Urodził się w roku 1810 w Żelazowej Woli. Zmarł w 1849 roku w Paryżu. Był synem Justyny z Krzyżanowskich i Mikołaja, pedagoga z Lotaryngii. Naukę gry na fortepianie rozpoczął w wieku sześciu lat, kompozycji- w wieku dwunastu lat. W latach 1823- 1826 kształcił się w jednym z warszawskich liceów. Począwszy od roku 1826- do 1829 pobierał lekcje fortepianu u J. Elsnera w Szkole Głównej Muzyki w Warszawie.
W roku 1829 wyjechał do Wiednia. Tam poznał między innymi T. Haslingera. Zagrał też dwa koncerty w Kärtnertortheater. W repertuarze tych lat znalazły się: Koncert fortepianowy f- moll, Koncert fortepianowy e-moll, Fantazja na tematy polskie. W roku 1830 wyjechał do Wiednia- przez Pragę, w 1831 powrócił do Paryża. Do końca życia już przebywał na emigracji. Obracał się tam wśród najwybitniejszych artystów i intelektualistów swojej epoki. Poznał L. Cherubiniego, H. Herza, F. Hillera. Występował publicznie- najczęściej w salonach arystokracji. W tym czasie został również nauczycielem muzyki- jedną z jego uczennic była M. Czartoryska.
W roku 1835 zawarł znajomość z George Sand. Z nią też łączyła do bliska znajomość. Wspólnie wyjeżdżali do jej podparyskiej posiadłości, w 1838 razem wyjechali na Majorkę, gdzie Chopin skomponował między innymi Preludia. W 1848 roku odbył się ostatni paryski koncert Chopina w Sali Pleyela. Zagrał też wówczas po raz ostatni w Anglii i Szkocji.
W 1849 roku nasiliły się u niego objawy gruźlicy, na którą chory był od lat. Zmarł 17. października 1849 roku w Paryżu i został pochowany na jednym z paryskich cmentarzy.
W jego twórczości dominują utwory fortepianowe. Geniusz Chopina przejawił się w nich w umiejętnym łączeniu romantycznego stylu brillant z elementami folkloru polskiego. Wytyczył też nowe drogi rozwoju muzyki- nieocenione znaczenie dla jemu współczesnych oraz późniejszych twórców miała jego błyskotliwość, lekkość, siła ekspresji jego kompozycji, nowatorstwo w dziedzinie harmoniki, techniki gry na fortepianie, nie do podrobienia jest też jego niezwykły i niepowtarzalny, z niczym nieporównywalny, silnie zindywidualizowany styl muzyczny.
W twórczości Chopina na wyróżnienie niewątpliwie zasługują dwa koncerty fortepianowe, gdzie uwidaczniają się zarówno cechy muzyki typowe dla romantyzmu jak też indywidualizm wielkiego twórcy. Ważne miejsce w jego dorobku kompozytorskim zajmują również jego miniatury. One również wykazują wpływ stylu brillant, pełne są polotu, lekkości, wirtuozerii. Wśród miniatur tanecznych na wymienienie zasługują jego walce, mazurki- gdzie technika wielkiego kompozytora łączy się z prostotą i bezpośredniością polskiej muzyki ludowej. Poza tańcami polskimi Chopin czerpie również z tańców obcych- takich jak: écossaises, bolero, tarantela. Na czoło wysuwają się jednak mazurki, których odnajdujemy u Chopina pięćdziesiąt siedem. Są one miniaturowymi arcydziełami muzyki fortepianowej. Stanowią stylizacje polskich tańców narodowych. Polonezy są nawiązaniem do twórczości J. Elsnera, K. Kurpińskiego- poszerzonym jednak o indywidualny styl kompozytorski Chopina, wzmocnioną ekspresję, majestatyczność i patos. Począwszy od op. czterdziestego utwory tego rodzaju charakteryzuje tragizm, heroizm, które stopniowo rozrastają się- urastając do wielkich kompozycji fortepianowych- jak polonezy op. czterdzieste czwarte, pięćdziesiąte trzecie, sześćdziesiąte pierwsze.
Ważną rolę w jego twórczości odgrywają też etiudy. Gatunek ten- którego celem jest doskonalenie sprawności technicznej- w twórczości Chopina jest pełen emocji, uczucia, wyrazu. W dorobku kompozytorskim tego wielkiego twórcy pojawia się zbiór dwudziestu czterech etiud- wydanych w dwóch zbiorach i dodatkowo trzy etiudy znajdujące się poza nimi.
Chopin jest też twórcą preludiów, które podobnie jak Jan Sebastian Bach, skomponował dwadzieścia cztery- każde w innej tonacji. Pojawia się w nich cała paleta uczuć i barw- począwszy od śpiewnego liryzmu- jak np. w Preludium Des- dur, aż po burzliwy dramatyzm- jak w Preludium d- moll.
Nokturny są kontynuacją gatunku stworzonego przez J.Fielda. W twórczości Chopina pojawia się dziewiętnaście nokturnów. Pokrewne im są kompozycje takie jak: Berceuse Des-dur i Barkarola Fis-dur.
Innowacje w muzyce tworzonej przez Chopina wyraźnie zaznaczają się w jego balladach. Nie potwierdzone są jego inspiracje utworami literackimi- na przykład balladami Mickiewicza. Słyszalne są jednak zabiegi, które wywołują wrażenie narracyjności- zachowanie ciągłości linii melodycznej, występowanie silnych kontrastów fakturalnych i dynamicznych, które dają wrażenie żywości wypowiedzi, jej barwności, przenoszą z jednego wątku do kolejnego.
Scherza są u niego poematami fortepianowymi. Jedyne, co kompozytor zachowuje z klasycznej formy tego gatunku to trójdzielne metrum i budowa repryzowa. Wypełnia je jednak materiałem pełnym demoniczności, burzliwości, ekspresji( Scherzo h- moll, Scherzo b- moll).
Sonaty również wykorzystują założenia formy klasycznej, jednak nie sposób porównywać ich z utworami tamtego okresu. W swojej Sonacie b-moll Chopin jako część trzecią wprowadza "Marsz Żałobny", zaś jako finał wprowadza część o charakterze etiudowym.
Pieśni komponowane przez Chopina stały się pierwowzorem polskiej pieśni romantycznej. Opracowanie melodyczne bazuje na tekstach współczesnych mu poetów.
Chopin był kompozytorem popularnym już za życia. Sława jego przetrwała aż do dziś. Jego muzyka, dzięki połączeniu wirtuozerii, światowej klasy poziomu kompozytorskiego, z akcentem rdzennie polskim- stała się symbolem uczuć patriotycznych. W uznaniu dla geniuszu i zasług tego wybitnego twórcy począwszy od 1927 roku odbywa się Międzynarodowy Konkurs Pianistyczny im. Fryderyka Chopina w Warszawie. Założono też Instytut im. Fryderyka Chopina. W roku 1946 rozpoczął się kolejny cykl imprez, które mają na celu przybliżenie twórczości tego wielkiego Polaka- Festiwal Chpinowski w Dusznikach, zaś w 1959 roku w Mariańskich Łaźniach.
O Chopinie mówi się jako o tym, który jako pierwszy "muzyką polską przemówił do wszystkich ludów ziemi". Jego utwory cieszą się niesłabnącą popularnością. Pełne są tajemniczej i ujmującej siły, wyrazu. Pociągają szczerością, prostotą nieograbioną z kunsztu kompozytorskiego. Do Polaków przemawiają w ich rodzimym języku- przyciągają bliskością, ciepłem, stwarzają poczucie bezpieczeństwa- są czymś bliskim i znajomym- niezastąpionym.
Do najważniejszych kompozycji Chopina zalicza się:
1817- Polonez B-dur, Polonez g-moll,
1821- Polonez As-dur ,
1824- Polonez gis-moll,
1824- 1825- Polonez d-moll opus 71 nr 1;
1825- Rondo c-moll opus 1, 1826- Mazurek B-dur, Mazurek G-dur, Polonez f-moll opus 71 nr 3;
1826- Rondo ŕ la Mazur F-dur opus 5;
1827- Mazurek a-moll opus 68 nr 2;
1828- Wariacje B-dur na temat arii Lŕ ci darem la mano z opery W.A. Mozarta Don Juan na fortepian i orkiestrę opus 2 , Sonata c-moll opus 4, Polonez B-dur opus 71 nr 2, Rondo ŕ la Krakowiak F-dur na fortepian i orkiestrę opus 14;
1829- Fantazja A-dur na tematy polskie na fortepian i orkiestrę opus 13, Walc E-dur, Walc h-moll opus 69 nr 2, Walc Des-dur opus 70 nr 3, 17 pieśni na głos i fortepian opus 74, Polonez Ges-dur, Trio g-moll na fortepian, skrzypce i wiolonczelę opus 8;
1829-1833- 12 etiud opus 10;
1830- Nokturn e-moll opus 72, Mazurek C-dur opus 68 nr 1, Mazurek F-dur opus 68 nr 3, Mazurek G-dur opus 67 nr 1, 3 écossaises opus 72, Walc As-dur, Walc e-moll, Koncert e-moll na fortepian i orkiestrę opus 11, Koncert f-moll na fortepian i orkiestrę opus 21;
1830- 1831- 5 mazurków opus 6, 4 mazurki opus 7, 3 nokturny opus 9;
1830- 1833- 3 nokturny opus 15, 4 mazurki opus 17;
1830-1835 Andante spianato i Polonez Es-dur na fortepian i orkiestrę opus 22;
1832- Mazurek B-dur, Walc Ges-dur opus 70 nr 1;
1833- Rondo Es-dur opus 16, Walc Es-dur opus 18, Bolero a-moll opus 19;
1834- Scherzo h-moll opus 20, Mazurek As-dur, Impromptu cis-moll opus 66;
1834- 1835- 4 mazurki opus 24, 2 polonezy opus 26;
1835- Mazurek C-dur opus 67 nr 3, Walc As-dur opus 69 nr 1, 12 etiud opus 25, 2 nokturny opus 27;
1835- 1837- 4 mazurki opus 30;
1835- 1838- 3 walce opus 34;
1836- Ballada g-moll opus 23;
1836- 1837- 2 nokturny opus 32;
1837- Impromptu As-dur opus 29, Scherzo b-moll opus 31;
1837- 1838- 4 mazurki opus 33;
1837- 1839- 2 nokturny opus 37;
1838- 1839- 24 preludia opus 28, 2 polonezy opus 40, 4 mazurki opus 41;
1839- Sonata b-moll opus 35, Impromptu Fis-dur opus 36, 3 nouvelles études, Ballada F-dur opus 38, Scherzo cis-moll opus 39;
1840- Walc As-dur opus 42, Mazurek a-moll;
1841- Walc f-moll opus 70 nr 2, Tarantella As-dur opus 43, Polonez fis-moll opus 44, Preludium cis-moll opus 45, Allegro de concert A-dur opus 46, Ballada As-dur opus 47, 2 nokturny opus 48, Fantazja f-moll opus 49;
1841- 1842- 3 mazurki opus 50;
1842- Impromptu Ges-dur opus 51, Ballada f-moll opus 52, Polonez As-dur opus 53, Scherzo E-dur opus 54;
1843- 2 nokturny opus 55, 3 mazurki opus 56;
1844- Berceuse Des-dur opus 57, Sonata h-moll opus 58;
1845- 3 mazurki opus 59;
1846- Barkarola Fis-dur opus 60, Polonez-fantazja As-dur opus 61, 2 nokturny opus 62, 3 mazurki opus 63, Sonata g-moll na fortepian i wiolonczelę opus 65;
1846- 1847- 3 walce opus 64;
1849- Mazurek g-moll opus 67 nr 2, Mazurek f-moll opus 68 nr 4.
