koncepcja historiozoficzna występująca zazwyczaj wśród narodów, które utraciły swoją niepodległość (np. Żydzi) i wywodząca się z wiary w przyjście Mesjasza (wybawiciela), który poprzez swoje cierpienie wybawi świat od zła i przyniesie lepszą przyszłość.
Wśród Polaków pogląd ten stał się bardzo popularny w okresie romantyzmu (głównie w latach 40. XIX w.), co szczególnie jest widoczne w literaturze tego okresu, a zwłaszcza w dziełach A. Mickiewicza (Dziady), J. Słowackiego (Ksiądz Marek) i Z. Krasińskiego (Psalmy przyszłości). Poglądy mesjanistyczne zaczęły szerzyć się wśród Polaków na emigracji głównie pod wpływem A. Towiańskiego, który na gruncie mistycyzmu usiłował wyjaśnić sytuację narodu polskiego. Polska według zwolenników mesjanizmu miała być Mesjaszem Narodów, który poprzez swoje niewinne cierpienie (rozbiory, przegrane powstania, prześladowania polskich patriotów) przyniesie innym narodom zbawienie i nowe życie.
Nie znalazłeś tego, czego szukasz na Bryku?
Jest tutaj pełno osób, które moga Ci pomóc!
Zadaj pytanie i otrzymaj szybką odpowiedź.
