ruch społeczno-polityczny potępiający wojnę, występujący w obronie pokoju. W literaturze pojawił się po I wojnie światowej. Powstawały wtedy utwory, głównie powieści, ukazujące wojnę w całym jej okrucieństwie i bezsensowności, często w sposób jaskrawo naturalistyczny. Należą do nich utwory: A. Zweiga Wielka wojna białych ludzi, E. M. Remarque'a Na Zachodzie bez zmian, w Polsce J. Wittlina Sól ziemi. Tendencje pacyfistyczne są widoczne też w wierszu J. Tuwima Do prostego człowieka.
