Zyciorys
Zbigniew Herbert przyszedł na świat 29 października 1924 roku we Lwowie. Tuż przed wybuchem wojny rozpoczął naukę w Gimnazjum im. Kazimierza Wielkiego we Lwowie, kontynuował ją podczas wojny i okupacji na tajnych kompletach. W 1943 zaczął studiować polonistykę na konspiracyjnym Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie. Jednocześnie walczył w szeregach Armii Krajowej, w 1942 ukończył nawet szkołę podchorążych. W roku 1944 przeniósł się do Krakowa, gdzie po wojnie ukończył studia ekonomiczne (1947) na Akademii Handlowej. Od roku 1948 przebywał w Sopocie, wtedy to rozpoczął studia na wydziale prawa Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu.
Herbert był przede wszystkim poetą, choć pisał także utwory dramatyczne, eseje czy formy prasowe. Pisał między innymi dla "Przeglądu Kupieckiego" i "Tygodnika Wybrzeża". Studia prawnicze ukończył w 1949 roku. Wkrótce potem nawiązał współpracę ze "Słowem Powszechnym".
W 1950 roku przyjechał do Warszawy i został tam na stałe. Wówczas miał już dyplomy trzech fakultetów (polonistyka, ekonomia i prawo), rozpoczął studia na wydziale filozofii Uniwersytetu Warszawskiego. Jego poglądy polityczne, nie mogły być publikowane ze względu na cenzurę, nikt wiec nie kupował jego artykułów, pisarz chcąc się utrzymać wykonywał niejednokrotnie prace fizyczne, jednak nie ugiął się i nie zmienił swoich opinii.
Od roku 1955 należał do Związku Literatów Polskich. W latach 60-tych wiele podróżował, był w Anglii, Włoszech, Niemczech, Francji i Grecji. W 1968 roku wstąpił w związek małżeński z Katarzyną Dzieduszycką. W krótkim czasie bo zaledwie w przeciągu roku przyjęto go wielu elitarnych zrzeszeń literackich, m.in. do Polskiego PEN Clubu i berlińskiej Akademie der Knute.
Twórczość Herberta doczekała się uznania, poeta był wielokrotnie nagradzany (m.in. nagroda im. Nikolausa Lenaua w 1965 r. , nagroda im. Herdera w 1973 r. i nagroda im. Petrarki w 1978 r.). Jego wiersze były też tłumaczone na wiele języków i zdobywały sobie popularność także za granicą.
Niezgoda na rządzący system, przejawiała się także w działalności politycznej pisarza. Był jednym z tych, którzy podpisali List 15, w którym domagali się umożliwienia zamieszkałym w ZSRR Polakom kontaktu z polską kulturą współczesną. Podpisał się także pod Memoriałem 59 ( grudzień 1975), stanowiącym głos polskich intelektualistów w kwestii koniecznych zmian ustrojowych.
Zbigniew Herbert zmarł 28 lipca w 1998 roku w Warszawie.
Zarys twórczości
Poetycki debiut Herberta miał miejsce w 1950 roku na łamach tygodnika "Dziś i jutro", ukazały się wtedy wiersze: "Napis", "Pożegnanie września" i "Złoty środek". Pierwszy tomik wydano w 1956 roku, była to "Struna światła". Kolejne zbiory to "Hermes, pies i gwiazda" (1957), "Studium przedmiotu" (1961), "Napis" (1969), "Pan Cogito" (1974), "Raport których oblężonego miasta i inne wiersze" (1983), "Rovigo" (1992), "Elegia na odejście" (1992). Poezja Herberta od początku naznaczona jest znamieniem buntu, jest wyrazem sprzeciwu i oporu przeciw ograniczaniu wolności przez panujący reżim, ale też przeciwko konformizmowi i sztucznym normom. Poeta pragnie powrotu do dawnych, tradycyjnych wartości. Taka postawa jest szczególnie trudna w okresie powojennym, kiedy wszystkie wartości wydają się być pogrzebane wraz ze starym porządkiem i milionami ofiar. A jednak Herbert jest zwolennikiem postawy heroicznej, która nakazuje mu walczyć o ludzką godność, mimo wielu rozterek i braku środków. Stąd też zwrot do antyku, do początku kultury, gdy pojęcia były jasne i jednoznaczne.
Herbert jest również znany z działalności dramatycznej, napisał między innymi: "Jaskinię filozofów" (1956), "Drugi pokój" (1958), "Lalek. Sztuka na głosy" (1961).
