Chłopi w starożytnym Egipcie stanowili 90% ludności. Zajmowali się uprawą ziemi, którą dzierżawili od władcy. Efekty ich pracy były dobre, ponieważ dzięki odpowiedniemu nawadnianiu ziemi, udawało im się uzyskać w przeciągu roku trzykrotne plony. Praca którą wykonywali, była jednak ciężka i wyczerpująca, gdyż chłopi musieli ręcznie przelewać wodę z rzeki do kanałów irygacyjnych, które doprowadzały ją na pola. Dopiero w późniejszym okresie zastosowano żuraw, który zmniejszył wysiłek przy pracy. Chłopi byli wolni, ale musieli na rzecz państwa wykonywać pewne prace, np. konserwować kanały lub budować obiekty na rzecz władcy. Narzędzia wytwarzane były głównie z kamienia, kości i rogów. Drewno było rzadko używane ze względu na swoją wysoką cenę, gdyż sprowadzane było z odległego Libanu. W starożytnym Egipcie znano też sposób obrabiania metali. Początkowo używano miedzi, potem brązu, a w I tysiącleciu p.n.e. żelaza. Sposób obróbki żelaza poznali dzięki dorobkowi królestw z Bliskiego Wschodu-Mitanni oraz Hetytów.
W Egipcie srebro i złoto służyły do tworzenia biżuterii oraz uznawane były za środek płatniczy. W stosunkach handlowych państwo egipskie utrzymywało kontakty z wieloma odległymi krajami. W ramach wymiany za tkaniny, ceramikę i zboże otrzymywali towary luksusowe takie jak drewno cedrowe, mirra czy kość słoniowa.
Urzędnicy stanowili grupę społeczną, która stała ponad chłopami i rzemieślnikami. Kadra urzędnicza cechowała się dużym zróżnicowaniem, ponieważ wewnątrz tej grupy panowała hierarchią, obejmująca stanowiska od wiejskiego pisarza do wezyra (najwyższy dostojnik). Aby zostać urzędnikiem, należało przejść długą drogę kształcenia, gdyż nauka w szkole zwalniała z pracy fizycznej. Co ciekawe urzędnikami mogli zostać także uzdolnieni przedstawiciele niższych warstw społecznych.
Duży wpływ na sprawne działanie państwa oprócz kadry urzędniczej mieli duchowni, którzy zajmowali się dbaniem o świątynie i zapewniali trwałość kultu religijnego. Jednak wysoka pozycja kapłanów prowadziła często do sporów z władzą świecką. Kapłani chcieli zwiększenia znaczenia świątyń, co prowadziło do destabilizacji państwa. Wraz ze wzrostem majątku kapłani zaczęli sprawować władzę w okresie panowania VII-X dynastii. Natomiast XII dynastię uznaje się już za dynastię kapłanów, którzy wierzyli w boga z Teb-Amona.
Najwyższą warstwą społeczną w Egipcie byli członkowie rodziny panującej na czele z królem- określanym mianem faraona (termin grecki oznaczający "wielki dom"). Władza faraona była absolutną, a on sam uważany był za wcielenie boga, a w latach późniejszych na boskiego potomka, co powodowało, że oprócz władzy świeckiej dzierżył też w swoich rękach władzę religijną. Do jego zadań należało przede wszystkim utrzymanie porządku w państwie i zapewnienie bezpieczeństwa jego mieszkańcom. Władza faraona byłą władzą dziedziczną, jednak często dochodziło do zmiany rządzącej dynastii siłą poprzez uzurpację.
Ci ciekawe z starożytnym Egipcie było bardzo mało jak na ówczesne czasy niewolników. Byli to głównie jeńcy wojenni lub osoby otrzymane w wyniku handlowej wymiany międzypaństwowej. Także sytuacja kobiet byłą bardzo dobra, gdyż cieszyły się one dużą samodzielnością. Nie tylko mogły posiadać własny majątek, ale także mógł on być dziedziczony przez ich dzieci. Dodatkowo kobiety często sprawowały władzę jako małżonki lub siostry faraonów. Na uwagę zasługuje Hatszepsut-samodzielna królowa Egiptu.
