1. Ludność antycznego Egiptu wierzyła, że ład i harmonia w świecie uzależniona jest od błogiego nastroju bogów. Trzeba było zatem utrzymywać z nimi poprawne relacje. Stanowiło to jedno z zadań faraona, który, przebywając w świątyni kontaktował się z bogami. Codziennie składał ofiary bóstwu w postaci suto zastawionego stołu, mył i przywdziewał szaty posągowi ukazującemu postać konkretnego boga i znajdującemu się w sanktuarium. W ramach zapłaty za taką służbę bóstwo darowało swemu przybranemu "synowi" radosne życie i łaskawość losu.

2. Ludność antycznego Egiptu nie przykuwała większej uwagi do wytyczania zakresu kompetencji i władzy konkretnych bogów, jak również do szczegółowego ustalania koneksji istniejących pomiędzy nimi. Bóstwa były personami najwyższymi. Zjawili się na Ziemi na długo przed istotami ludzkimi i w ich ręku znajdowała się siła, której żadna istota ludzka ogarnąć i zdobyć nie umiała. Część kanonady bogów przypisaną miała sobie i tylko sobie jakąś konkretną funkcję i uszczegółowione polecenia, z których musiała się wywiązać.

3. Najgłówniejszym bóstwem był protektor słonecznej tarczy -bóg Re (lub Ra). Ozyrys uchodził za opiekuna płodnej natury i panującego w krainie umarłych. Horus, z kolei był bogiem niebios i obrońcą mocy władania faraona. Thota uważano za opiekuna nauki, wynalazcę pisma i rachmistrza, zaś Montu pełnił funkcje boga wojny; Chnum uchodził za twórcę ludzkości, którą to miał skonstruować z gliny i wody.. Izyda jako żona Ozyrysa i matka Horusa, stanowiła personifikację tronu faraona, zaś Hathor - matka Słońca, pani nieba i życia, patronowała szczęściu i miłości.

4. Szeroką kanonadę bogów czczono tylko na skalę lokalną i nie osiągnęli oni rangi powszechnej i ogólnopaństwowej. Podkreślić trzeba, że w XIV w. p.n.e. przeprowadzono w Egipcie próbę ujednolicenia religii i wprowadzenia kultu jedynego boga - Amona. Zaproponowana zmiana nie spotkała się z powszechną aprobatą, niemniej jednak stanowiła interesujący przykład tego, jak Egipcjanie wyobrażali sobie czczone bóstwa. Należałoby także sformułować automatycznie nasuwające się pytanie - czy ludność antycznego Egiptu wierzyła w całą kanonadę bóstw (politeizm), czy może raczej w jednego, ujawniającego się pod różnymi kształtami i ciałami?

5. Bogów prezentowano na ogół w ciele zwierząt albo istot ludzkich z głowami jakiś zwierząt. Boga Re przedstawiano w ciele człowieka, głowę jednak miał sokoła i to właśnie nad nią ujrzeć można było rozświetloną tarczę słoneczną; Horusa z kolei miał ciało człowieka z głową sokoła, już bez tarczy; Thot - głowę ibisa, Chnum - głowa barana; Sobek miał korpus krokodyla, bądź samą głowę tego zwierzęcia. Boskie małżeństwo : Ozyrys i Izyda wyobrażani byli na kształt ciał ludzkich, jednakże odziani byli białe suknie - Ozyrys przywdziewał na skronie koronę Górnego Egiptu. Bóśtwom składano w ofierze zwierzęta, które stanowiły obiekt indywidualnego kultu. Twierdzono, iż przejawiają one cechy i przymioty bogów, takie jak na przykład: siła, zręczność, agresywność, piękno, płodność. Podług owych wyobrażeń, przykładowo:. święty byk Apis istniał jako bóg, jednak w jego mocy i płodności przejawiała się moc i płodność boga - kreatora wszechświata, boga Ptaha.

6. Bóstwom hołdowano i gloryfikowane je za pośrednictwem modlitw, składanych ofiar, organizowania procesji i celebrowania świąt. Antyczna ludność Egiptu sądzili, iż posągi prowadziły tryb życia zbliżony do egzystencji ludzkiej: prezentując sylwetki bogów, stanowiły coś o wiele bardziej istotnego niż zwyczajne wyobrażenia bogów, które unaoczniały. "Oddychającej" rzeźbie przysługiwały te same uprawnienia do identycznych zabiegów, jakie miał do dyspozycji człowiek. Na rzeźbach ryto imię i przymioty prezentowanej persony. Wizerunek miał oddawać stan realny i niezwykłe piękno. Rzeźba anonimowy, nie posiadająca hieroglificznego podpisu, traciła swą siłę - pozostawała zwyczajnym, oszlifowanym kamieniem.

7. Istnotnymi dokonaniami egipskich architektów były świątynie. Wznoszono je podług zasad, które przechowała tradycja. Aleja, wzdłuż której przebiegał, obustronnie, ciąg posągów - sfinksów; wiodła ku wejściu. Usytuowane było ono pomiędzy parą tzw. "pylonów", czyli ogromnych ostrosłupów ze ściętymi wierzchołkami. Dalej, rozbudowana kolumnada otaczała dziedziniec (plac),za nim, z kolei, znajdowała się ogromna sala z dużą ilością ciągów kolumn, u których zwieńczenia znajdowały się głowice w kształcie zwiniętego pąku kwiatu lotosu, bądź też liści palmowych. Następnie, ulokowana była tzw. "Sala Świętej Barki" i w końcu "Miejsce Święte", sanktuarium, do którego wstępować wolno było wyłącznie faraonowi i najwyższym kapłanom. W tym miejscu ulokowany był także posąg czczonego boga..

9. Prężnie postępował rozwój rzeźby i reliefów, które to wykorzystywano przy dekorowaniu świątyń. Sylwetki bogów i faraonów prezentowano w pozycji siedzącej, stojącej, albo też kroczącej, w postawie niezwykle wyprostowanej i dość wyniosłej. Rekonstruując obraz ciała i twarzy, zakazane było unaocznianie ich uwidaczniającego się na zewnątrz, procesu starzenia się, ułomności i niedociągnięć ( jest to tzw. "bezczasowa młodość"), ani też prezentować ich uczuć, nastrojów, emocji.

Urzędników uwieczniano w zbliżonych pozycjach ciała, jednak nie stosowano Barier związanych z "bezczasową młodością"; plebs, z kolei, przedstawiano nie przestrzegając prawie żadnych zasad- na ogół uwieczniano ich w czasie wykonywania przez nich prac fizycznych.

Reliefy stanowiły ozdoby kolumnad, a także oraz ścian budynków świątynnych. Tak jak w przypadku malowideł ściennych, komponowano je dwójkami, umieszczając je na sobie. Postać człowieka prezentowano w taki sposób, by podziwiający rzeźbę, malowidło, miał możliwość ujrzenia jak największej ilości detali: twarz z profilu, oko widziane od frontu, dolny fragment korpusu z boku, tors od frontu, kończyny bokiem.