Muzyka towarzyszy człowiekowi od zawsze. Już w prehistorii nawoływania ludzi pierwotnych, ich pierwsze śpiewy były jej przejawem. Przejawiała się wtedy ona również w tańcu, czy raczej rytualnych podskokach, oraz w odgłosach towarzyszących pracy pierwotnych ludzi. Najstarszym instrumentem, jaki znamy z tego okresu są kości mamuta, które, uderzane o siebie, nadawały rytm rytualnym obrzędom.
Okres starożytny to okres rozwoju muzyki. Największy dokonał się w starożytnej Grecji, gdzie powstały trzy znane nam z nazwy instrumenty muzyczne - lira, aulos i kitara. Również w innych starożytnych państwach pojawiały się charakterystyczne dla danego regionu instrumenty.
W średniowieczu muzyka podporządkowana była Kościołowi, dlatego powstało wtedy najwięcej muzyki religijnej. Powstawały zespoły przykościelne, które wykonywały ją jednogłosowo.
Renesans to okres dalszego rozwoju muzyki wokalnej. Obok muzyki religijnej powstaje wtedy jednak wiele utworów muzyki świeckiej. To również okres rozwoju polifonii, czyli wielogłosowości - wykorzystującej kilka samodzielnych linii melodycznych w tym samym czasie.
Barok w muzyce rozpoczął się powstaniem nowej formy wokalno-instrumentalnej - opery. Najwybitniejszym kompozytorem tego okresu jest niewątpliwie Jan Sebastian Bach, który napisał wiele utworów orkiestrowych i organowych, a także instrumentalno-wokalnych.
Klasycyzm i romantyzm to okres największego rozkwitu muzyki. Pod koniec XVIII w. żył Wolfgang Amadeusz Mozart, który napisał wiele sławnych symfonii i innych utworów instrumentalnych i wokalnych. Później wybitne symfonie tworzył Ludwig van Beethoven mimo, iż przez ostatnie lata swojego życia cierpiał na głuchotę. W tym okresie stolicą świata muzycznego stał się Wiedeń. Tutaj przyjeżdżali i komponowali wielcy muzycy. Na uwagę zasługuje postać Johanna Straussa - najwybitniejszego kompozytora walców, w tym czasie niezwykle popularnego tańca, który do dziś uważany jest za jeden z najpiękniejszych. Lata 20. XIX wieku to początek poszukiwania przez kompozytorów nowych form pozwalających na ukazywanie w muzyce własnych wrażeń i uczuć. W tym czasie najwybitniejszy polski kompozytor, Fryderyk Chopin, Piotr Czajkowski oraz inni kompozytorzy słowiańscy nawiązują w swoich kompozycjach do folkloru własnego kraju, co spowodowało powstanie w muzyce tzw. szkół narodowych.
Wiek dwudziesty przyniósł wiele zmian również w muzyce. Kompozytorzy zaczęli eksperymentować i poszukiwać coraz to nowszych form i sposobów wyrazu muzycznego. Powstało wiele nowych technik, które nie zawsze były dobrze odbierane przez słuchaczy i krytyków. Jednym z nowopowstałych gatunków był Jazz, który narodził się w Nowym Orleanie. Podstawową cechą tej muzyki jest improwizacja. Zespół wykonawczy składa się przede wszystkim z instrumentów dętych blaszanych oraz z perkusyjnych. Do najwybitniejszych twórców tego gatunku należą Charles Parker i Louis Armstrong.
Po wojnie powstało wiele nowych gatunków muzyki rozrywkowej, które rozwijają się do dziś, w pewnym sensie usuwając klasykę w cień.
