IGOR STRAWIŃSKI urodził się 17. 06. 1882 roku pod Petersburgiem. Zmarł 06.06.1971 roku w Nowym Jorku. Jego ojciec był śpiewakiem operowym w Petersburgu. Sam kompozytor nigdy nie studiował. Nie ukończył żadnej uczelni muzycznej. W 1905 roku ukończył studia prawnicze.

Momentem przełomowym w jego karierze było pokazanie własnych kompozycji Rimskiemu- Korsakowi, który zaproponował Strawińskiemu prywatne lekcje. U niego Strawiński uczył się instrumentacji i orkiestracji. Pierwsze wykonane publicznie utwory postawiły Strawińskiego w rzędzie najwybitniejszych ówczesnych młodych twórców rosyjskich. Były to: I Symfonia i Suita "Le Faune et La Bergere" (1907). Europejską sławę przyniosła mu natomiast współpraca z Sergiuszem Diagilewem, światowej klasy organizatorem baletów- "Balety Rosyjskie" w Paryżu.

Strawiński pisał balety na zamówienie. Spośród nich pierwszym dziełem odznaczającym się indywidualizmem, mistrzowską instrumentacją, błyskotliwością i polotem jest- wykazujący wprawdzie jeszcze wpływy Rimskiego- Korsakowa- "Ognisty ptak" z 1910 roku. Ciekawą kompozycją jest również "Pietruszka" z 1911 roku. W niespotykany dotąd sposób Strawiński traktuje rytmikę, czyniąc z niej tak samo ważny element kompozycji, jaki dotychczas stanowiły: melodyka i harmonika.

Już te pierwsze dzieła zapowiadają późniejsze zdobycze Strawińskiego, jakimi będą innowacje na polu metrorytmiki, instrumentacji, faktury. One otrzymują rolę pierwszoplanową w jego utworach, większą niż melodyka czy harmonika. Niewątpliwy wpływ mają na to zapatrywania kompozytora, antyromantyczne poglądy estetyczne, intelektualna postawa artystyczna. Specyficzna harmonika jego kompozycji wywołuje zdumienie słuchaczy, nieznany dotąd typ ekspresji, sposobu wyrażania emocji w muzyce- zaskakuje. Czasem jego utwory okazują się być zbyt trudne w percepcji- słuchacze są oburzeni, manifestują swoje niezadowolenie, niezrozumienie, dezaprobatę wobec poczynań kompozytora. Przykładem tak żywej reakcji publiczności było wykonanie "Święta wiosny" w 1913 roku w Paryżu, kiedy okazała się ona przeszkodą w wykonaniu dzieła w ogóle.

Ważny nurt zainteresowań Strawińskiego stanowi również folklor rosyjski. "Wesele", powstałe w latach 1914- 1917, napisane zostało na głosy solowe, chór, cztery fortepiany i siedemnaście instrumentów perkusyjnych.

W latach 1910- 1914 Strawiński przebywa w Paryżu. Tutaj współpracuje z Diagilewem. Po I wojnie światowej wyjeżdża do Szwajcarii. W 1920 wraca do Paryża, gdzie przebywa już do wybuchu II wojny światowej. Działa wówczas jako kompozytor, dyrygent, pianista. Tworzy wtedy m. in. balet "Pulcinella". Koncertuje wykonując swoje utwory, wraz ze swoim synem- również pianistą. W 1941 roku, po klęsce Francji, wyjeżdża na stałe z Europy, otrzymuje obywatelstwo amerykańskie i osiedla się w Los Angeles.

Czas I wojny światowej przyniósł znaczne przeobrażenia w twórczości Strawińskiego. Z rozbudowanej harmoniki, barwnej, rozrzutnej instrumentacji, żywiołowości, oszałamiającej rytmiki rezygnuje, zaś skłania się ku ekonomii brzmienia, mniejszym zespołom instrumentalnym. Porzuca ekstrawagancką rytmikę, różnorodną i bogatą instrumentację- a wprowadza oszczędną, choć również zróżnicowaną obsadę instrumentalną.

Zainteresowanie Strawińskiego zwraca się również ku konstrukcji architektonicznej utworów. Kompozytor stosuje w swych dziełach polifonię. Wyrazem tych nowych nurtów twórczości Strawińskiego jest "Historia żołnierza" z 1918 roku (widowisko poetycko- baletowe).

Jednocześnie na horyzoncie jego muzyki pojawia się jazz- powstają takie utwory jak "Rag- time" (w roku 1918) i "Piano- Rag music" (w roku 1920).

Twórczość Strawińskiego zapoczątkowuje muzyczny neoklasycyzm. Kompozytor odwołuje się do dorobku muzyki wieków minionych- do klasycznych form i zabiegów kompozytorskich- łącząc je w swych kompozycjach ze środkami wykształconymi na gruncie muzyki współczesnej.

Nurt pastiszowo- neoklasyczny w dorobku Strawińskiego reprezentują:

  • "Król Edyp", opera z 1927 roku;
  • "Apollo i muzy", balet z 1928 roku;
  • "Pocałunek i wieszczki", balet z 1928 roku;
  • "Gra w karty", balet z 1936 roku;
  • "Orfeusz", balet z 1947 roku;
  • "Persefona", melodramat z 1934 roku.

Szczególne miejsce w twórczości Strawińskiego zajmuje "Symfonia Psalmów" na chór i orkiestrę. Powstały w 1930 roku utwór nawiązuje do stylu śpiewów kościelnych, wręcz uderzające są tu ekspresja, skupienie i zaangażowanie kompozytora.

Dwadzieścia sześć lat później powstało kolejne wielkie dzieło- będące syntezą klasycznych form muzyki ze współczesnymi technikami kompozytorskimi: "Canticum sacrum at honorem sancti Marci nominis". Zaskoczenie wzbudziło podczas wykonania tej kompozycji w Wenecji zastosowanie przez kompozytora dodekafonii.

Ciekawym przykładem wśród dzieł Strawińskiego jest też "Agon"- balet przeznaczony dla dwunastu tancerzy, oparty na dwunastu tonach, pochodzący z roku 1957, "Tehreni"- na głosy solowe, chór i orkiestrę z roku 1958, "A Sermon, a Narrative and a prayer" na głosy solowe, orkiestrę i narratora, z roku 1961.

Inne wybitne dzieła Strawińskiego to:

1) utwory orkiestrowe:

  • Symfonie instrumentów dętych - 1921;
  • Symfonia in C - 1940;
  • Symfonia w trzech częściach - 1945;
  • dwie suity na małą orkiestrę - 1921, 1925;
  • Koncert na fortepian i instrumenty dęte - 1924;
  • Koncert skrzypcowy - 1931
  • Koncert na dwa fortepiany i orkiestrę - 1935
  • Hebanowy koncert na orkiestrę jazzową - 1945;
  • Koncert in D - 1946;
  • Movements na fortepian I orkiestrę - 1959
  • Capriccio na fortepian i orkiestrę - 1929;
  • Cztery etiudy - 1929;
  • "Dumbarton Oaks Concerto" - 1938;
  • Polka cyrkowa - 1941;
  • Oda na orkiestrę - 1943;
  • Sceny baletowe na orkiestrę - 1944;
  • Variations Aldous Huxley in memoriam na orkiestrę - 1964;
  • Opery : "Słowik" - 1914, "Mawra" - 1922, "The Rakes-Progress" - 1951;
  • Msza- 1948.

2) kompozycje kameralne:

  • trzy utwory na kwartet smyczkowy- 1914;
  • oktet na instrumenty dęte - 1924;
  • Duo concerto na skrzypce I fortepian - 1932, septet - 1953;
  • In memoriam Dylan Thomas na tenor, kwartet smyczkowy i cztery puzony - 1954 ;
  • Eight Instrumental Miniature dla 15 wykonawców - 1962.

3) utwory wokalno- instrumentalne:

  • "Babel", kantata na chór męski, orkiestrę i narratora z 1944 roku;
  • Anthem na chór z roku 1962;
  • "The Floot"- przedstawienie dla lektorów, solistów, chóru, orkiestry i tancerzy z 1962 roku;
  • "Abraham and Isaac" na baryton i orkiestrę kameralną z roku 1963;
  • "Introitus" na chór męski i zespół kameralny z 1965 roku;
  • "Requiem Canticles" na głosy solowe, chór i orkiestrę z 1966 roku.