyce świeckiej. Prawdopodobnie uprawiana była przez wysokich dostojników dworskich. O ogromnym znaczeniu muzyki dla kształtowania postaw moralnych społeczeństwa świadczyć może fakt włączenia jej powszechnej edukacji.
Do najstarszych instrumentów, pochodzących już z V wieku p.n.e, należą:
- sistrum- instrument związany z kultem Ozyrysa, rodzaj grzechotki
- kastaniety i talerze
- dzwonki - wykonywane z brązu z licznymi zdobieniami wykorzystującymi wizerunek boga Bes i innych wizerunków mitologicznych
Nie wiadomo dziś, jakimi prawami rządziły się zasady starożytnej kompozycji. Można domniemywać, iż istniały pewne wzory, tendencje, mody. Egipcjanie wierzyli, że muzyka posiada magiczną siłę, a każdy poszczególny dźwięk wyraża stan emocji, cechy charakteru, a nawet związek ze zjawiskami kosmicznymi. W muzyce egipskiej odnaleźć można wpływ muzyki afrykańskiej, arabskiej i azjatyckiej, co uwidacznia się zwłaszcza
w muzyce tanecznej.
Około X wieku n.e działa w Egipcie znakomity muzyk Al-Mia-Il oraz syn Tami. Wiek XII i XIII n.e. to intensywny rozwój teorii muzycznej. Po licznych najazdach tureckich, a co za tym idzie po czasie stagnacji, odrodzenie kultury i muzyki narodowej następuje dopiero w XX wieku. Wtedy to też powstaje w 1932 roku Królewska Akademia Muzyki Arabskiej.
