Biblia od zawsze stanowiła tekst kanoniczny, niezwykle istotny dla potomnych. Była zarówno tekstem liturgicznym, świętym dla wyznawców religii chrześcijańskiej, jak również inspiracją dla ludzi sztuki i nauki. Pismo Święte zawierało bowiem odpowiedzi na pytania, nurtujące ludzkość od zarania dziejów. Tłumaczyła
w jaki sposób powstał świat, skąd wziął się człowiek, jaka jest jego natura i co stanowi sens jego życia.
Epoką, w której Biblia stanowiła główną myśl przewodnią było średniowiecze. Nawiązywano do wątków biblijnych w literaturze, malarstwie i rzeźbie. Powstawały zatem obrazy przedstawiające sceny z życia postaci Starego i Nowego Testamentu. Niezwykle popularnym motywem była scena śmierci Chrystusa na krzyżu. Przedstawiano też chętnie wydarzenia Sadu Ostatecznego. Jednym z najsłynniejszych przedstawień tego wątku jest obraz Hansa Memlinga Sąd Ostateczny. Rzeźbiarze ukazywali postać Matki Boskiej z dzieciątkiem na ręku. W XIII wieku, za sprawą świętego Franciszka, który był autorem pierwszej szopki, ogromną popularność zyskało przedstawienie narodzin Chrystusa.
Wiele wątków biblijnych było rozwijanych przez średniowiecznych pisarzy. Były to apokryfy. Jednym z najsłynniejszych polskich apokryfów są Rozważania przemyskie, w których opisane zostały sceny z życia Matki Boskiej oraz dzieciństwo Jezusa. Opowieści te odbiegały od tekstu zawartego w Nowym Testamencie. Opisywano więc cuda, których dokonał mały Jezus podczas zabawy z innymi dziećmi. Poszerzano też inne wątki biblijne i dostosowywano do średniowiecznych realiów.
Ogromną popularnością cieszyły się także przedstawienia teatralne odbywające się na placach przykościelnych lub rynkach miast. Były to misteria, w których wykorzystywano nowotestamentowe historie. W przedstawieniach tego typu stosowano specyficzny rodzaj sceny, tak zwaną scenę symultaniczną. Składała się ona z niewielkich domków - mansionów - w każdym z nich rozgrywała się osobna scena misterium, a widzowie podchodzili kolejno do mansionu by zobaczyć rozgrywającą się w nim akcję dramatu misteryjnego. Zazwyczaj przedstawiano historię męczeńskiej śmierci Chrystusa. Jednakże często odgrywano także najbardziej popularne apokryfy.
Kolejnym dziełem, które powstało jako rozwinięcie wątków biblijnych, były legendy hagiograficzne. Były to historie o świętych, ich czynach, cudach, których dokonywali i męczeństwie. Popularnym zbiorem hagiograficznych opowieści, była Złota Legenda Jakuba de Voragine.
Religia chrześcijańska w Europie zdominowała wszelkie dziedziny życia ludzkiego. Kanoniczna księga owej religii - Biblia stanowiła jedno z głównych źródeł wiedzy ówczesnego człowieka. Uczeni, badali otaczającą rzeczywistość w oparciu o Pismo Święte. Powstała nowa dziedzina filozoficzna - hermeneutyka biblijna. Była to dyscyplina, zajmująca się badaniem , objaśnianiem oraz wewnętrzną interpretacją Biblii.
Istotny był również fakt, że każde państwo, stowarzyszenie czy instytucja posiadało swego świętego patrona. Patronem rycerzy był Archanioł Michał oraz święty Jerzy, który pokonał smoka. Byli oni symbolem męstwa. Archanioł Michał, jako pierwszy z aniołów przeciwstawił się zbuntowanemu Lucyferowi. Nie przyłączył się do upadłych aniołów. Wybrał Boga, mówiąc znamienne zdanie: Któż jak Bóg.
Kulturę średniowiecza fascynowały tajemnicze i piękne postaci aniołów. Biblia dosyć dokładnie odnosi się do tych niebiańskich sług Pana Boga. Ikonografia średniowieczna często przedstawiała postaci aniołów jako piękne, nieskazitelne postaci, odziane we wspaniale szaty ze skrzydłami u ramion. Nauka średniowieczna wprowadziła podziały w zastępach anielskich. Były to postacie, które bezpośrednio obcowały z Bogiem, którego otaczały dziewięcioma chórami. Pośredniczyły one pomiędzy ludźmi i Bogiem. Często wykorzystywanym motywem w sztuce jest zwiastowanie anielskie Najświętszej Maryi Pannie. Przedstawiano też drabinę
z zastępami aniołów, która przyśniła się Jakubowi, anioła, który ukazał się we śnie świętemu Józefowi anioła, który ukazał się pasterzom w noc narodzenia Jezusa oraz anioła, który wyprowadził świętego Piotra z więzienia.
Wielcy artyści renesansu, tworząc swe największe dzieła odnosili się do motywów biblijnych. Malarze tacy jak Botticelli czy Bellini przedstawiali Matkę Boską z dzieciątkiem na ręku. Malowano i rzeźbiono również piety, przedstawiające Matkę Boską płacząca nad zwłokami Jezusa. Jedną z najsłynniejszych rzeźb jest pieta Michała Anioła. Odwoływano się także do scen pochodzących ze Starego Testamentu. Jednym z największych dzieł przedstawiające stworzenie człowieka w oparciu o Księgę Rodzaju jest obraz Michała Anioła pt.: Stworzenie Adama znajdujący się w Kaplicy Sykstyńskiej. Bóg wyciąga rękę w stronę pierwszego człowieka i swym boskim dotykiem powołuje go do istnienia. Przedstawiano także sceny, pochodzące z Dziejów Apostolskich. Przykładem mogą być stanze (pokoje) Rafaela, ukazujące Uwolnienie przez anioła świętego Piotra z więzienia.
Kultura Europejska rozwinęła się pod wpływem chrześcijaństwa, dlatego też, kiedy wykorzystywała ona dorobek innych kultur, dostosowywała motywy do realiów chrześcijańskich. Przykładem może być Jerozolima wyzwolona Torquatto Tasso. Jest to epopeja, wzorowana na eposie starożytnym. Bohaterami są rycerze chrześcijańscy, walczący w obronie wiary. Wyruszają na wyprawę krzyżową do Jerozolimy, by bronić jej przed Saracenami. Wrogowie chrześcijaństwa noszą pogańskie imiona. Szatan nazwany został Plutonem. Natomiast Inwokacja nie jest skierowana do pogańskiego bóstwa, lecz do Matki Boskiej.
W okresie baroku również chętnie nawiązywano do Biblii w sztuce. Wielu poetów opiewało chwałę Matki Bożej w swych utworach. Przykładem mogą być wiersze Wespazjana Kochowskiego lub Wacława Potockiego. W malarstwie na wzór średniowieczny, zaczęto powracać do przedstawiania scen Sądu Ostatecznego. Również architektura tamtego okresu świadczy o powrocie fascynacji religijnymi wątkami.
W Polsce zaczęto traktować wiarę chrześcijańską jako jedynie słuszną. Innowiercy byli szykanowani, zwłaszcza Arianie, którzy zostali wygnani z Polski.
Motywy biblijne chętnie wykorzystywali barokowi malarze, tacy jak Rembrandt. Jeden
z najsłynniejszych obrazów Rembrandta przedstawia starotestamentową scenę, pochodząca z Księgi Daniela. Na obrazie ukazana została kąpiącą się Zuzanna. Podglądają ją starcy, którzy potem oskarżyli niewinną dziewczynę o nierząd. W biblijnej historii prawda wyszła na jaw i starcy zostali ukarani. Jeden z najwybitniejszych twórców polskiego renesansu Jan Kochanowski, wykorzystał tę historię w poemacie, noszącym tytuł Zuzanna, który został wydany w 1562 roku.
Również romantycy traktowali Pismo Święte jako źródło natchnienia. Uwidacznia się to zarówno
w malarstwie, jak też w literaturze. Męczeństwo Jezusa Chrystusa było podstawą mesjanizmu, którego idee przedstawione zostały w III części Dziadów Adama Mickiewicza. Mesjanizm zakładał bowiem, że Polska, jest Chrystusem narodów, gdyż jej męczeństwo przyniesie odkupienie dla całej Europy. Ważny był symbol krzyża, który wykorzystał między innymi Zygmunt Krasiński w końcowej scenie dramatu Nie - Boska komedia. Zwycięska postać Chrystusa była w dramacie symbolem dobra i miłości. Żaden z przedstawionych obozów nie odniósł zwycięstwa. Zwyciężył natomiast Jezus, czyli miłość. Malarze, w XIX wieku chętnie wykorzystywali wizerunek Matki Boskiej. Przykładem może być obraz Józefa Szermentowskiego Gwiazda zaranna. Na płótnie widać budzący się dzień. Jest wiosna. Księżyc jeszcze się nie schował, a słońce nie zdążyło jeszcze wzejść. W oddali widać kontury wiejskiego kościoła. Niebo i ziemia przedzielone zostały pasmem światła. Ponad polami, na szarzejącym niebie ukazana została Matka Boska z dzieciątkiem. Obraz ten wyraźnie nawiązuje do pieśni kościelnej, noszącej tytuł Kiedy ranne wstają zorze.
Doskonałym przykładem oddziaływania Biblii na literaturę są Pamiętniki Adama i Ewy, napisane przez Marka Twaina. Jest to opowieść o życiu pierwszych ludzi. Autor pokazał jak pomiędzy pierwszymi rodzicami zrodziła się miłość. Aleksandra Klęczar w ten oto sposób interpretuje ów pamiętnik: Jest w tej krótkiej humoresce - przypowiastce głęboka prawda i równie głęboka wiara w siłę miłości. Wystarczy kochać, mówi Twain, by przekroczyć bariery i porozumieć się nawet z istotą tak odmienną, jak Adam dla Ewy, a Ewa dla Adama. Wystarczy kochać, a nawet wygnanie z Raju nie będzie karą, ale początkiem wspólnego życia i wspólnego szczęścia.
Jeszcze innym nawiązaniem do wątku biblijnego jest wiersz Czesława Miłosza Piosenka o końcu świata. Podmiot liryczny polemizuje z katastroficzną wizją, która została ukazana w Apokalipsie świętego Jana. Wiersz opisuje ludzi, którzy oczekują makabrycznych wydarzeń, surowych scen sądu ostatecznego, jakie przedstawiała średniowieczna, czy barokowa ikonografia. Nic takiego się jednak nie dzieje. Piękny świat istnieje nadal, choć już dawno się skończył. A mędrcem okazuje się staruszek, który w spokoju przyjmuje to, co zostało mu dane. Każdy człowiek doczeka bowiem końca świata. Każdy jest bowiem śmiertelny i śmierć sprawia, że życie na ziemi kończy się. Nie musi temu towarzyszyć apokaliptyczna wizja.
Słowa Cypriana Kamila Norwida przytoczona w temacie: przyszłość ocala co jej potrzebne, w odniesieniu do Biblii, dobitnie świadczą o tym, że posiada ona wymowę uniwersalną. Zagadnienie w niej zawarte można bowiem odnieść do rzeczywistości innych epok, oddzielonych tysiącleciami od czasu, kiedy została ona spisana. Pismo Święte jest księgą kanoniczną ważną nie tylko dla chrześcijan. Zawiera bowiem ponadczasowe prawdy o świecie i naturze człowieka. Odwołuje się do najszlachetniejszych wartości, na których powstały prawa moralne i etyczne. Opiera się bowiem na miłości, która pokonuje wszelkie przeciwności. Kultura europejska rozwinęła się dzięki chrześcijaństwu. Ekspansja owej kultury zawładnęła niemalże całą Europą. Biblia stanowiła podstawę, na której chrześcijaństwo budowało swe idee. Jest bowiem księgą, zawierającą naukę twórcy chrześcijaństwa - Chrystusa. Od Jego narodzin liczy się lata nowej ery, w której obecnie żyjemy. Takie oczywiste wytwory kultury ludzkiej jak pismo czy książka rozpowszechniły się w całej Europie dzięki misjom chrystianizacyjnym. Również polityka podporządkowana była silnym krajom, które nawróciły się na wiarę chrześcijańską. Jednakże Biblia, a zwłaszcza Stary Testament oddziaływał na znacznie starszą od europejskiej, bogatą i barwną kulturę judaistyczną. Była zatem księgą świętą, także ze względu na zakres swego oddziaływania, który sięgał odległych czasów z przed narodzenia Chrystusa.
