Świtezianka - biografia autora
Adam Mickiewicz urodził się w 1798 r., zmarł w 1855 r. Był poetą, publicystą i tłumaczem, pracował także jako nauczyciel akademicki. Podczas swojego życia, pełnił funkcje organizatora i dowódcy wojskowego. Zajmował się również filozofią i mistyką.
Adam Mickiewicz urodził się w Nowogródku lub w Zaosiu pod Nowogródkiem. Pochodził z drobnej szlachty. Był synem adwokata sądowego – Mikołaja oraz Barbary z Majewskich. W 1815 r. rozpoczął czteroletnie studia na Uniwersytecie Wileńskim. Z tego okresu, pochodzą pierwsze próby literackie poety: przekłady Voltaire'a, Kartofla, Warcaby oraz Zima miejska. W 1817 r. Mickiewicz zakłada z przyjaciółmi Towarzystwo Filomatów służące samokształceniu i samopomocy koleżeńskiej, które stało się środowiskiem intelektualnym i literackim okresu przełomu oświeceniowo-romantycznego.
W 1819 r. poeta rozpoczął pracę nauczycielską w Kownie. Uczył literatury, historii i prawa.
W 1820 roku umiera jego matka i wkrótce powstaje Oda do młodości i rozpoczynają się prace Mickiewicza nad II częścią Dziadów. W kolejnym roku powstaje pierwszy tomik poezji Ballady i romanse. Drugi tom (zawierający poemat Grażyna oraz II i IV cz. Dziadów) został wydany rok później. W tym czasie, Mickiewicz przeżywa swoją pierwszą – nieszczęśliwą – miłość do Maryli Wereszczakówny, poślubionej wkrótce przez hrabiego Wawrzyńca Puttkamera.
W listopadzie 1823 r. poeta zostaje aresztowany za działalność w Stowarzyszeniu Filomatów. Za udział w tajnych organizacjach, zostaje skazany na zesłanie w głąb Rosji, gdzie ma uczyć. W 1824 r. opuszcza Litwę. Przebywa w Petersburgu, Odessie, Moskwie oraz na Krymie. Poznaje m.in. Aleksandra Puszkina i rosyjską elitę literacką. Związał się tam również środowiskiem przyszłych dekabrystów. W 1825 r. odbywa wycieczkę na Krym, opisując ją w Sonetach odeskich i Sonetach krymskich wydanych rok później. W 1828 r. zostaje wydany Konrad Wallenrod.
W 1829 r. pisarz otrzymuje zezwolenie na opuszczenie Rosji i odbywa podróż po Europie Zachodniej, po krajach, takich jak: Niemcy, Szwajcaria, Włochy. W Rzymie poeta dowiaduje się o wybuchu powstania listopadowego. Podejmuje wtedy nieudane próby przedostania się do Wielkopolski.
Po upadku powstania, Mickiewicz przebywa przez jakiś czas w Dreźnie, gdzie powstaje III część Dziadów, po czym wraca do Paryża i rozpoczyna pisanie Pana Tadeusza, który ukazuje się w 1834 r. W tym samym roku poeta bierze ślub z Celiną Szymanowską. Z ich związku, rodzą się dwie córki i czterech synów. Po ślubie, Mickiewicz rozpoczyna pracę publicysty i wykładowcy. Zostaje on profesorem literatury łacińskiej na akademii w Lozannie i wykładowcą literatury słowiańskiej w College de France.
W 1839 r. rozpoczyna pracę w Lozannie i w tym okresie powstają słynne liryki lozańskie. W latach 1840-1844 Mickiewicz obejmuje profesurę literatury słowiańskiej w College de France. W 1841r. po raz pierwszy spotyka podającego się za proroka Andrzeja Towiańskiego mistyka, twórcy tzw. polskiego mesjanizmu i wraz z nim zakłada Koło Sprawy Bożej. W 1844 r. zostaje zawieszony w czynnościach profesora właśnie za głoszenie towianizmu. Po dwóch latach jednak zrywa z Towiańskim.
Po wybuchu Wiosny Ludów, poeta udaje się do Włoch, gdzie tworzy tzw. legion polski. W 1852 r. otrzymuje pracę w Bibliotece Arsenału w Paryżu. W 1855 r. umiera jego żona, która wcześniej już zapadła na chorobę psychiczną. Mickiewicz wyjeżdża do Turcji w celu wsparcia twórców polskich oddziałów tworzonych po wybuchu wojny krymskiej. 26 listopada 1855 r. poeta umiera pod Konstantynopolem, prawdopodobnie na cholerę. Prawie pół wieku później jego prochy zostają przeniesione z Montmorency na Wawel.
