Mieszko uznawany jest za pierwszego historycznego władcę Polan oraz króla polskiego. Jego władza rozciągała się na obszar Wielkopolski, Kujaw, Mazowsza i części Pomorza. O podporządkowaniu Pomorza Zachodniego zadecydowała bitwa pod Cedynią w 972 roku, w której pokonano margrabiego Odo, a w której zginął brat Mieszka Ścibor. Śląsk znalazł się w obrębie państwa polskiego pod koniec panowania Mieszka.
Państwo polskie było monarchią patrymonialną, w której władza należała do władcy. Wspierała go złożona z dostojników rada monarsza. Wojsko oparte było na pospolitym ruszeniu a organizacja państwa na grodach znajdujących się pod zarządem kasztelana.
Kluczowym wydarzeniem panowania Mieszka I był chrzest Polski. Przyczynił się on do wejścia Polski do grupy chrześcijańskich państw Europy, chronił przed przymusową chrystianizacją a także przyczyniał się do wewnętrznej integracji państwa. W 965 roku Mieszko zawarł sojusz z Czechami i ożenił się z księżniczką czeską Dobrawą, a w 966 roku dokonał chrztu Polski w obrządku łacińskim. Chrzest zdecydowanie wzmocnił pozycję Polski w stosunkach z Niemcami a Mieszko zyskał nawet miano "przyjaciela cesarskiego". Doszło, więc do zbliżenia z Cesarstwem i Czechami, a w Poznaniu utworzono biskupstwo misyjne. Mieszko zmarł w 992 roku, a władzę objął po nim syn - Bolesław Chrobry.
