Kazimierz Wielki to niewątpliwie jeden z najwybitniejszych władców Polski. Jego ojciec Władysław Łokietek od małego przygotowywał syna do odpowiedzialnej roli władcy. Matka Kazimierza Jadwiga, księżna wielkopolska wychowywała go surowo i w głębokiej pobożności co nie zawsze było w zgodzie z naturą przyszłego króla.
Przed młodym władcą stało trudne zadanie, kiedy obejmował władzę Polska była państwem słabym, nie liczącym się zbytnio na arenie międzynarodowej i na niskim poziomie gospodarczym.
Jednakże za panowania Kazimierza Wielkiego ta sytuacja uległa gwałtownej przemianie. Król zadbał o rozwój miast i wsi, budowano zamki i twierdze wzdłuż granic, stąd znane powiedzenie iż "zastał Polskę drewnianą, a zostawił murowaną". Przeprowadził reformy finansów i administracji, dbał o rozwój handlu, ustanawiał prawa, wprowadził statuty wiślicki oraz piotrkowski, umocnił wojsko. W Polsce bardzo rozwinął się handel, a dzięki poprawie jakości życia, nastąpił wzrost demograficzny. Król nie zapomniał również o zainwestowaniu w kulturę i rozwój oświaty. Z jego inicjatywy powstał w Krakowie w 1364 roku uniwersytet, który dzisiaj nosi nazwę jagiellońskiego.
Kazimierz poszerzył granice Polski poprzez zajęcie Rusi Halickiej i Włodzimierskiej. Udało mu się opanować również Podole, Czaplinek oraz Wałcz, a także część terenów Mazowsza. Dzięki wyjątkowo zręcznej polityce zagranicznej, układom z Zakonem Krzyżackim i Luksemburgami Polska stała się ważnym państwem na arenie międzynarodowej z którym każdy musiał się liczyć. Niepowodzeniem jednak zakończyły się próby odzyskania Śląska i Pomorza.
Kazimierz zmarł 5 XI. 1370 roku. Spoczywa w Katedrze Krakowskiej na Wawelu. Jego wybitne dokonania, przekształcenie słabego, zacofanego państwa w zamożne mocarstwo zagwarantowało mu w pełni zasłużony przydomek "wielki".
