Stefan Żeromski

Syzyfowe prace - charakterystyka bohaterów

Głównym bohaterem „Syzyfowych prac” Stefana Żeromskiego jest Marcin Borowicz. Obserwujemy jego życie od momentu rozpoczęcia edukacji do ukończenia gimnazjum i zdania matury. Kiedy go poznajemy, ma 8 lat i jest dzieckiem, w momencie zakończenia powieści prezentuje się jako dojrzały młody człowiek, który bardzo mocno zmienił nastawienie do wielu problemów. Obserwowanie tej metamorfozy, dorastania Marcina, jest jednym z głównych tematów „Syzyfowych prac”. Chłopiec pochodzi ze średnio zamożnej rodziny. Na początku powieści do tęgi dzieciak, który z czasem nabiera siły. Wyróżniają go czarne oczy. Bardzo blisko związany jest przede wszystkim z matką, która przed przedwczesną śmiercią zdążyła zaszczepić w chłopcu wrażliwość i uczciwość, które sprawiały, że nawet jeśli chłopiec popełniał błędy, potrafił je z czasem dostrzec i się zmienić. Przebieg 10-letniej ewolucji chłopca obserwować można na kilku poziomach:

  1. odpowiedzialności za siebie i innych; do pewnego momentu Marcin właściwie bezrefleksyjnie poddaje się temu, co się wokół niego dzieje, potem uczy się wykorzystywać okazje (jak z inspektorem Zabielskim), z czasem jednak bierze odpowiedzialność za siebie i innych (chroniąc kolegów przed Majewskim);
  2. zaangażowania w życie rodzinne – chłopiec dopiero w pewnym momencie uświadamia sobie tęsknotę za matką i to, jak bardzo potrzebuje go ojciec;
  3. postawy patriotycznej – przez długi czas Marcin jawi się jako uczeń, któremu rusyfikacja niespecjalnie przeszkadza, o kolejnym powstaniu (podobnie jak ojciec, który wszystko stracił w poprzednim) niespecjalnie chce słyszeć, w pewnym momencie świadomie czerpie korzyści z postawy prorosyjskiej, w końcu jednak (po części dzięki Zygierowi) odkrywa tłamszony przez samego siebie patriotyzm i podejmuje działania na rzecz pogłębienia wiedzy o własnej ojczyźnie, ale jest także gotów walczyć z zaborcą.

Marcin w trakcie 10 lat przechodzi kolejne szczeble edukacji, traci matkę, poznaje mieszkańców wsi, daje się uwieść promującym rosyjską perspektywę nauczycielom, odkrywa własny patriotyzm, staje się odpowiedzialnym kolegą, pomaga innym, w końcu się zakochuje i cierpi z powodu tej miłości – te wszystkie wydarzenia budują jego mniejsze i większe wewnętrzne przemiany, doprowadzają do ukształtowania się jego światopoglądu, zbudowania poczucia przynależności narodowej.

 

Drugoplanowe postaci „Syzyfowych prac” Stefana Żeromskiego to:

  • Andrzej Radek – syn fornala, który dzięki nauczycielowi dzieci właściciela dworu, w którym pracowali jego rodzice, dostaje szansę zbudowania innego życia. Paluszkiewicz sprawia, że Andrzej ma szansę poznać i docenić wartość wiedzy. Nauczyciel najpierw sam go kształci, potem opłaca mu szkołę, czuwa nad nim. Radek po 4 klasach progiminazjum wie już, że zrobi wiele, aby móc się dalej uczyć. Sam rusza do Klerykowa, dostaje pracę jako korepetytor i dostaje się do gimnazjum. Bohater początkowo jest bardzo samotny, szykanowany za swoje niskie pochodzenie, w jego obronie staje jednak Borowicz, co staje się impulsem do późniejszej przyjaźni między chłopcami. Radek jest samodzielny, ale i bardzo świadomy. Czuje się Polakiem, dlatego szybko nawiązuje przyjaźń z Zygierem, który wyznaje podobne wartości. Chłopiec ma silny charakter, ale jest przy tym bardzo uczciwy, pracowity i wrażliwy. To właśnie on staje obok Marcina, kiedy ten przeżywa sercowy dramat po wyjeździe Anny. Ponieważ sam musiał w życiu przezwyciężyć wiele przeciwności i zadbać o swój los, wie, jak bardzo cenna jest obecność i pomoc innych. Jest gotowy nieść ją osobom dla niego najbliższym.
  • Bernard Zygier – uczeń, który w Klerykowie pojawia się dość późno, w wyniku wydalenia ze szkoły w Warszawie za postawę antyrosyjską. Dołącza do klasy siódmej i mimo wysiłków nauczycieli, którzy starają się odizolować go od innych uczniów, nawiązuje przyjaźń z Radkiem, Borowiczem i innymi chłopcami, którzy są wyjątkowo poruszeni jego „występem” na lekcji polskiego, kiedy to Bernard recytuje „Redutę Ordona”, ujawnia dobrą znajomość polskiej literatury, ogromny szacunek do polskiego języka i ogólną postawę patriotyczną. Bliskie są mu wzorce romantyczne, postawa i biografia Mickiewicza. Podobnie jak ten poeta zakłada niezależne od szkoły kółko, w trakcie spotkań którego uczniowie pozyskują wiedzę o polskiej literaturze, ćwiczą się w pisaniu w języku ojczystym, ale pomagają sobie także z codziennymi szkolnymi zadaniami. To urodzony przywódca, który konsoliduje wokół siebie innych uczniów i wspólnie z nimi się rozwija. Zygier jest odważny, to on zaraża Borowicza gotowością do walki z rusyfikacją. Jest przekonany, że postępuje słusznie i robi wszystko, aby móc otwarcie manifestować swoją polskość.
  • Pan Majewski – Polak, który uczy we wstępnej klasie gimnazjum; stara się prezentować poważnie, stylowo, ale nie do końca mu się to udaje. Aby utrzymać posadę, wyrzeka się swojej polskości i pracuje na rzecz rusyfikacji. Stale obserwuje uczniów i stara się wychwytywać wszelkie oznaki niepokojącego zainteresowania uczniów polskością. Jest typowym przykładem zausznika, donosiciela, który nie cofa się przed niczym dla własnej korzyści. Oferuje płatne korepetycje dla kandydatów, które mają zapewnić wstęp do gimnazjum. Prezentuje więc postawę łapówkarza. Jest także donosicielem, za wszelką cenę stara m.in. odkryć miejsce tajnych spotkań niesfornych uczniów.
  • Profesor Kostriulew – nauczyciel historii, który uczy w określonym duchu, stara się prezentować Polskę, Polaków, wiarę katolicką w jak najgorszym świetle, dowartościowując jednocześnie Rosję i jej obywateli. Nie ma żadnych hamulców, aby obrażać, manipulować wiedzą, byle tylko uczniów czujących się Polakami obrazić i stłamsić ich miłość do ojczyzny.
  • Dyrektor Kriestoobriadnikow i inspektor Zabielski – Żeromski prezentuje ich jako parę, która przejmuje zarządzanie gimnazjum w Klerykowie i stara się jeszcze skuteczniej wdrożyć w życie metody rusyfikacji. To ich pojawienie się w Klerykowie doprowadza do zaostrzenia kursu: regularnych wizyt nauczycieli na stancjach, kontrolowania uczniów w stopniu dotychczas niespotykanym, rewizji, ale i zachęcania uczniów do kontaktu z kulturą rosyjską. Wiedzą, jak zaimponować młodym gimnazjalistom, na co przez pewien czas daje się złapać także Marcin Borowicz, którego zjednują dla idei rusyfikacji (na szczęście tylko do czasu).
  • Profesor Sztetter – nauczyciel języka polskiego, który zajmuje jedną z najniższych pozycji w klerykowskim gimnazjum. Jego przedmiot jest nieobowiązkowy, on sam cały czas obawia się, że straci pracę, niewiele więc robi na zajęciach z uczniami, aby nie zostać posądzonym o niewłaściwą postawę i w efekcie zwolniony z pracy. W efekcie uczniowie nudzą się na jego lekcjach, często śpią, nie przejmują się nauką. Boi się o własny los, nie ma więc odwagi, aby uczyć inaczej i rozbudzać w uczniach miłość do języka ojczystego. Lekcję takiej odwagi daje mu Zygier, recytując „Redutę Ordona”, co wywołuje u nauczyciela ogromne wzruszenie.

Pozostali nauczyciele klerykowskiego gimnazjum w „Syzyfowych pracach” Stefana Żeromskiego:

  • Profesor Rudolf Leim – nauczyciel łaciny; bardzo sumienny, człowiek w podeszłym wieku, który sam w domu rozmawia po polsku ze swoją żoną-Polką, jednocześnie jednak respektuje zasady rusyfikacji obowiązujące w szkole. Z pochodzenia Niemiec.
  • Profesor Iłarion Stiepanycz Ozierskij – nauczyciel języka rosyjskiego, który zupełnie nie jest w stanie zapanować nad swoimi uczniami; mimo że jest bardzo dobrze wykształcony, ma ogromną wiedzę, to nie potrafi jej przekazać.
  • Pan Nogacki – nauczyciel arytmetyki, człowiek bardzo surowy, dokładny, przypomina konsekwentnego urzędnika, który wypracował takie metody nauki, aby wymusić na swoich uczniach myślenie po rosyjsku.

Postacie epizodyczne:

  • Helena Borowiczowa – matka Marcina, bardzo wrażliwa, czuła kobieta, która dla swojego jedynaka zrobiłaby wszystko; choruje na suchoty i umiera, kiedy Marcin otrzymuje promocję do pierwszej klasy.
  • pan Borowicz – ojciec Marcina, uczestnik powstania styczniowego; w wyniku udziału w powstaniu stracił pozycję i pieniądze; człowiek małomówny i zgorzkniały.
  • Tomasz Walecki „Figa” – syn ortodoksyjnej katoliczki, chłopak bardzo zdolny, ale przez długi czas o ograniczonych przez matkę horyzontach; odważny, występuje przeciwko manipulacjom Kostriulewa.
  • Anna Stogowska „Biruta” – córka lekarza wojskowego Polaka i Rosjanki, która dla męża wyparła się swojej narodowości i niechęcią do Rosji zaraziła córkę. Anna po śmierci matki przejmuje jej obowiązki, zajmuje się domem. Jest bardzo skromna, cicha, ale i zdolna. Cierpi z powodu zaborów i władzy Rosjan. Nie interesują jej chłopcy, nie chce bowiem cierpieć jak matka, Marcinowi jednak udaje się zdobyć jej zainteresowanie. Dziewczyna jednak musi wyjechać z ojcem, co odbiera jej szansę na kontynuację tej znajomości.

Potrzebujesz pomocy?

Młoda Polska (Język polski)

Teksty dostarczone przez Interia.pl. © Copyright by Interia.pl Sp. z o.o.

Opracowania lektur zostały przygotowane przez nauczycieli i specjalistów.

Materiały są opracowane z najwyższą starannością pod kątem przygotowania uczniów do egzaminów.

Zgodnie z regulaminem serwisu www.bryk.pl, rozpowszechnianie niniejszego materiału w wersji oryginalnej albo w postaci opracowania, utrwalanie lub kopiowanie materiału w celu rozpowszechnienia w szczególności zamieszczanie na innym serwerze, przekazywanie drogą elektroniczną i wykorzystywanie materiału w inny sposób niż dla celów własnej edukacji bez zgody autora podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności lub pozbawienia wolności.

Prywatność. Polityka prywatności. Ustawienia preferencji. Copyright: INTERIA.PL 1999-2025 Wszystkie prawa zastrzeżone.