Wiek XVIII był okresem wielkich zmian tak w sposobie ludzkiego myślenia, jak też wprowadzania w życie nowatorskich idei. Owe idee upowszechniano różnorakimi metodami, co z kolei sprawiło, iż poczęły docierać one również do ludzi wywodzących się z innych niż arystokracja klas społecznych. Ceną jaką zapłacono za wielką popularyzację stało się uproszczenie filozoficznej myśli. Ostatecznie do czynienia mamy z pewnymi zjawiskami- a mianowicie z wykorzystywaniem do bardzo różnorodnych celów motywów pisarstwa oświeceniowego. Monteskiuszowski duch praw stał się biblią umiarkowanej parlamentarnej opozycji, zaś po rewolucji zaczął wywierać duży wpływ m.in. na ojców konstytucji z 1791 r. Dziełem Rousseau fascynowali się żyrondyści, jakobini, sankiuloci, ale również niektórzy z kontrrewolucjonistów. Po drugie z kolei narastała tendencja zmierzająca do zacierania wszelkich różnic pomiędzy wybitnymi przedstawicielami Oświecenia. Podkreślano wszystko to, co było w ich dziełach wspólne czyli: obronę Prawdy, Wolności, Praw Natury, Rozumu, Szczęścia, Cnoty. Klasycznym tego przykładem może być deklaracja praw człowieka i obywatela, gdzie idee Rousseau (to znaczy suwerenności ludu, prawa jako wyrazu woli władz) zgodnie współ egzystują z koncepcjami Monteskiusza dotyczącymi podziału władz. Zaczęto wprowadzać powszechnie w życie humanitaryzm, w sądownictwie zniesiono tortury, starano się jak najlepiej sprostać oczekiwaniom oraz zadaniom nadchodzącej, nowej epoki. Ponieważ zaś w oświeceniu światłość umysłu była najistotniejsza, to prawo też musiało zostać unowocześnione.

Każdy człowiek mógł coś znaleźć dla siebie w całym dorobku Oświecenia, bowiem podstawy światopoglądu ludzi tej epoki były ogromnie zróżnicowane. Nie byli oni radykałami pragnącymi obalenia monarchii czy też zniesienia prywatnej własności ale ich dzieła oraz sposób myślenia jak też społecznego oddziaływania odniosły trwały sukces. Wszak sukces ten przyszedł dopiero w następnym okresie, ale do dawnego politycznego a także gospodarczego ustroju już nigdy nie powrócono.

Zróżnicowanie przekonań francuskich filozofów swoje odzwierciedlenie znalazło przede wszystkim w największym zbiorowym dziele Oświecenia czyli Encyklopedii redagowanej przez Diderota. Praca nad nią skupiała najświetniejsze nazwiska a miała być sumą wiedzy ludzkiej. Ogólne tendencje były wspólne jak: potępianie politycznej reakcji, wprowadzenie reformy ustroju, akcent świeckiej moralności a nawet hasła antyreligijne...

Pośród ogromnych rozbieżności w poglądach pisarzy oświecenia łączyła wiara w coraz szybszy postęp nauki oraz techniki a także w postęp społeczny jak również wiara, że jeden z nich wpływa na rozwój drugiego. Ten aspekt staje się także ważnym czynnikiem w kształtowaniu się nowego państwa, podstawą którego jest właśnie społeczeństwo.

Potęgę nowej filozofii widziano w tym, iż nie jest oderwana od zwykłego życia, ale służy społecznej praktyce, zmianom praw a także obyczajów.

Ponieważ wszystko oddawane było pod sąd rozumu, szczególne więc zainteresowanie budziły wszelkie osiągnięcia nauk, poczesne wśród nich miejsce zajmowało przyrodoznawstwo. Nauka oraz technika pozwalały na lepsze objaśnianie świata a także ułatwiały człowiekowi panowanie nad nim, tym samym pozbawiały boga miejsca dotąd zajmowanego w świecie. Głęboko to wpłynęło zarówno na intelektualny rozwój ludzi jak również na początek religijnej rewolucji. Pojawiły się usprawiedliwienia dla ateizmu, próby racjonalnej i globalnej interpretacji świata, tendencje do zmniejszenia władzy kościoła, jaki nigdy już nie wrócił do swej dawnej potęgi, oraz zwiększenia się tolerancji religijnej...

Głównym problemem dla obywateli we Francji stał się despotyzm oraz panujący polityczny ustrój. Według Monteskiusza nie wolno robić z ludzi ofiar despotyzmu. Istnieją zmienne i różne ustroje ale ich regułą zawsze powinien być umiar, który daje szansę na wolność każdej jednostce. Również pokolenie nieco młodszych filozofów jak Wolter, d'Alambert, Holbach, Diderot - nie zamierzało się pogodzić z absolutyzmem. Natomiast Rousseau w swojej "Umowie społecznej" wyszedł z propozycją oddania zwierzchnictwa w ręce całego ludu, co w praktyce miało wyrażać się w rządach tzw. "woli powszechnej".

Dla znacznej większości oświeceniowych pisarzy własność była niejako święta a także nietykalna. Była wyłącznym prawem, nie mogła więc istnieć podzielona. Rousseau głosił hasła, aby państwo ograniczało możliwość bogacenia się jednej grupy, zaś innych chroniło przed pauperyzacją. Ta szerzona idea "wyrównania fortun" miała być ideałem drobnomieszczańskim upowszechniania własności. To właśnie w Oświeceniu zaczęto myśleć poważnie o korzyściach dla drobnomieszczaństwa i chłopstwa nie jedynie w politycznej sferze ale także finansowej czy ekonomicznej. Zaczęło to budzić coraz szersze zainteresowanie wśród ludności.

Zmiany, jakie postulowali i sugerowali filozofowie oraz inteligencja nieopatrznie prowadziły do jednego celu czyli rewolucji politycznej i społecznej. Chociaż oni nie zmierzali sami do rewolucji jednak ich idee odcisnęły ogromny wpływ w kształtującej się i dojrzewającej ludzkiej świadomości. Ludzie zaczęli w końcu domagać się swoich praw. Postulaty zaś miejskiego ludu były bardziej konkretne i głębsze niż wcześniej, a formy dochodzenia ich o wiele wytrwalsze. Przede wszystkim jednak dojrzewała burżuazja. To dzięki niej dokonała się rewolucja, gdyż zdecydował się przewodzić tej wielkiej ludowej rebelii. Dla politycznej świadomości burżuazji, dla zaspokojenia ambicji tejże, oraz bojowości i zdecydowania rola oświeceniowej filozofii była wyjątkowo doniosła. Jeżeli nawet w intencjach poszczególnych filozofów krytyka panującego reżimu nie zamierzała wcale uzasadniać jakiejkolwiek rewolty. W związku z tym możemy być wręcz pewni tego, iż wymieniani filozofowie bardzo przyczynili się zarówno do takich przemian w państwie jak: szerzenie oświaty, tolerancja, humanitaryzm, równość wszystkich wobec prawa oraz wiele innych a także pośrednio pod ich wpływem wybuchła rewolucja francuska.