Religia zajmowała centralne miejsce w życiu politycznym i społecznym starożytnej Achaji. To właśnie dzięki wierzeniom człowiek mógł określić swoje stanowisko wobec otaczającej go rzeczywistości. W Grecji, jak i w starożytnym Rzymie religia i mitologia była podstawą

i trzonem literatury. Świat bogów wypełnia całkowicie i stanowi treść obu eposów Homera - "Iliady" i "Odysei". Wierzenia przyczyniły się do wykształcenia się obyczajów i zwyczajów, były wszechobecne, także w sztuce i nauce. Szczególne znaczenie miała mitologia, która stanowiła główny materiał dla starożytnych dramatopisarzy, jak np. dla Sofoklesa ("Antygona") oraz wpływała na sztuki plastyczne przez przedstawianie na wazach

i malowidłach scen czy postaci mitycznych. Mitologia była też istotnym elementem

i podstawą ceremonii, obrzędów i wróżbiarstwa, w niej mają swój początek święta obchodzone na cześć bohaterów mitycznych.

Najdawniejsza religia opierała się na wierze w nieśmiertelność duszy oraz animizm, czyli pogląd o uduchowieniu wszystkich istot żywych (zwierzęta i rośliny) oraz przedmiotów nieożywionych (kamienie, rzeki, ciała niebieskie).

Na początku Grecy czcili bezosobowe siły nadprzyrodzone, pozbawione osobowości, a nawet nazwy. Kolejną fazą w rozwoju religii greckiej był fetyszyzm, czyli oddawanie czci martwym przedmiotom, które miały posiadać magiczną moc. W pewnym okresie zaczęto czcić bóstwa pod zwierzą postacią (teriomorfizm), symbolizowały one różne siły przyrody, i tak np. byk upostaciawiał niebo, rumak - burzliwe morze, natomiast niedźwiedź symbolizował puszczę.

Z czasem w religii greckiej, a także w sztuce, literaturze i filozofii, zaczęto przedstawiać bóstwa pod postacią ludzi, co nazywamy antropomorfizmem. W eposach Homera każdy

z bogów miał swe indywidualne imię, wygląd, atrybuty oraz ustalony zakres panowania nad ludźmi i światem przyrody.

Bogowie zaczęli być postrzegani jako ludzie ze swoimi przywarami, wadami i zaletami, różnili się od nich tylko tym, że byli nieśmiertelni. Bogowie podlegali emocjom i uczuciom, odczuwali miłość, pożądanie, strach czy ból. Przykładem może tu być fragment "Iliady" Homera, w którym Ares - bóg wojny - został zraniony i wtedy wydał okrzyk bólu, w innym zaś miejscu Afrodyta, żona Hefajstosa, zdradza swego męża z wspomnianym Aresem.

Bogowie decydowali jednak o losach ludzi. Swą wolę i zamysły objawiali przy pomocy znaków, przepowiedni, wróżb czy wyroczni, nigdy jednak nie mogły być one sprzeczne z naturą, gdyż sami wszechpotężni bogowie podlegali Mojrze - bóstwu uniwersalnego prawa, przeznaczenia.

Mojra oznaczała tyle co przeznaczenie, los; uosabiała odwieczny niezmienny porządek świata. Jej postanowienia były niezmienne, nie mogły ich odwrócić ani modły ludzi, ani działania bogów, którzy także jej podlegali i musieli się jej podporządkować. Jej imię pochodzi od greckiego słowa meiromai, co znaczyło " otrzymać w udziale". Mojra oznaczała dolę każdego człowieka, określaną w momencie narodzin; była przeznaczoną dla każdego częścią radości i smutku oraz zasobu życia.

Do około XII wieku p.n.e. w mitologii greckiej mówi się o Kerze jako bogini śmierci indywidualnej lub uosobieniu kresu życia ludzkiego, którą posiadał każdy człowiek. Jednak już u Homera pisał o trzech Kerach albo Mojrach. W religii rzymskiej utożsamiono je natomiast z Parkami.

Mojry to trzy siostry, które regulowały przebieg całego życia ludzkiego: Kloto ("prządka") towarzyszyła narodzinom, przędła nić życia ludzkiego; Lachesis ("los") wyznaczała

i określała długość ludzkiego żywota; Atropos ("nieodwracalna, bezlitosna") była obecna przy śmierci, ucinała nić życia. Mojry powszechnie uważano za córki Zeusa i Temidy, jednak starsza wersja podaje, że są one córkami Nocy. Kiedy przyjmiemy wersję pierwotniejszą, to trzy Mojry zaliczyć możemy do najstarszego pokolenia bogów, a siostry uosabiałyby najbardziej pierwotne i podstawowe siły natury.