Kiedy w kwietniu 1809 roku wojska austriackie wkroczyły do Księstwa Warszawskiego, wydawało się, że Polacy stoją na straconej pozycji. Napoleon walczył wtedy w Hiszpanii, a armia polska była o połowę mniejsza od sił austriackich, które ruszyły przeciw niej. Dowodził nią jednak książę generał Józef Poniatowski, którego Austriacy kompletnie nie doceniali.
Poniatowski nie chciał czekać na nich w Warszawie, ale ruszył przeciw wrogowi i do starcia doszło pod Raszynem, a więc na przedpolach stolicy. Austriacy chcieli jak najszybciej doprowadzić do wielkiej bitwy, która według nich miała przynieść łatwy i szybki sukces. Arcyksiążę Ferdynand zlekceważył jednak przeciwnika. Polacy nie pozwolili się pokonać. Walczyli bardzo dzielnie, a Poniatowski potwierdził, że jest wielkim wodzem. Duże znaczenie w przebiegu bitwy odegrała osobista odwaga księcia i polska artyleria. Była słabsza od przeciwników, ale została bardzo dobrze wykorzystana.
Mimo że nie udało się rozbić wrogiej armii i Polacy musieli po zakończonej bitwie wycofać się, to jednak Austriacy stracili szanse na łatwe i wielkie zwycięstwo. Poza tym sposób, w jaki dowodzący polskimi wojskami poprowadził swoich żołnierzy do bitwy, dał Polakom wiarę w to, że można walczyć z zaborcami.
Warszawę trudno byłoby obronić, ponieważ nie była do tego przygotowana. Dlatego Poniatowski chcą uniknąć wielkich strat nie tylko w żołnierzach, ale także i ludności, wycofał się z miasta. Wkroczyli do niego Austriacy, ale był to tylko pozorny sukces. Polacy byli w lepszej sytuacji niż oni, ponieważ zablokowali im możliwości dalszego działania. Ponadto Poniatowski wykorzystał, że główne siły wroga znajdują się w Warszawie i ruszył na Lublin. Marsz polskiej armii przynosił jej kolejne zwycięstwa, ponieważ spotykała na swojej drodze słabe oddziały.
Zdobył Lublin, Zamość, Sandomierz, Lwów, a nawet Kraków. Był to olbrzymi sukces i kompletnie niespodziewany. Przyniósł wielką sławę Poniatowskiemu Austriacy musieli zrezygnować z dalszej ofensywy i w pośpiechu opuścili Warszawę. Walkę zakończył pokój, który podpisał Napoleon z Austrią. Zgodnie z jego postanowieniami do Księstwa Warszawskiego przyłączono ziemie zabrane przez Austrię podczas trzeciego zaboru, a także okręg zamojski. Obszar Księstwa Warszawskiego zwiększył się dzięki temu ze 103 do 155 tysięcy kilometrów kwadratowych, a ludność z 2,6 do 4,3 miliona. Polacy zdobyli także połowę wpływów z handlu solą wydobywaną w Wieliczce.
