Rozwój technologiczny, jaki dokonał się w pierwszych latach dwudziestego wieku miał też wielki wpływ na muzykę- unowocześnienie jej zapisu, wprowadzenie nowych technik powstawania dźwięku, po które później sięgnęli kompozytorzy. Ewoluuje również technika budowy instrumentów- zmienia się sposób konstrukcji, laboratoria fabryczne, inne są techniki zapisywania dźwięku. Na szeroką skalę wprowadza się badania elektroakustyczne. W latach trzydziestych zostaje wynaleziona taśma magnetofonowa. Wielu muzyków- kompozytorów, postanowiło wykorzystać taśmę w swoich kompozycjach, wielu eksperymentowało z możliwościami, jakie stworzyło jej powstanie.

Nowe utwory posiadają też zupełnie odmienny od dotychczasowego zapis i brzmienie- innowację wprowadził chociażby John Cage, który przedstawił w roku 1939 utwór zatytułowany "Imaginary Landscape No. I"- przeznaczony na trzy magnetofony. Naczelną zasadą kompozytorską jest tu zmienna prędkość przesuwu taśmy.

Październik roku 1948 przyniósł z kolei "Koncert Szumów" wyemitowany na antenie Francuskiego Radia. Twórcą tego utworu jest człowiek, którego dokonania w dziedzinie muzyki nie pozostały bez wpływu na twórców jemu współczesnych i późniejszych- Pierre Schaeffer (1910- 1984). Był on inżynierem dźwięku, pracował w Radiodiffusion-Television Francaise (RTF) w Paryżu. Wyprodukował kilka krótkich utworów, wykorzystując do tego celu wyniki własnych eksperymentów polegających na przetwarzaniu dźwięków, szmerów, nagrywaniu ich i montowaniu na taśmie magnetofonowej i innych nośnikach technologicznych. Początkowo eksperymenty Schaeffera ograniczały się do zapisów z płyt gramofonowych, gdzie zamykał dźwięk na jednym okręgu i tworzył powtarzającą się pętlę. Potrzebował jednak większej swobody, dlatego postanowił tworzyć pętlę z taśmy magnetofonowej, co z kolei dało możliwość rozdzielenia nagranych odgłosów i układania ich w wybranej przez siebie kolejności. Od tamtego czasu mógł sam nagrywać materiał i sam swobodnie go przekształcać.

Pierre Schaeffer jako pierwszy modyfikował elektronicznie gotowy materiał wyjściowy. Nagrania wyjściowe- śpiew ptaków, rozmowa, hałas uliczny, muzyka instrumentalna- CONCRET SONORE- była modyfikowane w zakresie wszystkich ich właściwości: barwy, dynamiki, wyrazistości, gęstości itp. Pierre Schaeffer przy okazji wprowadzenia nowego rodzaju muzyki- dorobił do niej też nową teorię. Uważał bowiem, że dotychczasowa muzyka jest sztuczna, nienaturalna i abstrakcyjna- wykorzystuje przeintelektualizowany materiał zapisywany w nieadekwatny do efektu sposób- notacja jest martwa, nie daje żadnego wyobrażenia utworu, a jedynego ożywienia dostarczają wykonawcy. W ten sposób w myśleniu Schaeffera dotychczasowa muzyka uzyskała miano abstrakcji, zaś jej wykonanie- konkretu. W swoich rozmyślaniach doszedł też do wniosku, że prawdziwą muzyką- MUZYKĄ KONKRETNĄ- jest taka, której nie trzeba notować ani wykonywać. Nowa muzyka Schaeffera stała się połączeniem naturalnego materiału i technicznego sposobu jego realizacji. I nie chodziło mu o pełniejsze wykorzystanie możliwości tkwiących w instrumentach czy głosie ludzkim, ale wykorzystanie wszelkiego dostępnego tworzywa- wszystkich dźwięków, które da się nagrać, przekształcić, połączyć, zestawić z sobą, zmontować.

Pierwszym opublikowanym oficjalnie utworem Pierre'a Schaeffer'a była "Etude aux chemans de fer"- powstała ona dzięki zmontowaniu dźwięków nagranych w jednej z paryskich elektrowozowni. Usłyszeć tam można odgłosy gwizdków sześciu parowozów, ruszających pociągów, stukot wagonów jadących po torach.

Sam termin- MUZYKA KONKRETNA- powstał w 1949 roku i wywodzi się z tytułu jednego z utworów Pierre'a Schaeffer'a i Jacques'a Poullin'a- "Musique concrete", w którym jego twórcy zaprezentowali nowe efekty swoich eksperymentów z dźwiękiem.

W roku 1848 Schaeffer stworzył utwór, w którym ukazuje różnorodność dźwięków wydobytych na perkusji. Ważną innowacją, która się tu pojawia, jest już nie tylko przekształcenie samego brzmienia, ale i cech, które się na nie składają: początku, momentu samego zaistnienia dźwięku i jego wybrzmiewania.

W 1948 roku Schaeffer zarejestrował bicie dzwonów. Z ich brzmienia wyeliminował charakterystyczną chwilę ataku dzięki umieszczeniu potencjometru poziomu głośności między mikrofonem a głowicą. Po tym doświadczeniu wpadł na pomysł skonstruowania instrumentu, który bazując na nagraniach różnego rodzaju dźwięków mógłby imitować brzmienie orkiestry itp.

Opierając się na konstrukcji magnetofonu Schaeffer wynalazł nowe urządzenie- fonogen. Pozwalało ono na transpozycję nagranej pętli przez dwanaście określonych stopni. Transpozycję umożliwiała z kolei klawiatura, gdzie można było wybrać dowolny z dwunastu bębnów, z których każdy posiadał inną średnicę- i wybranie go zmieniało szybkość przesuwu taśmy przez głowicę odtwarzającą. Silnik zamontowany w urządzeniu mógł pracować na dwóch prędkościach, co pozwalało na transpozycję o jedną oktawę.

Zafascynowany możliwościami, jakie daje rozwój technologiczny- Schaeffer zbudował też drugie urządzenie: morfofon, które służyło mu do tworzenia jego kompozycji. Urządzenie to posiadało zapętloną taśmę i dwanaście głowic- jedną nagrywającą, jedną kasującą i dziesięć służących do odtwarzania. Każda z nich dodatkowo wyposażona była w filtr umożliwiający tworzenie specjalnych efektów brzmieniowych.

18. marca 1950 roku odbyła się premiera utworu "Symphonie pour un homme seul". Dzieło to wyróżnia doskonała realizacją. W roku 1951 studio Radiodiffusion-Television Francaise zostało oficjalnie przekształcone w Groupe de Musique Concrete. Do dotychczasowych twórców muzyki konkretnej dołączyli nowi artyści: Oliver Messiaen oraz jego uczniowie- George Barraque, przez pewien czas również Pierre Boulez oraz Karl Heinz Stockhausen.

Muzycy tworzący w nurcie muzyki konkretnej poddawali przetworzeniom przede wszystkim materiał nagrany na taśmę. Z biegiem czasu nagrywanie zastąpiło wytwarzanie różnego rodzaju brzmień przez urządzenia elektroniczne. Stwarzało to możliwość przeprowadzania eksperymentów już nie tylko na polu przekształcania gotowych dźwięków, ale pozwalało zacząć je już wcześniej- przy wytwarzaniu brzmień. Nowe "instrumenty" często nie posiadały już klawiatury, czy jakiegokolwiek tradycyjnego elementu służącego do wydobywania dźwięku. Granie na nich sprowadzało się raczej do sterowania generatorami i filtrami, za pomocą potencjometrów, przełączników. Zmiana barwy z kolei możliwa była dzięki odpowiedniemu łączeniu różnych kombinacji parametrów na krosownicy. Dokonywane w ten sposób nagrania również były zapisywane na taśmie magnetofonowej.

Rozmiary urządzeń stosowanych w tego rodzaju muzyce utrudniały muzykom ich przewożenie czy granie na nich w czasie koncertów. Dlatego zwyczajem stało się korzystanie z wcześniej przygotowanych nagrań. Ten z kolei sposób nie był satysfakcjonujący dla zebranych na koncertach słuchaczy. Sami wykonawcy również odczuwali niedosyt. Pojawiła się wówczas myśl o skonstruowaniu jakiegoś urządzenia przenośnego, które można by zainstalować na scenie. W dodatku miałoby ono posiadać klawiaturę fortepianową umożliwiającą granie na żywo , zamiast nagrywania całych kompozycji na taśmie i odtwarzania jej na koncercie.

Wraz z upływem czasu zaczęły zacierać się granice między muzyką konkretną a elektroniczną. Wiązało się to przede wszystkim z wykorzystaniem podobnych bądź nawet identycznych urządzeń i metod technologicznych. Muzyka elektroniczna jako materiał wykorzystuje w zasadzie wyłącznie dźwięk wytwarzany przez urządzenia elektroniczne. Te z kolei utrwala się na taśmie i poddaje różnorakim przekształceniom. Fundamentalne znaczenie dla rozwoju tej muzyki mają tony, wielotony oraz szum. Ich przekształcenia dokonują się przez wykorzystanie filtrów elektrycznych, które zmieniają barwę dźwięku. Urządzenia służące do modyfikacji brzmienia posiadają modulatory, które zmieniają wewnętrzną strukturę dźwięku. Muzyka elektroniczna umożliwia przekształcenia natury wyjściowego materiału dźwiękowego.

Brzmienia uzyskiwane w muzyce elektronicznej posiadają szeroką gamę barw- począwszy od możliwie najdelikatniejszych pasm dźwiękowych aż po potężny szum, a nawet nakładające się na siebie zwały szumu.

Wykształcają się tu też nowe tradycje kompozytorskie, zastosowanie znajdują zupełnie nowe techniki komponowania, opracowania materiału dźwiękowego- nagrywa się w małych odstępach czasowych identyczny materiał dźwiękowy, zestawia wybrane struktury, rytmizuje materiał przez traktowanie taśmy jako podziałki czasowej, reguluje procesy dynamiczne, używa różnych prędkości przebiegu, stosuje pętlę, której elementy mogą ulegać przekształceniu przy kolejnych powtórzeniach, przenikają się tutaj różne rodzaje muzyki, stosuje się efekt echa czy przenoszenia dźwięku w przestrzeni. Dźwięki wokalne, instrumentalne, czy szmery wytwarzane są przez elektronicznie przetwarzaną taśmę lub też urządzenia takie jak: syntezatory, modulatory, generatory sterowane napięciem. W przypadku korzystania z urządzeń tej drugiej grupy- wytwarzany przez nie dźwięk jest też bezpośrednio przez nie przetwarzany.

O brzmieniu utworu w przypadku muzyki konkretnej w dużej mierze decyduje jakość sprzętu, na którym wytwarza się i modyfikuje dźwięk. Ważny jest sposób komunikowania się poszczególnych układów, jakość samej prezentacji uzyskanego materiału- chociażby przez zastosowanie odpowiedniego nagłośnienia. Muzyka konkretna pozwala na zastosowanie dużej różnorodności i zmienności wykonania poszczególnych części jednego utworu.

Mimo iż trudno łączyć muzykę poważną- w tradycyjnym tego terminu rozumieniu- z muzyką elektroniczną, to również nie sposób kategorycznie oddzielać od siebie tych dwóch rodzajów twórczości i nie da się zaprzeczyć wzajemnemu oddziaływaniu ich obu na siebie.