I. Polityka ustępstw względem Niemiec.
U schyłku 1923 r. powołana została międzynarodowa komisja ekspertów gospodarczych przy współudziale Stanów Zjednoczonych, która w następnym roku postanowiła przyznać Republice Weimarskiej dużą pożyczkę stabilizacyjną. Na skutek nacisków aliantów, którzy zamieszki na obszarze Zagłębia Ruhry uznali za groźbę wybuchu nowej rewolucji, Francja została zmuszona na wiosnę 1924 r. do wycofania stamtąd swoich oddziałów. Dzięki tym zmianom, lata 1923-1924 okazały się dla weimarskiej gospodarki przełomowe. Rządowi udało się przeprowadzić reformę finansów, dzięki której przez wymianę pieniądza uzdrowiony został system monetarny. Dodatkowo amerykańskie kredyty umożliwiły modernizację całego niemieckiego przemysłu, a kraj szybko wydobywał się z gospodarczej zapaści.
II. Polityka zewnętrzna USA
W swojej polityce zagranicznej Stany Zjednoczone zaczęły powracać do dawnych trendów doktryny Monroe'a, gdzie ani państwa europejskie nie powinny mieszać się w sprawy amerykańskie, ani USA nie powinno ingerować w konflikty w Europie. Na amerykańską politykę izolacjonizmu korzystny wpływ miał układ sił wojskowych Stanów Zjednoczonych. Zlikwidowane zostały wszystkie grożące ze strony marynarki niemieckiej zagrożenia, a USA mogło spokojnie zająć się polityką wewnętrzną oraz ekspansją w kierunku Pacyfiku. Taki sposób amerykańskiej polityki został dodatkowo umocniony dzięki postanowieniom konferencji waszyngtońskiej (listopad 1921 - luty 1922), która została zwołana celem uporządkowania spraw Dalekiego Wschodu.
III. Organizacja kraju faszystowskiego.
Faszyzm bazował na nacjonalizmie i tradycjach historycznych. Przeciwstawiał się systemowi państwa parlamentarnego i indywidualizmowi, jednostka winna być podporządkowana państwu i posłuszna jego wodzowi. Potępiał nie tylko komunizm, ale także swobodę ekonomiczną, w zamian chcąc zaprowadzić własne koncepcje państwa korporacyjnego. Organizacja faszystowskiego państwa bynajmniej nie była uniwersalna. Celem nadrzędnym było utworzenie silnego państwa ze sprawnym przywódcą, w którego rękach pozostawałaby pełnia władzy politycznej i administracyjnej. W miejsce związków zawodowych i partii politycznych wprowadzono tzw. korporacje. Były one zrzeszeniami tworzonymi przez państwo we wszelkich dziedzinach gospodarki, skupiały one zarówno pracobiorców jak i pracodawców. Państwo pozostawiało sobie rolę arbitra i organizatora. W systemie korporacyjnym zabronione było tworzenie wolnych związków zawodowych oraz organizowanie strajków.
IV. Polityka zewnętrzna i wewnętrzna B. Mussoliniego.
W polityce zewnętrznej Mussolini nie chcąc wzmocnienia pozycji Niemiec staje się zwolennikiem związku pomiędzy Austrią i Węgrami. Dążenia imperialistyczne popychają go do narzucenia swoich rządów Albanii. Dodatkowo Włochy zajmują grecką wyspę na Adriatyku - Korfu. Sprawa ta nie pozostała bez echa, trafiła do Ligi Narodów, lecz Mussolini odrzucił uzgodnione tam postanowienia i wymusił na greckim rządzie spełnienie wszelkich żądań terytorialnych.
W polityce wewnętrznej doprowadzono do zmniejszenia bezrobocia organizując zajęcia przy robotach publicznych. W rolnictwie pomnożono wytwórczość dzięki likwidacji nieużytków i modernizacji, a w przemyśle wdrożono rozszerzone i gwarantowane prawnie ustawodawstwo socjalne. Ożywienie całej gospodarce przyniósł zwłaszcza wzrost produkcji w sektorze zbrojeniowym. W 1929 r. doszło także, poprzez zawarcie traktatu laterańskiego i konkordatu, do oczekiwanego porozumienia ze stolicą apostolską. Na mocy tych postanowień papież Pius XI uzyskał suwerenność na czterdziestohektarowym obszarze Watykanu, a w zamian uznał państwo faszystowskie.
V. Traktat z Rapallo i zagrożenia w nim związane.
Traktatem z Rapallo z 16 kwietnia 1922 r. Niemcy i Rosja Radziecka nawiązywały stosunki handlowe i dyplomatyczne, a także, a raczej przede wszystkim rezygnowały ze wzajemnych żądań finansowych będących wynikiem I wojny światowej. Porozumienie to uświadomiło europejskiej opinii społecznej niebezpieczeństwo zdominowania niemieckiej polityki przez orientację proradziecką. Podpisanie tego traktatu w sporym stopniu zaważyło na zupełnej zmianie stanowiska zachodnioeuropejskich mocarstw względem Niemiec.
