Chłopi t. 1

Streszczenie krótkie

Akcja powieści rozpoczyna się w porze wykopków. Najbogatszy gospodarz we wsi, Maciej Boryna, zamierza się ożenić, mimo, iż jego dzieci domagają się rozdzielenia między nich ziemi. Decyduje się starać o rękę najpiękniejszej panny w Lipcach - Jagny Paczesiówny, córki Dominikowej.

Obejrzyj za darmo ekranizację tej lektury w Polsat Go >>

Jagna bezwolnie godzi się na ślub z Boryną, ponieważ we wszystkim słucha matki. Córka Dominikowej wyróżnia się spośród wiejskich dziewcząt wrażliwością, spojrzeniem na świat. Antek Boryna, syn Macieja, buntuje się jednak przeciw temu małżeństwu - Jagna jest jego kochanką. Nie wyobraża sobie, że będą mieszkali pod jednym dachem. Ostatecznie, po jednej z awantur, Antek i jego żona Hanka z dzieckiem opuszczają zagrodę Borynów.

Odbywa się jarmark w Tymowie, po którym Boryna wraca wraz z Dominikową i stara się dać do zrozumienia, że ma zamiar starać się o Jagnę. Otrzymując ciche przyzwolenie, wysyła swatów. Jego oświadczyny zostają przyjęte, zwłaszcza, że zostały poparte zapisem ziemi dla Jagny. Pod koniec jesieni odbywa się wspaniałe wesele. Kiedy w chacie Dominikowej trwa huczna zabawa, w stodole u Borynów umiera ich wierny parobek, stary Kuba, postrzelony przez leśniczego, kiedy kłusował w lesie. Nie mogąc znieść bólu toczonej gangreną nogi, odcina ją sobie siekierą.

Plan wydarzeń

1. Agata wyrusza do miasta żebrać.
2. Na polu Borynów trwają wykopki. Józka przynosi wiadomość, że padła jedna z krów. Hanka - żona Antka - wraca z nią do domu.
3. Gniew gospodarza - Boryna zarzuca Hance, że źle się opiekowała gospodarstwem. W rozmowie z wójtem chętnie słucha o możliwości ponownego ożenku.
4. Boryna udaje się do Tymowa (ma sprawę o uznanie ojcostwa). Wraca z Dominikową - matką Jagny, wzajemnie próbują się wybadać na temat ewentualnych zaręczyn Macieja z Jagną.
5. Niedziela: Kuba (parobek Borynów) zanosi księdzu upolowane kuropatwy. Żyd Jankiel oferuje mu pieniądze z zamian za regularne dostarczanie dziczyzny.
6. Odbywa się jarmark w Tymowie, Boryna kupuje Jagnie prezenty - pierwsze oficjalne oznaki matrymonialnych zamiarów.
7. Antek spotyka Jagnę - czują wzajemne pożądanie. Ambroży rozmawia z Dominikową o zaręczynach jej córki z Boryną. Jagna powierza decyzję matce, która ze względu na wysoki zapis na rzecz Jagny zgadza się na ślub.
8. Do Jagny zaleca się Mateusz, spotkanie przerywa Dominikowa. Jagna idzie do Borynów. Wieczorem do domu odprowadza ją Antek.
9. Oficjalne zaręczyny Jagny z Boryną. Wiadomość o tym, że dziedzic sprzedał las częściowo należący do lipczan.
10. Boryna zapisuje Jagnie dużą część ziemi. Cała rodzina jest oburzona. Dochodzi do bójki między Maciejem i Antkiem. Młodzi Borynowie opuszczają dom ojca. Kuba zostaje ranny w lesie.
11. W chacie Dominikowej odbywa się wesele Jagny i Boryny. Kuba umiera.

Charakterystyka bohaterów

Maciej Boryna - 58-letni mężczyzna, najbogatszy gospodarz w Lipcach, cieszy się w gromadzie wielkim autorytetem, wraz z wójtem i księdzem często podejmuje ważne dla wsi decyzje. Wciąż wiedzie prym w gospodarstwie, choć ma dorosłego syna, Antka, i dorastającą córkę, Józkę. Czuje się jeszcze młodo, dlatego zamierza się ożenić, w końcu wybiera Jagnę - najpiękniejszą dziewczynę w Lipcach. Jest pewny siebie, uparty, sam podejmuje wszystkie decyzje dotyczące gospodarstwa i rodziny. Podobnie jak dla innych chłopów, tak i dla Boryny największą wartość ma ziemia, ona daje mu pozycję w Lipcach, żywi całą rodzinę. Boryna darzy ziemię uwielbieniem, niemal fizyczną miłością, wyrazem tych uczuć jest scena jego śmierci. Boryna umiera wiosną, kiedy ziemia budzi się do życia. Przed śmiercią podnosi się z łóżka, idzie na pole i dokonuje symbolicznego siewu. Słyszy wołanie przyrody, która chce go zatrzymać przy sobie.

Dla Boryny podstawą oceny człowieka jest jego pracowitość. Właśnie dlatego tak radykalnie zmienia swój stosunek do Hanki, kiedy ta przyjmuje na siebie obowiązki wzorowej gospodyni, natomiast źle traktuje syna, Antka, który nie troszczy się o gospodarstwo.

Boryna to mądry, doświadczony, znający życie człowiek. Jest odważny, konsekwentny, uparty, bywa porywczy. Dba o swój majątek, nie interesuje go własność sąsiadów. Boryna nie jest nieomylny. Zapisuje Jagnie dużą część pola, nie licząc się z własnymi dziećmi. Ujawnia się przy tym silny biologizm tej postaci - Boryna patrzy na Jagnę nie jak na kobietę godną uwielbienia, delikatną, ale jak na potencjalną matkę, podziwia jej siłę, krzepkość, urodę, uważa, że będzie z niej dobra gospodyni.

Antek Boryna - syn Macieja, mężczyzna w sile wieku, ojciec rodziny, nie jest dobrym mężem ani ojcem. Traktuje Hankę jak jeszcze jedną osobę do pracy w polu, nie szanuje jej tym bardziej, że pochodzi ona z ubogiej rodziny i nie wniosła posagu w postaci pola.

Również w życiu tej postaci nadrzędną rolę odgrywa natura, biologia. Nie kocha, raczej pożąda Jagny. Chociaż stać go i na rycerskie gesty wobec niej - wdaje się w bójkę z Mateuszem, ponieważ ten źle się o Jagnie wyraża. Nawet kiedy zostaje ona żoną Macieja, Antek nie rezygnuje. Jest wytrwały i uparty. Spodziewa się zająć po ojcu miejsce najbogatszego gospodarza we wsi. Traktuje Macieja jak rywala nie tylko w związku z Jagną, ale także jako przywódcę gromady. Antek również chce decydować, potrafi być rozważny i opanowany. Nie cieszy się jednak we wsi takim autorytetem jak ojciec, a po historii z Jagną bywa otwarcie potępiany. Antek niewątpliwie kocha ojca, łączą go z nim więzy krwi, które w ekstremalnych sytuacjach, np.: walka o las, dają o sobie znać. Wówczas Antek jest gotów ryzykować życiem, aby uratować ojca.

W trakcie trwania akcji powieści bohater zmienia swój stosunek do żony. Na skutek jego niewierności Hanka przejmuje rolę głowy rodziny, budzi się w niej zupełnie inna kobieta. Antek jest początkowo zdziwiony, później uznaje jej wartość, imponuje mu mądrość i pracowitość Hanki.

Antek jest bardzo mocno związany z gromadą. Okazuje się, że nawet związek z Jagną jest mniej ważny niż akceptacja mieszkańców Lipiec, dlatego ostatecznie nawet Antek potępia Jagnę, a jego słowa “Z gromadą żyję, to i z gromadą trzymam” można traktować jako wyrzeczenie się własnych, indywidualnych pragnień w imię woli większości.

Jagna - córka Dominikowej, postać wyróżniająca się na tle społeczności, dziwna i zagadkowa. Jest niepospolicie wrażliwa, absolutnie podporządkowana naturze, żyje w zgodzie z rytmem przyrody. Siłą nadrzędną w jej życiu jest popęd płciowy. Natura hojnie ją obdarzyła urodą, jest bardzo kobieca, wzbudza pożądanie we wszystkich mężczyznach mieszkających w Lipcach. Jagna nie jest w stanie oprzeć się sile własnej biologii i fizjologii. Cieszy się złą sławą i jest główną bohaterką plotek. Jest jednocześnie ambitna i pewna siebie, nie zwraca uwagi na ludzkie oceny, kiedy trzeba, potrafi ostro i dosadnie odpowiedzieć. Dobrze sobie radzi w kontaktach z mężczyznami, których ocenia jako potencjalnych partnerów. Trzeba jednak przyznać, że przynajmniej większość jej związków wynika nie tylko z fascynacji fizycznej, ale i zaangażowania emocjonalnego. Tak jest w wypadku Antka, a także Jasia, syna organisty.

Jagna jest artystką, jej zdolności ujawniają się zwłaszcza podczas świąt, kiedy wykonuje oryginalne ozdoby. Cechuje ją także typowo młodopolski sposób patrzenia na świat, przyrodę, głęboko odczuwa nastrój, zmiany w naturze, natychmiast wpływają one na psychikę Jagny.

Bohaterka żyje we własnym świecie, samotna i nie rozumiana, tęskni za czymś dalekim, niewiadomym, nie znajduje swojego miejsca w społeczności, odrzuca życie w gromadzie - w tym sensie jest bohaterką młodopolską.

Jagna jest absolutnie podporządkowana matce. Zostawia jej wolną rękę podczas podejmowania decyzji, nawet tak ważnych, jak małżeństwo. Bohaterka jest zupełnie bezwolna, pozwala sobą manipulować. Bierze ślub z Maciejem, choć pociąga ją jego syn, Antek. To staje się powodem głębokich rozterek wewnętrznych i cierpienia. Jagna ma swoją własną moralność, zgodnie z którą wiąże się z tym mężczyzną, do którego czuje naturalną skłonność (zgodnie z młodopolskim przekonaniem na temat związków międzyludzkich). Cierpi nie z powodu tego, że zdradza męża, ale dlatego, że nie może żyć z Antkiem. Głęboko odczuwa ograniczenia społeczne, towarzyskie. Reymont kilkakrotnie opisuje jej samotne wędrówki po Lipcach, w których bohaterka czuje się jak w więzieniu. Oto, co czuje: “Żarło ją cosik, czego by i wypowiedzieć nie sposób, ni to był żal, ni to tęsknica, ni to kochanie, a oczy miała pełne suchego żaru i w sercu wzbierał wrzący, straszny szloch”.

W końcu Jagna, nieszczęśliwa i upokorzona, zostaje usunięta ze wsi. Trudno przewidzieć jak potoczą się jej dalsze losy.

Dominikowa (Marcjanna Paczesiowa) - matka Jagny, Szymka i Jędrzycha. Jako matka faworyzuje córkę, która jest bardzo do niej podobna (na temat prowadzenia się Dominikowej w młodości krążą złe plotki). Synami rozporządza jak wynajętymi parobkami, wykonują pracę gospodarza i gospodyni. Dominikowa natomiast pełni w gromadzie rolę znachorki, zielarki, uzdrowicielki, niektórzy ufają w jej nadprzyrodzone umiejętności, wierzą, że może odegnać złe moce, lub rzucić urok. Ona bierze udział we wszystkich domowych uroczystościach: chrzciny, ślub, pogrzeb, na których wykonuje wszystkie rytualne czynności. Nie jest we wsi lubiana, ale poważa się ją w obawie, że może zaszkodzić.

Dominikowa jest zamożną kobietą, ale uważa, że warto dla powiększenia gospodarstwa wydać Jagnę za mąż za Macieja Borynę. Interesuje ją przede wszystkim jego zapis dla młodej, pięknej żony. Doskonale wie o tym, jak prowadzi się Jagna - uważa, że dopóki nie doszło do publicznego skandalu, nie należy się niczym przejmować. Po ślubie stara się dowodzić uczciwości córki, ostatecznie (kiedy Maciej znajduje ją z Antkiem, a potem kobiety zbierające chrust spostrzegają Jagnę z wójtem) uznaje winę córki. Do końca jednak broni Jagnę przed rozgniewanym tłumem lipczan.

W stosunku do synów Dominikowa jest uparta i zawzięta. Ostatecznie doprowadza do tragedii - bójki z synami, w wyniku której zostaje kaleką - ślepnie. Trudno z pewnością stwierdzić, dlaczego jako matka nie potrafi okazać synom odrobiny uczucia. Z jej stosunku do innych mężczyzn, m.in. do Boryny, wynika, że traktuje ich jak osoby niezbyt mądre, mniej sprytne i przebiegłe, którymi można manipulować. Dlatego nie może się pogodzić z dążeniem synów do samodzielności i niezależności.

Hanka - żona Antka, matka dwojga dzieci. Zna swoje miejsce w małżeństwie i w gromadzie, ale okaże się, że będzie musiała je zmienić i z roli matki i żony absolutnie podległej mężowi stać się samodzielną gospodynią, ciężko pracującą dla dobra całej rodziny. Hanka przechodzi wielką przemianę: z zahukanej, cichej, pokornej, często pochlipującej po kątach staje się odważną, silną, świadomą swoich praw kobietą. Instynkt macierzyński każe jej zadbać o własne dzieci, instynkt zdradzanej żony podpowiada jej nienawiść do Jagny i potrzebę otwartej walki z mężem. Dlatego po wielkiej kłótni małżonków, kiedy Antek próbuje przeszkodzić Hance w przyjęciu zboża i chleba od Boryny, ta wykrzykuje wszystkie swoje żale i pretensje do męża. Odtąd już sama będzie podejmować decyzje.

Nie znaczy to, że Hanka nie kocha Antka. Darzy go szczerym, głębokim, a co najważniejsze stałym uczuciem. Próbuje zrozumieć męża, przebaczyć mu. Wydaje się także, że właśnie Hanka najlepiej rozumie Jagnę, obie bardzo cierpią i prawdopodobnie to je do siebie zbliża. Hanka nie ufa Jagnie, ale bardzo jej współczuje.

Jak wielką przemianę przeszła bohaterka może świadczyć fakt, że to właśnie jej Boryna przekazuje wiadomość o ukrytych oszczędnościach. Widać, że ufa jej bezgranicznie. Natomiast przybyły z więzienia Antek z podziwem patrzy na dokonania Hanki w gospodarstwie, docenia pracę, umiejętności i mądrość żony, zaczyna ją traktować jak równorzędną partnerkę, a nie podległą sobie istotę.

Agata - staruszka, krewna Kłębów, jesień i zimę spędza żebrząc pod kościołami, na wiosnę wraca do Lipiec, aby pomóc krewnym w gospodarstwie. Skromna, nieśmiała, lękliwa, bardzo pobożna. Marzy o gospodarskim pogrzebie. Nie chcąc robić nikomu kłopotu swoją osobą Agata żmudnie gromadzi pieniądze, choć nigdy nie zapomina, aby przynieść z miasta podarunki dla krewnych i ich dzieci. Jest wzruszająco dobra, cicha i pokorna. Akceptuje wolę krewnych. W końcu Agata godnie umiera, wcześniej, co ważne i właściwe dla człowieka żyjącego zgodnie z naturą, przeczuwa dokładnie czas swego zgonu. Przy jej zwłokach gromadzi się cała wieś.

Jagustynka - starsza kobieta wydziedziczona przez własne dzieci, a przez to zmuszona chodzić do obcych “na wyrobek”, złośliwa, wygadana, dobrze poinformowana o wszystkim, co się dzieje we wsi, lubiąca podjudzać do kłótni i podtrzymywać trwające swary, “zawsze temu przytwierdzała, kto z nią radził”.

Ksiądz - miejscowy proboszcz cieszący się u parafian opinią człowieka wielce świątobliwego i dbałego o dobro swych owieczek, nie jest on jednak pozbawiony wad, gdyż jest chciwy i trzyma przeważnie stronę dworu lub co bogatszych gospodarzy.

Ambroży - “dziad może stuletni, prosty jak świeca, choć o drewnianej nodze i kiju”, kościelny.

Kuba - (Jakub Socha) parobek u Boryny, niemłody już, kulejący na jedną nogę i wyśmiewany z tego powodu przez innych parobków, bardzo pracowity, poczciwy, prosty i pobożny.

Witek - młody chłopak, sierota, pastuch u Boryny, zręczny, lubiący majsterkować, kochający zwierzęta, jednak często zaniedbujący swe obowiązki ze względu na zamiłowania.

Wójt - (Piotr) młody jeszcze mężczyzna, nie stroniący od alkoholu, dbający więcej o interesy własne niż o interesy miejscowych chłopów.

Kowal - (Michał) zięć Boryny, chciwy, przebiegły. Magda - córka Boryny, żona kowala.

Jankiel - Żyd, właściciel miejscowej karczmy.

Jasiek - syn organistów, pobiera nauki w mieście, ma zostać księdzem.

Mateusz - (przezywany Gołębiem) ponadtrzydziestoletni kawaler, silny, pracowity, zręczny, rozrzutny, uganiający się za dziewczętami.

Rocho - żebrak przybywający od czasu do czasu do Lipiec, człowiek pochodzący prawdopodobnie z wyższego niż chłopski stanu, wykształcony, posługujący się jednak gwarą, czuły na nędzę i niedolę, pomagający w miarę swych możliwości wszystkim potrzebującym. Prawdopodobnie zajmuje się również działalnością polityczną. Jest gorącym patriotą, budzi patriotyzm i świadomość narodową w chłopach, dba także o ich moralność, pociesza, podnosi na duchu, opowiada im, że “nadejdzie ów dzień święty, dzień zmartwychwstania, dzień prawdy i sprawiedliwości la całego narodu...”. Orientuje się w prawie, daje Hance wskazówki, jak pomóc Antkowi, kiedy ten jest w więzieniu, przynosi jej wiadomość o uwolnieniu męża.

Lipczanie traktują go jak “rodzonego ojca”. Jest dla nich autorytetem moralnym, słuchają go, ufają mu. Antek nie waha się narazić własnej rodziny, aby go ukryć i uratować przed żandarmami, którzy przyszli go aresztować. Nawet Jagna słucha jego napomnień. Rocho wie, że Jagna ma wyjątkową, niespokojną naturę. W trakcie pożegnania poważnie obawia się o jej przyszłość.

Bylica - ojciec Hanki, jeden z najstarszych ludzi we wsi, ubogi gospodarz.

Pan Jacek - stryj dziedzica, były powstaniec, człowiek czuły na dolę ubogich wieśniaków, łagodny, życzliwy dla chłopów, choć uważany przez nich, ze względu na swe zachowanie, za człowieka dość oryginalnego.

Tomasz Kłąb - “człowiek ludzki, mądry i zgodę ze wszystkimi trzymający”, ojciec czterech dorosłych już prawie synów.

Czas i miejsce akcji

Czas akcji

• czas historyczny: właściwa akcja powieści obejmuje dziewięć miesięcy od końca września do końca lipca na początku lat 80-tych XIX wieku, najprawdopodobniej na przełomie 1883/1884 roku. Pisarz nie podaje precyzyjnej daty rozgrywających się wydarzeń, można się jej domyślić na podstawie lektury.
• czas mityczny: mityczny czas utworu wyznaczony jest przez porządek natury (następstwo pór roku), święta kościelne (22 X św. Korduli, jarmark w Tymowie, 25 XII - Boże Narodzenie, 29 VI św. Piotra i Pawła - odpust w Lipcach i in.), kalendarz prac na wsi (żniwa, wykopki), kalendarz zwyczajowo-obyczajowy (np. przygotowywanie ozdób na Wigilię), porządek narodzin i śmierci.

Miejsce akcji: akcja powieści rozgrywa się we wsi Lipce, za której pierwowzór uznaje się wieś leżącą koło Skierniewic (obecnie Lipce Reymontowskie). Realna wieś posłużyła pisarzowi prawdopodobnie jedynie za wzorzec. Powieściowe Lipce położone są w dolinie otoczonej pagórkami, nad stawem. Centralne punkty wsi to kościół, karczma, tartak, kuźnia, cmentarz. Wieś obejmuje około kilkudziesięciu zagród. Granica wsi jest granicą świata jej mieszkańców. Jak zauważa F. Ziejka Reymont nie odtwarzał realnie istniejącej wsi, ale „(...) tworzył wieś w ogóle, swoistą syntezę wsi polskiej. Jego Lipce to wieś, w której odnaleźć się może nieledwie każda wioska polska z II połowy XIX w., choć żadnej z nich nie jest ona wierną fotografią”.

Geneza utworu i gatunek

GENEZA: Powieść Reymonta wpisuje się na listę dzieł poświęconych problematyce wsi polskiej. Duży wpływ na powstanie Chłopów miały przeobrażenia zachodzące na polskiej wsi w drugiej połowie XIX wieku. Po doświadczeniach rebelii z 1846 roku, kiedy to chłopi zbuntowali się przeciwko panom i po powstaniu styczniowym, przeprowadzonym w zasadzie bez udziału chłopów, rozpoczął się proces przemian na wsi. W 1848 roku chłopi galicyjscy zostali uwłaszczeni, w 1864 roku mieszkańcy wsi zaboru rosyjskiego otrzymali wolność i ziemię. Na przełomie XIX i XX wieku chłopi coraz częściej przyznawali się do polskości. Wieś rozwija się w tym czasie ekonomicznie, wzrasta zainteresowanie polityką i sprawami społecznymi. Chłop początku XX wieku staje się obywatelem państwa polskiego. Ten proces przeobrażeń przedstawiony został przez Reymonta na kartach jego powieści. Swoją pracę nad utworem opisał Reymont 18 maja 1925 roku na łamach ukazującego się w Paryżu „l'Europe nouvelle”. Inspiracją dla powstania Chłopów stała się według pisarza lektura powieści Emila Zoli pt. Ziemia, poruszającej problematykę wsi. Reymont był oburzony książką Zoli i chciał napisać powieść, która ukazywałaby piękno i radość życia chłopów francuskich. Kilka lat później postanowił napisać o chłopach polskich i w ciągu trzech miesięcy powstał utwór, który pisarz (jak sam twierdzi) zniszczył uznając za niedoskonały. Ponowna wersja powstała po wypadku na kolei. F. Ziejka zwraca uwagę, iż relacja Reymonta o pracy nad powieścią posiada niejasne punkty: Reymont nie czytał prawdopodobnie powieści Zoli (nie znał j. francuskiego), mógł znać ją z opowiadań. Prawdopodobnie pisarz nie zniszczył pierwszej wersji powieści, a na pewno nie uczynił tego przed wypadkiem na kolei.

GATUNEK: jest to epopeja i odznacza się następującymi cechami:

• wszechstronne ukazanie życia wsi polskiej na przełomie XIX i XX wieku (panorama życia wsi),
• tematyka narodowa (dzieje powstania styczniowego, walki Polaków o odzyskanie niepodległości, budzenie się świadomości narodowej chłopów);
• studium socjologiczne z życia chłopów,
• ukazanie obyczajowości i kultury chłopskiej,
• obiektywizm i rzeczowość w prezentowaniu problematyki,
• opisy przyrody pełniące często funkcję opóźniania rozwoju akcji i budowania napięcia,
• dbałość o szczegóły,
• mitologizacja życia chłopów i wpisanie ich egzystencji w odwieczny rytm natury,
• stylizacja na batalistyczne sceny homeryckie - bójka o las.

Problematyka

Powieść ta powstała w latach 1899-1908, po raz pierwszy zaś ukazała się drukiem w “Tygodniku Ilustrowanym” w latach 1902-1906 i 1908. Akcja rozgrywa się w przeniesionej z rzeczywistości wsi Lipce, położonej na południu dawnego Księstwa Łowickiego. W utworze zamknięty jest dziesięciomiesięczny okres: od wczesnej jesieni do późnego lata następnego roku. Dialogi pisane są gwarą, zaś w pozostałych partiach tekstu autor skorzystał z różnych odmian literackiej polszczyzny.

Możemy tu wyróżnić dwa rodzaje bohaterów: indywidualnych, takich jak Maciej Boryna, Antek, Jagna czy Dominikowa oraz zbiorowego, którym jest cała społeczność wiejska. Losy bohaterów indywidualnych są wręcz zdeterminowane, a z pewnością mocno uzależnione od podwójnego cyklu przeplatających się wzajemnie, uschematyzowanych okresów: cyklu prac polowych uzależnionych od pory roku i warunków pogodowych oraz sekwencji roku obyczajowo-obrzędowo-liturgicznego. Los bohaterów indywidualnych jest też uzależniony od losów i form zachowania przyjętych w autonomicznym organizmie, jakim jest mieszkająca na danym terenie gromada chłopska.

Powieść ta jest wprost niezgłębioną skarbnicą wiedzy dotyczącej ludowych obrzędów, tradycji i zwyczajów rozpowszechnionych na polskiej wsi z końca XIX wieku. W Chłopach zostały opisane przede wszystkim stosunki oraz nastroje panujące w pouwłaszczeniowej wsi polskiej, znajdującej się na terenie zaboru rosyjskiego. Znajduje się tu też wiele ciekawych i bardzo rozbudowanych studiów psychiki ludzkiej (Jagna, Antek, Jaś) i stanów psychicznych związanych z najróżniejszymi uczuciami. Studia te są co prawda tylko odbiciem procesów zachodzących w prostych i nie kształconych umysłach chłopskich, jednak przedstawione tu mechanizmy posiadają wiele cech wspólnych z analogicznymi procesami zachodzącymi w umysłach szczycących się wysokim ilorazem inteligencji i gruntownym wykształceniem ludzi współczesnych. Znajduje się tu również wiele pięknych opisów przyrody polskiej.

Dzieło to doczekało się licznych przekładów oraz trzech ekranizacji. Zagraniczna krytyka potraktowała Chłopów jako pełną prawdy epopeję z życia chłopskiego.

Na fabułę Chłopów składają się trzy główne ciągi zdarzeń i problemów, które przeplatają się ze sobą, uzupełniają się i budują pełny obraz wsi polskiej końca XIX wieku. Pierwszym ciągiem jest obraz gromady lipeckiej, drugi koncentruje się na przedstawieniu obyczajów i obrzędów wyznaczających życie chłopów, natomiast trzeci, nadrzędny, służy określeniu i analizie wpływu rytmu przyrody na rytm życia człowieka.

Ciąg pierwszy - społeczność lipecka: Reymont koncentruje się tu na ukazaniu możliwie najszerszego i najprecyzyjniejszego obrazu życia gromady lipeckiej. Pisarza interesuje wszystko: praca, dzień powszedni, święta, czas wolny, rozrywki i zabawy mieszkańców Lipiec. Okazuje się, że społeczność ta jest bardzo wyraźnie zhierarchizowana, tworzy pewnego rodzaju piramidę, na wierzchołku której znajdują się najbogatsi i najbardziej wpływowi członkowie gromady, zaś na jej dole - pozbawiona wpływu na losy społeczności biedota. Autor ukazuje wszystkich, którzy w jakiś sposób związani są z Lipcami, a więc, począwszy od najważniejszych: dziedzica (choć nie jest chłopem, to jednak żyje z pracy chłopów i ma wielki wpływ na ich życie), księdza, organistę, sołtysa, młynarza, bogatych gospodarzy (przede wszystkim Macieja Borynę), arendarza, średnio zamożnych chłopów, biedniaków, parobków, komorników i w końcu żebraków. W powieści pojawia się również tajemniczy wędrowny prorok i nauczyciel ludowy - Rocho, który, choć pozornie pozostawiony jest nieco na uboczu wydarzeń, jawi się jako opiekun lipczan i ich przewodnik.

Ciąg drugi - obyczaje i obrzędy: Całe życie na wsi podlega specyficznemu kalendarzowi, który określić można mianem kalendarza obyczajowo-obrzędowo-liturgicznego. Różni się on od roku kalendarzowego, a składają się na niego przede wszystkim wielkie święta religijne, odpusty, chrzciny, śluby wraz z weselami, pogrzeby, zwyczaje ludowe, wspólne spędzanie wolnego czasu, zabawy, wspólna praca, wróżby, zabobony...

Wszelkie święta i uroczystości o charakterze religijnym, kultowym, nie wywodzą się jedynie z tradycji katolickiej czy nawet chrześcijańskiej, mają swoje korzenie o wiele głębiej, bo jeszcze w wierzeniach pogańskich. Wiara chrześcijańska przeplata się tu z wierzeniami przodków, tworząc przedziwną całość, pełną wzajemnie dopełniających się, różnych tradycji. Przykładem mogą być chrzciny, które rozpoczynają się uroczystością w kościele, a kończą rytualnym obchodzeniem czterech kątów domu i odpędzaniem “złego” od nowo narodzonego dziecka. Takie wzajemne przenikanie się różnych tradycji doskonale widoczne jest również w uroczystościach związanych z Dniem Zadusznym. Po mszy za dusze zmarłych Kuba wychodzi z kościoła, idzie na cmentarz i na starych grobach rozrzuca okruchy chleba dla dusz czyśćcowych. Jest to pozostałość po opisanym, między innymi w II części Dziadów Adama Mickiewicza, pogańskim obrzędzie, zwanym “ucztą kozła”.

Opisując przebieg obchodzonych przez społeczność wiejską świąt, Reymont przedstawia bardzo szczegółowo wszystkie przygotowania do uroczystości, gotowanie potraw, porządki, wróżby... Szczególnie dokładnie widać to przy okazji małżeństwa Jagny z Boryną: posyłanie z wódką, zmówiny, zaręczyny, zapowiedzi, ślub, wesele, oczepiny, przenosiny, to wszystko zostaje w Chłopach bardzo drobiazgowo przedstawione, dowodzi niezwykłej, etnograficznej orientacji Reymonta w najdrobniejszych szczegółach wiejskich zwyczajów. Do obyczajów zaliczają się również wspólne prace, na przykład wieczorne spotkania przy szatkowaniu kapusty lub darciu pierza, którym towarzyszą rozmowy, śpiewy ludowych piosenek, wzajemne żarty i docinki.

Obrzędy, obyczaje oraz święta wyznaczają rytm życia każdego bez wyjątku członka społeczności lipeckiej, od dnia urodzin aż do śmierci, towarzysząc mu we wszystkich najważniejszych chwilach. Rok obyczajowo-obrzędowo-liturgiczny decyduje o życiu każdej jednostki, która należy do gromady i musi przestrzegać jej zwyczajów. Kto spróbuje się wyłamać i wystąpi przeciw tym obyczajom, obrzędom czy prawom, wystąpi tym samym przeciwko gromadzie i zostanie z niej usunięty, jak na przykład Jagna.

Ciąg trzeci - rytm przyrody: Życie społeczności lipeckiej jest organizowane przez obyczaje, obrzędy i wierzenia, które z kolei podlegają rytmowi pór roku. Reymont usiłuje w Chłopach określić i przeanalizować wpływ rytmu pór roku na rytm życia mieszkańców. Życie na wsi toczy się w rytmie zgodnym z przemiennością pór roku, w odwiecznie ustalonym porządku. Zawsze po zimie nastąpi wiosna, a po wiośnie lato. Społeczność lipecka musi się takiemu rytmowi podporządkować, uzależnić od niego rozkład swoich prac, a także czasu wolnego. Śluby i wesela będą się najczęściej odbywać późną jesienią czy w zimie, nigdy w lecie, kiedy jest mnóstwo pracy w polu. Zmieniające się pory roku określają czas zasiewów i czas zbierania plonów dla wszystkich mieszkańców wsi, nikt nie jest wyjątkiem, nikomu nie wolno zaburzyć tego porządku.

Czasu nie określa się według mijania kolejnych godzin, dni, tygodni czy miesięcy, nie jest to bowiem czas linearny, ale cykliczny, wyznaczany przez naturę i stale powtarzające się pory roku: wiosnę, lato, jesień i zimę.

Chłop jest związany z pracą i swą ziemią od momentu urodzin do chwili śmierci. Rodzi się na niej i umiera, jak choćby Boryna, którego śmierć jest symbolem przynależności człowieka do świata natury, do ziemi.

Biografia autora

Władysław Stanisław Reymont (właśc. Rejment), urodził się 7 V 1867 r. we wsi Kobiele Wielkie pod Radomskiem, zmarł 5 XII 1925 r. w Warszawie. Był synem wiejskiego organisty. Wczesne dzieciństwo spędził w Tuszynie. Był uczniem krawieckim. W 1883 roku uzyskał świadectwo z III klasy Warszawskiej Szkoły Niedzielno-Rzemieślniczej. W 1884 r. został wyzwolony na czeladnika. Później do roku 1887 występował w wędrownych trupach aktorskich (pod ps. Urbański). Od 1888 r. pracował na kolei Warszawsko-Wiedeńskiej. W grudniu 1893 r. przeniósł się do Warszawy i zajął się wyłącznie twórczością literacką. W 1895 r. wyjechał do Włoch. Wiele podróżował. Odwiedził Berlin, Brukselę, Londyn i Paryż. W 1900 r. w katastrofie kolejowej pod Warszawą uległ poważnej kontuzji. W 1902 r. poślubił Aurelię z Szacsznajderów Szabłowską i wyjechał do Francji. Podczas rewolucji 1905 r. oraz I wojny światowej przebywał głównie w Warszawie. W 1917 r. otrzymał za Chłopów nagrodę Polskiej Akademii Umiejętności. W 1919 i 1920 r. odwiedzał skupiska Polonii w Stanach Zjednoczonych. W 1920 r. zakupił folwark Kołaczkowo w pobliżu Wrześni (obecnie znajduje się tam muzeum Reymontowskie). Interesował się bardzo filmem i był jednym ze współtwórców pierwszej polskiej spółdzielni kinematograficznej. W 1924 r. otrzymał Nagrodę Nobla za Chłopów. Został pochowany na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie. Jego serce wmurowano w filar kościoła Św. Krzyża w Warszawie.

Pisarz zadebiutował w grudniu 1892 r. jednocześnie jako publicysta (korespondent terenowy warszawskiego “Głosu”) i nowelista w krakowskiej “Myśli” (nowelą Wigilia Bożego Narodzenia). Jego pierwsze nowele i opowiadania opisywały “chłopskie bytowanie” oraz życie środowiska miejskiego, szlacheckiego, aktorskiego i kolejarskiego. Zgodnie z wyznawaną przez siebie filozofią przyrody i natury w utworach tego okresu wyrażał też przekonanie, że życie naturalne jest autentyczne, a więc pozytywne, zaś życie miejskie jest nienaturalne, czyli nieautentyczne, a więc negatywne. Reymont ukazywał też samotność człowieka wśród ludzi w mieście. Od r. 1900 w jego twórczości znalazły się utwory o tematyce związanej z rewolucją oraz utwory zawierające elementy psychologiczne i parapsychologiczne. W okresie I wojny światowej Reymont stworzył kilka opowiadań, w których przedstawił przeżycia ofiar i uczestników wojny na wsi polskiej. Do najbardziej znanych dzieł tego pisarza należą: powieści - Chłopi, Komediantka, Fermenty, reportaż - Pielgrzymka do Jasnej Góry, Ziemia obiecana oraz opowiadania - Sąd, Ave Patria, Burza i Tęsknota.

Pytania i odpowiedzi

Dlaczego Chłopi to epopeja chłopska?

Utwór Reymonta jest nazywany epopeją chłopską, ponieważ ma liczne cechy typowe dla tego gatunku. Przede wszystkim przedstawia losy konkretnej grupy społecznej, zbiorowości, czyli tytułowych chłopów, w momencie dla niej przełomowym. W przeszłość odchodzi wszystko, co reprezentował stary Boryna, a do głosu dochodzi nowe pokolenie (Antek, Roch). Chłopi wygrywają spór o las.

Autor barwnie i szczegółowo przedstawia chłopstwo, jego tradycje, zwyczaje i to, co składa się na ich codzienne życie. Pisarz nie traktuje chłopów jak jednolitej warstwy społecznej. Wręcz przeciwnie, pokazuje jej wewnętrzne zróżnicowanie — od bogatych gospodarzy, takich jak Boryna, po ubogiego parobka Kubę, aż do Agaty, którą krewni wysyłają „na żebry”. Są oni zwyczajni i wyjątkowi jednocześnie; urastają do rangi symbolu (Jagna — młodzieńcza siła, witalność, energia, pożądanie; scena śmierci Boryny — symbol związku człowieka z ziemią oraz cyklu życia), stając się na swój sposób bohaterami heroicznymi. W Chłopach możemy mówić bowiem o mitologizacji uniwersalizmu, codzienności.

W epopei występuje trzecioosobowy, obiektywny, wszechwiedzący narrator, który pojawia się także u Reymonta. Typowa dla epopei jest również narracja aojdyczna. To technika, która pozwala prezentować świat przedstawiony zarówno od wewnątrz, jak i od zewnątrz. Ponadto, epopeja to dłuższy utwór literacki. Chłopi składają się aż z czterech części, które odpowiadają porom roku. Jest to zatem obszerne dzieło. Chłopi posiadają również cechy charakterystyczne dla klasycznej epopei, takie jak: szczegółowe opisy (obrzędów, świąt i zwyczajów; rozbudowane opisy przyrody, w których autor stosuje animizację i porównania homeryckie):

 „Jakoś wnet po świętej Barbarze, patronce dobrej śmierci, o cichym, omdlałym zaraniu, spadły pierwsze krótkie, trzepotliwe wiatry; obleciały ziemię ze skowytem jako te psy węszące tropu, gryzły zagony, warczały w krzach, poszarpały śniegi, potarmosiły sady, poomiatały ogonami drogi, wytarzały się po wodach i milczkiem urwały kajś niekajś co starszych strzech i ogrodzeń i jęły się zwijać a ze skomleniem uciekać na bory”.

Dlaczego Chłopi to powieść modernistyczna?

Chłopi to powieść modernistyczna, inaczej młodopolska, ponieważ autor wykorzystał w niej wiele konwencji literackich, typowych dla tego gatunku. Do najważniejszych z nich zaliczamy: symbolizm, impresjonizm, naturalizm oraz realizm. 

Symbolizm ujawnia się w jednej z najważniejszych scen — kiedy umiera Maciej Boryna. Choć jest nieprzytomny, przed samym zgonem, odzyskuje świadomość, udaje się na pole i zaczyna siew. Gest ten wskazuje na symboliczny związek człowieka z ziemią; krąg życia, jego cykle. Z kolei naturalizm dobrze widać w opisie śmierci parobka Jakuba, kiedy nieszczęśnik sam odcina sobie nogę, w nadziei, że przeżyje; a także w związku Antka i Jagny, którego źródłem są pierwotny instynkt, namiętność i żądza.

Fragmenty o charakterze impresjonistycznym to te, w których pojawiają się malownicze opisy przyrody lub przeżycia bohaterów, które są przedstawiane na tle natury. 

Za główną konwencję Chłopów Reymonta należy jednak uznać realizm. Składa się na niego wiele elementów, takich jak choćby szczegółowe opisy zwyczajów, tradycji, świąt, a przede wszystkim — dnia codziennego. Młodopolski, modernistyczny trzecioosobowy narrator jest wszechwiedzący, lecz nie komentuje i nie ocenia bohaterów. Ukazuje postacie takimi, jakimi są. Zarówno ich dobre, jak i złe uczynki; ich zalety i wady. Elementy humorystyczne przeplatają się w utworze z tymi tragicznymi, za to sama narracja w Chłopach jest typowa dla powieści modernistycznej: barwna, bogata w rozbudowane epitety i porównania. 

Dlaczego Chłopi to powieść naturalistyczna? 

Chłopi to powieść naturalistyczna, ponieważ autor skupia się w utworze na takich kwestiach jak: biologiczny aspekt natury ludzkiej, pożądanie, witalność, wpływ przyrody na życie człowieka, podporządkowanie chłopów naturze czy wpływ dziedziczności. Raymond ukazuje w powieści do bólu prawdziwe życie chłopów. Radość wesela przeplata się w utworze z naturalistycznym obrazem śmierci Jakuba; pełnym krwi, cierpienia i bólu. 

Uosobieniem młodzieńczej siły i energii witalnej jest natomiast Jagna, żona Macieja Boryny i kochanka jego syna — Antka. W przypadku tych bohaterów naturalizm łączy się bowiem z pożądaniem. Związek Jagny i Antka ma bowiem pierwotny charakter, opiera się wyłącznie na kontakcie fizycznym. Młodzi ulegają żądzy. Nie myślą o konsekwencjach swoich czynów, nie rozpatrują ich w kategoriach moralnych. 

Chłopi to powieść naturalistyczna również dlatego, że pokazuje związek człowieka z naturą. Mieszkańcy Lipiec wstają wraz ze wschodem słońca, a chodzą spać z kurami. Rytm dnia i całego roku podporządkowany jest zmianami, jakie zachodzą w przyrodzie (żniwa to okres letni, zima to pora roku, w którym Agata idzie na żebry, by nie być ciężarem dla rodziny). 

Na podstawie powieści Chłopi wskaż, co determinuje postępowanie człowieka

Powieść Władysława Reymonta pokazuje, że postępowanie człowieka determinuje natura. Rytm dnia czy prace chłopów w ciągu roku uzależnione są od następujących po sobie pór roku, co widać w nazwach poszczególnych tomów powieści: „Jesień”, „Zima”, „Wiosna”, „Lato”. Śmierć Macieja Boryny ma wymiar symboliczny, pokazuje, że działania człowieka i jego los jest ściśle związany z matką-ziemią. Nadchodzi bowiem czas siewu i moment, w którym przyroda zamiera. Życie ludzkie ma swoje określone etapy, a człowiek podlega takim samym prawom, jak cała przyroda — po śmierci łączy się z ziemią. 

Autor powieści udowadnia również, że postępowanie człowieka determinuje w dużym stopniu biologia, pierwotne instynkty. Dobrze widać to na przykładzie związku Antka i Jagny, którego źródłem jest jedynie pożądanie. Bohaterowie nie rozpatrują swojego czynu w kategoriach moralnych. Tego, że zdradzają swoich małżonków, raniąc ich. 

W Chłopach postępowanie bohaterów determinuje także walka o byt. Źródłem konfliktu między ojcem (Maciejem Boryną) a synem (Antkiem Boryną) o ziemię, którą stary gospodarz przepisał na Jagnę. Ziemia to bowiem źródło pożywienia i gwarancja przetrwania. Te same motywacje, tzn. chęć przetrwania, kierują rodziną starej Agaty. Jej krewni pozbywają się kobiety w najtrudniejszym okresie, zimą. 

Reasumując, postępowanie człowieka determinują: pierwotne instynkty (pożądanie), natura oraz walka o byt. 

Chłopi — jak starsza siostra Hanki traktuje swojego ojca?

Starsza siostra Hanki, Weronika, bardzo źle traktuje swojego ojca. Bylica przepisał jedyne co miał, czyli swój dom, na starszą córkę i od tej chwili był na jej łasce. Weronika nie szanuje swojego ojca. Ogranicza mu jedzenie, a nawet zabiera pierzynę, przez co mężczyzna marznie. Ojciec usprawiedliwia jednak Weronikę przed jej młodszą siostrą. Tłumaczy, że ta nie dała mu śniadania, ponieważ była zbyt zajęta:

Hanka gotowała obiad i pogadywała z ojcem swoim, starym Bylicą, któren rzadko zachodził, że to schorowany był i ledwie się już ruchał.

Siedział pod oknem, wsparty na kijaszku, i wodził oczami po izbie, to na dzieci, co były cicho się zbiły w kąt, to na Hankę spozierał… siwy był całkiem, wargi mu się trzęsły i głos miał słaby, jakby ptaszęcy, a w piersiach mu cięgiem rzęziało…

— Jedliście śniadanie, co? — pytała cicho.

— I… po prawdzie to Weronka zabaczyła mi dać… i nie upominałem się, nie…

— Weronka psy nawet głodzi, bo tu nieraz do mnie podjeść przychodzą! — zawołała, bo i przy tym gniewała się ze starszą siostrą jeszcze od zeszłej zimy, że to tamta po śmierci matki pobrała wszystko, co pozostało, i oddać nie chciała, to się i prawie nie widywały.

— Bo się u nich nie przelewa, nie… — bronił cicho… 

Starsza córka wyraźnie daje do zrozumienia ojcu, że jest dla niej ciężarem. Sprawa pogarsza się jeszcze bardziej, kiedy w domu wybucha pożar. Bylica, za cichym przyzwoleniem Weroniki, postanawia iść na żebry. Doszukuje się nawet pozytywnych stron w tym, że stanie się przykościelnym dziadem. Pociesza się, że zwiedzi kawałek świata i przyniesie rodzinie prezenty.

Co więcej, przypadek Bylicy nie jest odosobniony. Starcy w Lipcach, opuszczają dom rodzinny, by ich bliskim było lżej, co widać dobrze na przykładzie historii Agaty. Młodsza córka Bylicy, Hanka, nie godzi się na taki los ojca. W miarę możliwości dokarmia go i namawia, by dochodził swoich praw w sądzie, jednak nie potrafi odwieść Bylicy pomysłu żebrania. 

Jak wyglądała niedziela w Chłopach?

Niedziela w Chłopach była dniem wolnym od pracy. Mieszkańcy wsi uczestniczyli we mszy świętej, ubierając na tę okazję najlepsze odświętne stroje, np. gospodynie przywdziewały czarne trzewiki z czerwonymi sznurówkami, gorsety i bluzki z bufiastymi rękawami:

„Idą już do kościoła! — zawołał Witek, spostrzegając przez płoty i drzewa migające czerwone zapaski na drodze. Słońce przygrzewało niezgorzej, że wszystkie okna i drzwi chałup powywierano na przestrzał; gdzieniegdzie, pod przyzbami, myto się jeszcze, gdzie znowu czesano i zapletano warkocze, gdzie wytrzepywano świąteczne szmaty, zmięte całotygodniowym leżeniem w skrzyniach, gdzie już wychodzono na drogę, że raz wraz niby maki czerwone, niby georginie żółte, co dokwitały pod ścianami, libo te nagietki i nasturcje — tak szły kobiety strojne, szły dziewczyny, szli parobcy, szły dzieci, szli gospodarze w białych kapotach, podobni do ogromnych żytnich snopów, a wszyscy dążyli wolno ku kościołowi drogami nad stawem, któren niby misa złota odbijał w sobie słońce, aż oczy raziło. A dzwony wciąż biły radosnym głosem niedzieli, odpocznienia, modlitwy”.

Chłopi zasiadali w kościele zgodnie z określoną hierarchią. Najbogatsi gospodarze zajmowali honorowe miejsce przed ołtarzem, a biedacy musieli zadowolić się tylnymi miejscami. Ksiądz dobrze znał swoich parafian, wygłaszał kazania, które budziły emocje i nie wahał się wskazywać grzeszników publicznie — prosto z ambony. Po mszy często odbywały się uroczyste procesje. W tym przypadku kolejność, w jakiej szli wierni, łączyła się z pozycją społeczną, którą zajmowali w Lipcach.

Po przyjściu z kościoła na domowników czekał obiad, przygotowany przez gospodynię. To, z ilu dań się składał i co znajdowało się na stole, zależało od zamożności gospodarza. U Borynów stół był suto zastawiony. W niedzielę jadano tłusty rosół, mięso z kapustą i grochem oraz ziemniaki. 

Wieczorem natomiast chłopi chętnie zaglądali do karczmy. Korzystając z dnia wolnego od pracy, tańcowali, pili, a nierzadko naradzali się i podejmowali ważne decyzje. 

Chłopi — gdzie mieszka Kuba?

Jako ubogi parobek Borynów, Kuba Socha prawdopodobnie mieszkał, a raczej sypiał w stajni. Świadczyć może o tym jeden z fragmentów powieści: 

 „Już świt ubielił dachy i zgrzebną, szarą płachtą przysłonił noc i gwiazdy pobladłe, gdy ruch się uczynił w Borynowym obejściu. Kuba zwlókł się z wyrka i wyjrzał przed stajnię — szron leżał na ziemi i szaro było jeszcze, ale już zorze rozpalały się na wschodniej stronie i czerwieniły czuby drzew oszroniałych — przeciągnął się z lubością, ziewnął parę razy i poszedł do obory, aby krzyknąć na Witka, że czas wstawać, ale chłopak uniósł nieco senną głowę i szepnął:

— Zaraz, Kuba, zaraz! — i przytulał się do legowiska. — Pośpij se zdziebko, biedoto, pośpij! — Przyokrył go kożuchem i pokusztykał, bo że nogę miał kiedyś przestrzeloną w kolanie, kulał srodze i ciągnął ją za sobą; umył się pod studnią, przygładził dłonią rzadkie, wyleniałe włosy, co mu się były pozwijały w kołtuny, i klęknął na progu stajni odmawiać pacierze”. 

Kuba opiekował się innym parobkiem — sierotą, Witkiem. Choć Jakub miał dobre serce i był pracowity, życie go nie oszczędzało. Tak bohater opowiadał o sobie i o tym, co przeżył:

 „Ociec gront swój mieli, ale służyli we dworze za furmana... w ogiery ino jeździli ze starszym panem... a potem pomarli... gront stryje wzieni...a ja pańskie prosiaki pasałem... Juści, Magdalena było matce, a ojcu Pieter i na przezwisko Socha, jako i mnie jest.- A potem dziedzic do koni mnie wziął, bym w ogiery po ojcu jeździł... to ino na polowania we świat, do drugich panów jeździlim cięgiem... strzylałem i ja niezgorzej... że młodszy dziedzic strzelbę mi dali... a matka ino ze starszą panią siedziała we dworze... Dobrze baczę... i kiej wszystkie szły... wzieni i mnie... Bez cały rok byłem... a co kazali, robiłem... juści, nie jednego burka zakatrupiłem... nie dwóch... a młodszy dziedzic dostał we flaki... wątpia mu wypłynęły... Pan mój przecie... dobry człowiek... na bary wziąłem i wyniesłem... a potem do ciepłych krajów pojechał, i mnie kazał starszemu panu listy nieść... poszedłem... juści, że sterany byłem kiej ten pies... kulas mi przestrzelili, zagoić się nie chciał, że to cięgiem ino na dworze, pod gołym niebem... a śniegi były po pas i mrozy siarczyste...baczę... juści... przywlekłem się nocą... szukam... Jezus, Mario! Jakby mnie kto kłonicą przez ciemię zdzielił!... Dworu nie ma, gumien nie ma:.. płotów nawet nie ostało... do cna wszystko spalone... a stary pan i pani starsza, i matula moja... i ta Józefka, co za pokojówkę była... pobite leżą na śmierć w ogrodzie!”

Kuba był synem gospodarza Piotra i jego żony Magdaleny. Po ich śmierci grunty przejął wuj Kuby, który oddał chłopca na służbę do dziedzica. Jakub Socha był powstańcem styczniowym. Kiedy wrócił do kraju, nie miał nic. Z powodu kalectwa wyśmiewano go i przezywano:

„Cała wieś: i parobki, i gospodarze, i wszystkie, to ino go kulasem przezywali, a niezgułą, a darmozjadem, a nikto dobrego słowa nigdy nie dał, nikto nie pożałował — chyba ino te koniska abo i te pieski... a przecież rodowy był... gospodarski syn... nie znajda żaden... nie obieżyświat, a chrześcijan prawy, katolik”.

Chłopi — co się stało z Jagną?

Jagna zostaje wywieziona z Lipiec na kupie świńskiego gnoju. Jest to symbol tego, że już nie należy do wspólnoty, gromady, której i tak nie czuła się częścią. Decyzja zapada w karczmie pod wpływem gniewu gospodyń — organiściny oraz wójtowej. Wobec takiego wyroku oponuje Mateusz, Antek natomiast nie sprzeciwia się decyzji podjętej przez kobiety. Jagna zostaje ukarana za to, jak się prowadziła: romansowała z Antkiem, który był jej pasierbem (co doprowadziło do tragedii); bałamuciła Jasia i wójta. Dziewczyna jednak nie czuje się winna. Ostatecznie Jagna traci zmysły lub ma gorączkę. Leży bowiem nieprzytomna w domu swojego brata Szymka i jego żony Nastki:

„Jagusia chora jeszcze? Powiadały, jako się jej cosik w głowie popsuło…

— Nieprawda, leży jednak cięgiem i mało wiele o bożym świecie pamięta! Kamień by się nad nią zlitował! O ludzie, ludzie! — Żeby tak zatracić duszę chrześcijańską! Ale stara pono skarży całą wieś? — Nic nie wskóra! Wszystkie postanowiły, całą gromadą, prawo mają… — Straszna rzecz gniew całego narodu, straszna! — Jaże się wstrząsł.

— Juści, ale głupia i zła, i niesprawiedliwa! — wybuchnął Mateusz i podprowadziwszy go pod chałupę sam zajrzał do środka, ale rychło wyszedł obcierając ukradkiem łzy. Nastusia przędła len pod ścianą, dziad przysiadł pobok i wyjął niebieską flaszkę. — Wiecie, trza tą wodą pokropić Jagusię trzy razy na dzień i nacierać jej ciemię, a do tygodnia jakby ręką odjął! Dały mi tę wodę zakonnice w Przyrowie. — Bóg wam zapłać! Dwie niedziele już przeszło, a ona cięgiem leży bez pamięci, czasami jeno rwie się kajś uciekać, lamentuje i Jasia przyzywa”.

Chłopi — kto postrzelił Kubę?

Kubę postrzelił borowy (leśniczy), kiedy parobek za namową karczma Jankiela dorabiał sobie jako kłusownik, polując na kuropatwy. Nieszczęśnik chodził z przestrzeloną nogą, ale bał się iść do szpitala. Kiedy wdało się zakażenie, za namową innego chłopa, Jakub odrąbał sobie nogę siekierą. Socha myślał, że dzięki temu uda mu się przeżyć. Niestety, pomylił się. Jakub Socha umierał, kiedy trwała ogólna radość z powodu wesela Macieja Boryny z Jagienką:

„Ale już dusza wychodziła z niego powoli i niesła się we światy, jako ten ptaszek Jezusowy, kołowała jeszcze błędnie, oderwać się nie mogła jeszcze, że przywierała czasami do ziemie świętej, by odpocząć z utrudzenia, utulić swój płacz sierocy we wrzawie ludzkiej; między kochane zachodziła, wśród żywe szła, do bratów wołała żałośnie i u serc prosiła pomocy, aż mocą Jezusową skrzepiona i miłosierdziem, niesła się na jakieś pola wiośniane, na te Boże ugory ogromne, nieobjęte, wieczną światłością oprzędzone i weselem wiecznym”. 

Konflikt pokoleń w Chłopach Reymonta

Jak łatwo się domyślić, konflikt pokoleń w Chłopach dotyczy rodziców i dzieci: Antka i Macieja Borynów, Weronki ze starym Bylicą oraz Dominikowej z synem Szymkiem.

Kluczowy dla rozwoju akcji jest konflikt między ojcem a synem. Na początku Antek ma pretensje do ojca, że ten bierze sobie za żonę młodą dziewczynę, krótko po śmierci poprzedniej, zamiast przepisać ziemię na niego. Młody Boryna wdaje się w romans ze swoją macochą, Jagną, za co zostaje wyrzucony z domu przez ojca. Ostatecznie jednak dochodzi do pogodzenia ojca i syna. Antek staje w obronie starego Boryny, kiedy ten zostaje zaatakowany przez leśniczego:

 „Naraz Boryna otworzył oczy i długo patrzał w Antka, jakby sobie nie wierząc, aż głęboka, cicha radość rozświeciła mu twarz, poruszył ustami parę razy i z największym wysiłkiem szepnął: - Tyżeś to, synu?... Tyżeś?... I omdlał znowu”. Nawet kiedy Maciej Boryna jest na łożu śmierci, troszczy się o to, by uwolniono Antka, oskarżonego o zabójstwo leśniczego:

„Mówił wyraźnie, odpoczywając po każdym słowie, a ona, tłumiąc strach jakiś, cała była w jego oczach, świecących dziwnie. - Antka broń... pół gospodarki sprzedaj, a nie daj go... j nie daj... twoje”. 

Konflikt pokoleń pojawia się także w rodzinie Dominikowej, czyli Marcjanny Patesiowej. Kobieta ma decydujący głos w rodzinie. O ile, Jagnę traktuje pobłażliwie, o tyle synów wychowuje twardą ręką. Nie zgadza się na ślub jednego z nich, Szymka z Nastką. Chłopak buntuje się jednak. Bierze kredyt na zakup ziemi, wyprowadza się i żeni się z ukochaną. Upór Dominkowej kończy się dla kobiety tragicznie. Podczas jednej z kłótni dochodzi do rękoczynów. Gospodyni upada na piec, doznaje licznych oparzeń i traci wzrok. 

W przypadku Weroniki, siostry Hanki oraz ich ojca trudno mówić o klasycznym konflikcie pokoleń. Starzec jest raczej dla córki ciężarem. Niedołężnym domownikiem, który nie może już pracować na swoją miskę strawy. Kiedy Bylica odchodzi, z domu, by stać się żebrakiem, Weronika odczuwa ulgę.