Głównym bohaterem powieści Stefana Żeromskiego "Ludzie bezdomni" jest doktor Tomasz Judym. Jest przedstawicielem grupy wyobcowanych w swych poglądach idealistów. Jego życie było pasmem cierpienia naznaczonego duchową bezdomnością.
Urodził się w biednej proletariackiej rodzinie, szybko stracił rodziców. Kiedy zamożna ciotka bierze go pod opiekę nie zaznaje ciepła rodzinnego, ciężko pracuje przez całą młodość. Z wielkim wysiłkiem kończy studia medyczne, aby zdobyć wymarzony zawód i wyrwać się z biedy zdobywa się na ogromne poświęcenia. Pierwszą pracę podejmuje w Cisach. Chcąc realizować ideały przekazane mu na studiach buduje tam szpital dla ubogich. Szybko jednak przekonuje się, że środowisko lekarskie zorientowane jest jedynie na zyski, pieniądze znaczą dla jego kolegów więcej niż wartości moralne. Jego osobista porażka w Cisach nie zmienia jego poglądów, kiedy przyjeżdża do Zagłębia umacniają się one jeszcze. Mimo, iż kocha i jest kochany decyduje się na rezygnację z osobistego szczęścia na rzecz pomocy ubogim. Nie może pozwolić sobie na założenie rodziny ponieważ musiałby wówczas leczyć za pieniądze. To z pewnością przesłoniłoby wreszcie ideały, którym za wszelką cenę chce być wierny. Ze względu na głoszone poglądy został wykluczony ze środowiska lekarskiego i zmuszony jest działać sam. Judym jest jednak wielkim indywidualistą sam chce zmieniać świat, naprawiać go i nieść pomoc najbiedniejszym.
Postawa Doktora Judyma godna jest najwyższej pochwały, jednak samotność na jaką skazuje siebie i ukochaną kobietę czynią z niego bohatera tragicznego. Staje się bezdomnym z wyboru, buntuje się w pojedynkę przeciwko porządkowi świata. Potrzeba spłacenia długu wobec warstwy społecznej, z której się wywodzi jest tak silna, a idea której się oddaje nie pozostawia mu miejsca na życie rodzinne. Życie postawiło go przed tragicznym wyborem, który bez względu na podjętą decyzję niesie za sobą straszne skutki.
