Fryderyk Franciszek Chopin był polskim pianistą i kompozytorem. Żył w latach 1810-1849. Urodził się w Żelazowej Woli jako syn Mikołaja Chopina, pochodzącego z Lotaryngii, oraz Justyny z Krzyżanowskich. W roku 1816 zaczął pobierać lekcje fortepianu u Wojciecha Żywnego, a już w 1822 roku uczył się kompozycji u Józefa Elsnera. W latach 1823-1826 uczęszczał do Liceum Warszawskiego, a od 1826 do 1829 roku studiował w Szkole Głównej Muzyki w Warszawie w klasie Józefa Elsnera. W roku 1829 odbył podróż do Wiednia, gdzie zetknął się z Carlem Czernym i dwa razy wystąpił na koncertach w Kärtnertortheater. Po powrocie do Polski w 1830 roku dał kilka koncertów w Teatrze Narodowym w Warszawie, podczas których wykonał m.in. Koncert fortepianowy f-moll, Koncert fortepianowy e-moll oraz "Fantazję na tematy polskie". Niedługo potem już na zawsze opuścił ojczyznę. Najpierw udał się do Pragi i Wiednia, skąd w roku 1831 wyjechał do Paryża, gdzie spędził resztę życia. Tam zetknął się ze znanymi ludźmi świata sztuki, m.in. z Gioacchino Rossinim, Franciszkiem Lisztem, Feliksem Mendelssohnem-Bartholdym, Hectorem Berliozem, Ferdynandem Hillerem, Robertem Schumannem, Adamem Mickiewiczem i Julianem Ursynem Niemcewiczem. Często występował na koncertach oraz recitalach organizowanych w arystokratycznych salonach. Oprócz działalności koncertowej i kompozytorskiej zajmował się także pracą pedagogiczną. Jego uczniami byli m.in. Karol Mikuli, Maria Kalergis i Marcelina Czartoryska. W roku 1835 spotkał pisarkę Aurorę Dudevant używającą pseudonimu artystycznego George Sand, z którą aż do roku 1847 łączyła go głęboka zażyłość. W 1838 roku wyjechali razem do Palmy na Majorce, gdzie Chopin stworzył swoje słynne Preludia. W latach 1839, a także 1841-1846 podczas miesięcy letnich przebywał w Nohant, w posiadłości swojej przyjaciółki. W roku 1848 w Sali Pleyela odbył się ostatni paryski koncert Chopina, po którym wyjechał jeszcze w tournee do Anglii i Szkocji. Jednak Chopin już od kilku lat chorował na gruźlicę, której objawy bardzo nasiliły się w roku następnym. 17 października 1849 roku w Paryżu Chopin zmarł i został pochowany na cmentarzu Pere-Lachaise.

Twórczość Chopina obejmuje niemal wyłącznie utwory fortepianowe. Największą zdobyczą kompozytora było łączenie ważnych elementów, które wchodziły w skład romantycznej kultury muzycznej - przede wszystkim stylu brillant z polskim folklorem muzycznym. Wytyczył też nowe drogi w muzyce fortepianowej stosując nowatorskie rozwiązania harmoniczne i techniczne. Stworzył też własny indywidualny styl muzyczny, który z łatwością rozpoznawany jest przez słuchaczy już po kilku pierwszych dźwiękach kompozycji.

Z młodzieńczego okresu twórczości pochodzą oba koncerty fortepianowe, napisane jeszcze w Warszawie. Chopin stosuje w nich klasyczną formę oraz modny styl brillant, jednak już w tych utworach widoczny jest indywidualny styl typowy dla kompozytora. Do utworów, w których widoczne są wpływy stylu brillant należą także walce nacechowane dużą lekkością i wirtuozerią. Bardzo ważne miejsce w twórczości kompozytora zajmują fortepianowe miniatury taneczne. Należą do nich, oprócz walców, polonezy, mazurki oraz inne pojedyncze tańce jak bolero, tarantela czy écossaises. Najważniejszą rolę zdają się odgrywać jednak mazurki, których Chopin napisał 57. Są to arcydzieła muzyki fortepianowej, w których kompozytor stosował stylizację polskich tańców ludowych - mazura, oberka i kujawiaka. Wykorzystywał zarówno rytmikę, jak i melodykę oraz cechy tonalne typowe dla tych tańców. Pierwsze polonezy Chopina utrzymane są w stylu tańców narodowych tworzonych wcześniej przez Karola Kurpińskiego i Józefa Elsnera. Polonezy z środkowego okresu twórczości nasycone są gwałtownymi uczuciami - tragizmem i heroizmem. Natomiast polonezy pisane pod koniec życia są bardziej poematami fortepianowymi, które cechuje bogactwo technik kompozytorskich i środków wyrazu muzycznego.

Oprócz miniatur tanecznych Chopin stworzył też inne kompozycje fortepianowe, wśród których na pierwsze miejsce wysuwają się etiudy. Napisał 24 takie utwory połączone w dwa zbiory oraz 3 wydane osobno. We wszystkich, oprócz wirtuozostwa i trudności technicznych, zastosował kantylenowe melodie i ciekawe rozwiązania harmoniczne. Bardzo ważne miejsce w twórczości Chopina zajmuje także skomponowany na Majorce cykl 24 preludiów we wszystkich tonacjach. Również one wykazują znaczne zróżnicowanie pod względem wyrazowym - niektóre, jak Preludium Des-dur, odznaczają się liryzmem i kantyleną, niektóre natomiast, jak Preludium d-moll, cechują się burzliwym dramatyzmem. Chopin był jednym z pierwszych, po Johnie Fieldzie, kompozytorów, którzy tworzyli nokturny. Stosował w nich najczęściej trzyczęściową budowę, wykorzystywał technikę wariacyjną i ornamentalną melodykę. Wyrazowo zbliżone do nokturnów są też dwa inne utwory Chopina - Barkarola Fis-dur i Berceuse Des-dur.

Chopin uważany jest za twórcę nowego gatunku muzyki fortepianowej - ballady. Napisał cztery takie utwory, które zainspirowane były utworami literackimi, przede wszystkim balladami Adama Mickiewicza. Cechują się one ciągłą linią melodyczną, która ma charakter narracyjny. Występują w nich również silne kontrasty, przede wszystkim fakturalne i dynamiczne. Scherza Chopinowskie to właściwie poematy fortepianowe o dość rozbudowanych rozmiarach. Z gatunkiem znanym z wcześniejszej muzyki, okresu klasycyzmu, mają one niewiele wspólnego. Można wprawdzie zauważyć podobieństwa w trójdzielnym metrum i stosowaniu formy repryzowej, jednak u Chopina nabierają one burzliwego, niekiedy demonicznego charakteru.

W dwóch swoich sonatach wykorzystał Chopin formę klasyczną. W Sonacie b-moll jako drugą część napisał słynny Marsz Żałobny, a w części trzeciej zdecydowanie dominuje etiudowy charakter. Chopin pisał także pieśni do słów takich poetów jak Adam Mickiewicz, Stefan Witwicki, Zygmunt Krasiński, Wincenty Pol, Ludwik Osiński oraz Bohdan Zaleski.

Ogromna popularność którą zyskała muzyka Chopina jeszcze za życia kompozytora, nie ustała z chwilą jego śmierci, ale trwa do dziś. Dla uczczenia pamięci kompozytora powstały instytucje muzyczne jego imienia, takie jak Instytut im. Fryderyka Chopina, oraz zainicjowano największy w Europie konkurs pianistyczny - Międzynarodowy Konkurs Pianistyczny im. Fryderyka Chopina. Po raz pierwszy odbył się on w roku 1927 i organizowany jest do dnia dzisiejszego. W 1946 roku odbył się także w Dusznikach pierwszy Festiwal Chopinowski, a od 1959 roku podobna impreza organizowana jest w Mariańskich Łaźniach.

Dzisiaj wśród wykonawców muzyki Chopina wyróżnić można kilka nurtów interpretacyjnych, takich jak nurt klasycyzujący czy romantyczny.

Muzyka Chopina wywarła ogromny wpływ na twórczość innych kompozytorów okresu romantyzmu, a także XX wieku.