Koncepcji połączenia państw i narodów europejskich, i utworzenia organizacji, która będzie symbolem współpracy zjednoczonych państw można znaleźć w dziejach ludzkości wiele. Odróżniały się od siebie formą i metodą dochodzenia do celu: był pomysł zjednoczenia państw europejskich pod berłem jednego władcy, na przykład Karola Wielkiego; chciano również utworzyć Stany Zjednoczone Europy - wizja Wiktora Hugo pochodząca z 1849 roku; był również pomysł utworzenia federacyjnego związku państw czy też koncepcja unii złożonej z narodów, ogłoszona na Kongresie Europejskim, który odbywał się w Hadze w roku 1948.

Zjednoczeniową ideę zaczęto realizować po zakończeniu drugiej wojny światowej. Początkowe etapy przypadły na lata pięćdziesiąte i sześćdziesiąte.

Duże znaczenie dla powstania UE ma Jednolity Akt Europejski podpisany 17 i 28 lutego 1986 roku, który dał podstawę traktatową Radzie Europejskiej - organowi Unii Europejskiej, składającego się z głów państw lub osób stojących na czele rządu w zjednoczonych państwach.

7 lutego 1992 roku podpisano w holenderskim miasteczku Maastricht Traktat o Unii Europejskiej (TUE), który był impulsem pogłębiającym współpracę. Przyjęty został kalendarz określający terminy kolejnych etapów wprowadzania do użytku wspólnej dla państw członkowskich waluty o nazwie euro, która była efektem utworzenia wspólnego rynku.

Zadania Unii Europejskiej to: zagwarantowanie spokoju i ochrony przed zagrożeniami, rozwój gospodarek państwowych i społeczeństw, zagwarantowanie poszanowania prawa i spraw ludności i działalność w kierunku zabezpieczenia przyrody przed zanieczyszczeniami i przed zniszczeniem.

Od 1991 roku z państwami Europy Środowo-Wschodniej zawierane są Układy Europejskie - umowy o stowarzyszeniu ze Wspólnotami. W grudniu tegoż roku układy te podpisały Czechy, Słowacja Węgry i Polska. Otworzyła się szansa na uczestnictwo w procesie integracji Europy. Był to również początek drogi Polski, której finisz miał miejsce w 2004 roku, kiedy Polska wraz z dziesięcioma innymi europejskimi państwami została oficjalnie włączona w struktury Unii Europejskiej.

Podstawowymi zadaniami, jakie stoją przed Unią Europejską są: zagwarantowanie ochrony przed zagrożeniami, rozwoju gospodarek państw członkowskich i społeczeństw, zagwarantowanie poszanowania prawa i spraw ludności zjednoczonych państw a także prowadzona na dużą skalę działalność w zakresie poprawy bezpieczeństwa i zapobiegania zanieczyszczenia przyrody naturalnej.

By wspomóc państwa z byłego bloku sowieckiego w dostosowaniu się do poziomu państw zjednoczonych w Unii został opracowany Program Phare Spójność Społeczna i Gospodarcza (Phare SGG). Ma on na celu zmniejszenie opóźnień i nierówności w rozwoju gospodarczym i społecznym tych krajów poprzez finansowe wsparcie rozwoju infrastruktury, wspieranie małych i średnich przedsiębiorstw i wsparcie zasobów ludzkich. W osiągnięciu tych celów pomagają doradcy i eksperci, którzy służą radą i przeprowadzają szkolenia.

UNIA EUROPEJSKA A ŚRODOWISKO NATURALNE

Prawodawstwo unijne normujące i porządkujące przepisy w dziedzinie ochrony środowiska naturalnego tworzone jest od ponad trzydziestu lat i liczy dziś ponad trzysta dokumentów różnego typu, od zaleceń i decyzji, przez rozporządzenia na dyrektywach kończąc.

Największą uwagę poświęcono substancjom trującym i uregulowaniu ich odprowadzania. Dotyczy to przede wszystkim takich związków chemicznych, jak czterochlorek węgla, DDT, lindan, kadm, pięciochlorofenyl, rtęć, dla których zostały określone granice, których nie wolno przekraczać. Podane zostały również wymagania, które muzą spełniać wody w miejscach przystosowanych do kąpieli, woda słodka i pitna.

Wydano wiele zarządzeń normujących wytwarzanie dwutlenku siarki, stosowanie chlorofluorowęglanów w pojemnikach pod ciśnieniem oraz mających na celu kontrolowanie wytwarzania odpadów w fabrykach, a także podjęto wiele decyzji dotyczących gazów spalinowych wytwarzanych przez samochody.

Przedmiotem tych decyzji jest również dozwolona wysokość dźwięków emitowanych przez różnego rodzaju samochody, motocykle itd.

Opakowanie urządzeń używanych w gospodarstwie domowym powinno zawierać wysokość dźwięków wytwarzanych przez to urządzenie.

Specjaliści w dziedzinie zabezpieczania środowiska naturalnego przez zanieczyszczeniami pracujący w Unii Europejskiej opracowali 11 norm postępowania w swojej dziedzinie, do przestrzegania których zostały zobowiązane kraje członkowskie UE.

ZASADY EKOLOGICZNE UE

  1. Lepszym wyjściem jest niedopuszczenie do czegoś niż usuwać skutki.
  2. Trzeba brać pod uwagę efekty działań w środowisku.
  3. Eksploatacja środowiska naturalnego narusza zrównoważenie ekologiczne, dlatego trzeba ją przed tym chronić.
  4. Poprzez zwiększanie zasobów wiadomości w dziedzinie ochrony środowiska daje się ludziom możliwość przemyślanego działania.
  5. Środki finansowe przeznaczone na prewencje i likwidowanie szkodliwej działalności w środowisku powinny pochodzić od osoby, która się do tego przyczyniła.
  6. Akcje prowadzone w państwach członkowskich powinny mieć na uwadze dobro wszystkich państw i nie powodować w nich zanieczyszczeń.
  7. Działania polityczne w dziedzinie ekologii podejmowane przez kraje Unii Europejskiej powinny mieć na względzie dobro krajów będących w fazie rozwojowej.
  8. Zadaniem krajów członkowskich UE jest wspomaganie działań w dziedzinie ekologii dotyczących obszaru całego świata.
  9. Chronienie natury przed zanieczyszczeniami należy do obowiązków wszystkich ludzi, z tego też względu niezbędne jest kształcenie w tym kierunku.
  10. Koniecznością jest, by metody stosowane w ekologii były adekwatne do typu substancji zanieczyszczających środowisko, efektu, jaki chce się osiągnąć i zasięgu terytorialnego oraz rodzaju terenu, na którym mają być stosowane (tak zwana zasada subsydiarności).
  11. Działalność państw na rzecz ochrony środowiska i projekty działań tym kierunku powinny być uzgadniane z innymi państwami - członkami Unii Europejskiej i ujednolicane w zakresie działalności wspólnotowej.

Dla państw słabszych pod względem ekonomicznym, które mają problem z adaptowaniem się do warunków stawianych przez Unię Europejską w dziedzinie ekologii zaczęto stosować regułę zwaną ekonwersją, która polega na wymianie zagranicznego długu państw względem siebie na wspieranie przedsięwzięć w dziedzinie ochrony środowiska.

Wprowadzanie do użytku zapisów unijnych i restrykcyjnych wymogów może być dla świeżych państw członkowskich dosyć problematyczne ze względów finansowych - duże koszty, jakie trzeba ponieść, jak również ze względu na długi okres czasu potrzebny do realizacji. Unia Europejska nie pozostała obojętna na te kwestie i świadoma tego, iż przykładowo Polska nie byłaby wstanie sfinansować z własnych środków całości przedsięwzięcia, zapowiedziała pomoc pieniężną.

Polska ze względu na datę 1 stycznia 2004 roku - datę przystąpienia do Unii, miała wyznaczony graniczny termin dostosowania prawa wewnętrznego do wymogów unijnych na 31 grudnia 2003 roku.

Dla państw, które zgłosiły akces do UE, zostały wydzielone środki finansowe na programy wsparcia określonych dziedzin (przykładem może być ISPA). Na przykład Polsce przyznano kwotę 177 milionów euro na działalność ekologiczną, i kwota ta miała zostać zwiększona, gdy Polska została członkiem Unii Europejskiej. I choć unijne środki finansowe były i są duże to większość pieniędzy, bo około 80 - 90 %, przeznaczonych na ujednolicanie unijnego i krajowego prawodawstwa pochodzi z własnych środków finansowych państwa.

Obserwując działalność Polski w dziedzinie ekologii można dostrzec, że pod koniec lat osiemdziesiątych rozpoczął się ciąg procesów, zmierzających do polepszenia stanu środowiska naturalnego. Ograniczono ilość odpadków, zwłaszcza chemicznych, dostających się do powietrza i wody, powiększono zasięg terytorialny prawodawstwa ochronnego, przyłączono się do dużej ilości umów o charakterze międzynarodowych dotyczących ochrony środowiska.

Pomimo swojej działalności w tym kierunku Polska jest widziana przez Europejczyków niejednoznacznie. Tereny południowo - zachodnie nazywane są "Czarnym trójkątem" ze względu na duże zniszczenie i zanieczyszczenie środowiska naturalnego. Natomiast przeciwległy kraniec Polski określany jest jako "Zielone płuca Europy" ze względu na duże powierzchnie lesiste, bagienne, z licznymi jeziorami nie naruszone przez człowieka, pozostawione w stanie naturalnym.

I choć Polska poczyniła duże postępy w ochranianiu środowiska naturalnego to uważana jest za jedno z naczelnych państw zanieczyszczających kontynent europejski.