Władysław Raczkiewicz z wykształcenia był prawnikiem. Po rewolucji lutowej w Rosji współtworzył Naczelny Polski Komitet Wojskowy (Naczpol) w Piotrogrodzie oraz był jego prezesem (w latach 1917-18). W latach 1921 sprawował urząd ministra spraw wewnętrznych, oraz w latach 1925-26 i 1936. W latach 1930-35 pełnił funkcję marszałka senatu, a równolegle także wojewody nowogródzkiego, wileńskiego, krakowskiego i pomorskiego. W roku 1934 został prezesem Światowego Związku Polaków z Zagranicy. Podczas kampanii wrześniowej w 1939 roku udał się przez Rumunię do Francji. Po internowaniu Ignacego Mościckiego, został desygnowany na prezydenta. Urząd ten objął 30 września 1939 roku. Jego działalność pozostawała w opozycji do polityki Władysława Sikorskiego oraz Stanisława Mikołajczyka. Na następcę swojego wyznaczył Augusta Zalewskiego, co wywołało poważny kryzys polityczny pośród polskiej emigracji. Był zdecydowanym przeciwnikiem układu Sikorski-Majski z 1941 i groził ustąpieniem z zajmowanego urzędu. Na skutek presji Anglików zdymisjonował ze stanowiska Naczelnego Wodza generała Kazimierza Sosnkowskiego za jego nieprzejednaną postawę w sprawie granic wschodnich. Mimo wcześniejszych ustaleń, które zawarł przed śmiercią w swoim politycznym testamencie następcą mianował Augusta Zaleskiego. Odrzucenie uzgodnionego wcześniej kandydata, Tomasza Arciszewskiego, spowodowało secesję tej partii z rządu i spowodowało długotrwałe rozbicie emigracji polskiej. Władysław Raczkiewicz zmarł w 1947 roku w Walii.

August Zaleski urodził się 13 września 1883 roku w Warszawie, a zmarł 7 kwietnia 1972 roku w Londynie, był polskim politykiem i dyplomatą, dwukrotnie był ministrem spraw zagranicznych, pełnił także funkcję prezydenta na wychodźstwie. Studia odbył w Londynie w London School of Economics. Przez pewien czas pracował jako bibliotekarz ordynacji Krasińskich. W 1917 r. prowadził w Londynie stałe wykłady z literatury oraz języka polskiego, następnie związał się z ruchem wolnomularstwa, ale nigdy nie był jego członkiem. Podczas wojny jego zadaniem było przekonanie Brytyjczyków, iż akcja Piłsudskiego wymierzona nie jest w zachodnie mocarstwa Ententy, a jedynie w Rosję. Po odzyskaniu niepodległości pełnił funkcje dyplomaty akredytowanego w Szwajcarii, Grecji oraz Włoszech. Brał aktywny udział w pracach Ligi Narodów. następnie przez pewien okres sprawował mandat senatorski. Po dokonanym przewrocie majowym został mianowany w nowym rządzie ministrem odpowiedzialnym za sprawy zagraniczne. Po klęsce Polski na skutek kampanii wrześniowej jak większość polityków ewakuował się do Francji, tam otrzymał w emigracyjnym rządzie gen. Władysława Sikorskiego tekę ministra spraw zagranicznych. W roku 1947 objął urząd Prezydenta RP na Wychodźstwie. Wówczas część polityków odmówiła mu posłuszeństwa, gdyż uznała, że poprzez przedłużenie swojej kadencji złamał on Akt Zjednoczenia Narodowego. W związku z tym utworzyła Radę Trzech, która była zbiorową głowę państwa. Po stronie Zaleskiego stanął Stanisław Cat-Mackiewicz. Zaleski był to najdłużej urzędujący prezydent w historii Polski nowożytnej (25 lat). Przed nim najdłużej urzędującym prezydentem Polsce był poprzednio Ignacy Mościcki.

Stanisław Ostrowski urodził się 29 października 1892 roku we Lwowie, zmarł natomiast 22 listopada 1982 roku w Londynie. Jego ojciec, Michał, brał udział w powstaniu styczniowym, był w związku z tym Sybirakiem. Ukończył V Gimnazjum we Lwowie, następnie podjął studia na wydziale medycznym Uniwersytetu Lwowskiego oraz wiedeńskiego. Dyplom lekarza medycyny otrzymał w roku 1919. Był członkiem Związku Walki Czynnej oraz Związku Strzeleckiego, w którym to ukończył niższą oficerską szkołę. Od roku 1912 należał do zakonspirowanej Organizacji Młodzieży Narodowej. Podczas wojny walczył w I Brygadzie Legionów. Służba w Legionach została przerwana przez chorobę i następnie musiał przebywać w szpitalu. Po wyzdrowieniu, przeniesiony został do Kancelarii Lekarskiej w punkcie Zbornym Legionów w Wiedniu, Lwowie i Przemyślu, tam pełnił obowiązki lekarza. Po wojnie otrzymał posadę docenta Uniwersytetu Jana Kazimierza, został również wiceprezydentem i prezydentem swojego rodzinnego miasta. Od roku 1930 był trzy razy wybierany posłem na Sejm z listy BBWR, w którym zajmował się sprawami zdrowotnymi, bronił także praw mniejszości narodowych. Po ataku wojsk radzieckich na tereny polskich dawnych Kresów Wschodnich z września 1939 został aresztowany, a potem był więziony przez NKWD we Lwowie oraz Moskwie. Skazano go na 8 lat łagrów, z ZSRR wyszedł wraz z armią generała Władysława Andersa. Z Drugim Korpusem gen. Władysława Andersa przeszedł do Włoch, gdzie pracował jako lekarz w szpitalach wojskowych. Od roku 1946 w Wielkiej Brytanii, pracował jako lekarz do czasu przejścia na emeryturę w 1962 r. był współpracownikiem tak zwanej Rady Trzech. 9 kwietnia 1972 roku został Prezydentem RP na Wychodźstwie. Po zakończeniu siedmioletniej kadencji, w 1979 roku swój urząd przekazał Edwardowi Raczyńskiemu. Zmarł 22 listopada 1982 roku w Londynie.

Edward Raczyński urodził się 19 lipca 1891 roku w Zakopanem. Jego ojciec, Edward Aleksander Raczyński, był polskim a zarazem europejskim arystokratą. Studia odbywał za granicą, w Anglii i w Niemczech. Doktorat z dziedziny prawa zdobył w Krakowie. Po niezbyt długiej służbie w wojsku w roku 1918 powołany został do służby dyplomatycz­nej. Został ambasadorem Rzeczypospolitej w Londynie w 1934 roku. Misję tą sprawował aż do czasu cofnięcia uznania polskim władzom przez rząd Wielkiej Brytanii. Podczas wojny prowadził bardzo ożywioną działalność dyplomatyczną. Wpływał na Brytyjczy­ków, aby wypełnili swe zobowiązanie sojusznicze w czasie, kiedy Polska zaatakowana została przez Niemcy. 17 września 1939 roku powiadomił Wielką Brytanię oraz inne państwa, iż Polska została zaatakowana przez ZSRR. W ten sposób wypełnił misję, jaka została mu zlecona przez ministra Becka. Aż do momentu objęcia władzy przez prezydenta Raczkiewicza pełnił, razem z ambasadorami Rzeczypospolitej przebywającymi w Paryżu i w Rzymie, rolę jedynego oficjalnego re­prezentanta Polski. W latach 1941-1943 był także kierownikiem Ministerstwa Spraw Zagranicznych. Mimo zakończenia II światowej wojny Edward Raczyński pozostał w Wielkiej Brytanii. Aktywnie działał w wielu płaszczyznach, zwłaszcza na polu politycznym. W 1954 roku, gdy upłynęła siedmioletnia kadencja Augusta Zaleskiego, to między innymi Raczyński zaliczał się do tych polityków, którzy chcieli do­prowadzić do tego, żeby prezydent z własnej woli zrezygnował ze sprawowanego urzędu. Sam prezydentem został w marcu 1979 roku. Edward Raczyński, dotrzymując obietnicy złożonej przy obejmowaniu urzędu, zrezygnował z tego stanowiska w roku 1986. 8 kwietnia zaprzysiężono jego następcę. Edward hr. Raczyński zmarł 30 lipca 1993 roku.

Kazimierz Sabbaturodził się 27 lutego 1913 roku, zmarł 19 lipca 1989 r. Miejscem jego urodzin były Bieliny Kapitulne u stóp Łysej Góry. Po ukończeniu szkoły podstawowej rozpoczął naukę w I Liceum Ogólnokształcącym w Mielcu. W roku 1939 ukończył prawo na Uniwersytecie Warszawskim. Był harcerzem zarówno w okresie istnienia II RP jak również na emigracji. Po krótkiej służbie w marynarce wojennej skierowano go do służby w brygadzie gen. Stanisława Maczka, z nią dotarł na Wyspy Brytyjskie. Podczas służby został ranny. Pod koniec wojny pełnił funkcję referenta do spraw młodzieży przy Sztabie Generalnym. Wojsko opuścił w roku 1948 i w cywilu założył własne przedsiębiorstwo, które zajmowało się wytwórstwem wyrobów z plastiku, okazało się ono bardzo intratne. Pracował społecznie w harcerstwie oraz Stowarzyszeniu Polskich Kombatantów. Kierował sprawami skarbu w Egzekutywie Zjednoczenia Narodowego. Był także premierem rządu RP na Wychodźstwie w latach1976-1986. Następnie został wybranym Prezydentem RP na Wychodźstwie w latach 1986-1989. próbował jednoczyć ośrodki polityczne na emigracji. Zmarł nagle w 1989 r.

Ryszard Kaczorowskidziałalność na rzecz społeczeństwa rozpoczął już w harcerstwie, gdzie złożył przyrzeczenie harcerskie w roku 1933. Stało się ono jego pasją. Zajmował się prowadzeniem drużyn harcerskich, brał udział w obozachletnich. W 1934 roku rozpoczął naukę w Szkole Handlowej, gdzie miał wiele okazji dla wzmocnienia swojej postawy patriotycznej. Ryszard Kaczorowski służbę we wrześniu 1939 roku podjął w pogotowiu harcerskim, następnie był współzałożycielem białostockiego oddziału Szarych Szeregów, został tam komendantem chorągwi. Aresztowano go w 1940 roku i skazano na karę śmierci, którą jednak zamieniono na 10 lat łagrów. Przechodząc obóz na Kołymie udało mu się dotrzeć do armii gen. Andersa, pełnił tam funkcję łącznościowca, wziął też miedzy innymi udział w bitwie o Monte Cassino. Po przeprowadzeniu demobilizacji Ryszard Kaczorowski zamieszkał w Londynie, tam skończył studia. Oddał się harcerstwu. Od 1955 roku piastował urząd Naczelnika Harcerzy, a od 1976 roku przewodniczącego ZHP poza granicami Kraju. W roku 1952 poślubił Karolinę Mariampolską, także Sybiraczkę. Z małżeństwa tego ma dwie córki oraz pięcioro wnuków. Ryszard Kaczorowski w roku 1988 został ministrem w rządzie Kazimierza Sabbata, a 19 lipca 1989 roku został Prezydentem RP na Wychodźstwie. Po krótkim okresie aktywnej działalności, przekazał 22 grudnia 1989 roku na Zamku Królewskim w Warszawie insygnia władzy prezydenckiej Lechowi Wałęsie. Po 1991 roku Ryszard Kaczorowski brał aktywny udział w życiu publicznym zarówno w kraju jak i na emigracji. Jest też częstym gościem stron rodzinnych, promuje między innymi Białystok. Jest honorowym obywatelem 20 miast, piastuje wiele funkcji, cieszy się ogromnym szacunkiem rodaków.