Ciekawe czy większość ludzi wie, gdzie znajduje się Czarnolas? Jest to miejsce, w którym większość życia spędził największy i najwybitniejszy poeta renesansowy. Jego wielkość objawia się choćby w tym, że jako pierwszy tworzył w języku polskim. A miejsce to leży na ziemi radomskiej. Niedaleko Czarnolasu leży druga ważna, jeśli chodzi o biografię Kochanowskiego, miejscowość - Zwoleń, to tam bowiem znajduje się grób poety.
Pamiętać należy, że to przecież Jan Kochanowski powtarzał wielokrotnie, że największą cnotą każdego człowieka jest jego służba dla ojczyzny. Mówił ponad to, że każdy człowiek, który właśnie tym kieruje się w życiu, może po śmierci liczyć na nagrodę i zbawienie. Potwierdzeniem tego, może być Pieśń XIX - podejmuje ona podobną tematykę. Mówi o dobrej sławie człowieka - bohater wiersza bowiem uważa, że na świecie na którym przyszło nam żyć jest tyle rzeczy ulotnych, mijających, iż należy nauczyć się zwracać uwagę na te, które są ponadczasowe. A taką zdaniem poety jest niewątpliwie dobre imię człowieka, jego sława. Poeta jednocześnie od razu zaznacza kto mógłby na taką dobrą sławę liczyć, a kto nie - mówi, że nie mają co na nią liczyć ci co nie mają umiaru w piciu i jedzeniu, a jedynie ci tylko, którzy są rozsądni, podchodzą do wszystkiego z umiarem, są uczciwi, dobrzy, patrioci, ludzie dobrze wychowani i stosujący się do zasad dobrego wychowania. Jan Kochanowski nie ukrywa, że ludzie o najlepszej sławie to tacy, którzy potrafią wszystko poświęcić dla dobra ojczyzny, a w razie potrzeby stanąć w obronie jej suwerenności. Takie postępowanie nie tylko wzbudzać powinien podziw wśród innych obywateli, ale również zapewni dobrą pamięć po śmierci takiego człowieka. Kochanowski przywołuje nawet starożytną maksymę: "dulce et decorum est pro patrica mori" - co oznacza "słodka jest śmierć dla ojczyzny".
Poeta mówi, że człowiek jest na pierwszym miejscu ze wszystkich innych stworzeń na ziemi dla Boga. Jest tak dlatego, że posiada wolną wolę, rozum, zdolność do abstrakcyjnego myślenia, a także potrafi porozumiewać się dzięki mowie. Bóg powołał człowieka do życia, aby spełniał on zadania wielkie i zaszczytne na ziemi. Wszyscy ludzie mają na ziemi jakiś cel do spełnienia, jakieś zadanie. Wszyscy ludzie posiadają również jakieś wrodzone zdolności, dlatego każdy człowiek wedle własnych zdolności powinien żyć w taki sposób, aby pomóc sobie i innym. W Piśmie Świętym znaleźć można wiele tego typu cytatów, czy fragmentów - choćby przypowieść o talentach.
Renesansowy poeta był zdania, że wszyscy ludzie, którzy coś potrafią i umieją powinni starać się swoimi umiejętnościami i wiadomościami pomóc innym. Podaje nawet przykłady - że ci którzy potrafią pięknie mówić, powinni nauczyć tego innych, nauczać dobrego postępowania i obyczajów, powinni opowiadać o prawach panujących w państwie i mówić, że wszyscy bez wyjątku powinni je przestrzegać. To wszystko sprawia, że w państwie panuje ład i porządek. Ludzie bardziej wykształceni powinni również przekonywać o tym, że o własną ojczyznę należy dbać i kochać ją.
Jan Kochanowski często w swojej twórczości sięga do motywów liryki starożytnej. Najczęściej widać inspiracje wywiedzione z twórczości Horacego. W swoich pieśniach stara się przedstawić wzór i ideał człowieka humanisty, człowieka renesansu. Najważniejszą tezą jaka znajduje się w Pieśni XIX jest zdanie o tym, że każdy człowiek powinien zwracać uwagę na to, czy po jego śmierci pozostanie po nim dobra pamięć wśród innych ludzi. W zwrotce drugiej pojawia się wiele argumentów popierających tą tezę, a także porównanie człowieka, który jest obdarzony zdolnością myślenia ze zwierzęciem. W zwrotce trzeciej znajduje się wiele rad poety jak postępować, jak się zachowywać, aby móc zasłużyć na miano człowieka o dobrej sławie. Najmocniej poeta mówi o tym, że aby tak się stało należy działać dla dobra wspólnego. Na samym końcu utworu pojawia się pytanie retoryczne. Pytanie takie polega na tym, że tak naprawdę pytający nie oczekuje żadnej, konkretnej odpowiedzi. Poeta na poparcie swoich tez używa dobitnego i przekonywującego zestawienia rzeczy przemijających i trwających na wieki.
Pieśń ta jest jednym z wielu przykładów kodeksu prawdziwego renesansowego humanisty. Poeta bowiem był zdania, że tylko ludzie cnotliwi, dobrze wykształceni i wychowani mogą decydować o losach ojczyzny. Zresztą należy pamiętać, że w całej twórczości Kochanowskiego często do głosu dochodzi jego antropocentryzm (mówiący, że człowiek jest miarą wszystkiego).
