Za czasów II Rzeczypospolitej Białorusini mieszkali w zwartych skupiskach na obszarach ówczesnego województwa nowogrodzkiego, północnej część województwa poleskiego, wschodniej części białostockiego oraz wschodniej części województwa wileńskiego. Źródłem ich utrzymania była przede wszystkim praca na roli. Dominowały małe i średnie gospodarstwa rolne oraz robotnicy sezonowi. Niejednokrotnie nazywali samych siebie jako "tutejszych" albo Polaków. Nie rozróżniali oni takich rzeczy jak: narodowości oraz obywatelstwo. Przez to trudno było oszacować ich dokładną liczbę, mniej więcej było ich według różnych badań od miliona do dwóch milionów dwustu tysięcy - stan na 1931 rok. Dominującym wyznaniem wśród Białorusinów było prawosławie a na drugim miejscu znajdowali się katolicy od siedmiu do dwudziestu pięciu procent ogółu. W okresie dwudziestolecia międzywojennego miał miejsce dynamiczny rozwój, jeżeli chodzi o świadomość narodową a także społeczną Białorusinów. Spora część tej mniejszości liczyła na rozstrzygnięcie problemów na tle narodowościowym za sprawą tworzonej sowieckiego państwa Białoruskiego. Równocześnie wykształciła się wąska a zarazem aktywna grupa inteligencji jak również organizacje prowadzące działalność o charakterze kulturalnym, społecznym, gospodarczym a także politycznym. Tworzono placówki oświatowe, pojawiały się nowe czasopisma np. "Krynica". Do najważniejszych ośrodków jeżeli chodzi o życie polityczno - narodowe zaliczamy: Wilno wraz z Radoszkowicami. W początkach lat dwudziestych na białoruskiej scenie politycznej najbardziej znaczące były następujące ugrupowania: Białoruski Komitet Narodowy oraz Białoruski Klub Sejmowy. Natomiast w latach 1923 - 1925 wykształciły się główne prądy polityczne, czyli:

  1. Komunistyczny - Komunistyczna Partia Zachodniej Białorusi.
  2. Chrześcijańsko - demokratyczny - Białoruska Chrześcijańska Demokracja.
  3. Socjalistyczny - Hromada i Zmahannie.

Bez względu na różnice w programach, wobec proponowanego przez Białoruską Socjalistyczną Republiką Radziecką każde inne ugrupowanie białoruskie domagało się zdecydowanej reformy rolnictwa a także szerokiego zakresu autonomii dla swojego narodu. Były one wrogo ustosunkowane wobec rządzących. Podejmowano inicjatywy budowy silnego stronnictwa, które byłoby gotowe podjąć współpracę z rządem. Powstał Centralny Związek Wszystkich Białoruskich Organizacji Kulturalno - Oświatowych i Gospodarczych, który jednak się nie sprawdził. Wzrost znaczenia i rozszerzanie działalności przez białoruski ruch narodowy napotkały na opór ze strony władz. W latach 1927 - 1930 formalnie wyeliminowano radykalne partie polityczne, niektóre szkoły oraz organizacje pozarządowe, natomiast w latach 1936 - 1939 wprowadzono tzw. "program umocnienia polskości kraju", który polegał na definitywnym zlikwidowaniu wszystkich szkół a także większości organizacji pozarządowych, kulturalnych oraz partii politycznych. Powyższe kroki podjęte w stosunku do mniejszości białoruskiej przez polskie władze doprowadziły do zaostrzenia konfliktów na tle narodowościowym tuż przed wybuchem II wojny światowej. Natomiast po zakończeniu II Wojny Światowej, zgodnie z postanowieniami układu, zawartego we wrześniu 1944 roku pomiędzy Polską i Białoruską Socjalistyczną Republiką Radziecką, około trzydziestu sześciu tysięcy osób pochodzenia Białoruskiego przesiedlono na obszar Białoruskiej Socjalistycznej Republiki Radzieckiej, lecz około stu pięćdziesięciu tysięcy obywateli białoruskich pozostało na terenie Polski. Dziś liczbę obywateli białoruskich na obszarze Polski ocenia się na około dwieście do trzystu tysięcy. Przede wszystkim zamieszkują oni tereny województwa podlaskiego [poza tym stanowią blisko trzydzieści procent mieszkańców byłego województwa białostockiego]. Po zakończeniu ostatniej wojny dokonały się wśród Białorusinów istotne przemiany społeczne. Ich przyczynami były w znacznej mierze: migracja ze wsi do miast oraz podnoszenie poziomu wykształcenia. Mimo wszystko do dziś znaczącą większość stanowią mieszkańcy obszarów wiejskich. Polityka polskich władz w kwestii Białorusinów na naszym terytorium była zredukowana do niezbędnego minimum. W 1949 roku przywrócono lekcje języka białoruskiego na poziomie szkół podstawowych oraz średnich na obszarze Białostocczyzny (a dokładniej rzecz biorąc dwa licea ogólnokształcące z białoruskim jako język wykładowy: Bielsk Podlaski oraz Hajnówka). W 1953 roku rozpoczęto organizowanie amatorskich zespołów ludowo - artystycznych. Począwszy od 1956 roku działa wspierane dzięki subsydiom ze strony władz Białoruskich - Towarzystwo Społeczno - Kulturalne. Każdego roku wydaje się "Kalendarz Białoruski" oraz wydawane są tomiki poezji a także prozy lokalnych białoruskich artystów. Prezentowane są również wystawy prac ludowych oraz festiwale amatorskich zespołów ludowo - artystycznych. W Radiu Białystok każdego dnia emitowane są audycje po białorusku. Również w 1956 roku Uniwersytet Warszawski otworzył katedrę filologii białoruskiej. Poza tym wytworzyło się środowisko białoruskich elit naukowych, które pracują przy Państwowej Akademii Nauk oraz wyższych uczelniach, zajmując się problematyką historii i literatury a także językoznawstwa, jak również relacji polsko - białoruskich na przestrzeni dziejów. W miejscowości Hajnówka otwarto białoruskie Muzeum Etnograficzne, które jest nieustannie rozbudowywane. W 1988 roku po okresie kilkuletniego, nieformalnego istnienia, zarejestrowano oficjalnie Białoruskie Zrzeszenie Studentów, zajmujące się organizacją imprez studenckich czy też rajdów krajoznawczych, itd. W II 1990 roku utworzono Białoruskie Zjednoczenie Demokratyczne. Każda organizacja, zrzeszająca środowiska białoruskiej mniejszości narodowej na terenie Polski utrzymuje możliwie bliskie relacje z rodakami i ojczyzną!

Białorusini obecnie zamieszkują przede wszystkim na obszarach województwa podlaskiego! W roku 2002, gdy przeprowadzono ogólnonarodowy spis mieszkańców obszaru naszego kraju, zadeklarowało czterdzieści siedem tysięcy sześciuset czterdziestu obywateli Rzeczypospolitej Polskiej, a dokładnie: na obszarze podlaskiego: czterdzieści sześć tysięcy czterdziestu jeden, na obszarze mazowieckiego - pięciuset czterdziestu jeden, na obszarze warmińsko - mazurskiego - dwustu dwudziestu sześciu, na obszarze lubelskiego - stu trzydziestu siedmiu, na obszarze pomorskiego - stu siedemnastu oraz na obszarze zachodniopomorskiego również stu siedemnastu.

W organach samorządowych na terenie podlaskiego część mandatów sprawują Białorusini. W niektórych jednostkach mają nawet w swoich rękach większość mandatów.

Obecnie Język białoruski jest nauczany, jako język ojczysty w czterdziestu czterech szkołach. Uczy się go blisko trzy tysiące siedmiuset białoruskich uczniów.

Znacząca większość Białorusinów w Polsce należy do wspólnoty Polskiego Autokefalicznego Kościoła Prawosławnego.

Czołowe organizacje:

1. Białoruskie Towarzystwo Społeczno - Kulturalne.

2. Związek Białoruski w Rzeczypospolitej.

3. Związek Młodzieży Białoruskiej.

4. Rada Programowa Tygodnika "Niwa".

5. Białoruskie Stowarzyszenie Literackie "Białowieża".

6. Białoruskie Towarzystwo Historyczne.

7. Stowarzyszenie Dziennikarzy Białoruskich.

8. Białoruskie Zrzeszenie Studentów.

Najistotniejsze gazety:

1. "Niwa" - jest to tygodnik.

2. "Czasopism" - jest to miesięcznik.

3. "Białoruskie Zeszyty Historyczne" - ukazuje się raz na pół roku.

Najistotniejsze wydarzenia kulturalne:

1. Festiwal Białoruskiej Muzyki Młodzieżowej "Basowiszcza".

2. Festiwal "Piosenka Białoruska" w Białymstoku.

3. Festiwal Poezji Śpiewanej oraz Piosenki Autorskiej "Jesień Bardów".

4. Święto Kultury Białoruskiej w Białymstoku.

5. Święto "Kupalle" w Białowieży.

6. Polsko - Białoruskie Warsztaty Literackie "Biazmieżża".

7. Konkurs Poezji oraz Prozy "Debiut".