Pojęcie moralności posiada dosyć szeroki zakres. Jeśli zechcemy rozpatrywać je w znaczeniu węższym, gdzie pojęcie to ma charakter wartościujący oznaczać będzie zgodność naszych działań z prawdą i dobrem. Pod względem opisowym moralność oznacza ustanowiony zespół norm i wzorów postępowania, stałych i mających wartość bezwzględną. Zadaniem moralności jest rozróżnianie dobra od zła, tworzenie priorytetów w świecie wartości, preferowanie wartości pozytywnych i płynących z nich postaw, zachowań i wzorców osobowych. W świecie moralności granice pomiędzy dobrem a złem są często bardzo trudne do określenie. Wypływa to z faktu, iż człowiek, istota rozumna i posiadająca wolną wolę jest niejako twórcą wartości, jest też ich nosicielem. Człowiek dzięki świadomości jest w stanie rozpoznawać wartości moralne, dzięki wolności może dokonywać nieustannych wyborów drogi moralnej; opowiadać się za dobrem lub za złem i realizować je w życiu. Wolność i świadomość wyboru czynią człowieka odpowiedzialnym wobec samego siebie, swojego sumienia oraz drugiego człowieka. Moralność oparta na religii, która Boga czyni źródłem wartości podporządkowuje człowieka prawom boskim i czyni go odpowiedzialnego także wobec Boga. Człowiek jako podmiot etyczny odkrywa lub samodzielnie tworzy wartości, ustanawia ich hierarchię i realizuje je w swoim życiu. Realizacja ta polega na świadomym wyborze wartości etycznych takich jak np. dobro, prawda, sprawiedliwość; na życiu w zgodzie z przyjętymi normami i regułami, dbając o przestrzeganie nakazów i zakazów moralnych.

Istnieje wiele rodzajów moralności, jako że zakres jej pojęcia jest bardzo szeroki. Istnieje moralność, której podstawą są przekonania, filozoficzne, ideologiczne bądź też religijne. Można wskazać moralność, która jest charakterystyczna dla danej epoki historycznej, dla danej grupy zawodowej, czy społecznej. Do sfery moralności zalicza się także etyka opisowa, zajmująca się analizą i opisem wartości i działań moralnych, a także etyka normatywna, która wyznacza normy postępowania. Moralność zajmuje też miejsce w poruszanych niejednokrotnie tematach, czy to czysto teoretycznych czy też mających odniesienie w praktyce.

Moralność jest nierozerwalnie związana z wartościami; równocześnie wartości są powiązane z moralnością. Tak jak wartości, które wybieramy i którymi się w życiu kierujemy ustanawiają daną moralność, tak też moralność, która sama w sobie także stanowi wartość, wyznacza drogę postępowania i wskazuje, według których wartości należy żyć. Wartości tworzą moralność; moralność konstytuuje wartości. Wartości nie ograniczają się wyłącznie do wartości moralnych, obok nich wyróżnić można wartości poznawcze, estetyczne, osobowe, społeczne, witalne. Tym co je łączy jest ich ponadczasowość, absolutność. Pisze o tym Zygmunt Białowiecki: "(…)wartości przybierają charakter jednostkowy, ponieważ są ponadczasowe (...)" Wartości warunkują ludzkie zachowanie, ponieważ wyznaczają drogę człowiekowi, który chcąc osiągnąć dany cel musi najpierw dokonać wyboru wartości, według których będzie dążył do tego celu. Równocześnie cel, który stanowi także wartość warunkuje ludzkie postępowanie. George Cruckholme pisze: "(…) wartość, to koncepcja tego, co godne pożądania, wywierająca wpływ na wybór spośród dostępnych środków, sposobów i celów działania (...) Mieć koncepcję to posiadać wiedzę."

Każdy człowiek, jako istota indywidualna, jedyna w sowim rodzaju posiada swoją własną moralność, która jest jednostkowa i niepowtarzalna. Człowiek jako podmiot kreuje sam siebie i ustanawia hierarchię wartości, w zgodzie z którymi stara się żyć. Wskazuje wartości nadrzędne, które stanowią oś jego postępowania. Wśród wartości fundamentalnych, kultywowanych przez człowieka wyróżnić można prawdę, dobro, miłość, sprawiedliwość czy praworządność. Ta ostatnia wartość, jest według mnie wartością szczególnie istotną w życiu każdego człowieka.

Wartość praworządności rozpatrywać można z różnych punktów widzenia. Szczególnie widać istotną rolę, jaką pełni ta wartość w odniesieniu do analizy społeczeństwa współczesnego, gdzie granice moralne są coraz częściej przekraczane a poziom życia moralnego upada. Wartość przestrzegania praw i norm staje się coraz częściej negowana przez współczesny świat. Idee i wartości, które w przeszłości stanowiły wzorzec postępowania dzisiaj odzierane są ze swej świętości i absolutności. Technokratyczny świat, który wdarł się w ludzką codzienność często powoduje, ze wartości, które kultywowane były od pokoleń są poniżane i degradowane. Zmienił się system wartości, który zamiast chronić idee miłości i szacunku do drugiego człowieka staje się drogowskazem do lekkiego życia, opartego na egoizmie i chęci zysku. Korzyści materialne i sukces stały się jednymi z głównych celów człowieka, a dążenie do nich odbywa się często bez oglądania się na drugiego, zatracając takie wartości jak szacunek, honor czy też godność. Moralność upada, a wraz z upadkiem zatracają się granice pomiędzy dobrem i złem. Człowiek staje się konformistą, łamiąc zasady moralne usprawiedliwia siebie tłumacząc, że robi to dla dobra siebie lub innych. Rozluźniają się więzi międzyludzkie, kontakty interpersonalne są ograniczane przez styl życia, na który wpływa rozwój technologii, coraz większe znaczenie jakie posiadają komputery i Internet. Człowiek, w świecie ogarniętym przez technikę coraz częściej traktowany jest jak przedmiot, a nie jak wolna, niepowtarzalna i świadoma jednostka.

Praworządność jest najważniejszą wartością każdej społeczności. Człowiek to istota społeczna, która tylko we wspólnocie z innymi ludźmi może żyć w szczęściu i harmonii. Aby społeczność sprawnie funkcjonowała konieczne jest, by jej członkowie przestrzegali prawa i żyli w zgodzie z ustanowionymi zasadami. Praworządność w religii, wyrażająca się w przestrzeganiu praw zawartych w Dekalogu, czy praworządność w życiu społecznym, czyli przestrzeganie praw stanowionych i zwyczajowych konstytuuje człowieka. Przestrzeganie praw i norm społecznych ogólnie przyjętych i akceptowanych stanowi o praworządności jednostki. Czy jednak sam fakt, iż człowiek przestrzega i nie łamie prawa świadczy o jego prawości? Pojęcie praworządności jest bardzo złożone. Składa się na nie, oprócz nakazu przestrzegania praw i zasad postulat życia w zgodzie z wieloma wartościami takimi jak uczciwość, szczerość, prawdomówność. Wartość praworządności nie może istnieć bez tych składowych wartości, jest ona sumą wielu cnót. Sam fakt przestrzegania przez człowieka praw nie wystarczy, by nazwać go osobą praworządną. Praworządność to oprócz kultywowania praw i pilnowania reguł, także szacunek w stosunku do władzy, reguł, bliźnich, płynąca z serca przepełnionego wyższymi ideałami. Sprawiedliwość jest składową praworządności, tak jak pozostałe cnoty moralne, bez których praworządność nie istnieje.

Praworządność jest warunkiem prawidłowego rozwoju człowieka, gdyż wymaga dbania o kultywowanie w sobie pozostałych wartości moralnych. Człowiek, który osiągnąć cnotę praworządności jest zazwyczaj człowiekiem dojrzałym, świadomie pracującym nad swoją moralnością, wykształcającym w sobie cechy pozytywne. Praworządność stanowi moralny trzon człowieka, który wykształcając w sobie wartości etyczne równocześnie jest w stanie przyczynić się do budowania lepszego świat. Aktywny udział w tworzeniu rzeczywistości przepojonej pozytywnymi wartościami, szerzenie ich w świcie stanowi naczelne powołanie każdego człowieka.

Wychowanie moralne powinno uświadomić człowiekowi sens tego powołania i przygotować go do życia świadomie realizującego wartości moralne w świecie. Zadaniem człowieka, który żyje w obrębie danej społeczności jest przyczynienie się do jej dobra a także szczęścia poszczególnych jednostek. Ogół cech, które człowiek w sobie wykształca nazywamy moralnością. Wychowanie człowieka do dojrzałą i praworządną osobę zawsze powinno uwzględniać aspekt moralny. Wychowanie powinno wykształcać w człowieku pozytywne cechy i uświadomić mu ich wartość moralną, przy czym proces wychowania moralnego musi być obecny w całym, jednolitym procesie wychowawczym. Istnieją dwie, szczególnie istotne metody wychowania moralnego. Pierwszą z nich jest postawienie przed wychowankiem autorytetu moralnego, osobisty wpływ osoby, która stanowi wzór cnót i jest wzorem do naśladowania. Druga metoda polega na ukazaniu, iż przestrzeganie danej wartości, życie w zgodzie z określonymi normami spowoduje korzyści, przyczyni się do akceptacji przez społeczeństwo, w którym są one powszechnie akceptowane. Pokazanie, iż wartości negatywne są odrzucane i potępiane, powodują karę ma przyczynić się do wychowania człowieka na osobę postępująca w zgodzie z prawem.

Obserwując rozwój człowieka można zauważyć kilka faz we wzroście jego moralności. Pierwszą z nich stanowi okres, kiedy małe dziecko, nie rozumiejąc ludzkiej mowy i symboliki ogranicza się do mimowolnej obserwacji otaczającego je świata, ludzi i ich zachowań. Na przykład czułość i miłość, którą dostaje od swoich rodziców kojarzy mu się z czymś pozytywnym, choć nie jest w stanie określić tego uczucia. Następna faza jest fazą przyswajania. Dziecku, które aktywnie zaczyna uczestniczyć w życiu, uczęszcza do przedszkola czy szkoły, wchodzi w kontakty z rodziną i rówieśnikami, uczestniczy w Sakramentach Świętych, wpaja się wzory zachowania, nakazy i zakazy mające często religijną naturę. Trzecią fazę stanowi etap negacji, która oznacza bunt i zanegowanie wartości, które zostały wpojone czasu młodemu człowiekowi. Kryzys buntu, który przechodzi młoda osoba charakteryzuje się dążeniem do usamodzielnienia się, łączeniem się w grupy rówieśnicze. Młody człowiek jest zagrożony w tym okresie wpadnięciem w złe towarzystwo, które może mieć fatalny wpływ na jego rozwój. Faza czwarta jest fazą akceptacji oraz internalizacji. Człowiek od osiemnastego do 30 -35 roku życia dojrzewa, podejmuje wyzwania, rozwija się, zakłada rodzinę. Przyjęty system wartości nabiera cech stałych, wolną decyzją przyjęte reguły i normy są realizowane w życiu, następuje internalizacja, czyli przyswojenie i urzeczywistnienie norm moralnych. Ostatnią fazą w życiu człowieka jest faza przekazywania. Jako rodzic człowiek ma obowiązek przekazać swoim dzieciom wszystko to, czego sam się nauczył. Przekazuje wzory zachowań, system wartości, sam równocześnie będąc dla nich wzorem. W tej fazie dorosły człowiek ma możliwość skonfrontować wpojony przez swoich rodziców światopogląd i system wartości z rzeczywistością.

Praworządność to wartość, która łączy się nieodzownie z innymi wartościami takimi jak sprawiedliwość, szacunek, uczciwość czy prawdomówność. W czasach, gdy życie moralne staje się coraz trudniejsze, gdy propagowany staje się styl życia nie wymagający wysiłku doskonalenia samego siebie praworządność powinna być szczególnie rozwijana i pielęgnowana. Świat w którym żyjemy jest wręcz amoralny, człowiek czuje się zagrożony, panuje przestępczość, szerzy się ubóstwo a wraz z nim choroby. Podstawowa instytucja wychowawcza - rodzina - rozpada się, rodzice goniąc za sukcesem i pieniędzmi nie są w stanie poświęcić dzieciom wystarczającą ilość czasu. Dzieci, zaniedbane i bez należytej opieki stają się "dziećmi ulicy", która rządzi się własnymi prawami, które deprawują młodą osobę. W świcie zdegradowanym moralność staje się wątpliwą a praworządność nie promuje przestrzegania prawa pozytywnego.

Człowiek jest istotą obdarzoną umysłem, duszą i wartościami i to wyróżnia go ze świata zwierząt. Dlatego powinien to pielęgnować i nie ustawać w doskonaleniu siebie a przez to całego świata. Jakkolwiek człowiek, dzięki ewolucji stojący na szczycie drabiny gatunkowej, posiadający świadomość, mogący się rozwijać i wpływać na swój los oraz los drugiego człowieka okazuje się najokrutniejszą istotą. Istotą, która jest w stanie zabijać nie dla zaspokojenia potrzeb, lecz dla przyjemności, która potrafi tak przekształcić prawa i reguły, by zrealizować swoje często chore, barbarzyńskie i wynaturzone zamiary. Dlatego tylko świadomy wybór dobra, życie w zgodzie z wartościami moralnymi i walka ze złem pomogą w poprawie świata, który zmierza w stronę degradacji.