Podstawowe dane
Prus Bolesław, Aleksander Głowacki (1847-1912), zapisał się w historii polskiej literatury jako prozaik i publicysta. Już na początku życia spotkała go tragedia, stracił rodziców, a krewniacy wzięli go do siebie. Wczesne dzieciństwo spędził w Puławach i w Lublinie. Najpierw uczęszczał do szkoły w Lublinie, ale niebawem przeprowadził się do Siedlec i tam kontynuował naukę. Wraz z bratem Leonem uczestniczył w powstaniu styczniowym, podczas którego odniósł ranę i uwięziono go w lubelskiej twierdzy. Został jednak wkrótce zwolniony i mógł ukończyć gimnazjum, by potem zacząć naukę na wydziale matematyczno-fizycznym warszawskiej Szkoły Głównej, a potem z kolei w Instytucie Gospodarstwa Wiejskiego i Leśnictwa w Puławach. Po powrocie do Warszawy najął się jako robotnik. W 1912 roku odszedł z tego świata i spoczął na Powązkach, postawiono mu tam pomnik z napisem: Serce serc.
Działalność pisarska
Pierwsze kroki w dziedzinie pisania stawiał Prus w prasie, pisząc listy do Kuriera Niedzielnego (1864), literackie zmagania zaś rozpoczął od humorystycznych tekstów pisywanych do Kuriera Świątecznego (1866). Skromny ten początek nikomu nie zapowiadał przyszłych sukcesów pisarza. Na razie zajmował się on częściej sprawami społecznymi, a nie twórczością literacką. Niebawem Prus zajął się jeszcze jedną formą wypowiedzi, a mianowicie zaczął pisać felietony, które zyskały sobie ogromną popularność ze względu na trafność obserwacji i uszczypliwe uwagi na temat wielkich tego świata. W 1875 roku zaczęły wychodzić "Kroniki tygodniowe" w "Kurierze Warszawskim" i właśnie one uczyniły znanym szerszej publiczności młodego artysty pióra. Teraz często przywołuje się je, podczas analizowania historii polskiego dziennikarstwa. W 1879 zaangażował się w działalność Międzynarodowego Towarzystwa Literackiego, a także został redaktorem Nowin w trzy lata później. Prus nie był odtwórczy we wszystkich swoich poczynaniach, stworzył oryginalną teorię powieści. Stawiał jej między innymi zadania takie, jak: coraz doskonalsze poznanie, charakteryzowanie celów poznania i opisania istotnych zmian społecznych. Najważniejszy czas rozpoczął się dla Prusa po 1880 roku, kiedy do obiegu weszły: "Anielka", "Powracająca fala", "Michałko", rok później kolejne utwory znalazły się w zasięgu opinii publicznej: "Katarynka", "Antek", a w 1883 roku "Grzechy dzieciństwa".
W 1884 zaznajomił się z Stanisławem Witkiewicza i zaczął pisywać do "Wędrowca", który sytuował się w obrębie naturalizmu i realizmu, miało to duże znaczenie dla jego pisarstwa. W owym tygodniku wydał pierwszą w literaturze polskiej powieść naturalistyczną - "Placówkę" (1885). Poza tym opublikowano zbiory jego tekstów: "Pierwsze opowiadania" (1881), a także "Szkice i obrazki" (1885). Szczyt umiejętności literackich pokazał Głowacki w latach: 1885-1897, w których wyszły jedne z najlepszych powieści polskich: "Placówka", "Lalkę" (1890), "Emancypantki" (1894), "Faraona" (1897) - obraz z historii starożytnego Egiptu. Na pograniczu wieków XIX-tego i XX-tego Prus zajął się działalności na rzecz społeczeństwa. Założył wraz z innymi aktywistami Kasę Przezorności i Pomocy dla Literatów i Dziennikarzy, 1905 - wszedł do Komitetu Obywatelskiego, zajmującego się doraźnym wspieraniem niespotykane dotychczas okrucieństwa, opisał je Prus w powieści "Dzieci" (1906). bezrobotnych. Rok 1905 przyniósł
Bolesław Prus uznawany jest za głównego pisarza prozy polskiej w całej jej historii. Stworzył oryginalną odmianę prozy, która znajduje swoich admiratorów wśród szerokich rzesz czytelniczych nawet w dzisiejszych czasach.
