Święta ku czci boga wina i winnej latorośli Dionizosa obchodzono kilka razy do roku. Małe Dionizje organizowano z okazji otwarcia naczyń z winem. Towarzyszyły im radosne procesje, występy teatralne, śpiewy i tańce. Organizowano konkurs kto najdłużej utrzyma równowagę na bukłaku wypełnionym winem. Dla dziewcząt wieszano huśtawki, zgodnie bowiem z tradycją huśtanie miało uzdrawiać i zapobiegać atakom szału.

Kolejne święta - Lenaja, obchodzono z okazji tłoczenia wina. Najpierw składano ofiary przy świątynie Lenajon w Atenach a następnie rytualnie tłoczono wino i próbowano je. Organizowano pochody, publiczne uczty, wystawiano sztuki teatralne.

Antesteria były świętem kwiatów ale także świętem zmarłych. Pierwszym dniu otwierano beczki z dojrzałym winem a świątynie były zamknięte, by nie dostawały się do nich dusze zmarłych. Dokonywano symbolicznego zaślubienia żony archonta czyli najwyższego urzędnika w Atenach z Dionizosem. W następnym dniu wesoły pochód odprowadzał ją do domu i urządzano konkurs wychylania pucharów z winem. Następnie pochód udawał się do świątyni Dionizosa, gdzie składano wieńce jako ofiary oraz wylewano resztki wina. W trzecim dniu dusze zmarłych zapraszano na uczty do stołów zastawionych garnkami.

W październiku organizowano Oschoforie, które były świętem całej Attyki i łączono je z dożynkami. Atenie z Faleronu składano w ofierze winne grona, które przynosili efebowie.

Najważniejsze były tzw. Wielkie Dionizje, które zostały nawet wprowadzone do urzędowego kalendarza Aten. Święta te miały charakter polityczno-religijny. Trwały sześć dni, pierwszego składano Dionizosowi kozła jako ofiarę przy akompaniamencie chóralnych pieśni - dytyrambów. Posąg Dionizosa przenoszono ze świątyni na Akropolu do gaju Akademosa, cały czas przy chóralnym śpiewie, a po zmroku posąg odnoszono z powrotem do miasta i umieszczano na orchestrze, a więc miejscu przeznaczonym na tańce. Pozostały czas przeznaczony był na konkursy dramatyczne, wystawiano tragedie, komedie i dramat satyrowy, a wyniki ogłaszano ostatniego dnia. Nagradzano autorów utworów, aktorów i całe zespoły.

Z kultem Dionizosa wiążą się w Atenach narodziny teatru. W teatrze znajdowała się okrągła orchestra, gdzie tańczono, a na środku był ołtarz poświęcony Dionizosowi. Na samym początku widzowie siedzieli na ziemi, potem zaczęto ustawiać na stoku wzgórza ławy, tak, by widzowie mieli dobrą widoczność, a ostatecznie siedzenia zaczęto wykuwać w skale.

Pierwszego aktora do tragedii greckiej wprowadził w szóstym wieku p.n.e. Tespis, drugiego- Ajschylos, a trzeciego- Sofokles. Ograniczono dzięki temu partie chóru, a poszerzono dialogi. Aktorzy na początku grali wraz z chórem na orchestrze. Skład rekwizytów oraz garderoba znajdowały się budynku zwanym skene. Frontowa ściana skene służyła jak scenografia dla sztuk. Z czasem wzniesiono przed skene tzw. proskenion czyli właściwą scenę, gdzie występowali aktorzy, natomiast chór pozostał na orchestrze. Eurypides będący jako pierwszy wprowadził do swej sztuki wątek miłosny. Komedie zawierały najczęściej odniesienia do aktualnej sytuacji politycznej.

Pierwszy kamienny teatr powstał w czwartym wieku p.n.e. w Atenach, przeznaczony był na siedemnaście tysięcy widzów, ale w rzeczywistości mieścił prawie dwa razy więcej. Widownia zasiadła na kamiennych siedzeniach. W pierwszym rzędzie widowiska podziwiali dostojnicy, kapłani, jurorzy, posłowie zagraniczni.

O tym, który autor wystawi swoje sztuki decydował głównie archont-eponymos. Wybrany pisarz otrzymywał chór. Zwykle do konkursu dopuszczano trzech komediopisarzy oraz trzech pisarzy wystawiających tzw. tetralogię czyli trzy tragedie i jeden dramat satyrowy. Archont przydzielał tez twórcy choregosa, czyli osobę finansującą przedsięwzięcie a w ten sposób opłacającą swoje zobowiązania wobec państwa. Choregos sponsorował przede wszystkim chór złożony z dwunastu bądź piętnastu osób, utrzymywał go przez cały okres prób, zapewniał muzyków.

Aktor występował w długim jaskrawym chitonie, obuwiu z koturnami, by wydawał się wyższy oraz w masce. Maska zasłaniała twarz oraz tył głowy, zawiązywano ją pod brodą. Kobiece maski malowane były na biało, męskie na ciemno. Miały one otwory na oczy oraz szeroki uśmiech, który miał wzmacniać głos aktora. Nie tylko różniły się maski dla kobiet i mężczyzn, ale także dla poszczególnych zawodów, bogów, herosów. Dopiero w okresie hellenistycznym powstały zawodowe zespoły aktorów.

Bardzo ważnym świętem były Panatenaje ku czci Ateny obchodzone co cztery lata. Świętem ogólnonarodowym uczynił Panatenaje Pizystrat. W pierwszym dniu procesja udawała się do Erechtejonu, gdzie składano Atenie ofiarę w postaci bogato haftowanego peplos, a następnie dokonywano rzezi wołów i odbywano wspólną ucztę. W kolejnych dniach Panatej odbywały się zawody sportowe, muzyczne, recytatorskie. W programie obchodów z czasem znalazł się taniec w zbroi oraz bieg z pochodniami. Po bitwie pod Salaminą wydłużono Panateje o jeden dzień, w którym organizowano wyścigi okrętów ateńskich.

Swoje święto miały też Demeter i Kora, a były to tzw. Wielkie Misteria Eleuzyńskie, które z czasem stały się świętem ogólnopaństwowym. Cechą tych uroczystości była tajemniczość, a żeby można było brać w nich udział trzeba było posiąść pewien stopień wtajemniczenia, stać się tzw. mystami. Elementem obchodów była kąpiel w morzu, procesja nocna do Eleusis, na czele której kroczył kapłan. Po drodze zatrzymywano się i modlono w miejscach związanych z kultem Demeter. Wtajemniczeni mogli brać udział w naczelnych obrzędach odbywających się w świątyni, gdzie przedstawiano sceny mitu o Demeter i Korze.

Bardzo wesołymi były święta ku czci boga Kronosa tzw. Kronia. Obchodzono też tzw. Asklepiaia na cześć Asklepiosa. Celebrowano także święta związane z wydarzeniami politycznymi, jak np. dla uczczenia zwycięstwa pod Maratonem czy Platejami.