Główną organizacją handlu w skali globalnej jest Światowa Organizacja Handlu (Word Trade Organization- WTO), którą powołano do życia na mocy umowy podpisanej 15 kwietnia 1994 roku w Marrakeszu, w Maroku. To tam, w czasie zakończenia konsultacji i rokowań Rundy Urugwajskiej, wszystkie kraje należące do Układu Ogólnego w sprawie Taryf i Handlu - GATT, podpisały dokument, na mocy którego Światowa Organizacja Handlu mogła zaistnieć. WTO powstała jednak w następstwie wspomnianego wcześniej Układu Ogólnego w sprawie Taryf i Handlu, który jako pierwszy ujmował wytyczne dla światowej wymiany handlowej. GATT (General Agrement on Tariffs and Trade) jako układ został podpisany tuż po zakończeniu II wojny światowej - w roku 1947, jako struktura wielostronna, traktująca o kodeksowym postępowaniu w ramach handlu w skali światowej. Traktat ten w prostej linii również pozwalał wraz ze swym wejściem w życie na dogodniejsze i szersze postulowanie, omawianie i rozwiązywanie kwestii spornych, problemowych pomiędzy poszczególnymi państwami w zakresie handlu i wymiany, a także w sprawach dotyczących ustanawiania poziomów cen, ceł i innych barier utrudniających lub ograniczających handel.

Obecnie GATT skupia 120 państw, które w ogólnym rozrachunku razem stanowią 84% udziałowców światowego handlu. Państwa te spotykają się ze sobą na specjalnych spotkaniach, na których przedstawicielami poszczególnych krajów są ministrowie oraz głowy państw. Oni to zasiadając naprzeciw siebie dyskutują nad poziomem światowego handlu, jego aspektami, a także głównie nurtującymi tematami. W zakresie podstawowym, państwa wchodzące w skład porozumienia GATT mają za zadanie opracowywać plany obniżania, a także znoszenia barier taryfowych, poprawiania warunków wolnego handlu, podnoszenia stóp życiowych, poprawiania stanu zatrudnienia, wykorzystywania światowych zasobów dóbr i surowców, jak również upłynniania ich wymiany. Wprowadzanie w życie podobnych procesów to tak naprawdę obopólna zgoda krajów, decydujących się na powzięcie kroków zmierzających do zawierania porozumień, niosących ze sobą wzajemne korzyści, przejawiających się między innymi redukowaniem ograniczeń celnych, taryfowych oraz zwalczaniem elementów dyskryminacyjnych w handlu globalnym. Członkowie Układu Ogólnego chronieni są tak zwaną Klauzulą Najwyższego Uprzywilejowania, która w swej treści głosi, iż uczestnicy porozumienia nie mogą być dyskryminowani jako partnerzy handlowi, co przynosić im ma najważniejsze korzyści. Obok powyższej klauzuli, GATT wymienia również zasadę wzajemności, która zresztą pojawia się w większości międzynarodowych umów. Dotyczy ona zrównoważonych koncesji oraz korzyści w wymianie międzynarodowej, jednak w pewnym stopniu wiążą się z nią określone ograniczenia. Wynikają one jednak przede wszystkim z niemożności nie brania pod uwagę sytuacji krajów słabo rozwiniętych - tak zwany Powszechny System Preferencji, biorący pod uwagę właśnie takie państwa. Ograniczenie takie nie wpływa jednak negatywnie na cały system GATT, ale w istocie pozwala w sposób przejrzysty zestawić kraje dynamicznie rozwijające się, kraje-mocarstwa gospodarcze, a także te mniej rozwinięte. Generalnie, wprowadzanie jakichkolwiek ograniczeń w ramach systemu GATT i państw w nim uczestniczących wiąże się zazwyczaj z uprzywilejowanymi sytuacjami, które zmuszają dane państwo do określonego stosowania ograniczeń. Takie odstępstwa wiązać się mogą z zagrożeniem dla równowagi bilansu płatniczego, bezpieczeństwa samego kraju, właściwego funkcjonowania rządowych programów (czy to produkcji rolnej czy rozwoju gospodarczego w ogóle), wymaganiem wprowadzania pewnych ograniczeń na rynku dewizowym. Wprowadzanie jednakowoż jakichkolwiek ograniczeń musi przyjmować formę zdecydowanie i absolutnie nie dyskryminującą. Jest to wymóg fundamentalny dla całego Układu Ogólnego, który zresztą od momentu powstania konsekwentnie forsował proces liberalizacji międzynarodowego handlu - poprzez obniżanie poziomów ceł, a nawet ich całkowite likwidowanie (jak to ma miejsce w przypadku towarów przemysłowych).

GATT tym samym, choć funkcjonuje raczej na zasadzie elastycznej instytucji, w ciągu kilkudziesięciu lat przyjął status trwałej organizacji, efektywnie działającej na rzecz rozwoju handlu międzynarodowego.

Następcą Układu Ogólnego z roku 1947 roku uznaje się natomiast Światową Organizację Handlu, której głównym założeniem była i jest również wzmożona aktywność na rzecz liberalizacji handlu i wymiany międzynarodowej, przy jednoczesnym sprawowaniu nadzoru oraz wprowadzaniu w życie przyjętych strategii i programów współpracy na płaszczyźnie handlowej. WTO z siedzibą w Genewie, obok Banku Światowego oraz Międzynarodowego Funduszu Walutowego stoi na czele organizacji, które kształtują i wspomagają procesy gospodarcze oraz wszelkie przejawy handlu, polityki walutowej i ekonomicznego rozwoju. Działalność Światowej Organizacji Handlu odbywa się na zasadach oczywiście zawartych w odpowiednich dokumentach i umowach międzynarodowych, które koordynują współpracę pomiędzy państwami. Do najważniejszych takowych porozumień zaliczyć można Wielostronne Porozumienie o Handlu Towarami (zawierające między innymi Układ Ogólny o Cłach i Handlu oraz Układ Ogólny o Handlu Usługami - GATT 94 i GATS), Porozumienie o Zakupach Rządowych, Porozumienie w Sprawie Mięsa Wołowego, Porozumienie o Regułach i Procedurach Rozstrzygania Sporów czy Mechanizm Przeglądu Polityki Handlowej. Polska znalazła się w gronie państw założycielskich WTO, ratyfikując w roku 1995 stosowne porozumienie, decydując się jednocześnie na dostosowanie krajowego ustawodawstwa do właściwych norm Organizacji.

Uczestnictwo w strukturze Światowej Organizacji Handlu to nie jedyna ogólnopaństwowa umowa i porozumienie handlowe, którymi objęta jest Polska.

Zanim nasz kraj wstąpił do Unii Europejskiej, w ramach której będzie współtworzył tak zwany wspólnotowy rynek wewnętrzny, przez lata wraz z krajami Europy Środkowo-Wschodniej utrzymywał układy i umowy, wspomagające działalność gospodarczą w tej części kontynentu. W dniu 16 grudnia 1991 roku, Polska wraz z Czechosłowacją i Węgrami podpisała z krajami członkowskimi Unii tak zwane Układy Europejskie, które w swej istocie pozwalałby na wolny handel artykułami przemysłowymi i oczywiste zbliżenie się do krajów Wspólnoty. Układy te również niosły ze sobą wzmocnienie procesu liberalizacji handlu, pracę nad rozwijaniem współpracy na poziomie gospodarki, polityki, kultury i finansów. Podpisane takiego porozumienia pozwalało na skorzystanie między innymi przez Polskę ze specjalnego Systemu Generalnych Preferencji Celnych, który przede wszystkim niósł ze sobą możliwość zniesienia ceł na towary eksportowane z Polski do krajów Wspólnoty - na zasadzie współpracy krajów rozwijających się i wysoko rozwiniętych.

Kolejnym krokiem (nie licząc utworzonego w 1989 roku funduszu w ramach PHARE - Polish and Hungarian Assistance for the Reconstruction of Europe) wprowadzającym polską gospodarkę do struktur szerszej wymiany międzynarodowej było podpisanie umowy z Europejskim Stowarzyszeniem Wolnego Handlu, istniejącym od 1959 roku dzięki inicjatywie Portugalii, Szwajcarii, Wielkiej Brytanii, Szwecji, Danii i Austrii. Polska do tych krajów przystąpiła w roku 1992, stając się państwem mogącym korzystać ze strefy wolnego handlu (obejmującej przede wszystkim artykuły przemysłowe, przetworzone artykuły rolne oraz ryby), a jednocześnie debatować i zawierać porozumienia tyczące zniesienia ceł i ograniczeń ilościowych. Samo podpisanie umowy z Europejskim Stowarzyszeniem Wolnego Handlu, przejawiało się również stworzeniem odrębnych umów z poszczególnymi krajami, będącymi członkami Stowarzyszenia.

21 grudnia 1992 roku, Polska przystąpiła także do Środkowoeuropejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu (CEFTA), które obok naszego kraju skupiało jeszcze Czechosłowację i Węgry. Głównym założeniem tego porozumienia był punkt dotyczący zniesienia wszelkich ceł na towary przemysłowe, obowiązujących pomiędzy krajami Grupy Wyszehradzkiej, w ciągu najbliższych ośmiu lat, a więc do roku 2000. W ramach CEFTA miano przeciwdziałać jakiemukolwiek wprowadzaniu ograniczeń ilościowych, jednocześnie dbając o rynki o poszczególnych krajów Porozumienia (co zawierało się przede wszystkim we wprowadzaniu odpowiednich środków zapobiegających negatywnym działaniom wobec rynku danej strony Porozumienia). Choć w opinii wielu działalność i współpraca na forum Środkowoeuropejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu stanowiła raczej symboliczną formę pomocy gospodarczej, to jednak bez wątpienia dzięki między innymi tej umowie, kraje takie jak Polska mogły odpowiednio przystosowywać się do liberalnej formy wymiany gospodarczej, jaka obowiązywała w Unii, do której struktur Polska przez cała lata 90. ubiegłego wieku dążyła. W roku 1994 w Budapeszcie, powstał dodatkowy protokół do krakowskiego Porozumienia, zakładający szersze i szybsze redukowanie ceł również na towary przemysłowe, jak również zwiększenie koncesji na produkty morski oraz rolne. Dzięki temu działalność państw zespolonych w ramach CEFTY mogła przynieść bardziej wymierne efekty. Bez wątpienia jednak, CEFTA powstała na zasadzie chęci zawiązania silniejszej współpracy i mocniejszego porozumienia pomiędzy krajami Europy Środkowo-Wschodniej, które aspirowały do Wspólnoty Europejskiej. W dzisiejszych czasach, CEFTA obejmuje swym zasięgiem Bułgarię, Rumunię, Chorwację, Macedonię, a o członkostwo w tym Porozumieniu starają się z kolei jeszcze Ukraina oraz Kraje Bałtyckie. Pomimo nawet, że w roku 2004, kiedy większość państw CEFTY przystąpiła do Unii Europejskiej (w tym również Polska) i Porozumienie z roku 1992 straciło niewątpliwie na znaczeniu, to jednak wciąż stanowi istotny element współpracy międzynarodowej dla krajów w nim uczestniczących.