Tereny dzisiejszej Polski zamieszkiwane były niegdyś przez liczne słowiańskie plemiona. Plemiona te różniły się od siebie w większym lub mniejszym stopniu, zwłaszcza jeśli chodzi o religię. Inaczej oddawały cześć swoim bogom, których uosabiali w siłach natury i zjawiskach przyrodniczych.  Słowianie początkowo żyli we wspólnocie rodowej, przy czym ród oparty był na wspólnocie krwi, czyli pochodzeniu od jednego, wspólnego przodka. Sam termin słowianie oznacza „ludzie swoi”. Z czasem na pierwsze miejsce pod względem gospodarczym, politycznym i militarnym wysunęło się plemię Polan. Był to efekt w miarę spokojnej egzystencji, w stosunku do pozostałych plemion. Planie nie byli zmuszeni na prowadzenie licznych wojen ze względu na swoje położenia geograficzne. Dzięki temu mogli się rozwijać, aż uzyskali dominującą pozycję. W owych czasach ogromny wpływ na społeczności mieli charyzmatyczni przywódcy, którzy dzięki swoim talentom unifikowali lokalnych mieszkańców i łączyli ziemie. Takim naturalnym przywódcom okazał się książę piastowski Mieszko I, za którego to panowania wykształciły się pierwsze struktury polityczne Polski. Jednak Mieszko I jak wszyscy jego poplecznicy był poganinem co narażało młode państwo na przymusową chrystianizację ze strony Cesarstwa Niemieckiego. Aby tego uniknąć, Książe Polski a wraz z nim cały naród przyjął chrzest (966r.) z rąk duchownych czeskich za niechętnym przyzwoleniem Niemców, którzy posiadali własne plany kolonizacyjne ziem wschodnich. Utworzono wtedy biskupstwo w Poznaniu, a władca Polski zrównany został w prawach z innymi władcami europejskimi. Znaczenie przyjęcia chrztu było ogromne. Chrześcijaństwo stało się ideologią władzy- Książe Polski uprawomocnił swoje panowanie w oczach poddanych, został wszak pomazańcem bożym. Dzięki organizacji kościoła katolickiego możliwa była walka z czynnikami decentralistycznymi, które próbowały przywrócić dawny ład i podzielić państwo na dzielnice. Usprawniono również administrację i zaczęto bić jedną dla całego księstwa monetę. 

Władcy niemieccy nie zrezygnowali ze starań podboju ziem wschodnich. Już w roku 967 Mieszko pokonał w walnej bitwie grafa saskiego Wilhelma, zaś następnie 24 VI 972r. w bitwie pod Cedynią zwyciężył margrabiego Marchii Wschodniej- Hodona i jego sojuszników Wieletów. Mieszko przyłączył do Polski :Pomorze Gdańskie, Pomorze Zachodnie, Śląsk, Małopolskę. Utracił Grody Czerwieńskie na rzecz Rusi Kijowskiej. Historycy potrafią dokładnie określić objętość państwa piastowskiego dzięki dokumentowi „Dagome iudex” (992r.) w którym Mieszko I oddaje swój kraj pod opiekę Stolicy Apostolskiej. Znajdował się w nim szczegółowy opis ziem we władaniu mieszka.

Po zmarłym ojcu władzę przejął Bolesław Chrobry. Był on synem Mieszka i Dobrawy, córki Bolesława Srogiego, księcia czeskiego. Musiał jednak na samym początku przegnać z kraju macochę Odę oraz przyrodnich braci (Mieszka, Świętopełka i Lamberta). Za jego panowania doszło do historycznego zjazdu  Gnieźnie, w którym udział wziął cesarz niemiecki Otton III, który jechał do grobu świętego Wojciech (męczennika chrześcijańskiego). Podczas spotkania cesarz uraczony gościnom i dostojeństwem Bolesława zdjął z głowy diadem i nałożył go na głowę Chrobrego. Był to gest mówiący, że zgadza się on na koronację pierwszego króla Polski. Bolesław otrzymał również włócznię św. Maurycego. Tym samym nastąpiło uznanie Piasta, ze równorzędnego innym władcom europejskim. Utworzono arcybiskupstwo w Gnieźnie, któremu podlegały biskupstwa w Krakowie, Kołobrzegu i Wrocławiu. Bolesław miał zostać panem jednej z czterech części cesarstwa tworzonego przez Ottona III (Sclavinii, Galii, Germanii i Italii). Niestety rychło mniejsze państewka stawiły zdecydowany tym planom, a sam Otton III zmarł w 1002r. prawdopodobnie otruty. Był to koniec dobrych stosunków z Cesarstwem Niemieckim. Wkrótce po śmierci Ottona Bolesław korzystając z zamętu zajmuje w 1002r. Miśnie. Do końca 1005r. przyłączył jeszcze Łużyce i Milsko. W 1003r. wkroczył do Czech. Henryk II zażądał hołdu lennego z tych terenów, na co Bolesław się nie zgodził. Dochodzi do pierwszej wyprawy cesarza na państwo piastowskie. Dociera ona aż pod Poznań. Tam również zawarto rozejm. Łużyce i Milsko wróciło do Niemiec, a Polak musiał zrzec się Czech. Drugi etap wojen z cesarstwem to lata 1007 do 1013. Ten okres kończy układ w Merseburgu, gdzie Bolesław otrzymuje Łużyce i Milsko pod warunkiem złożenia hołdu lennego z tych terenów. Trzeci etap to 1015 do 1018-obrona linii Odry i dwie nieudane wyprawy cesarza. Polsce przyznane zostają Milsko i Łużyce. Bolesław Chrobry prowadził również aktywną politykę wschodnią. W sporze o tron Rusi Kijowskiej wspierał jednego z synów Włodzimierza Wielkiego –Świętopełka. W 1018r. dochodzi do wojny z Rusią w wyniku której Bolesław zdobywa Kijów i przyłącza do Polski Grody Czerwieńskie. Świętopełk okazał się jednak nienajlepszym kandydatem do tronu i szybko utracił władzę.

Do Polski przyłączona została również Słowacja kosztem Węgier. Bolesław w 1025r. ostatecznie zostaje koronowanym królem Polski, jednakże w tym samym roku umiera. Dochodzi do konfliktu dynastycznego, gdyż Bolesław pozostawił kraj swojemu najmłodszemu synowi Mieszkowi II pomijając starszego Bezpryma. Mieszko II nie odziedziczył po ojcu talentu wojskowego. Szybko traci anektowane przez Bolesława tereny (Łużyce, Morawy, Grody Czerwieńskie i Słowacczyznę). Z powodu pogarszającej się sytuacji w kraju Mieszko zostaje wygnany a jego miejsce zajmuje Bezprym. Miał on poparcie możnych, aczkolwiek szybko je utracił w wyniku odesłania cesarzowi insygniów koronacyjnych, co miało oznaczać oddanie królestwa pod władzę cesarza. Mieszko ponownie wrócił do kraju za przyzwoleniem cesarza. Musiał jednak zrzec się utraconych ziem co też uczynił. Gdy w 1034r. Mieszko umiera kryzys pogłębia się. Jego syn Kazimierz wraz z matką muszą uciekać za granicę, a kraj ogarnia chaos. Na niektórych terenach dochodzi do odrzucania chrześcijaństwa i wystąpień przeciwko feudałom. Wielkopolska zostaje złupiona przez króla Czech Brzetysława, który przyłącza Śląsk do swojego kraju. Cesarz postanawia interweniować i organizuje powrót Kazimierza. Nowy król zajął się odbudową Polski (zastał Polskę drewnianą a zostawił murowaną). Ponownie przyłączył Śląsk i zajmowane przez Masława Mazowsze.

Następcą Kazimierza został Bolesław II zwany śmiałym. Jego aktywna polityka zagraniczna doprowadziła do ponownego przyłączenia Grodów Czerwieńskich i zaprzestania płacenia Czechom za Śląsk. Podczas sporu papieża z cesarzem o inwestyturę poparł tego pierwszego dzięki czemu mógł koronować się na króla Polski. Jego twarde panowanie sprawiło, że Polska znowu stała się mocarstwem. Niestety porywczość króla doprowadziła do jego upadku. Zostaje wygnany z kraju po tym jak w 1079r. rozkazuje zamordować biskupa krakowskiego. Władzę przejmuje Władysław Herman- brat Bolesława. Nie koronował się, a ziemię polską podzielił pomiędzy swoich synów. Zbigniew otrzymał Wielkopolskę i Kujawy, a Bolesław Małopolskę, Śląsk i ziemię lubuską.  Dla siebie zachował Mazowsze. Po jego śmierci w 1102r. synowie podzielili się spadkiem ale szybko dochodzi między nimi do konfliktu. Bolesław zajął całą Wielkopolskę i zmusił brata do szukania pomocy u cesarza. Henryk V zażądał od Bolesława hołdu lennego, którego nie otrzymał. Bolesław pokonuje cesarza w wojnie polsko-niemieckiej i zyskuje przydomek „Krzywousty”. Jego nieugięta postawa doprowadziła również do przyłączenia Pomorza Gdańskiego (1116r.) i Zachodniego(1122r.). W 1138r. sporządza słynny testament w którym dzieli kraj pomiędzy synów. Miało to powstrzymać walki między nimi. Niestety w rezultacie doprowadziło do rozbicia dzielnicowego z którego Polska długo nie mogła się udźwignąć. Seniorem z początku został Książe Śląski Władysław, który szybko zostaje wygnany z kraju przez braci. Kolejnym w 1146r. zostaje Bolesław Kędzierzawy, który przegrywa wojnę z Fryderykiem Barbarossą. Kraj Piastów zostaje uzależniony od Cesarstwa Niemieckiego, a Śląsk uzyskują synowie Władysława zwanego teraz Wygnańcem. Kolejny senior, Książe Wielkopolski Mieszko zwany Starym dąży do pełni władzy i jak wszyscy jego poprzednicy zostaje od niej odsunięty. W 1777r. na jego miejsce wchodzi Kazimierz Sprawiedliwy, co było kolejnym naruszeniem statutu Krzywoustego (władzę zwierzchnią miał obejmować najstarszy z rodu). Kolejne spory o tron powstają wraz ze śmiercią Kazimierza, Dochodzi do bitwy pod Mozgawą (1195r.) w której udział bierze Mieszko Stary i Leszek Biały (syn Kazimierza). Wynik jest korzystny dla tego drugiego i on właśnie obejmuje tron.

Polska w XII w. to arena niekończących się zmagań, bitew i wyniszczających najazdów. Trwa spór o Kraków, wojna o Wielkopolskę. Królestwo Bolesława Krzywoustego zostaje dosłownie rozerwane na strzępy. Żadna z dzielnic nie jest w stanie sama się obronić przed wrogiem z zewnątrz , przez co Polska traci na rzecz sąsiadów coraz to więcej terenów. Między władcami dzielnicowymi dochodzi do niekończących się sporów i wzajemnych najazdów. Kraj jest spustoszony. Dopiero w XIV w. za rządów Władysława Łokietka dochodzi do ponownego zjednoczenia i odzyskania dawnej potęgi. Niewątpliwie dynastię Piastowską można nazwać twórcą i obrońcą państwa polskiego. Jednak rozdrobnienie dzielnicowe i wojna domowa kładą Siecieniem na ich wspaniałą historię. Szczęśliwie wydała ona na świat Władysława Łokietka, który bardziej przypominał swoich wielkich przodków, niż jego niedojrzali politycznie poprzednicy. Jego panowanie rozpoczęło nową epokę w historii Polski.