"Niepokój" to debiutancki tom poezji Tadeusza Różewicza. Jego bezpośrednią inspiracją były wydarzenia II wojny światowej. Tytułowy niepokój, zamiast tracić na sile, sięga z upływem czasu coraz dalej, staje się jedną z cech charakterystycznych nowoczesnej cywilizacji i kultury. Zanik wartości nie jest rezultatem tylko i wyłącznie minionych wydarzeń, ale też następstwem postępującej dehumanizacji współczesnego świata.
Autor "Kartoteki" nie przedstawia konkretnych sposobów wyjścia z niełatwej sytuacji. Stwierdza jedynie, iż rzeczywistość jest taka, a nie inna, obnaża jej prawdziwą twarz. Każdą aktywność zmierzającą do upiększenia świata i nadania mu jasnych barw - nawet gdyby miała przyczynić się do tak zwanego "pokrzepienia serc" - uznaje za pobożne życzenie. Obstaje natomiast za surową poezją prawdy. Z punktu widzenia Różewicza człowiek potrafi odnaleźć się w niemal każdej sytuacji, nawet wymagającej rezygnacji z człowieczeństwa. Wówczas jednak grozi mu relatywizacja wartości takich jak dobro czy normalność. To właśnie z braku normalności ("Nasza mała stabilizacja") wynika jego niepokój. Wywoływanie niepokoju jest jak gdyby głosem krytykującym niewłaściwe, bo nieludzkie, odruchy człowieka. Głosem nawołującym do buntu przeciwko zakłamaniu, do zadawania fundamentalnych pytań. Niepokój (według poety) jest swego rodzaju drogą ku prawdzie i ucieczką od nienormalności.
