Nagroda Nobla
Nagroda Nobla to pierwsza międzynarodowa nagroda przyznawana od 1901 roku za wybitne osiągnięcia w dziedzinach fizyki, chemii, medycyny, literatury, a także działań na rzecz pokoju. W skład nagrody wchodzą: medal, osobisty dyplom dla nagradzanej osoby oraz nagroda pieniężna. W 1968 roku została ustanowiona przez Bank Szwedzki nagroda w dziedzinie nauk ekonomicznych, która zadedykowana została pamięci twórcy pozostałych nagród, którym był Alfred Nobel. W początkowym okresie Nagrodą Nobla obdzielonych mogło zostać nawet więcej niż trzech zwycięzców, faktycznie jednak nigdy nie doszło do takiej sytuacji. W 1968 roku wprowadzono poprawki do czwartego paragrafu Statutu Fundacji Nobla, które ograniczyły liczbę zwycięzców do trzech osób. Istniała także wcześniej możliwość wyróżnienia pośmiertnego, lecz tylko w takim wypadku, kiedy nominacji dokonano przez 1 lutym tego roku, w którym nominowany zmarł.
Fundacja Nobla ma swoją siedzibę w Sztokholmie,ufundowaną w 1900 roku. Środki na fundację przeznaczone zostały testamentem zmarłego w 1896 roku szwedzkiego chemika i przemysłowca Alfreda Bernarda Nobla. Ta część jego testamentu, która odnosiła się do fundacji nagrody brzmiała:
"Z całą resztą mego nadającego się do upłynnienia swego majątku należy postąpić w sposób następujący: wykonawcy testamentu mają zainwestować kapitał w godnych zaufania papierach wartościowych, aby stanowił fundusz, od którego odsetki będą corocznie rozdzielane w formie nagród osobom, które w czasie ubiegłego roku uczyniły najwięcej dla dobra ludzkości. Jedna część tych odsetek przypaść powinna osobie, która dokonała najważniejszego odkrycia lub wynalazku na polu fizyki; następna na polu chemii; inna jeszcze - w dziedzinie medycyny lub fizjologii; inna - twórcy najwybitniejszego dzieła literackiego o tendencji idealistycznej; ostatnia wreszcie część dla osoby, która uczyniła najwięcej dla braterstwa między narodami, zniesienia lub zmniejszenia stałych armii i dla organizowania kongresów pokojowych. Nagrody za fizykę i chemię przydzielać będzie Szwedzka Akademia Nauk, za literaturę - Akademia w Sztokholmie, a za obronę pokoju - komitet 5 osobowy wybrany przez Parlament Norweski. Jest moim wyraźnym życzeniem, aby przydzielając nagrody nie brano pod uwagę narodowości kandydatów, aby otrzymał ją ten, kto najbardziej na nią zasłużył, czy będzie Skandynawem, czy nie."
Statuty Nagrody Nobla to każdy dokument jaki przygotowany został przez szwedzkich sędziów przyznających nagrodę, a który mówi o osobach kandydatów do nagrody, osobach zwycięzców i przyczynach takiego a nie innego werdyktu są bardzo pilnie strzeżone przed osobami trzecimi, mimo iż niniejsze dokumenty są najbardziej kompletnym świadectwem osiągnięć naukowych. Dokumenty te pozostają tajne, choć sędziowie wyrazili zgodę na udostępnienie tych dokumentów osobom szczególnym po upływie 60 lat od werdyktu.
Najczęstszym argumentem obrony takiego stanu rzeczy jest chęć uchronienia się jurorów przed naciskiem, jaki mógłby powstać ze strony kandydatów, którym najbardziej zależy na uzyskaniu nagrody. Jurorzy mogą także w tych dokumentach wyrażać się szczero i bezpośrednio, co w wyniku nie utrzymania tajności dokumentów nie byłoby możliwe.
Polacy, którzy otrzymali Nagrodę Nobla
Jak dotąd, Nagrodę Nobla otrzymało sześciu Polaków. Pierwszą polską noblistką była Maria Skłodowska - Curie, która była beneficjentką nagrody dwa razy: po raz pierwszy w 1903 roku (razem z mężem Piotrem Curie i Henrykiem Becqurelem) za badania nad promieniotwórczością i w 1911 roku za badania naukowe dotyczące właściwości fizycznych i chemicznych polonu i radu oraz prace dotyczące wyodrębniania, oczyszczania i pomiaru aktywności pierwiastków radioaktywnych.
Kolejnymi polskimi noblistami byli:
W dziedzinie literatury:
- Henryk Sienkiewicz - Nagroda Literacka - przede wszystkim za "Quo vadis?" - w 1905 r.
- Władysław Stanisław Reymont - Nagroda Literacka za powieść "Chłopi" w 1924 r.
- Czesław Miłosz - Nagroda Literacka za poezję w 1980 r.
- Lech Wałęsa - Pokojowa Nagroda Nobla w 1983 r.
- Wisława Szymborska - Nagroda Literacka za twórczość poetycką w 1996 r.
Nagrody Nobla otrzymało już 763 laureatów
Do tej pory Nagrodę Nobla otrzymało już 763 laureatów, z czego 730 nagrodzonych to mężczyźni, a tylko 33 to kobiety. Nagrody zostały przyznane 746 osobom i 17 organizacjom. Część laureatów była beneficjentami nagrody niejednokrotnie. Rekordzistą jest organizacja Międzynarodowego Czerwonego Krzyża, która 3 razy została uhonorowana Nagrodą Nobla, kolejno w 1917, 1944 i 1963 roku. Dwa razy nagrody te przyznano czterem osobom. Jedynym naukowcem, który dwukrotnie został uhonorowany samodzielnie Nagrodą Nobla, był Linus Pauling, który otrzymał nagrodę w dziedzinie chemii w 1954 roku i Pokojową Nagrodę Nobla w 1962 roku. Reszta dwukrotnych laureatów dzieliła nagrody z innymi badaczami. Do ich grona należą: Maria Skłodowska-Curie (nagroda z dziedziny fizyki w 1903 r. - wraz z Antoine Henri Becquerelem i Piotrem Curie oraz samodzielnie - z dziedziny chemii w 1911 r.), Amerykanin John Bardeen (nagroda z dziedziny fizyki w 1956 r. i 1972 r), Brytyjczyk Frederick Sanger (nagroda z dziedziny chemii, 1958 r. i 1980 r.).
Najmłodszym laureatem nagrody był 25-letni Brytyjczyk William Lawrence Bragg, który otrzymał nagrodę z dziedziny fizyki w 1915 roku wespół ze swym ojcem Williamem Henrym. Najstarszym zaś noblistą był 88-letni Amerykanin Raymond Davis, któremu przyznano nagrodę z dziedziny fizyki w 2002 roku. Nagrody Nobla przyznawano niekiedy małżeństwom, jak to było w przypadku Marii i Piotra Curie, czy ich córki Ireny Joliot-Curie i jej męża Frederica Joliot (otrzymali wspólną nagrodę z chemii w 1935 roku). Innymi małżeństwami, którym przyznano Nagrodę Nobla były: Gerty i Carl Cori w dziedzinie medycyny w 1947 roku oraz Alva Myrdal (Pokojowa Nagroda Nobla w 1982 roku) i Gunnar Myrdal (nagroda z dziedziny ekonomii w 1974 roku).
Jedynymi braćmi-noblistami są do dnia dzisiejszego Jan i Nikolaas Tinbergen. Jan otrzymał nagrodę z dziedziny ekonomii, natomiast Nikolas z dziedziny medycyny.
Dwóch laureatów Nagrody Nobla odmówiło jej przyjęcia. Francuz Jean Paul-Sartre, któremu przyznano Literacką Nagrodę Nobla w 1964 roku, stwierdził, że nie chce wszelkich oficjalnych wyróżnień, natomiast pochodzący z Wietnamu Luc Duc Tho, któremu przyznano Pokojową Nagrodę Nobla w 1973 roku, tłumaczył, że powodem nie przyjęcia przez niego nagrody był trwający konflikt wietnamski.
Zdarzało się, że władze nie dawały pozwolenia na odbiór Nagrody Nobla. Tak było w przypadku 4 laureatów. Należeli do nich Richard Kuhn (nagroda w dziedzinie chemii w 1938 roku), Adolf Butenandt (nagroda w dziedzinie chemii w 1939 roku), Gerhard Domagk (nagroda w dziedzinie medycyny w 1939 roku) oraz Borys Pasternak (nagroda literacka w 1958 roku). Pierwsi trzej nie mogli odebrać nagród, ponieważ dostali zakaz odbioru od Adolfa Hitlera. Co prawda każdy z tych niemieckich uczonych otrzymał w czasie późniejszym dyplom i medal, ale nie było to już wsparte nagrodą finansową. Natomiast Borys Pasternak musiał zrzec się Nagrody Nobla, gdyż został do tego przymuszony przez władze Związku Radzieckiego.
Pokojowa Nagroda Nobla
Alfred Nobel (1833-1896) był szwedzkim magnatem przemysłowym, wynalazcą dynamitu i fundatorem Pokojowej Nagrody Nobla. Gdy umierał był jednym z najzamożniejszych ludzi świata, a w jego posiadaniu było prawie sto fabryk. Nobel, będąc człowiekiem bezdzietnym i samotnym, spisał testament, który nakazywał sprzedaż jego majątku i ulokowanie funduszy ze sprzedaży w funduszu powierniczym. Każdego roku dochody z fundacji miały być podzielone między "tych, którzy w minionym roku działali na rzecz najwyższego dobra ludzkości". Nagrody Nobla w dziedzinie literatury, fizyki, chemii i medycyny miały być przyznawane przez szwedzkie instytucje, natomiast Pokojową NagrodęNobla miał przyznawać komitet wybrany przez Storting - czyli norweskie zgromadzenie narodowe.
Nobel wybrał Storting do przyznawania Pokojowej Nagrody Nobla ze względu na istniejącą w jego czasach unię między Szwecją i Norwegię oraz ze względu na fakt, że Storting swoją politykę popierał nowoczesne idee pokojowe, do których należały koncepcje rozbrojenia i arbitralnego rozsądzania konfliktów pomiędzy państwami. Storting przyjął warunki zawarte w testamencie Alfreda Nobla i szybko zajął się realizacją jego ostatniej woli. Pierwsza nominacja pięciu niezależnych członków Norweskiego Komitetu Nobla miała miejsce w 1897 roku, a w cztery lata później wybrano pierwszych laureatów Pokojowej Nagrody Nobla, którymi zostali Szwajcar Henri Dunant - założyciel organizacji Międzynarodowego Czerwonego Krzyża oraz działający na rzecz pokoju Frencuz Frédéric Passy.
Organizacja działalności Norweskiego Komitetu Nobla
Pięciu członków Norweskiego Komitetu Nobla jest wyznaczanych przez Storting, jednak działają oni niezależnie, bez żadnych wpływów z zewnątrz. Najczęściej w skład komitetu wchodzą byli parlamentarzyści lub też ludzie, którzy, kiedyś pełnili ważną rolę i cieszą się dużym szacunkiem społeczeństwa.
Norweski Instytut Nobla powołano do życia w 1904 roku. Jest on kierowany przez dyrektora, który jest jednocześnie sekretarzem Komitetu Nobla. Główne zadanie Instytutu polega na zbieraniu informacji na temat osób nominowanych do Pokojowej Nagrody Nobla, dzięki czemu Komitet może dokonać rzetelnej oceny kandydatów i wybrać spośród nich tego, który na nagrodę zasługuje najbardziej.
Co roku propozycje kandydatur do Nagrody można składać do dnia 1 lutego, jednakże trzeba zaznaczyć, że tylko wąska grupa osób może przedkładać nominacje. Natychmiast po zakończeniu przyjęcia kandydatur następuje zebranie Komitetu Nobla, na którym sporządza się listę kandydatów, którzy mogą być nominowani, gdyż spełniają odpowiednie warunki. Później doradcy Komitetu oraz niezależni eksperci zbierają dodatkowe informacje na temat osób nominowanych i przedkładają raporty Komitetowi, który poddaje je szczegółowemu badaniu. Raporty te są podstawą dla kolejnych debat i decyzji Komitetu.
Nazwisko zwycięzcy jest oznajmiane w połowie października. Pokojową Nagrodą Nobla może zostać uhonorowana indywidualna osoba bądź też organizacja działająca na rzecz pokoju. Beneficjentami nagrody może być maksymalnie 3 osoby jednocześnie, muszą one jednak być związane z tą samą dziedziną działalności. Ceremonia wręczenia Nagrody ma miejsce w Ratuszu stolicy Norwegii - Oslo, w rocznicę śmierci Alfreda Nobla, czyli 10 grudnia. Laureat nagrody oprócz dyplomu i złotego medalu otrzymuje pokaźną nagrodę finansową, która w 2004 roku wynosiła 10 milionów koron szwedzkich.
Pokojowa Nagroda Nobla jest wyjątkową nagrodą i najbardziej prestiżową nie tylko spośród Nagród Nobla, lecz także innych nagród przyznawanych na świecie za działania związane z zapobieganiem konfliktom i utrzymaniem pokoju.
Nadzwyczajna pozycja Pokojowej Nagrody Nobla wynika z kilku przyczyn. Nie tylko przynosi ona beneficjentowi dużą korzyść pieniężną, lecz co ważniejsze przynosi wielkiego splendoru. Jako nagroda wchodząca w skład Nagród Nobla cieszy się międzynarodowym uznaniem. Decyzje Norweskiego Komitetu Nobla są odbiciem liberalnych wartości Zachodu, a tylko kilka z tych decyzji odbiło się w sposób negatywny na wizerunku tej Nagrody. Co więcej Komitet zajmuje elastyczne stanowisko wobec idei pokojowych, interpretując ostatnią wolę fundatora nagrody w dość szerokiej perspektywie. W ostatnich latach Komitet coraz bardziej zapewniał, że Pokojowa Nagroda Nobla ma charakter ogólnoświatowy i starał się, żeby każda strona jakiegokolwiek konfliktu podjęła wysiłek na rzecz ustanowienia pokoju.
Laureaci Pokojowej Nagrody Nobla:
2005
Międzynarodowa Agencja Energii Atomowej
i kierujący nią Mohamed El Baradei (Egipt)
2004
Wangari Maathai, kenijska działaczka ekologiczna
2003
Shirin Ebadi (Iran), aktywistka na rzecz demokracji i poszanowania praw człowieka
2002
Jimmi Carter - były prezydent Stanów Zjednoczonych Ameryki Północnej
2001
ONZi sekretarz generalny ONZ Kofi Annan (Ghana)
2000
Kim Dae Jung (Korea Południowa) aktywista na rzecz demokracji i praw człowieka, a szczególnie pokoju i pojednania z Koreą Północną
1999
Lekarze Bez Granic, Bruksela
1998
John Hume - (Wielka Brytania) i David Trimble (Wielka Brytania) za próby znalezienia pokojowego rozwiązania sporu w Irlandii Północnej
1997
International Campaign to Ban Landmines(ICBL) i Jody Williams (USA) za starania na rzecz zakazu stosowania i eliminacji min przeciwpiechotnych
1996
Carlos Felipe Ximenes Belo (Timor Wschodni) i Jose Ramos-Horta (Timor Wschodni) za starania na rzecz bezstronnego i pokojowego rozwiązania konfliktu w Timorze Wschodnim
1995
Joseph Rotblat (Wielka Brytania) i Pugwash Conferences on Science and World Affairs, za próby mające na celu ograniczenie zbrojeń jądrowych
1994
Jaser Arafat (Palestyna), Shimon Peres (Izrael) i Yitzhak Rabin (Izrael)
1993
Nelson Mandela (Republika Południowej Afryki) i Frederik Willem De Klerk (Republika Południowej Afryki)
1992
Rigoberta Menchu Tum (Gwatemala), za działalność na rzecz praw człowieka, zwłaszcza wśród ludności tubylczej
1991
Aung San Suu Kyi (Birma) - lider opozycji i aktywistka praw człowieka
1990
Michaił Gorbaczow (ZSRR) za starania mające zakończyć "Zimną Wojnę"
1989
Tenzin Gyatso - XIV Dalajlama (Tybet)
1988
Siły Pokojowe ONZ, Nowy Jork
1987
Oscar Arias Sanchez (Kostaryka) za inicjację negocjacji pokojowych w Ameryce Środkowej
1986
Elie Wiesel (USA)
1985
International Physicians for the Prevention of Nuclear War, Boston
1984
Biskup Desmond Mpilo Tutu (Republika Południowej Afryki) za działania mające na celu usunięcie apartheidu
1983
Lech Wałęsa (Polska) - lider "Solidarności" i orędownik praw człowieka
1982
Alva Myrdal (Szwecja) i Alfonso García (Meksyk) - delegaci do Rozbrojeniowego Zgromadzenia Ogólnego ONZ
1981
Urząd Wysokiego Komisarza Narodów Zjednoczonych ds. Uchodźców (UNHCR), ONZ
1980
Adolfo Perez Esquivel (Argentyna), za starania na rzecz praw człowieka
1979
Matka Teresa (Indie)
1978
Mohamed Anwar Al-Sadat (Egipt) i Menachem Begin (Izrael) za pokój między Egiptem a Izraelem
1977
Amnesty International, Londyn
1976
Betty Williams i Mairead Corrigan - twórczynie Northern Ireland Peace Movement (przemianowanego w późniejszym okresie na Community of Peace People)
1975
Andriej Sacharow (ZSRR) za działania na rzecz praw człowieka
1974
Séan Mac Bride (Irlandia) - przewodniczący International Peace Bureau i Komisji ds. NamibiiONZ
Eisaku Sato (Japonia), premier
1973
Henry A. Kissinger (USA) i LeDuc Tho (Wietnam, nie przyjął nagrody) za pokój z Wietnamem
1972
nie przyznano
1971
Willy Brandt (RFN), za Ostpolitik (politykę wschodnią Niemieckiej Republiki Federalnej), zmieniającą postawę RFN wobec krajów Europy Wschodniej i ZSRR
1970
Norman Borlaug (USA), za badania w International Maize i Wheat Improvement Center
1969
Międzynarodowa Organizacja Pracy (MOP = ang. ILO), Genewa
1968
René Cassin (Francja) - przewodniczący Europejskiego Trybunału Praw Człowieka
1966-1967
nie przyznano
1965
United Nation's Children's Fund (UNICEF)
1964
Martin Luther King (Stany Zjednoczone) - pastor, orędownik praw obywatelskich i praw ludności murzyńskiej w USA
1963
Międzynarodowy Komitet Czerwonego Krzyża
Liga Stowarzyszeń Czerwonego Krzyża, Genewa
1962
Linus Carl Pauling (USA) za akcję przeciw próbom z bronią nuklearną
1961
Dag Hjalmar Agne Carl Hammarskjöld (Szwecja) - sekretarz generalny ONZ (nagroda przyznana pośmiertnie)
1960
Albert John Lutuli (Republika Południowej Afryki) - prezes ANC (African National Congress - Afrykańskiego Kongresu Narodowego)
1959
Philip J. Noel-Baker (Wielka Brytania), za jego wysiłki na rzecz międzynarodowego pokoju i międzypaństwowej współpracy
1958
George Henri Pire (Belgia), przewodniczący l'Europe du Coeur au Service du Monde(organizacji pomocy dla uchodźców)
1957
Lester Bowles Pearson (Kanada), przewodniczący siódmej sesji Zgromadzenia Ogólnego ONZ
1955-1956
nie przyznano
1954
Urząd Wysokiego Komisarza Narodów Zjednoczonych ds. Uchodźców (UNHCR), ONZ
1953
George Catlett Marshall (USA) za Plan Marshalla (plan pomocy ekonomicznej dla powojennej Europy)
1952
Albert Schweitzer (Francja) za fundację Lambarene Hospital w Gabonie
1951
Léon Jouhaux (Francja) - przewodniczący International Committee European Council, vice-przewodniczący Międzynarodowej Federacji Związków Zawodowych, vice-przewodniczący Światowej Federacji Związków Zawodowych, członek ILO Council, delegat w ONZ
1950
Ralph Bunche za pośredniczenie w sporze w Palestynie (1948)
1949
Lord John Boyd Orr of Brechin (Wielka Brytania), dyrektor General Food and Agricultural Organization, przewodniczący Międzynarodowej Rady Pokoju, przewodniczący World Union of Peace Organizations
1948
nie przyznano
1947
The Friends Service Council (Wielka Brytania) i The American Friends Service Committee (USA), w imieniu Religious Society of Friends, znani także jako Kwakrzy
1946
Emily Greene Balch (USA), honorowa międzynarodowa przewodnicząca Women's International League for Peace and Freedom
John Raleigh Mott (USA), przewodniczący International Missionary Council i przewodniczący World Alliance of Young Men's Christian Associations
1945
Cordell Hull (USA) dla współfundatora Organizacji Narodów Zjednoczonych
1944
Międzynarodowy Komitet Czerwonego Krzyża (przyznano wstecznie w 1945)
1939-1943
nie przyznano
1938
Międzynarodowe Nansenowskie Biuro do Spraw Uchodźców, Genewa
1937
Viscount Cecil of Chelwood (Lord Edgar Algernon Robert Gascoyne Cecil), założyciel i przewodniczący International Peace Campaign
1936
Carlos Saavedra Lamas (Argentyna), przewodniczący Ligi Narodów i pośrednik w sporze pomiędzy Paragwajem i Boliwią
1935
Carl Von Ossietzky (Dania), dziennikarz propagujący pacyfizm
1934
Arthur Henderson (Wielka Brytania), przewodniczącyKonferencji Rozbrojeniowej Ligi Narodów
1933
Sir Norman Angell (Ralph Lane) (Wielka Brytania), pisarz, członek Komitetu Wykonawczego Ligi Narodów i National Peace Council
1932
nie przyznano
1931
Jane Addams (USA), międzynarodowa przewodnicząca Women's International League for Peace and Freedom
Nicholas Murray Butler (USA) za szerzenie Paktu Brianda-Kelloga
1930
Arcybiskup Lars Olof Nathan Söderblom (Szwecja) - przywódca ruchu ekumenicznego
1929
Frank Billings Kellogg (USA) za Pakt Brianda-Kelloga
1928
nie przyznano
1927
Ferdinand Buisson (Francja), twórca i przewodniczący Ligi Praw Człowieka
Ludwig Quidde (Dania), był delegatem na wielu konferencji pokojowych
1926
Artistide Briand (Francja) za traktat w Locarno i Pakt Brianda-Kelloga
Gustav Stresemann (Dania) za traktat w Locarno
1925
Sir Austen Chamberlain (Wielka Brytania) za traktat w Locarno
Charles Gates Dawes (USA), przewodniczący Sojuszniczej Komisji Reparacyjnej i twórca Planu Dawesa
1923-1924
nie przyznano
1922
Fridtjof Nansen (Norwegia), norweski delegat w Lidze Narodów, twórca paszportu nansenowskiego dla uchodźców
1921
Karl Hjalmar Branting (Szwecja), premier, szwedzki delegat w Radzie Ligi Narodów
Christian Lous Lange (Norwegia), sekretarz generalny Unii Międzyparlamentarnej
1920
Léon Victor Auguste Bourgeois, przewodniczący Rady Ligi Narodów
1919
Thomas Woodrow Wilson (USA) za założenie Ligi Narodów
1918
nie przyznano
1917
Międzynarodowy Czerwony Krzyż, Genewa
1914-1916
nie przyznano
1913
Henri La Fontaine (Belgia) - przewodniczący Międzynarodowego Stałego Biura Pokoju
1912
Elihu Root (USA), za jego pomysły i działania w różnych porozumieniach rozjemczych
1911
Tobias Michael Carel Asser (Holandia), twórca International Conferences of Private Law w Hadze
Alfred Hermann Fried (Austria), założyciel Die Waffen Nieder
1910
Międzynarodowe Stałe Biuro Pokoju, (Berno)
1909
Auguste Marie Francois Beernaert (Belgia), członek Międzynarodowego Trybunału Arbitrażowego
Paul Henribenjamin Balluet D'estournelles De Constant, Baron De Constant De Rebecque (Francja), twórca i prezes francuskiej grupy parlamentarnej arbitrażu międzynarodowego
1908
Klas Pontus Arnoldson (Szwecja), twórca Szwedzkiej Ligii Pokojowej i Arbitrażowej
Fredrik Bajer (Dania), honorowy przewodniczący Międzynarodowego Stałego Biura Pokoju
1907
Ernesto Teodoro Moneta (Włochy), przewodniczący Lombard League of Peace. Louis Renault (Francja), profesor prawa międzynarodowego
1906
Theodore Roosevelt (USA), prezydent USA, za sporządzenie traktatu pokojowego w konflikcie rosyjsko-japońskim
1905
Baronowa Bertha Sophie Felicita Von Suttner, hrabinaKinsky von Chinic i Tettau(Austria), pisarka, honorowa przewodnicząca Międzynarodowego Stałego Biura Pokoju
1904
Instytut Prawa Międzynarodowego (Gent, Belgia)
1903
Sir William Randal Cremer (Wielka Brytania), sekretarz International Arbitration League (Międzynarodowej Ligi Arbitrażowej)
1902
Élie Ducommun (Szwajcaria) i Charles Albert Gobat, honorowi sekretarze Międzynarodowego Stałego Biura Pokoju w Bernie
1901
Jean Henri Dunant (Szwajcaria), twórca Czerwonego Krzyża i pomysłodawca Konwencji Genewskiej
Frédéric Passy (Francja), twórca i przewodniczący Societe Francaise pour l'arbitrage entre nations
