Chopin

Życie

Fryderyk Chopin urodził się w Żelazowej Woli koło Sochaczewa (Mazowsze). Przy ustalaniu daty narodzin Fryderyka Chopina przyjmowane są dwie daty. Jedna, podana przez samą rodzinę kompozytora to 1 marca 1810, druga, zapisana w metryce chrztu świętego sporządzonej parę tygodni po narodzinach, to 22 lutego 1810.Dwór w Żelazowej Woli był majątkiem należącym do hrabiów Skarbków. Ojciec Fryderyka, Mikołaj (Nicolas) był spolonizowanym Francuzem urodzonym w Lotaryngii. Już w okresie dzieciństwa spędzonego we Francji zawarł kontakty z polskimi rodzinami: hrabiego Michała Paca oraz administratora jego majątku-Jana Adama Weydlicha. Jako szesnastoletni młodzieniec, Mikołaj przyjechał z nimi do Polski, gdzie pozostał już na stałe. Od tamtego czasu kontakt z jego francuską rodziną całkowicie się urwał. Swoje dzieci wychował na Polaków, nie Francuzów. W roku 1806 zawarł związek małżeński z Teresą Teklą z Krzyżanowskich , która zarządzała majątkiem hrabiostwa Skarbków w Żelazowej Woli, gdzie Mikołaj został nauczycielem języka francuskiego. Chopinowie mieli czworo dzieci, w tym trzy córki: Ludwikę, Izabelę i Emilię oraz jednego syna-Fryderyka(drugie kolei dziecko).Kilka miesięcy po narodzinach Fryderyka rodzina Chopinów przeniosła się do Warszawy. Mikołaj otrzymał posadę wykładowcy języka francuskiego w Liceum Warszawskim, a także zaczął prowadzić pensjonat, którego wychowankami byli synowie ziemiańscy spoza Warszawy.

Talent małego Fryderyka w kierunku muzyki objawił się bardzo wcześnie, przez co mały Chopin często był porównywany z geniuszem W.A.Mozarta. Jako siedmiolatek miał już na swym koncie dwie kompozycje: Polonezy g-moll i B-dur. Pierwszy z Polonezów od razu zaczął ukazywać się drukiem dzięki sztycharni nut księdza Cybulskiego. Wieści o talencie małego Fryderyka rozgłaszały warszawskie gazety. "Mały Chopinek" stał się atrakcją arystokratycznych przyjęć, które uświetniał swą biegłą grą. Zaczął grać także na koncertach charytatywnych. Jego pierwszym profesjonalnym nauczycielem fortepianu był Wojciech Żywny (wcześniej uczyła go matka), który udzielał mu lekcji w latach 1816-1822. Dalszą współpracę uznał Żywny za bezsensowną, gdyż uczeń w swej grze przerósł mistrza. Kolejnym nauczycielem Fryderyka był być może Wilhem Wacław Würfel, wspaniały pianista i profesor konserwatorium, który prawdopodobnie udzielał mu(odbywających się nieregularnie) lekcji gry na fortepianie, a także gry organowej.

Lata 1823-26 spędził młody Fryderyk na nauce w Liceum Warszawskim. Latem wypoczywał zazwyczaj w wiejskich majątkach swych szkolnych kolegów, w różnych rejonach kraju. Dwa razy przebywał w Szafarni na Kujawach, gdzie po raz pierwszy przejawiła się jego fascynacja folklorem. Przysłuchiwał się piosenkom ludowym, zapisywał ich melodie i teksty, obserwował folklor przez uczestnictwo w obrzędach ludowych, takich jak wesela, dożynki. Grał także wraz z kapelą wiejską na basetli, o czym następnie zdawał szczegółowe relacje w listach. Czerpiąc z tych doświadczeń zaczął pisać od 1825 roku charakterystyczne dla jego twórczości mazurki, w których ukazywał specyfikę tonalności, wigor i bogactwo rytmów polskiego folkloru.

W roku 1826 został przyjęty na studia do warszawskiej Szkoły Głównej Muzyki, pod kierownictwem Józefa Elsnera, na wydział "Teorii muzyki, jenerałbasu i kompozycji". Nie studiował w klasie fortepianu. Elsner zdawał sobie sprawę z niezwykłego talentu Fryderyka i jego szczególnego umiłowania muzyki fortepianowej, dlatego też pozwolił mu się skoncentrować właśnie na niej, ale nie pozwolił by zaniedbane zostały przedmioty teoretyczne, zwłaszcza zaś kontrapunkt. Fryderyk, obdarzony przez naturę łatwością do improwizowania i błyskotliwych przebiegów melodycznych, tworzenia pięknej harmonii wyrobił sobie dzięki szkole Elsnera solidny warsztat, nauczył się dyscypliny i odpowiedzialności za logikę każdej nuty. W trakcie studiów skomponował Chopin swe pierwsze szeroko rozbudowane dzieła, takie jak: Sonata c-moll, Wariacje B-dur na temat La ci darem la manzo z opery Don Giovanni W.A.Mozarta, Fantazja op. 13 na tematy polskie oraz Trio g-moll na skrzypce, wiolonczelę i fortepian. W 1829 r. Fryderyk skończył trzeci rok studiów w Szkole Głównej Muzyki, a Elsner na zakończenie wydał w raporcie następującą opinie na temat ucznia: "Trzecioletni Szopen Fryderyk - szczególna zdatność, geniusz muzyczny".

Jak dotąd Chopin nigdy nie opuszczał kraju na dłużej. Odbył tylko krótkotrwałe pobyty w Bad Reinertz (obecne Duszniki-Zdrój) na Dolnym Śląsku w 1826 r. oraz w Berlinie w 1828 r., towarzysząc przyjacielowi ojca, prof. Feliksowi Jarockiemu, który został zaproszony tam na zjazd przyrodników, a sam zapoznając się z tamtejszym światkiem muzycznym. Dopiero po studiach, w roku 1829 poznał Pragę, Drezno i Wiedeń, gdzie z powodzeniem dawał koncerty. W Wiedniu, Wilhem Wacław Würfel pomógł mu wejść w towarzystwo tamtejszych muzyków, dzięki czemu Chopin wystąpił dwukrotnie w Kärtnerthortheater, grając z orkiestrą Wariacje op. 2 na temat Don Giovanniego i Rondo a la Krakowiak op. 14. Brawurowa gra Chopina spotkała się tam z wielkim entuzjazmem publiczności. Jedyne uwagi ze strony krytyków tyczyły się rzekomo słabego uderzenia dźwięku. Kompozycje natomiast ocenione zostały bardzo wysoko. Wydawca wiedeński - Tobias Haslinger opublikował Wariacje na temat Mozarta w 1830r. To było pierwsze wydanie utworu Chopina za granicą.

Po powrocie do Warszawy, Fryderyk , będąc już po studiach, miał bardzo dużo wolnego czasu by oddać się bez reszty swej pasji. Skomponował wtedy m.in. swoje dwa Koncerty fortepianowe z orkiestrą : f-moll i e-moll. Podczas pisania pierwszego z nich, duży wpływ miało uczucie kompozytora do Konstancji Gładkowskiej, studentki Konserwatorium w klasie śpiewu. Kilka miesięcy przed planowanym kolejnym, dłuższym wyjazdem upłynęło na całym szeregu występów Fryderyka, głównie w Teatrze Narodowym, w którym miały miejsce prawykonania obu koncertów. Początkowo zamierzonym celem podróży Chopina miał być Berlin, dokąd został zaproszony przez księcia Antoniego Radziwiłła, który urzeczony od dawna talentem artysty, gościł go u siebie w Antoninie już wcześniej, na jesieni w 1829 r. Jednakże Chopin postanowił jechać nie do Berlina, lecz do Wiednia, gdzie chciał ponowić swój wcześniej odniesiony sukces i utrwalić swą pozycję. I tak w dniu 11 października 1830 zagrał swój pożegnalny, uroczysty koncert w Teatrze Narodowym, w którego programie był Koncert e-moll wykonany przez samego kompozytora, a także występ Konstancji Gładkowskiej.

2 listopada 1830 (tuż przed powstaniem listopadowym) Chopin wyjechał z Polski( jak potem okazało się bezpowrotnie) wraz ze swym przyjacielem Tytusem Woyciechowskim do Austrii, skąd następnie miał udać się do Włoch. W krótkim czasie po ich przyjeździe do Wiednia, doszła do nich wiadomość o wybuchu w Warszawie powstania listopadowego. Tak nastał czas wielomiesięcznej wojny polsko-rosyjskiej. Tytus wrócił do kraju, by wstąpić do wojska i wziąć udział w powstaniu, natomiast Fryderyk za usilnymi namowami przyjaciela pozostał w Wiedniu. Zamartwiając się losami ojczyzny przestał myśleć o rozwoju swej kariery. Pierwszy koncert dał dopiero 11 czerwca 1831 r. w Kärtnerthortheater, gdzie zagrał Koncert e-moll. Pobyt Chopina w Wiedniu trwał osiem miesięcy. Okres ten był znaczący. Kompozytor borykający się z własnymi uczuciami zapoczątkował tu swój nowy, odrębny styl, różniący się od wczesnego brillant, odznaczający się niesłychaną pasją i siłą, co widoczne jest w Scherzu h-moll, a przede wszystkim w etiudach z op.10.

Chopin zrezygnował z planowanego wyjazdu do Włoch ze względu na toczące się tam wówczas walki. Udał się natomiast do Paryża, po drodze zatrzymując się jeszcze na koncerty w Monachium i Stuttgarcie. Będąc tam dowiedział się o klęsce powstania listopadowego i zajęciu Warszawy przez Rosjan. W wyniku tej tragicznej wiadomości, jego słaby organizm zareagował gorączką i rozstrojem nerwowym. Chopin prowadził wtedy zapiski, z których możemy dowiedzieć o jego ówczesnym stanie. W 1831 dotarł do w Paryżu, gdzie spotkał wielu rodaków. Szukali w tym przyjaznym mieście schronienia przed rosyjską okupacją. Chopin zawarł bliski kontakt z tzw. Wielką Emigracją. Zaprzyjaźnił się z jej przywódcą - księciem Adamem Czartoryskim. Stał się członkiem i wspierał finansowo Towarzystwo Literackie Polskie, uczestniczył w zebraniach emigrantów, występował na imprezach dobroczynnych dla ubogich emigrantów, a także sam bywał ich organizatorem. Pozycja artystyczna Chopina wzrosła w Paryżu w bardzo szybkim tempie. Dzięki przywiezionym z Wiednia listom polecającym, szybko znalazł poparcie tamtejszego środowiska muzycznego i został przyjęty do niego z entuzjazmem. Zaprzyjaźnił się z wieloma młodymi muzykami, takimi jak Liszt, Hiller, Berlioz, Franchomm. W 1835 poznał także Schumanna, który wysoce cenił twórczość Chopina. Pianista Friedrich Kalkbrenner, nazywany przez ówczesnych królem fortepianu, usłyszawszy wspaniałą grę Fryderyka, zorganizował mu koncert. Miał on miejsce 26 lutego 1832 roku w sali Pleyela. Chopin odniósł wtedy niebywały sukces i stał się nagle słanym muzykiem Paryża. Wydawcy zaczęli interesować się osobą warszawskiego muzyka. Latem 1832, Chopin podpisał kontrakt z najlepszą paryską firmą wydawniczą Schlesingera. Jego kompozycje wydawane były równocześnie w Londynie i Lipsku. Obok dochodu ze sprzedawanych egzemplarzy, najważniejszym źródłem zarobku Chopina były dawane przez niego lekcje. Stał się rozchwytywanym przez polską i francuską arystokrację nauczycielem fortepianu. Paryskie salony arystokratyczne były też dla niego ulubionym miejscem grywania koncertów. Chopin, w przeciwieństwie do sobie współczesnych artystów-pianistów, takich jak Liszt Kalkbrenner, Thalberg czy Herz, nie przepadał za dawaniem koncertów na estradach publicznych. W takich okolicznościach występował rzadko i bez entuzjazmu, natomiast w kameralnym, zaprzyjaźnionym gronie ukazywał w pełni swój artyzm i niedoścignione możliwości pianistyczne i ekspresyjne.

Chopin osiadłszy w Paryżu świadomie wybrał status emigranta i nie zareagował na prośbę ojca, aby udał się do ambasady rosyjskiej w celu przedłużenia paszportu. W wyniku tego oporu, Fryderyk został zaliczony do grona politycznych uchodźców, a tym samym odciął sobie możliwość legalnego powrotu do ojczyzny. Zamieszkał najpierw z Polakiem, doktorem Aleksandrem Hoffmanem, a kiedy ten wyjechał z Paryża- ze swoim długoletnim przyjacielem z czasów warszawskich, powstańcem i lekarzem Janem Matuszyńskim .

Tęsknota za bliskimi była ogromna. Fryderyk nie mógł się z nimi spotkać w Polsce, lecz poza jej granicami. I tak, w roku 1835, kiedy rodzice udali się do Karlsbadu w celach leczniczych , udał się tam też Fryderyk. Niedługo potem przebywał Chopin w pobliskim Dreźnie, gdzie odrodziła się jego znajomość z rodziną Wodzińskich. Trzej synowie Wodzińscy byli niegdyś wychowankami pensjonatu Mikołaja Chopina. Młodsza siostra Maria, utalentowana muzycznie i plastycznie panienka stała się miłością Fryderyka. Zakochany, postanowił poślubić Marię i stworzyć dom na obczyźnie. Rok później, latem, w czasie wspólnego wakacyjnego wypoczynku z Marią i jej matką w Marienbadzie, poprosił o rękę Marii. Otrzymał zgodę, pod warunkiem , że zadba o swoje zdrowie. Narzeczeństwo nie było oficjalne, a do zaślubin w końcu nie doszło, ponieważ rodzice Marii zaniepokojeni złym stanem zdrowia Fryderyka, uznali go za nieodpowiedniego kandydata na męża dla swojej córki. Fryderyk bardzo przeżywał zerwanie, a całą korespondencję prowadzoną z Wodzińskimi związał w mały pakiet i podpisał "Moja biéda".

Fala przykrych wspomnień spowodowała wyjazd Chopina z Camille Pleyelem do Londynu. W niedługim czasie po tych wydarzeniach związał się ze sławną francuską pisarką - Georg Sand, autorką śmiałych powieści obyczajowych. Sześć lat starsza od niego pisarka , rozwiedziona, z dwójką dzieci dała samotnemu artyście to za czym tak bardzo tęsknił od czasu wyjazdu z Warszawy, czyli poczucie bezpieczeństwa, ciepło, troskę.

W okresie zimy 1838/1839 kochankowie przebywali na Majorce, gdzie zła pogoda wywołała u Chopina ciężką gruźlicę. Przez wiele tygodni artysta był bardzo osłabiony i w ogóle nie mógł wychodzić z domu, ale mimo to ciągle, intensywnie komponował. W efekcie powstał tam szereg arcydzieł tj.: cykl 24 preludiów, Polonez c-moll, Ballada F-dur, Scherzo cis-moll. W czasie wiosny 1839, kiedy już wrócili z Majorki i Fryderyk odbył leczenie w Marsylii, zamieszkał w posiadłości należącej do Georg Sand , w Nohant w środkowej Francji. Począwszy od tego czasu aż do 1846 r. każdego lata przyjeżdżał do Nohant, natomiast na okres zimy wracał do Paryżu. Od kiedy wyjechał z kraju, czas spędzony w Nohant był najszczęśliwszym okresem w życiu Chopina, a zarazem najpłodniejszym dla jego twórczości. Właśnie tam powstała większość najwspanialszych i najgłębszych jego kompozycji.

W Paryżu Chopin i Georg Sand traktowani byli jak małżeństwo, pomimo faktu ,że nim nie byli. Mieli wspólnych przyjaciół pośród polskich emigrantów i w kręgach artystów. Przez lata bardzo się kochali i przyjaźnili zarazem, aż do czasu kiedy dorastający syn pisarki, wrogo nastawiony do ich związku, wywoływał konflikty, które stopniowo narastały i w końcu doszło do rozstania w 1847 roku. Wydarzenie to miało bardzo negatywny wpływ zarówno na stan psychiczny jak i fizyczny kompozytora. Utracił ukochaną osobę i ukochane miejsce na ziemi - Nohant. W konsekwencji, Chopin niemalże zaprzestał komponowania. Do końca życia miało już powstać tylko kilka miniatur. W kwietniu 1848 r., za namową swej uczennicy, Szkotki Jane Stirling, wyjechał Chopin w podróż do Anglii i Szkocji. Nazbyt intensywny tryb życia, niesprzyjający dla chorych płuc kompozytora klimat, nadmierne przemęczanie się w wyniku wędrówek i ciągłych występów, spowodowały pogorszenie się stanu zdrowia. W dniu 16 listopada 1848 r., pomimo gorączki i ogólnego wycieńczenia organizmu, dał Chopin swój już ostatni w życiu koncert, który odbył się w sali Guildhall w Londynie na rzecz polskich emigrantów. Kilka dni później Chopin wrócił do Paryża.

Gruźlica płuc postępowała bardzo szybko, co uniemożliwiało artyście udzielania lekcji. W lecie przyjechała do Chopina najstarsza z sióstr, Ludwika Jędrzejewiczowa i zaopiekowała się chorym bratem. Dnia 17 października 1849 r., w Paryżu kompozytor zmarł w swym mieszkaniu przy placu Vendôme. Jego ciało zostało złożone na cmentarzu Pére-Lachaise w Paryżu. Ostatnią wolą Chopina było przywiezienie jego serca do Warszawy i tak też siostra postąpiła. Serce Chopina złożone w urnie, zostało wmurowane w filar kościoła Św. Krzyża na Krakowskim Przedmieściu.

Twórczość

Twórczość Chopina to niemalże w całości utwory fortepianowe, instrument charakterystyczny dla okresu romantyzmu muzycznego. Niezwykły geniusz kompozytora objawił się w łączeniu elementów ówczesnej kultury muzycznej z zastosowaniem nowatorskich rozwiązań harmonicznych i technicznych, ponadto w stworzeniu indywidualnego, niepowtarzalnego, rozpoznawalnego od pierwszych nut stylu muzycznego.

Jednymi z pierwszych dzieł Chopina są dwa koncerty fortepianowe, w których miesza się klasyczna forma i stosowanie modnego wówczas stylu brillant z indywidualnym stylem kompozytora. Styl brillant uwidacznia się także w walcach Chopina, odznaczających się lekkością i wirtuozerią.

Bardzo ważną pozycję wśród kompozycji Chopina zajmują miniatury taneczne, do których oprócz walców, należą m.in. mazurki i polonezy, a także tańce o mniejszym znaczeniu. Chopin, nawiązując do gatunku z końca XVIII w. skomponował 57 mazurków, będących arcydziełami dla gatunku miniatury fortepianowej. Charakterystyczne jest dla mazurków Chopina stylizowanie w nich tańców mazurowych, takich jak: oberek, kujawiak i mazur, czerpiąc inspiracje z ich rytmiki, melodyki, budowy i tonalności.

W swoich pierwszych polonezach nawiązał Chopin do gatunku tańca narodowego, tworzonego przede wszystkim przez Józefa Elsnera i Karola Kurpińskiego oraz do stylu brillant. Z kolejnych polonezów emanuje heroizm i tragizm, zaś ostatnie, wielkie polonezy, niezwykle bogate w środki wyrazowe i o różnorodnych środkach techniki kompozytorskiej zaliczane są do gatunku poematu fortepianowego.

Istotne pozycję wśród miniatur nietanecznych Chopina zajmują 24 etiudy wydane w dwóch zbiorach, w których połączył kompozytor niezwykle wysoki poziom techniczny i wirtuozerię z kantyleną, kolorystyką ruchu oraz nowatorstwem harmonicznym.

24 preludia, w tym każde w innej tonacji, skomponował Chopin głównie w trakcie pobytu na Majorce. Są one bardzo różnorodne w swym charakterze, począwszy od bardzo marzycielskich, lirycznych, uduchowionych po burzliwe i dramatyczne .

Chopin kontynuował stworzony przez J. Fielda gatunek nokturnu, komponując ich 19.Forma nokturnów Chopina jest w przeważającej części trzyczęściowa. Utwory te znamionuje melodyka bogata w częste i różnorodne ornamenty, wykorzystanie techniki wariacyjnej. Swym wyrazem podobieństwo do nokturnów wykazują Berceuse Des-dur i Barkarola Fis-dur.

Nową formę stworzył Chopin w swych 4 balladach. Hipoteza czy bezpośrednią inspiracją dla kompozytora były utwory literacie nie została w pełni udowodniona. Nie ma jednak wątpliwości co do tego, że w balladach Chopina występuje element narracyjności, co wyraża się w ciągłości linii melodycznej, zastosowaniu silnych kontrastów dynamicznych i fakturalnych.

W scherzach (poematy fortepianowe dużych rozmiarów) nawiązał Chopin do klasycznego gatunku o tej samej nazwie tylko przez zastosowanie formy repryzowej i metrum trójdzielnego. Scherza Chopina są jednak demoniczne i burzliwe, co odróżnia je od scherza okresu klasycyzmu.

W sonatach stosował się do założeń klasycznej formy, z jednym wyjątkiem jakim jest Sonata b-moll, której III część jest marszem żałobnym , a finał ma charakter etiudowy.

W pieśniach, uznanych za wzór polskiej pieśni romantycznej, wykorzystał Chopin teksty współczesnych sobie poetów, takich jak: S. Witwicki, A. Mickiewicz, Z. Krasiński, B. Zaleski, L. Osiński.

Muzyka Chopina zdobyła od samego początku wielką popularność, która trwa po dzień dzisiejszy. W okresie zaborów była ona symbolem patriotyzmu. Kult muzyki Chopina został uwieńczony powstaniem Międzynarodowego Konkursu Pianistycznego im. F. Chopina w Warszawie w 1927 r. oraz Instytutu im. F. Chopina. Od dawna odbywają się Festiwale Chopinowskie: w Dusznikach( od 1946) i w Mariańskich Łaźniach( od 1959).Twórczość Chopina poprzez swoje bogactwo środków wyrazowych i ekspresyjnych wywarła ogromny wpływ na muzykę romantyczną i I połowy XX w.

Ważniejsze kompozycje

• 2 Koncerty: Koncert f-moll na fortepian i orkiestrę op. 21 (1830), Koncert e-moll na fortepian i orkiestrę op. 11 (1830)
• Sonaty: Sonata c-moll op. 4 (1828), Sonata b-moll op. 35 (1839), Sonata h-moll op. 58 (1844), Sonata g-moll na fortepian i wiolonczelę op. 65 (1846)
• Ballady: Ballada g-moll op. 23 (1836), Ballada F-dur op. 38 (1839), Ballada As-dur op. 47 (1841), Ballada f-moll op. 52 (1842)
• Scherza: Scherzo h-moll op. 20 (1834), Scherzo b-moll op. 31 (1837), Scherzo cis-moll op. 39 (1839), Scherzo E-dur op. 54 (1842)
• Fantazje: Fantazja A-dur na tematy polskie na fortepian i orkiestrę op. 13 (1829), Fantazja f-moll op. 49 (1841)
• Polonezy: Polonez B-dur (1817), Polonez g-moll (1817), Polonez As-dur (1821), Polonez gis-moll (ok. 1824), Polonez d-moll op. 71 nr 1 (1824-1825), Polonez f-moll op. 71 nr 3 (1825-1826), Polonez B-dur op. 71 nr 2 (1828), Polonez Ges-dur (1829), Polonez fis-moll op. 44 (1841), Polonez As-dur op. 53 (1842), Polonez-fantazja As-dur op. 61 (1846), 2 Polonezy op. 40 (1838-1839), 2 Polonezy op. 26 (1834-1835), Andante spianato i Polonez Es-dur na fortepian i orkiestrę op. 22 (1830-1835)
• Mazurki: Mazurek B-dur (1826), Mazurek G-dur (1826), Mazurek a-moll op. 68 nr 2 (1827), Mazurek C-dur op. 68 nr 1 (przed 1830), Mazurek F-dur op.68 nr 3 (przed 1830), Mazurek G-dur op. 67 nr 1 (przed 1830), 5 Mazurków op. 6 (1830-1831), 4 Mazurki op. 7 (1830-1831), Mazurek B-dur (1832), 4 Mazurki op.17 (1830-1833), Mazurek As-dur (1834), Mazurek C-dur op. 67 nr 3 (1835), 4 Mazurki op. 24 (1834-1835), 4 Mazurki op. 30 (1835-1837), 4 Mazurki op. 33 (1837-1838), 4 Mazurki op. 41 (1838-1839), Mazurek a-moll (1840), 3 Mazurki op. 50 (1841-1842), 3 Mazurki op. 56 (1843), 3 Mazurki op. 59 (1845), 3 Mazurki op. 63 (1846), Mazurek g-moll op. 67 nr 2 (1849), Mazurek f-moll op. 68 nr 4 (1849)
• Walce: Walc E-dur (1829), Walc h-moll op. 69 nr 2 (1829), Walc Des-dur op. 70 nr 3 (1829), Walc As-dur (1830), Walc e-moll (1830), Walc Ges-dur op.70 nr 1 (1832), Walc Es-dur op. 18 (1833), Walc As-dur op. 69 nr 1 (1835), 3 Walce op. 34 (1835-1838), Walc As-dur op. 42 (1840), Walc f-moll op. 70 nr 2 (1841), 3 Walce op. 64 (1846-1847)
• Nokturny: Nokturn e-moll op. 72 (1830), 3 Nokturny op. 9 (1830-1831), 3 Nokturny op. 15 (1830-1833), 2 Nokturny op. 27 (1835), 2 Nokturny op. 32 (1836-1837), 2 Nokturny op. 37 (1837-1839), 2 Nokturny op. 48 (1841), 2 Nokturny op. 55 (1843), 2 Nokturny op. 62 (1846)
• Impromptus: Impromptu cis-moll op. 66 (1834), Impromptu As-dur op. 29 (ok. 1837), Impromptu Fis-dur op. 36 (1839), Impromptu Ges-dur op. 51 (1842)
• Ronda: Rondo c-moll op. 1 (1825), Rondo a la Mazur F-dur op. 5 (1826), Rondo a la Krakowiak F-dur na fortepian i orkiestrę op. 14 (1828), Rondo Es-dur op. 16 (1833)
• Etiudy: 12 etiud op. 10 (1829-1833), 12 etiud op. 25 (1835)
• 24 preludia op. 28 (1838-1839)
• Wariacje B-dur na temat arii La ci darem la mano z opery W.A. Mozarta Don Juan na fortepian i orkiestrę op. 2 (1828), Preludium cis-moll op. 45 (1841), Allegro de concert A-dur op. 46 (1841), 3 Nouvelles Études (1839)
• Trio g-moll na fortepian, skrzypce i wiolonczelę op. 8 (1829)
• 3 Écossaises op. 72 (1830), Bolero a-moll op. 19 (1833), Tarantella As-dur op. 43 (1841)
• Berceuse Des-dur op.57 (1844), Barkarola Fis-dur op. 60 (1846)
• 17 Pieśni na głos i fortepian op. 74