Starożytny Egipt położony był w północno- wschodniej Afryce. Początki starożytnego Egiptu datuję się na okres IV tysiąclecia p.n.e., kiedy to powstałe państewka utworzyły Egipt Górny (na południu) oraz Egipt Dolny (na północy). Proces zjednoczenia obu części trwał długo. Władcy Egiptu Górnego podbili Egipt Dolny, tworząc tym samym jedną całość.

Ramy chronologiczne starożytnego Egiptu można określić następującymi datami:

od około 3100, czyli od zjednoczenia państwa Górnego i Dolnego do 332 roku p.n.e. gdy wojska Aleksandra Macedońskiego podbiły Egipt i rozpoczęła się monarchia hellenistyczna w Egipcie.

Pierwszym faraonem w starożytnym Egipcie był Menes, który połączył w jedno państwo ze stolicą w Memfis, a potem w Tebach.

W historii Egiptu można wyodrębnić trzy okresy: Stare Państwo (około 2850-2250 p.n.e.) rządy dynastii I-VI. Pierwszy okres przejściowy (około 2250-2050). Średnie Państwo (około 2050-1778 p.n.e.) rządy XI-XII dynastii. Drugi okres przejściowy (około 1780-1580 p.n.e.) rządy dynastii XIII-XIV oraz rządy Hyksosów jako XV i XVI dynastii; Państwo Nowe (około 1580-1100 p.n.e.) rządy dynastii XVIII- XX.

Państwem rządził faraon oraz członkowie rodziny królewskiej. Faraon uważany

był za syna boga Słońce Re, ustanawiał prawa, ale sam im nie podlegał. Dbał o ochronę granic i spokój wewnętrzny. Skupiał w swym ręku władzę religijną, polityczną i wojskową. Wspomagał go urzędnik (dzisiejszy premier), który odpowiadał za działania władzy wykonawczej. Elitę tworzyła grupa dostojników, urzędnicy państwowi, kapłani, dowódcy wojska. Bogaci i wpływowi kapłani zwolnieni byli od podatków i związani z kultem świątyń. Z kolei urzędnicy i dowódcy wojskowi wykonywali wolę faraona.

Egipt o obszarze przeważnie pustynnym; pustynie piaszczyste i kamieniste miał klimat zmienny. Od kwietnia do października trwała pora sucha i upalna, natomiast

od listopada do marca utrzymywał się klimat chłodniejszy. Między dniem, a nocą występowały duże wahania temperatury. Kalendarz egipski dzielił się na trzy pory: achet- pora wylewów; peret- zima; szemu- lato. Wiosny i jesieni nie było.

Ludność przeważnie utrzymywała się z rolnictwa, ponieważ rzeka Nil była dla nich wielkim darem. Nil przybierał co roku w wyniku ulewnych deszczy, które padały w górach Abisynii

i w okolicach jezior równikowych. Następnie wylewał w lipcu i woda utrzymywała się przez

6-8 tygodni, dzięki temu było wiele ziem uprawnych. Egipcjanie uprawiali zboża, rośliny strączkowe, sadzili warzywa i drzewa owocowe, a także uprawiano papirus, lotos i len.

Przygotowywano ziemię pod uprawę za pomocą specjalnych narzędzi. Były one wykonane

z kamienia lub drewna, jednak z biegiem czasu tworzono bardziej trwałe narzędzia z miedzi

i brązu. Uprawą roli trudnili się chłopi (fellahowie), którzy płacili daniny władcy lub dostojnikom- właścicielom danej ziemi. Zmuszano ich także do pracy przy wielkich budowlach, budowie i konserwacji sieci irygacyjnej. Egipcjanie zajmowali się również łowiectwem, gdyż Dolina Nilu bogata był w wiele gatunków ryb, ptaków i innych zwierząt. Niewolnicy pochodzili spośród jeńców wojennych, nie posiadali oni żadnych praw, ale za to wykonywali najcięższe prace. Rozwijała się gospodarka poprzez handel i rzemiosło. Wytwarzano: tkaniny wełniane, lniane, ceramikę, broń, ozdoby jubilerskie, cegłę; posiadano surowce: miedź, sodę naturalną, różnego rodzaju kamienie, złoto. Sprowadzano: drewno, skóry, kość słoniową, przyprawy, pachnidła.

W czasach Starego Państwa wznoszono piramidy. Były to monumentalne grobowce władców i ich rodzin. Symbolizowały znaczenie faraona. Przeciętny okres budowy piramidy wynosił 30 lat, a waga jednego bloku kamiennego wynosiła 2,5 tony; budowało ją około

100 tys. ludzi. Najstarsze piramidy faraonów to: Dżosera- III dynastia oraz Cheopsa, Chefrena i Mykerinosa z IV dynastii. Największą piramidą jest piramida Cheopsa, której wymiary wynoszą 146m wysokości, natomiast bok podstawy 233m.

Charakterystyczną cecha religii egipskiej było wielobóstwo, czyli politeizm (bóg Słońca, bóg, zmarłych, bogowie poszczególnych miast, np. Amon- Teby). Przedstawiano bogów w postaci zwierząt albo jako ludzi z głowami zwierząt. Budowano świątynie, gdzie odprawiano modlitwy i składano dary. Prócz tego Egipcjanie wierzyli w życie pozagrobowe

i w boga ojca zmarłych- Ozyrysa. Uważano, że życie po śmierci będzie lepsze niż to na ziemi jeśli sobie człowiek na to zasłużył. W tym celu balsamowano zwłoki, głównie ludzi bogatych i otaczano je przedmiotami codziennego użytku oraz jedzeniem. Dodatkowo umieszczano

w grobowcu łodzie pogrzebowe, które miały pomóc duszom przedostać się w zaświaty oraz Księgę Umarłych (zbiór zaklęć i modlitw), dzięki niej zmarły wiedział co ma powiedzieć

na sądzie Ozyrysa.

Z osiągnięć Egipcjan korzysta współczesny świat. To Egipcjanie potrafili obliczyć pole powierzchni figur geometrycznych oraz objętość bryły, co było niezbędne w budowie piramid. Kapłani interesowali się astronomią, efektem ich pracy było odkrycie najbliższych Ziemi planet układu słonecznego. Znali również kalendarz słoneczny, w którym wyodrębnili rok, miesiące i dni, (12 miesięcy). Wiedza ta pozwalała im na ustalenie terminu wylewu Nilu.

Istniały także szkoły, tzw. Domy Życia. Tworzono je przy świątyniach i uczono w nich wiedzy medycznej, magii, sporządzano lekarstwa z roślin i zwierząt. Już wtedy znano niektóre zabiegi chirurgiczne i stosowano dietę podczas choroby.

Niektórzy potrafili również pisać. Stosowano hieroglify (pismo ryte w kamieniu lub drewnie), pismo hieratyczne, czyli kapłańskie, które utrwalane było na papirusie oraz pismo ludowe używane do korespondencji. Ich wynalazki znalazły praktyczne zastosowanie, np. system irygacyjny, czyli sieć kanałów nawadniających. Zapoczątkowano hutnictwo, zajmowano się tkactwem, wytwarzano papirus, atrament i kosmetyki.

Wiedzę egipską przejęli Grecy, następnie Rzymianie, a potem przekazana została całej Europie.